Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: epubli
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
Sigurd ontmoet de vreemde aliens in het voormalige AREA 51. Gezichten die op de een of andere manier geen gezichten waren. Bewegingen die stijf en onhandig leken. Ze zagen eruit als de ondoden uit een enge film. Hun hoofden waren gewikkeld in zwarte, zeer ruw gemaakte linnen doeken, letterlijk ingezwachteld. Alleen de bloeddoorlopen ogen waren nog herkenbaar. Ze waren de 'Kamer van Dimensies' aan het herbouwen om het verleden te veranderen.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 83
Veröffentlichungsjahr: 2025
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
STAR-DUST
In de ban van de nanites
Deel 31
Eindtijd
© 2024 Jens F. Simon
Illustratie: S. Verlag JG
Uitgever: S. Verlag JG, 35767 Breitscheid,
Alle rechten voorbehouden
Verdeling: epubli ein Service der
neopubli GmbH, Berlin
ISBN: 978-3-819028-70-0
Het werk, met inbegrip van de delen ervan, is auteursrechtelijk beschermd. Elke exploitatie zonder toestemming van de uitgever en de auteur is verboden en zal strafrechtelijk en civielrechtelijk worden vervolgd. Dit geldt met name voor elektronische of andere reproductie, vertaling, verspreiding en terbeschikkingstelling aan het publiek.
Inhoud
Schaduwen op aarde
De eindstrijd
De 5e colonne
Ruimte van dimensies maal 2
Niet van deze wereld
Ruimte-tijd turbulentie
Aliens van de Apocalyps
Vertrek naar GAR
Schaduwen op aarde
Ik keek peinzend naar de nu opkomende continenten van de aarde. De holografische, driedimensionale beelden zagen er zeer levendig en altijd indrukwekkend uit.
De twintig ruimtejagers waren zichtbaar als kleine, gloeiende stipjes die als boze horzels rond de KO zoemden.
"Maak het schip gevechtsklaar," weerklonk de boodschap van het brein van het schip over de luidsprekers in alle compartimenten.
We waren voorbereid. Aanvankelijk had ik gepland om het Aarde-systeem te omsingelen met alle beschikbare ruimtevaartuigen.
De tracking- en korteafstandsscanners hadden echter geen bewegingen van buitenaardse schepen ontdekt.
Natuurlijk hadden we de ruimte achter de maan extra goed gecontroleerd.
De speciale afscherming van de vijandelijke schepen was ook niet langer een obstakel, omdat de specialisten aan boord een manier hadden gevonden om de schepen te lokaliseren.
Als er nog vreemde schepen waren, moesten ze op Aarde zijn. Waarschijnlijk goed gecamoufleerd in verborgen berggebieden van de Cheyenne Mountains of direct in AREA 51.
We zouden ze vinden, moesten ze vinden.
Ik keek kort naar Takaarrath. Hij stond iets opzij naast het halfronde bureau van de commandant en keek ook naar het ovale centrale scherm dat de hele voorwand van het controlecentrum besloeg.
De statusrapporten van de zes strijdwagens op verkenning kwamen per minuut binnen en werden als pop-up scherm aan de linkerkant gesuperponeerd. De KO was aan het dalen.
Het doel was de Mojava-woestijn bij Emigrant Valley. Ongeveer 110 kilometer ten noordwesten van Las Vegas, of wat er over was van Las Vegas. De stad leek meer op een enorm puinveld.
De KO nam een stationaire baan aan op een hoogte van ongeveer 150 kilometer direct boven Groom Lake.
Het zoutmeer was zichtbaar als een grote witte vlek midden in het verder zwaar gekarstificeerde berggebied.
Het opgedroogde zoutmeer had een diameter van ongeveer vijf kilometer. Vanaf hier waren vier landingsbanen duidelijk zichtbaar.
Een ervan lag parallel aan de eigenlijke basis en was meer dan drie kilometer lang.
"Space pod GELCKSITT is klaar om ons naar beneden te halen!"
Takaarrath wees naar een klein frameloos holografisch scherm dat nu zichtbaar was op het controlepaneel.
Daar was het interieur van de ruimtegondel zichtbaar en werd de status van gereedheid weergegeven. "Cogburn en Maxwell zijn al onderweg naar de hangar. Waar wacht je nog op, Sigurd?"
Takaarrath leek niet te kunnen wachten om eindelijk toe te slaan. Geen wonder, per slot van rekening werden zijn volk en zijn thuissysteem direct bedreigd.
"Nou, daar gaan we dan!"
"Eindelijk! Het werd tijd dat jullie kwamen. De vijand wacht niet op ons."
Maxwell stond in het kleine vrachtruim van de ruimtegondel, tegenover ons vanaf het open schot toen we de hangar binnenkwamen.
Ook hij leek nauwelijks te kunnen wachten. Takaarrath liep recht op de pilotenstoel af.
Ik had plotseling een déjà vu gevoel. We waren gelanceerd vanuit AREA 51, 250 jaar in de toekomst vanaf vandaag, in de ruimtegondel GELCKSITT, om naar Venus te vliegen.
Ik keek naar het driedimensionale holoscherm dat de hele voorkant van de gondel in beslag nam.
De hangardeur was ondertussen opengegaan en Takaarrath stuurde de gondel met de kracht van zijn gedachten vanaf de KO.
De oppervlaktestructuren van de aarde werden meteen herkenbaar. In het bijzonder herkende ik al de enorme zoutvlakte van Groom Lake.
Daar moest ook de excursieschacht liggen van waaruit we in de toekomst waren vertrokken.
Plotseling verscheen een paar centimeter voor het holografische 3D-scherm het mentaal-telepathische VR-scherm in de lucht en werd een reeks van de meest uiteenlopende gegevens herkenbaar.
Takaarrath moet het met een gedachteopdracht geactiveerd hebben.
"Netwerk met ruimtejager en strijdwagen actief. Geen vijandelijke activiteit gedetecteerd," klonk de mentale stem van de veiligheidsautoriteit van de ruimtegondel GELCKSITT plotseling in mijn hoofd.
Takaarrath liet een langgerekte grom horen, waardoor Cogburn en Maxwell letterlijk ineenkrompen. Ik grijnsde alleen maar naar hen.
"Het is al goed. Hij lijkt alleen een beetje verbaasd dat we nog steeds geen vijandelijk contact hebben. De gegevens laten zien dat de ruimtejagers en strijdwagens tot nu toe ook geen vijandelijk contact hebben."
"Ik denk niet noodzakelijk dat het een slechte zaak is om niet meteen in een ander ruimtegevecht betrokken te raken."
Cogburn keek Maxwell verbaasd aan.
"Over welk ruimtegevecht heb je het? Je doet net alsof we de hele tijd bij ruimtegevechten betrokken zijn."
"Je weet precies wat ik bedoel," counterde Maxwell met luide stem. Zijn blik richtte zich op het scherm.
Er werden steeds meer details zichtbaar. "Daarginds is de regio Yucca Flats. Het was onderdeel van de voormalige Nevada Test Site. Hier werden in het verleden kernwapentests uitgevoerd. Ik denk dat het er meer dan duizend waren. Het kamp ligt verder ten zuidwesten van Groom Lake."
Maxwell wijst met uitgestrekte arm naar een plek op het scherm.
"De dingen die je weet," moppert Cogburn meteen. "Rustig aan, jongens. Jullie kunnen genoeg stoom afblazen, maar alsjeblieft, niet nu en niet tegen elkaar."
Ik probeerde de beginnende ruzie in de kiem te smoren. Met die twee wist je nooit of het serieus was of gewoon leuk.
Natuurlijk waren we allemaal gespannen.
De situatie was navenant verwarrend en kon elk moment escaleren.
Takaarrath minderde vaart en liet de gondel naar rechts zakken.
De zoutvlakte van Groom Lake verdween uit het zicht.
"Wil je in de toekomst niet de toegangsschacht gebruiken van waaruit we GELCKSITT naar Venus hebben gelanceerd?"
"Nee, te gevaarlijk. Ik denk dat het hele gebied, inclusief de bunkerfaciliteit, door de vijand is afgesloten. Ik zal landen aan de rand van het testterrein van het Ministerie van Energie. Uit de gegevens van de ruimtecapsule blijkt dat er vanaf daar een directe ondergrondse verbinding is met AREA 51."
Ik vroeg me af hoe de gegevens daarover in GELCKSITT terecht waren gekomen.
We waren tenslotte 250 jaar in het verleden.
Maar voordat ik dit met Takaarrath kon overleggen, schoot een energiestraal zo dik als een arm een paar meter verderop langs de ruimtegondel.
De turbulentie die het veroorzaakte was behoorlijk groot. Er klonk een alarmsirene en op het scherm verschenen verschillende gekleurde lichten.
"Ontwijkende koers is uitgezet. Maximale versnelling bereikt met respect voor de zwaartekracht. Attentie, het beschermingsveld kan een voltreffer niet absorberen. Het is noodzakelijk dat de piloot hier rekening mee houdt als hij de vlucht voortzet."
De mentale uitspraak van het besturingsbrein van de ruimtegondel deed me kort lachen.
Takaarrath liet de gondel letterlijk zakken en duwde hem naar beneden.
Net op tijd, want een tweede energiestraal schoot precies naar de plek waar we een paar seconden eerder nog waren geweest.
Toen begon het echt gevaarlijk te worden. Alsof ze uit een Stalin-orgel werden afgevuurd, schoten er een heleboel dunnere maar niet minder gevaarlijke laserstralen op ons af.
Ik had eerder gedacht dat dit soort stralen zich met bijna de lichtsnelheid voortbewogen. Hier en nu konden we de nadering echter in detail op het scherm zien.
"Snelheid is Mach 5. Inslag over 6 seconden," klonk de kunstmatige stem van de ruimtegondel dit keer luid uit verborgen luidsprekers.
"Vijf keer de geluidssnelheid, dat was ongeveer 6150 kilometer per uur."
De gedachte was nog niet uitgedacht toen Takaarrath al in actie kwam.
Cogburn en Maxwell kreunden bijna gelijktijdig luid toen de ruimtegondel een U-bocht maakte en zich als een steen in de richting van de planeetbodem liet vallen.
Daarbij werd hij licht geschampt door twee stralenbundels.
"Faal defensief schild!"
Dit was het beschermende veld dat de ruimtegondel omhulde om mogelijke inslagen van asteroïden in de ruimte te onderscheppen.
Nu waren we echt volledig weerloos. De drukneutralisator hield het nog steeds. Zulke, bijna acrobatische veranderingen in de vlucht, op zeer hoge snelheid, zouden er allang toe geleid hebben dat de passagiers binnenin tot pannenkoeken geplet zouden worden door de vrijgekomen kinetische energie.
De ruimtegondel viel als een steen naar het aardoppervlak. Daarbij raakte het eigenlijk nog haken, als een veldhaas. Op sommige momenten waren alleen kleurstrepen en mistflarden zichtbaar op het scherm.
Takaarrath stuurde GELCKSITT naar een kleine heuvel zo'n vijftien kilometer ten oosten van het zoutmeer.
"De beschietingen zijn inderdaad gestopt. Heel vreemd allemaal!"
Maxwell slikte een paar keer hard. Ik zag Cogburn aan een weerwoord beginnen en ik kon wel raden dat het weer insinuaties zou bevatten. Ik was hem echter voor.
"Ik denk dat we een paar vreemde dingen te wachten staan. Toch ben ik ervan overtuigd dat we op de goede weg zijn. Het wordt geen fluitje van een cent. Ik denk dat dat voor iedereen hier duidelijk moet zijn."
Een hoog, zangerig geluid hing plotseling in de lucht, waarna er een scherpe schok klonk.
Het was maar goed dat we alle vier zaten. Anders waren we behoorlijk in de war geweest. Takaarrath was met de gondel geland, geen twijfel mogelijk. Op het scherm, recht voor de ruimtegondel, was een kleine verhoging van grijs karstgesteente te zien. Daarbuiten was niets te zien.
"Helaas waren de dekkingsmogelijkheden die beschikbaar waren niet erg groot."
Takaarrath schoof het kleine vrachtschot aan de achterkant open en stond op uit de pilotenstoel.
We volgden hem in stilte. De schemering kwam angstaanjagend snel over de vallei. Groom Lake was nog steeds in de verte te zien.
De schreeuw van een coyote irriteerde me maar heel even. Cogburn en Maxwell waren opvallend stil.
"Weet je nog waar we in de toekomst de ondergrondse bunker ingingen?"
Takaarrath antwoordde rustig: "Dat moet meer toeval zijn geweest, of geluk, toen we die vreemde kegelopening vonden. Ik denk dat we hier en nu iets anders moeten verzinnen."
Onverwacht hield hij een klein apparaatje in zijn hand dat de vorm had van een smartphone.
"Ik heb de exacte coördinaten van de bron van de laserstralen van GELCKSITT. Met dit GPS-achtige apparaat zal het geen probleem zijn om daar te komen."
"Recht in het hol van de leeuw, hè?"
Maxwell leek niet al te blij met die beslissing.
"Heb jij een beter voorstel? We zijn hier tenslotte om de buitenaardse wezens een bezoekje te brengen. Ze hebben iets dat we terug willen. Er zal geen andere manier zijn dan een confrontatie. Maar zolang wij de plaats en de tijd beheersen, zijn wij in het voordeel."
Hij keek me aan alsof hij me voor het eerst zag.
