Alien Walk (STAR-DUST 25) E-Book

Jens F. Simon

• Herausgeber: epubli
• Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2024

Seitenzahl: 81

Beschreibung

Sigurd vindt een oud, stoffig buitenaards ruimteschip. Het is een gondel gemaakt van sterrenstof dat is achtergelaten door de Neensziss. Hij slaagt erin om ermee naar Venus te vliegen. Takaarrath, zijn metgezel, die zichzelf nu ziet als lid van een buitenaards ras, ontdekt de legendarische 'Stad van de Duizend Sterren', GLEESITT. Wanneer Sigurd een tijdzender vindt in de verlaten nederzetting van de Neensziss op Venus, wordt hij 200 jaar terug in de tijd gebracht.

Leseprobe

STAR-DUST

In de ban van de nanites

Deel 25

Alien Walk

© 2024 Jens F. Simon

Illustratie: S. Verlag JG

Uitgever: S. Verlag JG, 35767 Breitscheid,

Alle rechten voorbehouden

Verdeling: epubli ein Service der

neopubli GmbH, Berlin

ISBN: 978-3-759879-07-3

Het werk, met inbegrip van de delen ervan, is auteursrechtelijk beschermd. Elke exploitatie zonder toestemming van de uitgever en de auteur is verboden en zal strafrechtelijk en civielrechtelijk worden vervolgd. Dit geldt met name voor elektronische of andere reproductie, vertaling, verspreiding en terbeschikkingstelling aan het publiek.

Het leven betekent avontuur. Alleen de dapperen vinden hun weg naar de sterren.

Inhoud 

De Ruimte

Stad van duizend sterren

De macht van de Neensziss

De laatste in zijn soort

De vrijwaringsautocratie

Mensen ongewenst

De kracht van het verleden

Vlucht terug

De Ruimte

De gondel van sterrenstof schoot met toenemende snelheid door de open schacht.

Ik klampte me angstig vast aan de armleuningen van mijn stoel en wist niet waar ik eerst moest kijken, naar het driedimensionale, frameloze holografische scherm dat recht voor me stond of door het plafond dat boven me doorzichtig was geworden.

De donkergrijze wanden van de excursieschacht vlogen net langs de gondel, en voordat ik me misselijk voelde, wendde ik me tot het scherm.

Hier was geen teken van de snelle rit. Het liet nog steeds het zoutmeer zien. Ik keek een beetje onzeker naar Takaarrath. Hij zat volkomen kalm en ontspannen in zijn stoel.

Ik kon alleen maar aannemen dat hij dit ruimteschip alleen met zijn gedachten bestuurde. In ieder geval waren er geen andere zichtbare stuurinstrumenten om hem heen, behalve het holografische scherm.

Op het driedimensionale holoscherm veranderde het beeld plotseling.

Ik kon duidelijk, te midden van de uitgestrekte zoutvlakte, de donkere rechthoekige afgrond zien van de open excursieschacht van waaruit ons ruimteschip nu schoot.

De opnamen werden van grote hoogte gemaakt, merkte ik meteen. Maar waar ze werkelijk vandaan kwamen, wist ik niet.

Was er misschien een ander ruimteschip boven ons? Nee, dat had Takaarrath me al laten weten.

Voordat ik verder kon nadenken, veranderde het beeld weer en nu toonde het kaderloze holoscherm een dichte cluster van wolken die zijwaarts van ons af bewoog. Ik twijfelde er niet aan dat het scherm nu onze vliegrichting aangaf.

"Takaarrath, ik hoop dat je weet wat je doet!"

Ik had hardop gesproken, niet wetende of ik telepathisch zijn mentale communicatie met de capsule verstoorde.

De wolkenband waar we net doorheen waren gevlogen verdween zonder overgang en de donkere ruimte bevond zich recht voor ons.

Hoewel het helemaal niet zo donker was. Miljarden sterren knipperden naar ons, in elke denkbare grootte, kleur en vorm. Eerst kon ik mijn ogen niet van het scherm afhouden.

Ik had nog nooit zo'n kleurenpracht van het aardoppervlak kunnen waarnemen. Alles leek me fantastisch en onaards.

"De kleuren van de sterren die je ziet zijn natuurlijk door GELCKSITT ingekleurd naar hun belangrijkheid, afstand en grootte. Normaal is het licht meestal wit, tenzij het clusters van sterren waren die door de afstand één enkele, stralende ster lijken."

De luide, sissende stem van Takaarrath haalde me uit mijn concentratie.

"Ik denk niet dat het een goed idee was om de planeet te verlaten!"

Mijn twijfels namen toe naarmate we verder van de aarde kwamen. Ik begon me ineens heel eng te voelen.

"De bestemming van onze vlucht is de tweede planeet van het zonnestelsel, toch?" Ik scheurde mijn blik los van het scherm en keek strak naar Takaarrath.

"Correct. Daar ligt de 'Stad van Duizend Sterren'. Dat zei GELCKSITT tenminste!"

"Maar ze zei ook dat er nog maar één ruimtevlucht mogelijk is met de beschikbare energiereserves. Dat is wat me bang maakt. Hoe komen we terug?"

"Ik denk dat de vraag niet is hoe we terugkomen, maar eerder of we überhaupt terug willen komen? De levensomstandigheden op de planeet zijn sterk geminimaliseerd. Je had het zelf steeds over het 'pad naar de nieuwe werelden' dat je vastbesloten was te vinden. Wel, nu bevinden we ons op dat pad."

Ik staarde Takaarrath nog steeds aan, terwijl ik probeerde te verwerken wat ik had gezegd.

Ergens wist ik dat hij gelijk had. Maar Majenna dan? Ik kon haar toch niet alleen laten tussen de mutanten?

Als ik aan haar dacht, kreeg ik niet alleen wroeging, maar ook weemoed en heimwee.

Ik had haar achtergelaten, dat was waar. Maar zij wilde het ook zo. Ik schudde mezelf door elkaar en probeerde mijn gedachten te ordenen.

We stonden nog maar aan het begin van deze reis. Ik moest me concentreren op het voor de hand liggende.

"De ruimtegondel heeft u 'Grootmeester van de Gondel' genoemd. Dat betekent dat je bekend bent bij de besturingscomputer van het ruimteschip. Waarom? Hoe is dat in hemelsnaam mogelijk?"

Het antwoord van Takaarrath kwam in een flits.

"Dat kan ik nog niet voor u beantwoorden. Ook ik was verrast toen ik zo benaderd werd. Maar ik stelde geen vragen om het computerbrein van het schip geen reden tot argwaan te geven. Ik weet niet wat er dan gebeurd zou zijn. In ieder geval is het een aanwijzing die ik kan gebruiken als basis voor verder onderzoek naar mijn identiteit. Voor mij staat het echter al vast dat ik in mijn verleden een zeer nauwe band moet hebben gehad met de erfenis van de aliens."

Daar kon ik het niet mee oneens zijn.

"Dit is de veiligheidsautocratie van de ruimtegondel GELCKSITT. De uitgevoerde analyse van de voorgaande gesprekken binnen de ruimtegondel heeft een kennistekort van de organische eenheden aan het licht gebracht. Het is daarom sterk aanbevolen om een congruentie van expertise te herstellen!"

Ik was eerst een beetje geïrriteerd.

"Dat is een goed idee. Marvin volg mij naar de achterste regio. Stel geen vragen, het is voor je eigen bestwil!"

Takaarrath was al opgestaan uit zijn pilootstoel en ik volgde hem woordeloos door het net geopende schot naar het achterste gebied van de pod.

De kennis oratie duurde nog geen half uur en ik was de hele tijd volledig bij bewustzijn.

"Weet je echt zeker dat deze machine mijn kennis in zo'n korte tijd heeft vergroot? Ik bedoel, ik voel nauwelijks iets. Bovendien vraag ik me al de hele tijd af hoe je plotseling zoveel weet over deze aliens. Hoe komt het dat deze ruimtecapsule je mentale bevelen opvolgt?"

Voordat Takaarrath kon antwoorden, zag ik het beeld van een Neensziss in mijn hoofd. Volkomen verrast haalde ik diep adem.

"Nee, dat ben ik niet. Maar het is een zeer goede weergave van een Neensziss lichaam."

"Takaarrath wat zeg je? Natuurlijk ben je, eh, ik bedoel natuurlijk ben je duidelijk van het buitenaardse Neensziss volk. Dat is al geen gelijkenis, dat is een absolute kopie, wat ik nu in mijn geestesoog zie."

Hij had weer eens in mijn geest gesnuffeld, wat uiteindelijk alleen mogelijk was omdat ik me niet sterk genoeg afschermde. Maar aangezien alle communicatie telepathisch was, kon het me op dit moment toch niets schelen.

"Nu zijn mij ook een paar dingen duidelijk. Je bent niet op aarde geboren en je bent zeker geen mutant, ook al zijn er bepaalde overeenkomsten met andere gemuteerde menselijke afstammelingen. Wat vertel je me nog meer niet?"

Al die tijd had Takaarrath in het voorste gedeelte van het kleine ruimteschip gezeten. Deze fysieke afstand deed geen afbreuk aan ons telepathisch gevoerde gesprek.

Nu stond hij in het open cabineschot naar het achterste gedeelte, waar ik me net uit de helmachtige interface van de ZIVA bevrijdde.

"Ik wist ook niet echt dat ik bij deze mensen hoorde, tot daarnet. Jij hebt nu meer kennis van deze dingen dan ik."

Hij staarde me aan met zijn enorme googly-ogen, volkomen emotieloos.

"Ik had eigenlijk vanaf het begin een sterke affiniteit met de koepelconstructie en ook met deze ruimteboot. Puur intuïtief kon ik op het juiste moment het juiste doen. Maar het beeld van een Neensziss zag ik voor het eerst in jouw gedachten. Ik ken de naam Neensziss alleen uit de verhalen van Sunny Conrad. Je moet me geloven. Ik lieg niet tegen je. Mijn gedachten staan voor je open!"

Er was nog steeds veel dat ik niet echt begreep van wat er op dit moment in mijn leven gebeurde.

In ieder geval sprak Takaarrath niet de onwaarheid, dat kon ik voelen toen ik me concentreerde op zijn mentaal doorgegeven uitspraken.

"Zou het niet logisch zijn als jij ook een kennisorakel zou ondergaan?"

Ik stond langzaam op en liep door het cabineschot rechtstreeks naar hem toe. Hij zat volkomen ontspannen in de pilotenstoel met zijn handen rustend op de brede armleuningen waar zich ook de handmatige commando-invoer- en besturingsmodules bevonden.

"Daar had ik ook aan gedacht, maar heb het toen terzijde geschoven. Ik wil niet dat de opgelegde, kunstmatige kennis mij de mogelijkheid ontneemt om mijn eigen kennis van mijn verleden, die nog ergens in mijn onderbewustzijn sluimert, terug te halen. Ik kan me niet voorstellen dat de herinnering aan mijn hele leven daardoor voor mij verloren zou gaan of begraven zou blijven."

Ik stond naast hem en keek naar het holografische scherm.

Het toonde op dat moment alleen zwarte ruimte. Langs de zijranden, in een soort grafische weergave, stonden allerlei gegevens over de vlucht, zoals snelheid, straaldruk, afstand tot de doelplaneet enzovoort.

"Ja, ik denk dat ik dat vrij goed kan begrijpen. Ik zou ook graag meer willen weten over mijn verleden!"

"Evaluatie van de lichaamsscan tijdens de octrooi fase voltooid. Het menselijk individu Marvin is duidelijk een genetisch mozaïek. voorwaardelijke commando-bevoegdheid is toegekend."

De telepathische transmissie van de rum pod deed me verbaasd diep ademhalen. Takaarrath had het ook gehoord.

"Definieer de term 'genetisch mozaïek'!"

Hij keek me met vernauwde ogen aan, wat me kippenvel bezorgde. Zijn enorme, uitpuilende oogballen verdwenen bijna helemaal achter uitstekende huidflappen.

"Wat heb je gedaan?"

Deze vraag van hem verwarde me nog meer dan de uitspraak die het computerbrein van de GELCKSITT eerder deed.

In de genetica verwijst "mozaïek" naar een individu waarin zich lichaamscellen bevinden met verschillende karyotypen en genotypen, waarbij alle lichaamscellen afkomstig zijn van dezelfde bevruchte eicel; als er daarentegen verschillende individueel bevruchte eicellen zouden zijn, zouden we spreken van een chimaera. Definitie van termen uit de menselijke taal: Karyotype is het geheel van alle chromosoomkenmerken van een individu of een groep genetisch verwante individuen die de celstructuur beïnvloeden. Genotype is het geheel van de genen van een organisme, d.w.z. de genetische samenstelling van een levend wezen. Het vertegenwoordigt zijn exacte genetische samenstelling, die alle erfelijke eigenschappen omvat die in dat individu aanwezig zijn."

Ik probeerde de doorgegeven denkinformatie mentaal te bevatten en op de een of andere manier in mijn eigen voorstellingswereld te plaatsen. Takaarrath was iets sneller.

Ik hoorde zijn mentale vraag, of was het een uitspraak?

"Zitten er Neensziss-genen in Marvins genetische make-up?"