De doodgraver: Horror roman E-Book

John Devlin

• Herausgeber: Alfredbooks
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2023

Seitenzahl: 139

Beschreibung

De doodgraver: Horror roman door John Devlin Het formaat van dit boek komt overeen met 115 paperback pagina's. Brad en zijn moeder verhuizen naar het vervallen huis vlak naast het kerkhof, van alle plaatsen! Ze hebben geen keus nadat Brad's vader omkomt bij een auto-ongeluk. Eerst hoort Brad gekreun, dan merkt hij dat de grafdelver midden in de nacht vreemde rituelen uitvoert bij de graven...

Leseprobe

De doodgraver: Horror roman

John Devlin

Published by BEKKERpublishing, 2023.

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[email protected]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Inhaltsverzeichnis

Title Page

Copyright-Seite

De doodgraver: Horror roman

Hoofdstuk 1: Het huis op het kerkhof

Hoofdstuk 2: De horror in de kelder

Hoofdstuk 3: De nacht van het eeuwige licht

Hoofdstuk 4: The Uncanny

Hoofdstuk 5: Ruw ontwaken

Hoofdstuk 6: Stemmen uit het dodenrijk

Hoofdstuk 7: De doden leven

Hoofdstuk 8: Nachtelijke achtervolging

Hoofdstuk 9: De geest in het raam

Hoofdstuk 10: Het huis aan de rand van het bos

Hoofdstuk 11: De nacht van de beslissing

De doodgraver: Horror roman

door John Devlin

Het formaat van dit boek komt overeen met 115 paperback pagina's.

Brad en zijn moeder verhuizen naar het vervallen huis vlak naast het kerkhof, van alle plaatsen! Ze hebben geen keus nadat Brad's vader omkomt bij een auto-ongeluk. Eerst hoort Brad gekreun, dan merkt hij dat de grafdelver midden in de nacht vreemde rituelen uitvoert bij de graven...

Hoofdstuk 1: Het huis op het kerkhof

De grijze muren van het verweerde huis zagen er somber en afschrikwekkend uit. Een aura van rot en verval omringde het gebouw. De wind verspreidde een vage muffe geur en de planten in de voortuin waren verdord, alsof al het leven zich had proberen terug te trekken. Even verderop stond een verwrongen kerk van dezelfde grijze steen - omgeven door een kerkhof. Daar groeiden knoestige, vreemd overwoekerde bomen, die eruitzagen als demonische wachters die door een magische spreuk waren bevroren.

"Je zult het geweldig vinden, Brad!"

"Ja, mam!"

"We zullen het hier mooi maken!"

"Vlak naast een begraafplaats. Geweldig!"

"Brad..."

"Als ik nu een freaky goth was die zichzelf insmeerde met lijkenolie, zijn gezicht wit schilderde en 's nachts zwarte missen vierde op begraafplaatsen - dan zou ik blij zijn!"

"Brad, we hebben het hier al over gehad."

"Tuurlijk!"

"Er is niets aan te doen."

"Ik weet het. Maar dat betekent toch niet dat ik er van moet houden?"

Brad stapte uit de passagiersdeur van de pick-up, waarvan de laadruimte vol stond met verhuisdozen. Overbelast, eigenlijk, maar omdat hun oude huis maar een paar straten verderop was, had mam gezegd dat het riskant was. Toch had ze niet sneller gereden dan twintig mijl per uur. Met een goede reden. Onderweg was een kleinere kartonnen doos op de weg gevallen en ze moest stoppen om die weer op de laadbak van de pick-up te tillen.

Brad Walker zuchtte en keek naar de lage, ongeveer heuphoge muur die het perceel dat bij hun nieuwe huis hoorde scheidde van de begraafplaats.

Een man was bezig de graven te verzorgen.

Brad kon alleen zijn gebogen rug zien. De rest van zijn figuur verdween achter een heg.

"De bus naar je middelbare school in Stamford is net om de hoek," zei mam, "dus je zult voortaan wat langer kunnen slapen!"

"Geweldig!" mopperde Brad.

"Je moet gewoon naar het positieve kijken! Ondanks alles!

"Sorry dat ik nu niet in zo'n zonnige bui ben, mam."

"Oh, Brad!"

"Eigenlijk dacht ik dat ik volgend jaar in de auto kon rijden, zodra ik mijn rijbewijs had," zei Brad terug. Maar hij vermoedde al dat daar ook niets van terecht zou komen. Dat was slechts een van de vele dromen die hij zou moeten begraven.

Mam zuchtte.

Dat alleen al zou genoeg antwoord zijn geweest. Brad kon de rest wel raden. Hij kon zich nog net inhouden en onthield zich van haar woorden, die haar altijd het meest irriteerden. Maar dat verdiende ze nu niet, dacht hij. Zij was immers ook niet in orde.

"Brad, je weet hoe we financieel zijn."

Brad rolde met zijn ogen.

"Ja, natuurlijk..."

"We zullen de pick-up verkopen zodra de verhuizing klaar is. En dan moeten we het doen met één auto."

Brad slikte. Zijn stem klonk schor. "Ja, dat dacht ik al. En natuurlijk heb je deze ene auto nodig om op kantoor te komen!" Gelukkig had hij de zomervakantie voor de boeg, zodat hij zich er nog drie maanden geen zorgen over hoefde te maken.

Mevrouw Dorothy Walker aarzelde met haar antwoord. Ze slikte. Brad merkte dat haar ogen rood werden. En hijzelf voelde ook een brok in zijn keel. Vaders dood was nog maar een paar maanden geleden. Hij was omgekomen bij een verkeersongeluk en lag nu op het kerkhof van Willington, Connecticut, een klein stadje aan de kust van Long Island Sound. Het was maar een paar kilometer naar Stamford en het duurde anderhalf uur met de auto om in New York te komen.

Als je maar een auto hebt!, dacht Brad enigszins somber. Willington was een slaperig stadje en Brad kon wel huilen bij de gedachte dat de coolste stad ter wereld slechts anderhalf uur rijden verderop lag!

Papa had hem een auto beloofd toen hij zijn rijbewijs op zak had.

Maar voor de Walkers was alles in een oogwenk veranderd.

Vader had goed verdiend als advocaat, maar hij was nooit bijzonder zuinig geweest. Drie auto's voor een gezin waarin slechts twee mensen een rijbewijs hadden, was al vrij royaal. Pa had de sportwagen die hij zichzelf voor Kerstmis had gegeven in de prak gereden op de kustweg naar New York State. Hij was op slag dood. Er kon niets voor hem gedaan worden. Nu lag hij precies op het kerkhof in de buurt waarvan Brad en zijn moeder gedwongen waren te verhuizen, omdat het herenhuis aan de andere kant van Willington niet langer kon worden behouden. Zelfs tijdens vaders leven was het te groot en te luxueus geweest voor de financiële middelen van de familie. Moeder had nog geprobeerd i-verzekeringen te verkopen naast haar baan in een accountantskantoor, maar het was al snel duidelijk dat het gewoon niet genoeg was. Het huis moest verkocht worden.

De huur voor het oude huis op het kerkhof was nog niet half zo hoog als de afbetalingen voor hun vorige woning.

"In ieder geval hebben we hier ook genoeg ruimte!" zei mam, in een poging wat positiviteit te verspreiden.

Doel optimisme!, realiseerde Brad zich en droomde er nooit van om mee te spelen. Als iets totale onzin is, moet je het zo noemen! Hoe dan ook, Brad was niet van plan er een goed gezicht op te zetten.

"Lijkt op Norman Bates' horrorhuis uit de Psycho-films!" was Brad's bijtende commentaar. "Zorg ervoor dat we geen gemummificeerde oma in de kelder vinden of dat iemand een voorbereid lijk in de vriezer achterlaat!"

"Oh, Brad!"

"Hoe dan ook, het ruikt hier al zo. Wil je een opgedroogd lijk bedekt met spinnenwebben en een extra grote portie stof? Je krijgt het waarschijnlijk gratis als je op de vloer komt."

"Nu overdrijf je!"

"Dat is mooi gezegd."

Mam rolde geërgerd met haar ogen.

"Brad! Waar heb je het over? Geef het huis een kans!"

Brad haalde zijn schouders op.

"Tuurlijk!"

"Het enige alternatief is dat je je tent in de tuin opzet!"

"Tuurlijk! Het gras en onkruid staat zo hoog dat zelfs de zombies die hier waarschijnlijk 's nachts uit de graven klimmen me dan niet zouden opmerken!"

"Je bent onmogelijk!"

"Nee," zei hij. "Ik ben het niet die onmogelijk is, het is dit huis. Het is onmogelijk om je comfortabel te voelen in dit krot!"

*

Ze gingen naar de deur. Tot nu toe had alleen mam de binnenkant van het huis gezien. Brad was op school geweest toen ze hem had bezocht. In de tussentijd zou er genoeg gelegenheid zijn geweest om het nieuwe huis toch te zien, maar iets in Brad had zich daar hevig tegen verzet. Alsof hij de plek zo lang mogelijk wilde vermijden.

Nu was er geen ontwijking meer mogelijk.

En geen weg terug.

Hij werd zich hiervan pijnlijk bewust en voelde een dikke brok in zijn keel, zodat hij nauwelijks kon slikken.

Misschien wilde hij stiekem gewoon niet geloven dat dit krot binnenkort zijn thuis zou zijn.

Mam ontsloot de deur.

Met een gekraak ging het open.

"Oh geweldig, als er een spook om de hoek komt met rammelende kettingen, zal ik nergens van opkijken!"

"Een beetje olie maakt het goed, Brad!"

"Als je deze muren te streng bekijkt, storten ze in!"

"Je overdrijft!"

Binnen was het halfdonker. Een vreemde, vochtige en enigszins muffe geur steeg op naar zijn neusgaten. Als een crypte, dacht hij. Alles muf en muf. Waarschijnlijk rotten er nog ergens een paar gemummificeerde ratten weg... 

Er woonde hier al jaren niemand meer, waardoor het weken kon duren voordat de stank was verdwenen. Brad drukte op het lichtknopje. Er is niets gebeurd.

Dood.

"Geweldig, mam! Je kunt nu de elektricien bellen - als de telefoonlijn nog werkt, wat ik ten zeerste betwijfel."

"De telefoon wordt pas volgende week aangesloten," antwoordde mam, "maar aangezien we allebei een mobiele telefoon hebben, moet dat ook geen probleem zijn."

Brad bekeek de lege kamers één voor één. Ze waren erg hoog en elke stap weergalmde op een griezelige manier.

Mama zei iets over extra dekens om de verwarmingskosten onder controle te houden, maar Brad luisterde niet naar haar.

Hij ging naar de bovenverdieping. Er lag overal een dikke laag stof. Spinnenwebben strekten zich uit over de trap.

"Mam, dit is walgelijk!" klaagde Brad.

"Als alles klaar is, wordt het echt gezellig," antwoordde ze vanuit de keuken.

"Lege beloftes!"

"Wat zei je?"

"Niets, mam."

Eindelijk had Brad de bovenverdieping bereikt. Hij ging een van de kamers binnen. Een kast was daar achtergelaten door de vorige eigenaar. Het donkere hout had versieringen in de vorm van Chinese draken, waarvan de gezichten leken op de grimassen van smekende geesten.

Hij kon het niet laten, naderde de kast en probeerde hem voorzichtig te openen. Maar het was op slot. Waar zijn handen het hout hadden aangeraakt, verschenen lijnen in de stoflaag. Lijnen die voor een fractie van een seconde de contouren van een gezicht leken te vormen.

Brad huiverde. Hij voelde een huivering als nooit tevoren in zijn leven. Even kon hij niet ademen. Zijn pols klopte tot in zijn nek. Een kreunend geluid drong van een afstand door in zijn bewustzijn.

"Brad!" schreeuwde een stem.

"Brad!"

"Brad!"

Pas de derde keer besefte hij dat het zijn moeder was.

De contouren in het stof waren er plotseling niet meer.

Word je nu al gek?" dacht hij. Is alles een beetje veel de laatste tijd? Vaders dood en alles wat daarmee samenhangt heeft ons leven echt overhoop gegooid.

"Brad, waarom geef je geen antwoord?", schreeuwde mam, heel boos. "Moet ik tegen de hele buurt schreeuwen om mij de genade van een gesprekspubliek te geven?"

Brad haalde diep adem en keek uit het raam aan de zijkant, vanwaar er een uitstekend panoramisch uitzicht was op tweederde van het kerkhof. "Deze buurt kan je toch niet horen, hoe hard je ook schreeuwt!" mompelde hij.

"Wat is er?" riep mam.

"Ik kom er zo aan!" antwoordde Brad.

"Je zou me kunnen helpen! Ik kan deze doos niet alleen doen!"

"Nu!" zei Brad nu lichtelijk geïrriteerd.

Zijn blik bleef nu hangen op de man wiens rug hij had zien opduiken vanachter een heg. Brad stapte dichter naar het raam. Nu zag hij de man van bovenaf. Hij was ondertussen bezig bij een ander graf de bloemen weer in orde te brengen.

Het was echter niet zomaar een graf, maar dat van zijn vader. Misschien is dat het enige goede aan deze verhuizing, dacht Brad. Papa is zo dichtbij. Brad had nog lang niet verwerkt dat zijn vader niet meer leefde. Als hij alleen was, praatte hij soms met hem, net als toen hij nog leefde. Soms hielp dat hem. Maar het gebeurde ook dat dit het verdriet alleen maar erger maakte. Toen kreeg hij een gevoel alsof iemand zijn lucht afsneed en in zijn borst kneep. Uiteindelijk, hoopte hij, zou het stoppen. Maar tot nu toe had hij eerder het gevoel dat het elke keer erger werd en niet zwakker.

Hij kon momenteel over veel dingen niet met mama praten - en zeker niet over zijn verdriet. Ze was zelf nog niet eens begonnen met het verwerken van vaders dood.

"Waar blijf je, Brad?"

Brad staarde naar het graf van zijn vader.

JEFFERSON R. WALKER - je kon zelfs de naam hierboven lezen. De grafsteen was fris en schoon - in tegenstelling tot de verweerde exemplaren die anders meestal hier te vinden waren.

Op dat moment keek de man die de bloemen verzorgde op.

Zijn gezicht was bleek en verzonken als een schedel. De gezichtsbeenderen kwamen duidelijk naar voren. De huid was perkamentachtig. Hij had bijna geen haar meer op zijn hoofd en zag er erg oud uit.

De man droeg een zonnebril met pikzwarte glazen en leek Brad in de gaten te houden. Brad was even gebiologeerd.

Toen nam de man zijn bril af.

Er verschenen rode ogen. De griezel staarde naar Brad en plotseling speelde er een glimlach rond zijn liploze mond.

Hoofdstuk 2: De horror in de kelder

"De elektricien komt pas morgen," zei mama. "Er lijkt echt een vloek te rusten op dit huis. Het toilet werkt trouwens ook niet."

"Godzijdank hebben we nog tot het einde van de week," antwoordde Brad.

Mam knikte. "Ja. Maar we hebben die tijd ook nodig om alles klaar te krijgen."

"Heb je dominee Donaldson ooit gevraagd wie hier vroeger woonde?"

"Nee. Waarom zou ik?"

Brad haalde zijn schouders op, "Geen reden. Ik ben gewoon geïnteresseerd."

"Voor zover ik weet, staat het huis al langer leeg dan wij in Willington wonen."

Een antwoord dat bedoeld was om Brad af te leiden. Maar hij liet niet zo gemakkelijk los. "Kan het zijn dat hier een geldige reden voor is?"

"Welke reden?"

De stofsporen die zich tot een gezicht vormden, kwamen weer bij Brad terug - en plotseling veranderden de nogal vage contouren ervan in zijn geestesoog in de gelaatstrekken van de oude, bleke man met de zonnebril.

Brad probeerde de gedachte zo goed mogelijk uit te bannen. Wat hij daar ook gezien had - hij geloofde niet in bovennatuurlijke verschijnselen.

"Welke reden? Mam, zelfs jij had het moeten zien! Dit is een krakkemikkig gebouw. Bij de eerste storm vliegt het dak eraf of stort het als een kaartenhuis in elkaar!"

"Dat is niet waar, Brad."

"Dus?"

"De Eerwaarde liet me een rapport zien, volgens welke alles in orde is met de bouwstof. Er zijn slechts een paar kleine cosmetische reparaties te doen."

*

Ze brachten de volgende dagen door met het verhuizen van hun spullen van het ene huis naar het andere. Mam huurde een bedrijf in om de meubels te verhuizen toen ze besefte dat ze het niet alleen kon met Brad's hulp. Trouwens, de tijd drong. De villa was verkocht en de Walkers moesten er voor een bepaalde datum uit. Als ze het niet haalden, was er zelfs huur verschuldigd voor het huis dat ze ooit bezaten. Een bedrag dat een groot gat zou hebben geslagen in het toch al krappe huishoudbudget.

Vrijdag kwam de elektricien. Zijn naam was Davis en hij was een breedgeschouderde man met rood haar.

"Nou, ik had niet gedacht dat iemand het huis weer zou kopen," bekende Davis met een grijns. "Een echt heksenhuis. Ik hoop dat u er niet te veel voor betaald heeft, mevrouw!"

Mam had haar armen voor haar borst gekruist en gaf Brad een geërgerde blik. "We hebben het gehuurd," bekende ze. "Bovendien wonen we hier maar tijdelijk tot we iets beters vinden."

"Zeker, mevrouw Walker. Je kunt me nu beter de zekeringkast laten zien!"

"Ik denk dat het in de kelder is, maar ik weet het ook niet zeker."

"Ik vind hem wel. Heb je een zaklamp?"

"Mijn zoon heeft er een." Mam wendde zich tot Brad en vroeg: "Zou je zo vriendelijk willen zijn om een licht op meneer Davis in de kelder te schijnen?"

"Natuurlijk.

*

Brad pakte zijn zaklamp en wachtte bij de kelderdeur.

Ondertussen vroeg Davis aan mevrouw Walker of de lichten tijdens de huisinspectie nog hadden gewerkt.

"Het werkte, daar ben ik zeker van," beweerde ze. "Denk je dat ik het huis had genomen als het niet duidelijk was geweest?"

"Dan gaat de rekening naar de verhuurder?"

"Ja."