Hrywda E-Book

Maria Rodziewiczówna

• Herausgeber: Ktoczyta.pl
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2016

Beschreibung

Polesie, wieś Hrywda. Rytm życia jej mieszkańców dyktują pory roku, odwieczny obyczaj, wiara i zabobon, splecione w nienaruszalny porządek rzeczy.Kalenik to sierota. Od śmierci rodziców pracuje w gospodarstwie swego wuja, nałogowego alkoholika Sydora. Chłopaka wyróżnia ogromna pracowitość i miłość do ziemi przodków. Bohater pragnie poślubić piękną Łucysię, która usługuje we dworze. Na przeszkodzie staje zarówno opinia sąsiadów, jak i brak środków pozwalających utrzymać siebie i swą wybrankę. Tymczasem pojawia się szansa, by odmienić los. Tylko czy bohater to dostrzeże i w porę wykorzysta?Niezwykła opowieść o codziennym życiu na poleskiej wsi, łącząca realizm z bajkowością.

Leseprobe

Maria Rodziewiczówna

Hrywda

Warszawa 2016

Wstęp

Równina śniegiem jednolicie spojona, niby karta biała. Z czterech stron ciemną ramą bory ją objęły. Zza borów wschodziło słońce, za bory zapadało, a na karcie tej białej z bardzo wysoka – z nieba – widać było wypisaną nazwę i historię równiny.

Charaktery pisma różne były. W środku, niby runami odwiecznymi z kroniki przedhistorycznej, kreśliły się dwa wiersze, długie, gęsto zbite, ze starości koślawe – dwa szeregi chat dymnych i niskich, rozdzielonych ulicą.

Nie było jeszcze historii i prawa, wiary i nauki, a one dwa wiersze już stały wypisane i coraz trudniej ludziom nowym treść ich wyczytać.

A potem przyszła władza i rzuciła opodal swą pieczęć: dwór z cegły i kamienia, a na tej – z bardzo wysoka, z nieba – czytać było można łacińskim duchem i głoskami: „Domini sum!”

A potem przyszła religia i na równinie wśród borów postawiła swój dom, naznaczyła go krzyżem, a z bardzo wysoka – z nieba – dom ten i krzyż miały kształty zgłoski starosłowiańskiej.

A potem przyszło prawo i młodą, świeżą pieczęć położyło na równinie, dla każdego czytelną i zrozumiałą.

Dom sądu i prawa nowy był, biały, dla każdego otwarty, miał opodal jako zakończenie szkołę, jako wstęp domostwo wielkie i obdarte, z podjazdem na słupach.

Z bardzo wysoka – z nieba – te trzy plamy, niby zgłosek trzy, kreśliły wyraz wielki, ale tajemniczy. A historia tymczasem pisała i pisała, zbierała dokumenty dziejów równiny i księga jej czerniała wśród bieli i płaszczyzny pól – ostatni już z owych znaków: sosnami i jodłowcem okryte wzgórze piaszczyste, gdzie pokolenia po pokoleniach się kładły, synowie na łonach ojców, dzieci u boku matek, i dokumenty swych dziejów i życia, jako niepiśmienni znaczyli krzyżykiem, który opadał i nikł – jak pamięć po nich!...

Tak tedy te dwa wiersze runów i te sześć plam, które z bardzo wysoka – z nieba – miały wyraźne kształty, zapełniły równinę. Bory oddzielały ją od reszty świata, a nad nią wisiało niebo, zwykle siwe, krótko błękitne, i wisiała cisza, spokój, smutek.

Kto by okolicę tę mijał, ten mógł się jej nazwy dowiedzieć z drogowskazu, co sterczał na rozstaju wśród wsi.

Stało tam: „Sioło Hrywda”. A w cztery strony rozchodziły się drogi: na północ do Zaprudy – na wschód do Błotnian – na południe do Kończyć – na zachód do Zamoroczenia. Gdzieś u kresów tych dróg były miasta, żelazne koleje, cywilizacja, wiedza, ale z Hrywdy było tam bardzo daleko!...