Vertrek Uit Annwn E-Book

Owen Jones

• Herausgeber: Tektime
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2024

Seitenzahl: 291

Beschreibung

Drie vrienden die in hun vorige leven een Welsh gezin waren geweest en die destijds woonden in een klein boeren huisje op een heuvel in Brecon, keren terug vanuit Annwn (Het oude Welshe woord voor Hemel) om Wales en de wereld te helpen in de strijd tegen het kwaad van thuisloos zijn. Sommigen noemen hen Bodhisattvas, sommigen noemen hen helden. Een ding is zeker, ze waren het niet verplicht te doen.
Deze Trilogie van verhalen over dezelfde drie personen zal iedereen die geïnteresseerd is in Het Leven na de Dood aanstaan.

Leseprobe

Inhoudsopgave

VERTREK UIT ANNWN

Auteursrechten

Boeken in de Annwn - Hemel Series

Contactgegevens

Inspirerende Quotes

Een avondwandeling

De Akasha Kronieken

Voorlopige Evaluatie

Becky Heden en Verleden

Karma de Onveranderlijke Wet van Wederkerigheid

De Vrijheid Roept

De Patel’s

Goede Verstandhouding

De Pubertijd

Herinneringen

Het Ster Project*

Onvoorziene Ontwikkelingen

Crisis? Welke Crisis?

Twee Start- en Eindpunten

Het Einde van een Tijdperk?

Het Leven Gaat Door

Terminologielijst

DRAAIER VAN HET LOT

Over de Auteur

Boeken van dezelfde Auteur:

VERTREK UIT ANNWN

Voor een Missie Terug naar Aarde!

door

Owen Jones

Vertaald door:

Nicole Wolf

Auteursrechten

Uitgegeven door Megan Publishing Services

Auteursrechten Owen Jones, 2024 ©

https://meganthemisconception.com

Vrijwaring

Deze roman is een fictief werk. Namen, personages, bedrijven, plaatsen, gebeurtenissen en incidenten zijn of te wel het resultaat van de verbeelding van de schrijver of op een fictieve manier gebruikt. Iedere gelijkenis met een feitelijk persoon is puur toeval.

De schrijver heeft zijn uiterste best gedaan om de personages, de omgevingen en de gebeurtenissen zo accuraat en consistent mogelijk met de verhaallijn weer te geven. Er kan echter sprake zijn geweest van creatieve vrijheid ten gunste van het verhaal.

Lezers worden erop gewezen dat de personages en gebeurtenissen beschreven in deze roman volledig fictief zijn en dat enige gelijkenissen met echte personen, levend of dood, of feitelijke gebeurtenissen niet met opzet zijn gemaakt.

De schrijver en uitgever aanvaarden geen verantwoordelijkheid, verlies of risico opgetreden als

gevolg, direct of indirect van het gebruik en toepassen van enige inhoud van deze roman.

Alle rechten voorbehouden

Boeken in de Annwn - Hemel Series

Een Nacht in Annwn

Het vreemde verhaal van oude Willy Jones’ Bijna Dood Ervaring

-

Leven in Annwn

Het verhaal van Willy Jones’ Leven na de Dood

-

Vertrek uit Annwn

Voor een Missie Terug naar Aarde

Contactgegevens

http://facebook.com/angunjones

http://twitter.com/lekwilliams

[email protected]

http://owencerijones.com

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

voor inside-informatie over de boeken en schrijfsels

van Owen Jones

door je e-mailadres hier op te geven:

https://meganthemisconception.com

Inspirerende Quotes

Geloof niet alles alleen omdat je het gehoord hebt,Geloof niet alles alleen omdat het was gezegd en door velen rondgepraat,Geloof niet alles alleen omdat het in je religieuze teksten stond,Geloof niet alles alleen gebaseerd op de autoriteit van leraren en oudere generaties,Geloof niet in tradities omdat ze al vele generaties bestaan,Maar na observatie en analyse, als er dan iets overeenstemt met het verstand en bijdraagt aan het goede en ten gunste is voor alles en iedereen, accepteer het dan en leef overeenkomstig.

Gautama Boeddha

––

Geweldige Geest wiens stem door de wind wordt gedragen, hoor meLaat me groeien in kracht en kennis.

Laat me ooit de rood met paarse zonsondergang zien.

Mogen mijn handen de dingen respecteren die U mij gegeven heeft.

Leer me de geheimen verborgen onder steen en blad, zoals U ook mensen in het verleden geleerd heeft.

Laat me mijn krachten gebruiken, niet om beter te zijn dan mijn broer maar om mijn grootste vijand te bevechten - mijzelf.

Laat me altijd voor U komen met schone handen en een open hart, dat met het vervagen van mijn Aardse leven gelijk de zonsondergang, mijn Geest zal terugkeren tot U zonder schaamte.

(Gebaseerd op een traditioneel Sioux gebed)

––-

“Ik wil niet volgen in de voetstappen van de Wijze Mensen van vroeger; ik zoek naar wat zij zochten”.

Matsuo Basho

––

Hoofdstuk Eén

Een avondwandeling

“Het is niet meer net zoals vroeger, vind je niet Sarah?”

“Ja lieverd… voor veel mensen is het leven troosteloos en teleurstellend. Ik heb sinds de tijd van de Grote Pest niet zo’n algemeen gevoel van depressiviteit gezien. Het is zo triest, Willy.”

“Mmm, de laatste builenpest die Engeland trof… We hebben destijds met zovelen voor zo’n lange tijd gewerkt om het lijden te verlichten, maar toen leek het allemaal zoveel gemakkelijker dan nu. Ik denk dat er in die tijd meer hoop leefde dan tegenwoordig.”

“Men had toen, in de 14e eeuw, nog meer vertrouwen in het geloof zelf, en dat terwijl er tussen de vijfenzeventig en tweehonderd miljoen mensen stierven. Hoewel veel van de Geestelijk Leiders hypocriet waren, geloofden de mensen alsnog in God en het Hiernamaals. Het is niet meer zoals vroeger. Mensen vinden het ontmoedigend zich te realiseren dat er niets anders in het leven is dan alleen de dagelijkse routine.”

“Niet alleen krijgen de meeste mensen minder betaald, maar er is ook veel onzekerheid met de nul-urencontracten, bedrijven die failliet gaan en verslechterde sociale verzekeringen. Veel mensen werken niet alleen veel meer, of hebben twee banen, maar ze hebben het daarnaast ook nog eens slechter dan tien jaar geleden. De armen en noodlijdenden voelen zich in de steek gelaten en bedonderd door de overheid en de rijken die het voor het zeggen hebben.”

“Het begint winter te worden en mensen bedelen en slapen op straat, Sarah.”

“Kerst komt eraan, maar het lijkt meer op een stad vol vluchtelingen aan de rand van een strijdveld.”

“Sinds de Victoriaanse tijd is er nog nooit zo’n verschil tussen de armen en de rijken geweest, maar zoals ik al zei, destijds geloofde men nog, hoopte men nog. Ondanks de grote moeite die de Geest doet om de mensen de Waarheid te laten zien, is de mensheid in deze trieste situatie beland .”

“Sarah, er zijn overal Geestelijke Leiders en Helpers, maar er zijn zo weinig arme mensen die beseffen dat ze eigenlijk nooit helemaal alleen zijn, vooral wanneer ze het zo moeilijk hebben. Het maakt niet uit hoelang ik dit werk al doe, ik raak er nog steeds emotioneel door. Hoelang is het nu geleden? Herinner je het je nog? Je bent beter in jaartallen en data dan ik.”

“Jij bent nog niet zo lang dood, en je begon gelijk met helpen want je was zo snel van je leven op aarde bekomen.”

“Maar een paar jaar geleden, het lijkt zoveel langer te zijn en toch op andere momenten lijkt het allemaal aan me voorbij gevlogen te zijn. Ik weet dat het bieden van geruststelling aan de getroffenen noodzakelijk en de moeite waard is… maar het kan zo deprimerend zijn. Ja, ik heb er een hekel aan het te moeten toegeven, maar soms maakt het me echt kwaad dat er zo weinig mensen zijn die echt luisteren naar wat ik tegen ze zeg. Het maakt dat ik er genoeg van heb… soms, alleen maar soms.”

“Af en toe voelen heel veel van ons zich zo, Willy, maar houd je blik gericht op de toekomst. Zelfs als je maar een paar zielen bereikt, die mensen zullen het aan anderen doorgeven en zo wordt het bekend dat er Leven is na de Dood. Elke persoon die je eraan herinnert dat reïncarnatie bestaat, kan diezelfde vlam in vele anderen opnieuw doen oplichten.”

“Dat weet ik, dat weet ik! Dat is het enige waar ik het nog voor doe.”

“Het klopt echter dat niet iedereen van ons een project tot het einde volhoudt… er zijn altijd een aantal Geestelijke Leiders die om een of andere reden opgeven…”

“Wat mij betreft, verbaast me dat niets. Het is zo demotiverend wanneer je continu met iemand probeert te praten terwijl ze nooit lijken te luisteren!”

“Dat weet ik, maar het is meestal niet dat ze niet luisteren, ze kunnen je gewoon niet horen. Naar mijn mening hadden Geestelijk Leiders die niet gehoord kunnen worden nooit voor dit werk gekozen moeten worden.”

“Oké, dat begrijp ik wel, maar er wonen er hier op het Oppervlak die op de hoogte zijn van hun Geestelijk Leider, maar toch willen ze nog steeds niet luisteren.”

“Ja, dat soort is er ook, maar je mag nooit vergeten dat niemand - Dood of Levend - om het maar zo te zeggen, een vrije keuze heeft. Niemand kan iemand dwingen iets te geloven of te doen. Het spel heet Overtuiging en sommige mensen zijn nu eenmaal niet zo overtuigend. Niettemin, er is genoeg ander soort werk dat die mensen kunnen doen, en dat weet jij ook heel goed.”

“Zoals het werken met dieren, bedoel je dat?”

“Onder andere, ja. Je werkt toch nog steeds graag met mishandelde en verwaarloosde dieren, of niet?”

“Ja natuurlijk doe ik dat, Sara. Dat weet je dat ik dat doe, maar dieren zijn zich dan ook bewust van ons - en wat dat betreft is het veel bevredigender.”

“Ja, maar je praat dan ook tegen de bekeerden wanneer je met dieren te maken hebt. Het is dan wel veel moeilijker om met mensen te werken maar uiteindelijk ook veel dankbaarder, maar ik moet toegeven dat het werk niet voor iedereen geschikt is. Jij hebt… doet het goed, maar misschien is direct contact met mensen niet je sterkste kant, daarom was je waarschijnlijk ook zo’n goede herder.”

“O, maar ik geef niet op. Het is alleen dat ik begrijp hoe moedeloos het voor sommigen kan zijn. Het is geen gemakkelijk werk en het is dan uiteindelijk wel dankbaar om te zien hoe sommigen je opmerken, maar het gebeurt tegenwoordig nog maar zo weinig.”

“Dit is inderdaad een zeer materialistische periode in de geschiedenis, misschien de ergste ooit. Er zijn krachten aan het werk die materialisme aanmoedigen omdat het hun Aardse doelen beter uitkomt. Dit zijn rijke egoïstische, immorele mensen die er alles aan doen om meer geld en meer macht voor zichzelf te krijgen ten koste van anderen… Maar zij hebben ook een Geest, dus zelfs met hen is er de kans dat ze het Licht zullen zien.”

“Ik je zal je eens iets vertellen. Als je denkt dat het werken met armen en noodlijdenden zo moeilijk is, probeer dan maar eens voor elkaar te krijgen dat de rijken en gierigen hun wijzen veranderen. Dat is pas deprimerend.”

“Dat kan ik me heel goed voorstellen, en ik weet dat je het probeert, Sarah. Ik zou het niet kunnen, ik veracht die super gierigen… en ik weet dat dat ook niet goed is, maar ik kan er niets aan doen.”

“Nee, nog niet lieverd, maar ik weet dat je begrijpt dat wanneer zelfs jij als gevorderde de superegoïsten niet kan verdragen, dan is het niet verrassend dat velen van hen die onze hulp nodig hebben, ons ook niet kunnen zien… en er zijn mensen die ook aan jou werken om je van je vooroordelen ten opzichte van de gierigen af te helpen.”

“Ik weet het, om te beginnen mensen zoals jij… en onze Becky, ze lijkt zoveel op jou.”

“We hebben heel lang samengewerkt… velen jaren voordat was besloten dat ze onze geboren dochter op het Oppervlak zou zijn, en dat we een aards team zouden vormen.”

“Ik herinner me nog dat je dat eerder hebt gezegd, en natuurlijk geloof ik je, maar ik heb nooit begrepen hoe die nutteloze echtgenoot van haar, John was het toch, in het plaatje paste.”

“O John, hij is een van de meest veelbelovende studenten van Becky, maar hij maakte zich zorgen dat hij weer opnieuw op het Oppervlak geboren moest worden, dus bood Becky hem aan om haar te vergezellen op Aarde zodat hij zich thuis zou voelen. Hij deed zijn best, lieverd.”

“Dat zal dan wel, maar ik ben bang dat hij mijn type niet is.”

“Zijn energie vibreert op een ander - oké, lager - niveau dan dat van jou. Dat is de reden, dat weet je, dus je zou harder moeten proberen. En nu we het er toch over hebben, dat is dezelfde reden waarom je de super gierigen niet kan verdragen - hun energie vibreert zoveel lager dan die van jou. Er is geen weerklank - jij en zij zijn op de meest basale manier niet in harmonie. Het verschil is zo groot dat je hun gezelschap niet kan verdragen. Ze zijn veel te basaal om je op dat niveau te begrijpen, maar ze hebben een hekel aan wat je zegt, jij staat voor alles waardoor ze zich ongemakkelijk voelen. Mensen zoals jij maken dat ze zich niet op hun gemak voelen dus komen ze tegen je in opstand - proberen ze je zelfs pijn te doen.

Je moet leren daar boven te staan want ze kunnen je alleen fysiek pijn doen. Maar goed, alles op zijn tijd, toch? Na middernacht wandelen door het centrum van Cardiff is net alsof je je op een strijdveld bevindt, vind je niet?” zei Sarah terwijl ze, ongeveer een halve meter boven de grond, richting het winkelcentrum liepen wat Queen Street werd genoemd net voor het kasteel van Cardiff.

“Dit is het meest welvarende gebied van de stad met al de macht die er gevestigd is - de overheidsgebouwen, het kasteel - en kijk toch eens om ons heen… het is zo ‘koud’ - onpersoonlijk, niet behulpzaam en meedogenloos… Het zal hier qua temperatuur de komende maanden nog veel kouder worden, voor het weer warmer wordt. Maar ik denk dat tegen die tijd een groot deel van deze arme stakkers die we nu hier zien weer bij ons in Annwn zullen zijn.”

“Het zijn geen arme stakkers, Willy, en dat weet je heel goed. Ze hebben ervoor gekozen om opnieuw geboren te worden zodat ze een pad konden volgen wat hun aantrok toen ze nog in Annwn waren Het is nou eenmaal zo dat deze Donkere Tijden bevorderlijk zijn voor het leren van een zware les en veel mensen kiezen ervoor daar gebruik van te maken.”

“Ja, dat weet ik. Ze kwamen feitelijk naar het Oppervlak omdat ze wilden leren hoe ze met slapen op straat om moesten gaan…”

“Nou, onder andere dat ja, maar dat is een van de moeilijkste lessen om te leren. Niet slapen op straat, bedoel ik, maar herinneren dat we ons pad op Aarde zelf hebben gekozen, voor we hier terugkeerden.”

“Het is moeilijk om mensen te vertellen dat ze opgeblazen worden of op straat slapen omdat ze daar zelf voor hebben gekozen, of niet dan?”

“Ja, en het is ook moeilijk om je te herinneren dat de super rijken en gierigen hebben gekozen om die rollen in hun universum lessen op het Oppervlak te spelen… ze spelen alleen maar hun rol in het totale spel.”

“Ja, je hebt gelijk. Ik weet het en ik heb het gedaan zolang als ik me kan herinneren, maar ik kan die gedachte niet op de voorgrond houden.”

‘Het is erg moeilijk lieverd, maar ja, als je dood bent dan ben je nog geen engel, toch? Besluiten om de Wetten te bestuderen is één, maar ze onthouden is toch wel even wat anders, en dan duurt het nog vele levens om te leren hoe je volgens de Wetten moet leven.”

“Jawel, maar uiteindelijk kunnen we het wel.”

“Dat zou je zo kunnen zeggen, maar ik zie het liever als ‘één dag’ want zover ik weet komt er geen einde aan… eeuwig is voor altijd, of niet?”

“Daar heb je helemaal gelijk in Sarah. Een ding wat ik wel weet is dat ik blij ben dat ik jou aan mijn zijde heb. Ik ben een erg gelukkige man. Weet je, ik krijg er nooit genoeg van om met jou te praten - zelfs wanneer je me iets probeert te leren. Dat is een teken dat je een top onderwijzer bent, maar ik heb altijd al geweten dat je veel verder gevorderd bent dan ik. Ik wist het al toen we getrouwd waren, in ons kleine huisje op de Brecon Beacons, en ik hield je zo druk bezig dat je wel aan het huis vastgebonden leek. Ik was wreed tegen je, maar je klaagde nooit. Je ging gewoon verder met je werk en hield de familie bij elkaar.”

“Je kon niet horen wat ik meestal over je zei wanneer je in de kroeg zat,” lachte ze.

‘Misschien, maar ik weet niet of ik dat wel van je kan geloven… Je was altijd mijn Poolster, en dat wist ik toen ook al, ondanks dat ik was vergeten dat ik je al kende van Annwn. Herinnerde jij je Annwn voor we op het Oppervlak trouwden?”

“Nee, ik kan niet zeggen dat ik dat deed. Toen wist ik ook niet echt van Annwn. Ik noemde het de Hemel net zoals iedereen dat deed, maar ik had een vreemde aantrekkingskracht met de bergen die ik kon zien vanuit het keukenraam… achter de achtertuin. Ik sprak met ze wanneer ik de afwas of de was deed. Maar het meeste hield ik ervan om tijd door te brengen in onze tuin, ik voelde me dan vrij. Ik wist dat jij en Kiddy in de bergen waren met de schapen, en ik wilde ook daar zijn.”

“Het spijt me dat ik zo’n rotzak was, lieverd.”

“Dat heb je sindsdien vaak gezegd, Willy, en ik weet dat je het meent. Ik wist toen ook al dat het niet jij was die al die dingen deed. Je deed alleen wat je moest doen om de dag door te komen. Je was een goede echtgenoot in moeilijke tijden, je bent nooit vreemd gegaan en hebt ons nooit zonder iets alleen laten zitten.”

“Het waren moeilijke tijden, en ik kan het niet helpen maar ik denk dat het nu zelfs nu nog moeilijker is dan toen. Ondanks de religieuze aspecten, wij groeiden op na de Grote Depressie en de Tweede Wereld Oorlog, waren het tijden van hoop op een toekomst. Die hoop ontbreekt nu, jammer genoeg mag men wel zeggen.”

“Er is weinig geld…”

“Mensen als wij hebben nooit veel geld gehad.”

“Ja, maar onze generatie kon hun eigen huis kopen, tegenwoordig kunnen de jongeren dat niet meer. Wij konden reizen…, nou ja, jij en ik dan niet, maar we konden wel met onze vijfenzestigste met pensioen. We hadden de mogelijkheid voor een gratis universitaire studie, of onze Becky had die, en tegenwoordig is zelfs dat er niet meer. Duur onderwijs, lage lonen, moeilijk om te reizen en gehuurd onderdak - dat is wat onze kinderen als toekomst hebben… EN ze moeten tien jaar langer werken.”

“Het verbaast mij niets dat ze boos zijn.”

“Nee, dat weet ik. Je hebt een goed hart… maar een slecht geheugen. Die jongeren zoals je ze noemt, gebruiken de huidige situatie om de lessen te leren die hij te bieden heeft, en daar horen moeilijke tijden bij. En dat is iets dat de armen, of de relatief armen altijd hebben moeten ondergaan, zelfs in dit rijke land. In andere landen is het veel erger, vergeet dat niet.”

“Ik weet het, ik weet het, maar ik blijf het gevoel hebben dat het niet klopt.”

“Nou, het klopt wel, anders zouden de lessen niet beschikbaar zijn op de mooie universiteit die we Aarde noemen.”

“Ik weet het. Ik weet het echt, je hebt gelijk. Ik weet dat je gelijk hebt, maar ik heb nog steeds moeite die les te leven.”

“Ooit kan je het Willy, ooit kan je het - iedereen kan het uiteindelijk - maar weten en doen zijn twee verschillende dingen. Kom ik geef je een kus, knuffel dat je bent. Heb je er genoeg van? Zullen we naar huis gaan?”

“Ik heb genoeg gehad en ik wil naar huis, lieverd. Je bent goed in het lezen van mijn Aura, maar je had het anders ook wel geweten… jij kent me beter dan ik mezelf ken, maar ik wil nog even wandelen en praten. Ik wil de lessen leren die je probeert te vertellen… Ik wil een goede leerling zijn… zodat je trots op me bent.”

“Praat alsjeblieft niet zo, lieverd. Ik ben trots op je. Dat ben ik altijd geweest en ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit niet zal zijn, maar het is goed voor je groei. Je weet wat goed is, maar zoals je zelf al zegt, je kan niet accepteren wat je weet, of in je eigen woorden, je kan dat leven nu nog niet leven. Je geliefde kinderen zouden je zeggen dat je wel praat maar niets doet,” zei ze glimlachend naar hem op kijkend. Willy sloeg zijn armen om zijn zijn vrouw heen en kuste haar.

“Je weet altijd wat je moet zeggen.” Hij trok haar nog eens tegen zich aan en liet haar toen los.

“Ik ga er vanuit dat we zullen helpen,” zei Willy terwijl hij haar hand vasthield en verder liep.

“Alleen als we dat willen,” antwoordde ze. “We mogen ook wel tijd voor onszelf hebben. Niemand die iedereen vertelt wat men wel of niet moet doen. Niemand zal ons commentaar geven zelfs als we nooit meer iemand zullen helpen. Dat weet jij ook wel.”

‘Ja, maar er zullen er zijn die erg verrast zullen zijn als je er ineens mee ophield en op een verlaten paradijslijke planeet ging wonen, of niet dan?”

“Ja dat zal zeker,” lachte ze, “maar dat leven zou jou ook niet bevallen, of wel? Zeker na verloop van tijd niet. We lijken veel op elkaar. We willen helpen… we willen iets veranderen… en wat wij en miljoenen andere Geestelijk Leiders doen maakt niets uit. Dat weet je. Jij kan, net zo goed als ik, niet voor Eeuwig op een paradijselijk eiland leven.”

“Nee, daar heb je wederom gelijk in, maar ik maak me vanavond zorgen en heb op het moment niet de kracht om te helpen, dus kunnen we alleen wat wandelen en kijken?”

“Natuurlijk, maar dat is ook helpen, of… dat kan het zijn. Wat als een van die nachtbrakers ons net heeft zien kussen? Dat zullen ze zeker aan vrienden of familie vertellen en daarmee zullen ze beginnen te praten over geesten en het leven na de dood, en dat is toch wat we willen… dat mensen weer gaan denken.”

“We zullen nog beroemd worden - ‘De kussende Geesten van Queen Street’!”

‘O ja, maar dan moeten we wel terugkomen en het regelmatig doen - welke dag is het vandaag? Iedere vrijdagavond, of iedere derde week in november,” giechelde ze.

“Ik ben bereid iedere avond te komen als dat inhoudt dat ik een kus van jou krijg.”

“Als een verplichting van je werk, bedoel je dat?”

“Nee, als een van de dingen die ik graag doe… Jij wist altijd al beter hoe je iets moest bewoorden.”

“Ik maakte maar een grapje. O, je wordt helemaal sentimenteel. Krijg je weer last van alle ellende die je ziet?”

“Ik denk het. Sorry lieverd, ik had moeten weten dat je alleen maar een grapje maakte, en zo niet dan had ik naar je Aura moeten kijken.”

“Je bent oververmoeid en je neemt het allemaal zo persoonlijk,” zei ze terwijl ze hem met haar rechterhand zachtjes kneep en naar de slapers aan haar linkerkant wees.

“Zoals altijd heb je weer gelijk, lieverd, maar ik wil nog niet naar huis. Laten we langs de baptistenkerk van St. John wandelen en richting St. Mary Street. Ik vind dat kleine kerkje zo geweldig - het is uit de vijftiende eeuw denk ik. Het is net eiland vol Goeds midden in het winkelcentrum van Babylon.”

“Ik begrijp wat je bedoelt, ik vind het ook leuk.” Buiten het kleine afgelegen kerkje stond een schraagtafel waar twee vrouwen en een man bekers met warme soep aan het uitdelen waren aan iedereen die erom vroeg, de soep werd geschept uit een grote kookpot. Op de tafel lag ook een grote berg met broodjes om in de soep te dopen, maar er waren geen lepels, deze waren de avonden ervoor allemaal gestolen. De mensen die soep wilden hadden hun eigen beker meegenomen, hierdoor kregen de mensen voor wie de soep bestemd was te eten en niet de toevallige voorbijgangers die een beetje honger hadden. De afwezigheid van lepels en het meenemen van de eigen bekers was natuurlijk in overeenstemming met de covid-maatregelen omdat er zo geen bestek en bekers met vreemden werd gedeeld.

“Dat is toch hartverwarmend, vind je niet Sarah? Ik ben blij dat ik dat nog gezien heb voor we naar huis gaan.”

“Kijk,”zei Sarah terwijl ze in de richting van een van de vrouwen en glimlachte. “Die vrouw daar kan ons zien en ze kan haar ogen niet geloven. Laten we haar gedag zwaaien en vrolijk lachen.” Willy keek en deed zoals van hem gevraagd was. De mond van de vrouw viel open terwijl ze de aandacht van haar collega’s probeerde te trekken om hun te laten zien wat zij zag. Willy en Sarah wachten even om te kijken of een van de anderen hen ook konden zien, maar liepen verder toen bleek dat dat niet het geval was.

“Ja, nou is mijn dag weer goed,” zei Willy.

“Veel mensen proberen te helpen Willy, niet alleen Geesten, hoewel veel Oppervlakte bewoners geïnspireerd worden door de Geest, zelfs als ze sowieso al goede bedoelingen hadden. Net zoals die mensen van daarnet. Ik zocht naar een poster met de naam van een organisatie, maar ik zag er geen. Ze waren waarschijnlijk helemaal niet uit op erkenning… en wilden alleen maar helpen.”

“O, ik weet zeker dat er mensen zijn die alleen maar willen helpen. Heel zeker. In feite kenden we ook van die mensen in het dorp, toch? Eh… ik ben hun naam nu even vergeten, maar er waren er zeker een paar.”

“Ja, natuurlijk waren die er. Er zijn overal aardige mensen. De meesten moeten alleen een duwtje in de juiste richting krijgen zodat ze weten dat ze er niet alleen voor staan. Klinkt dat niet bekend? Wij geven ze van onze kant een duwtje, en degenen die ons kunnen zien geven vanaf hun kant een duwtje tegen de mensen. We werken allemaal samen om het lijden te verminderen, het grootste verschil is dat zij hun leven proberen te verbeteren dag na dag, of zelfs maaltijd na maaltijd, en wij proberen levens en zienswijzen te veranderen. Wij proberen ze te leren dat men nergens bang voor hoeft te zijn behalve van de angst zelf, en dat niemand je echt pijn kan doen omdat er leven na de dood bestaat en reïncarnatie.”

“Ik stel me zo voor dat een warme maaltijd op een koude avond meer helpt.”

“Op de korte termijn wel ja, maar het is net als een dieet, als je eenmaal stopt met diëten komt het gewicht er gewoon weer aan. Maar als je ze leert om ook te sporten, of hoeveel schade ze de aarde berokkenen, dan kun je hun wijze van leven voor altijd veranderen en hoeven ze niet meer te diëten. Hetzelfde geldt voor mensen die drinken, of altijd maar spullen kopen, eigenlijk geldt het voor alle soorten van verslavingen. Men kiest meestal voor de snelle high van de verslaving, in plaats van uit te zoeken waarom men ongelukkig is en de oorzaak van het probleem op te lossen.

Mensen behandelen symptomen in plaats van dat ze de ziekte genezen en daardoor blijven de problemen terugkomen en iedere keer blijven ze hun verslaving gebruiken om de pijn en stress te verlichten… tot in het oneindige tot ze iemand zoals ons tegenkomen en luisteren.” Sarah glimlachte, ze was niet schijnheilig of zelfingenomen, ze vertelde alleen maar de Waarheid.

“Herinner je nog de sadhu Prahlad Jani - de Indiase asceet die beweerde al tientallen jaren zonder eten en drinken te leven, omdat voedsel alleen iets extra’s was? Prahlad Jani haalde het nieuws door te beweren dat hij niet at en dronk, en om het te bewijzen bleef hij onder observatie, en werd zelfs een tijdje levend begraven. Maar dat gaat verder dan wat men normaal kan als men terugkeert naar de Aarde.”

“Ja lieverd, maar goed, we kunnen alleen ons best doen en op het moment ben ik kapot. Ik denk dat het tijd is dat we naar huis gaan en er voor vandaag een einde aan maken, of jij moet nog verder willen gaan…”

“Nee, nee ik kan ook morgen teruggaan. Morgen is er weer een dag en we zijn niet zo dicht bij ons doel dat vanavond een groot verschil zal uitmaken. Trouwens er zijn nog meer dan genoeg anderen die met het Goede Gevecht doorgaan. Nee, laten we naar huis gaan. Klaar? Eén, twee, drie!”

Ze stonden gelijk in hun kleine appartement boven het kleine huisje waar ze hun hele leven hadden doorgebracht, op de kleine berg die ze thuis noemden. De begane grond van het kleine huisje was een Geestelijk Toevluchtsoord en het Gemeenschapshuis van het dorp, maar de zolder werd niet gebruikt zodat hier ruimte was voor de donoren van het gebouw. Willy en Sarah gebruikten het al bijna dertig jaar met dat doel en Becky kwam ook af en toe langs. Ze gaven er de voorkeur aan boven alle drukte van Annwn, of de enorme stilte van het platteland. Het was hun eigen kleine huisje en zij waren de huisgeesten die door de meeste van de mensen die van het gebouw gebruik maakten al eens gezien waren.

“Het was een goede dag vandaag”, zei Sarah, “je hebt geen reden om kapot te zijn. Laten we gaan liggen en onze batterijen opladen.”

“Dat klinkt goed,” antwoordde Willy terwijl ze naar de slaapkamer verdwenen en op het bed gingen liggen. De kamer had al hun oude meubels, of tenminste de spullen die iets voor hen betekend hadden. Het was voor hen heel gemakkelijk op te roepen wat ze maar wilden hebben of nodig hadden. Het was het idee van hun dochter Becky geweest om hun eigen spullen te gebruiken en ze hadden niet gedurfd te weigeren. Kiddy, hun oude schaapshond ging aan het voeteinde van het bed liggen.

“Dat is een brave hond, Kiddy,” mompelde Willy slaperig. “Welterusten meisje. Jij ook welterusten Sarah. We zullen zien wat de ochtend te bieden heeft.”

Ze hoefden niet te slapen zoals de bewoners van het Oppervlak - ze hadden geen lichamen die moesten rusten, maar ze hadden wel een pauze nodig. Af en toe kregen ze de behoefte om aan te koppelen met het Universum, maar dat hoefde niet dagelijks te zijn. Meestal ging ieder zijn eigen weg wanneer ze aan het ‘rusten’ waren, maar soms bleven ze samen of gingen ze zelfs nergens heen.

Voor hen was rusten meer een vorm van meditatie, een tijd om gedachten te verzamelen, een tijd om hun innerlijke vrede aan te sterken.

Hoofdstuk Twee

De Akasha Kronieken

Terwijl Willy aan het opladen was zodat hij er weer tegen kon om getuige te zijn van zoveel ellende, wilde hij zijn meditatie richten op de laatste periode van het nationale lijden waar hem iets over bekend was - De builen pest of ook wel de Grote Pest genoemd. Wat hem irriteerde was dat hij er niet genoeg van af wist en daarom besloot hij om de Akasha Kronieken te raadplegen. Dat had hij één keer eerder gedaan tijdens zijn gehele cyclus en dat was geweest gelijk nadat hij was overgegaan.

De Akasha Kronieken zijn een herinnering van alles dat ooit is gebeurd in het Universum, en hij was net zoals velen pas sinds kort overgegaan en had het geraadpleegd om zijn laatste bestaan op het Oppervlak terug te zien.

Nu wilde hij nagaan wat de rol was geweest van St. John de Baptisten Kerk van Church Street in Cardiff was geweest tijdens de Builenpest van 1665-1666, goed of slecht. Hij had het idee dat er in de afgelopen 400 jaar nog nooit zoveel mensen in de straten van Cardiff hadden geslapen als nu.

Voorheen had hij de Akasha Kronieken geraadpleegd in een van de daarvoor bestemde kamers in de Universiteit van Annwn, maar sinds toen had hij veel geleerd, of eigenlijk opnieuw geleerd. Hij was weer in staat om vanaf elke plek dan ook iets over de geschiedenis te leren, hoewel hij het nog steeds lastig vond om zichzelf voor te stellen dat hij in een theater zat.

Aangezien hij niet langer een fysiek lichaam had dat moest ontspannen begon hij met het leegmaken van zijn hoofd van afleidende gedachten. Het was een techniek die hij vele jaren geleden had geleerd toen hij nog op het Oppervlak leefde, maar in Annwn werkte die techniek net zo goed. Hij zag zichzelf als een impresario in de holte waar zijn hersenen ooit hadden gezeten, en iedere gedachten werd als een vervelend maar gehoorzaam wezen behandeld. Hij zette al zijn gedachten op een rij in het midden van zijn hoofd en opende een kloof in de grond voor hen.

“We gaan een spelletje spelen,” zei hij tegen de wezens en gaf hen de opdracht over de kloof te springen. De zwakste gedachten verdwenen in de diepte en hij verbreedde de kloof en vertelde keer op keer de wezens om over de kloof te springen tot alleen nog hijzelf over was in zijn lege hoofd.

Vervolgens zag hij een rij met lege stoelen voor zich, net zoals in het theater, en ging in een van de stoelen zitten, waarna hij een groot scherm en een podium creëerde. De enige gedachten in zijn hoofd waren openheid en ontvangst, er was geen afleiding. Het had hem tientallen jaren gekost om dit zo snel voor elkaar te krijgen.

“Ik wil de Akasha Kronieken raadplegen inzake de rol van St. John de Baptisten Kerk in Cardiff tijdens de Grote Plaag van 1665-1666” gaf hij zijn gedachten de opdracht. Bijna onmiddellijk vormde er zich een beeld op het grote scherm. Hoewel de kerk in een leeg gebied stond was het toch gelijk herkenbaar. Er waren geen van de moderne winkels en publieke gelegenheden, er waren echter wel kraampjes waar mensen voedsel en bier verkochten. De meeste verkopers hadden zich verkleed als vogels, eenden en zelfs ganzen.

Behalve achter deze kraampjes waren er ook verkleedde mensen die voedsel en drank aan mensen van alle soorten en leeftijden uitdeelden die op het terrein buiten de kerk leken rond te hangen. De meesten waren zonder gezelschap en aan het woelen en kreunen. Als men beter keek werd al snel duidelijk dat degenen die daar lagen ziek waren en een aantal van hen had een grijze tot zelfs bijna zwarte huid - het resultaat van gangreen en weer anderen waren zelfs al dood. Het was een warme dag en zwermen van vliegen verzamelden zich boven de lijken. De Akasha Kronieken boden geen geluid en geur, maar degenen die niet als een vogel waren verkleed droegen een zakdoek over hun neus, daarom ging Willy er vanuit dat de geur slecht was.

Af en toe kwamen er priesters en nonnen uit de kerk om de zieken een beetje op hun gemak te stellen en om de laatste zegeningen aan de stervenden te geven. Opeens liep een groot vogelachtig wezen in zijn richting en verwijderde zijn hoofdtooi. Hij tikte tegen