Grobowiec rodziny Bauerów E-Book

Janusz Brzozowski

• Herausgeber: SAGA Egmont
• Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2023

Seitenzahl: 267

Beschreibung

Młoda Polka w samym sercu nazistowskiej zawieruchy. Regina to dwudziestoparoletnia dziewczyna z Wisły, która w trakcie wojny pełni służbę w domu niemieckiego generała. Swoją uczynnością i dobrym sercem zaskarbiła sobie przychylność nestora rodu. Dzięki jego wstawiennictwu co pewien czas może udać się do miasta, gdzie poznaje żołnierza Wehrmachtu, w którym zakochuje się z wzajemnością. Mimo wojennego chaosu życie Reginy wydaje się ustabilizowane. Jej wewnętrzny spokój mąci nieznany mężczyzna, który poleca jej uciekać z domu Bauerów. Niedługo potem syn rodziny zapada na tajemniczą chorobę, a dziadek gwałtownie umiera w trakcie studiowania tajemniczych map...Ta historia wojenna widziana z nietypowej perspektywy zaciekawi miłośników powieści "Chłopiec w pasiastej piżamie" Johna Boyne'a.-

Leseprobe

Janusz Brzozowski

Grobowiec rodziny Bauerów

Saga

Grobowiec rodziny Bauerów

Zdjęcie na okładce: Shutterstock

Copyright © 2023 Janusz Brzozowski i SAGA Egmont

Wszystkie prawa zastrzeżone

ISBN: 9788727054766 

1. Wydanie w formie e-booka

Format: EPUB 3.0

Ta książka jest chroniona prawem autorskim. Kopiowanie do celów innych niż do użytku własnego jest dozwolone wyłącznie za zgodą Wydawcy oraz autora.

www.sagaegmont.com

Saga jest częścią Grupy Egmont. Egmont to największa duńska grupa medialna, należąca do Fundacji Egmont, która każdego roku wspiera dzieci z trudnych środowisk kwotą prawie 13,4 miliona euro.

Rozdział 1 

Olbrzymi dom generała Franza von Bauera i jego żony Helgi odgrodzony był od szosy wysokimi drzewami, których liście mieniły się w promieniach październikowego słońca. Z okna pokoju Reginy Zamożnej na poddaszu dwupiętrowego domu rozpościerał się widok na całą przednią część posiadłości, którą dzieliła szeroka wjazdowa aleja. Obie strony tej drogi obsadzone były równo przyciętymi krzewami, za którymi w nieregularnych odstępach rozlokowane były puste klomby po przekwitniętych kwiatach. Miejscowość Schlangenbad, w której mieściła się posiadłość, była cichym i spokojnym miejscem usytuowanym na peryferiach miasta Wiesbaden. Z oddalonej o kilkadziesiąt metrów szosy dochodziły do domu ciche odgłosy przemieszczających się wojsk, które wyraźniej słychać było w nocy.

Regina Zamożna, dwudziestodwuletnia kobieta wywieziona z Polski w 1942 roku na przymusowe roboty do Niemiec, została opiekunką ojca generała Franza van Bauera. Znajomość języka niemieckiego ułatwiła jej porozumienie się ze starym, schorowanym człowiekiem. Miała spełniać jego wszystkie potrzeby i zachcianki. Jak każdego dnia, od kiedy zaczęła pracę w domu generała Bauera, punktualnie o godzinie siódmej trzydzieści zapukała do pokoju starszego pana, którym się opiekowała.

– Proszę – usłyszała jak zwykle miły głos człowieka, którego darzyła szczególną sympatią.

– Dzień dobry, panie Bauer. Jak minęła panu noc?

Spojrzała na otwarte okno i z dezaprobatą pokręciła głową.

– Znowu spał pan przy otwartym oknie. Nie wiem, co powiedziałby na to doktor Matthaus.

– Miałem, Regino, fatalną noc. Prawdopodobnie przez to niespotykane ciepło o tej porze roku nie umiałem zasnąć. Wszystko to musiało spowodować, że do wczesnych godzin rannych miałem kłopoty z zaśnięciem.

–Myślę, panie Bauer, że jest też inna przyczyna tego, że ma pan kłopoty ze snem. Jest pan słabo dotleniony. Uważam, że za mało przebywa pan na powietrzu. Za pana przyzwoleniem po śniadaniu zawiozę pana do ogrodowej altany. Trzeba wykorzystać tak piękną pogodę. Już na dniach zacznie padać deszcz i o ogrodzie trzeba będzie zapomnieć na długie miesiące. Wielokrotnie też mówiłam panu, że za dużo pan pracuje, studiując różne dokumenty i mapy.

Otto van Bauer, siwy mężczyzna o wątlej budowie ciała, poruszał się po domu siedząc na wózku inwalidzkim. Widząc krzątającą się po pokoju Reginę, spojrzał na swoją opiekunkę i uśmiechnął się.

– Miło mi, że się tak o mnie troszczysz. Teraz usiądź, moje dziecko, chciałbym z tobą porozmawiać.

–Jak pan sobie życzy, Her Bauer. Usiadła posłusznie i spojrzała na twarz Ottona, na której malowała się radość.

–Mam dzisiaj wieczorem bardzo ważne spotkanie i nie wiem, jak długo ono potrwa. Dlatego masz dzisiaj wolne od południa aż do jutra rana. Nie musisz ścielić mi łóżka ani zawozić na kolację. Masz wolny czas dla siebie. Spotkamy się dopiero jutro, o tej samej godzinie co zwykle.

– Pani Helga wie o tym, Her Bauer? Nie chciałabym narazić się na karę.

– Nie martw się tym. Załatwię to zaraz po śniadaniu. Teraz jest właśnie pora na śniadanie, spojrzał na ścienny zegar. Dochodziła siódma czterdzieści. Pchając wózek, na którym siedział Otto, Regina układała sobie plan spędzenia popołudnia i wieczoru. „Gdybym wcześniej wiedziała o takim prezencie, umówiłabym się w miasteczku z Peterem” – pomyślała. W jadalni, przy olbrzymim stole na dwadzieścia cztery osoby, każdy z domowników miał stałe, ściśle określone miejsce. Na czołowym, honorowym miejscu znajdowało się nakrycie dla nieobecnego generała. Obok siedziała Helga, jego żona, a na wprost niej wiercił się na krześle Werner, dziesięcioletni syn Helgi i generała Franza von Bauera.

– Dzień dobry – odezwał się Otto.

– Dzień dobry, dziadku, dzień dobry, Frau Regina odpowiedział Werner.

– Miałaś, Helgo, jakieś wiadomości od męża? Nad ranem śniło mi się, że jedliśmy razem śniadanie – powiedział Otto.

– Chciałabym, by to była prawda. Od miesiąca nie miałam od niego żadnej wiadomości. Nakładając na talerz wędlinę, Otto spojrzał na synową.

– Chciałbym, byś znała moją decyzję. Dałem dzisiaj Reginie wolne od południa do jutra rana. Jestem dzisiaj bardzo zajęty i chciałbym, by mi nikt nie przeszkadzał. Jeżeli chodzi o obiad i kolację, to wystarczą mi kanapki i dwa jabłka.

Otto przeniósł wzrok z Helgi na Reginę, która siedziała obok niego.

– Masz, Regino, dodatkowe wolne. Pamiętasz, jaka zasada panuje w tym domu. Masz wrócić do domu przed dwudziestą pierwszą – odezwała się Helga.

– Pamiętam o tym, Frau Helga, – odpowiedziała potulnie Regina. Kończąc śniadanie, myślami była w najbliższym miasteczku, w którym każdego piątku odbywały się wieczorami potańcówki. Tam poznała lejtnanta Wehrmachtu, Petera Richtera, który w jej oczach znacznie różnił się od pozostałych uczestników zabaw. Podczas pierwszej rozmowy zauważyła jego dezaprobatę wobec wypowiadanych przez Niemców słów: „Deutschland, Deutschland uber alles“. Po wielu tygodniach spotkań wyczuła w nim bratnią duszę, do której mogła się zwrócić ze swoimi problemami i troskami. „Ciekawe, czy dzisiaj spotkam Petera” – myślała.

– Regino, przynieś mi zeszyty i książkę, które leżą na biurku, w moim pokoju. Myślę, że masz rację, jest tak piękna pogoda, że powinienem spędzić parę godzin w ogrodzie – powiedział Otto.

– Już przynoszę. Regina poderwała się z krzesła i wyszła z jadalni.

– Jesteś dla niej za dobry, ojcze. Musisz pamiętać, że to tylko „Aarbeiter”, ma nam służyć. Aby nie doprowadzać do nieporozumień, trzeba wobec tych ludzi utrzymywać żelazną dyscyplinę i na niewiele im pozwalać.

– Znam, Helgo, twoje zdanie. Powinnaś jednak wiedzieć, że mam inne spojrzenie na tę sprawę. Kto wie, czy już w najbliższym czasie sytuacja na świecie nie odwróci się. Wówczas to my będziemy zdani na ich łaskę.

– Chyba nie myślisz ojcze, że... Do jadalni weszła Regina, niosąc zeszyty i książkę.

– Dziękuję za śniadanie. Gdyby ktoś o mnie pytał, jestem w ogrodzie.

– Dziadku, będziesz chciał dzisiaj wysłuchać mojego koncertu? Mam wystąpić wieczorem, kiedy przyjdą zaproszeni przez mamę goście. Otto samodzielnie podjechał wózkiem do wnuczka i z poważną miną powiedział.

– Nie wiem. Obawiam się, mój kochany wnuczku, że w tym czasie, kiedy będziesz występował, będę bardzo zajęty. Mam dzisiaj ważne spotkanie, na które długo czekałem. Ale obiecuję ci, że z wielką przyjemnością przyjdę na twój następny występ.

W okna jadalni zaczęło zaglądać słońce. W pokoju pojaśniało i wiszące na ścianach obrazy były bardziej widoczne. Wyjechali z jadalni na długi korytarz i dotarli do drzwi, za którymi był ogród.

– Proszę włożyć kamizelkę. Jeszcze jest za chłodno, by pan był w samym swetrze – poprosiła Regina.

– Myślisz o wszystkim, drogie dziecko. Dziękuję. Wiesz, na co miałbym ochotę?

– Jestem do pana dyspozycji. Regina przykryła nogi Ottona i otworzyła drzwi. Chłodne poranne powietrze natychmiast owiało ich twarze.

–Słucham pana. Na co ma pan ochotę? – spytała.

–Chciałbym, byś przewiozła mnie aleją aż do domu straży koło głównej szosy.

–Zrobię to z największą przyjemnością. Mnie też potrzebny jest ruch. Gdy pokonali połowę drogi, zauważyli zbliżającego się od strony szosy żołnierza Wermachtu.

–Herr Bauer! – młody, około dwudziestoletni żołnierz, jak oceniła go Regina, stanął przed nimi na baczność.

–Mam dla pana wiadomość. Odpiął guzik w kieszeni munduru i wyciągnął z niej kopertę.

–Dziękuję – powiedział chłodno Otto. W kopercie była mała kartka papieru. Prześledził tekst i zwrócił się do Reginy.

–Wracamy do domu, moje dziecko. Zawieziesz mnie do mojego gabinetu i jesteś wolna. Spojrzał na Reginę i z uśmiechem dodał:

–Pamiętaj tylko o godzinie powrotu.

Spełniając prośbę Ottona, Regina stanęła na środku gabinetu.

–Jest pan pewien, że nie muszę panu w czymś pomóc?

–Jesteś już wolna. Wiem, że lubisz chodzić do miasteczka.

Spojrzał na nią, jakby chciał się upewnić, że jego wiadomości są prawdziwe. Sięgnął po portfel, wyjął z niego dziesięć marek i podał Reginie.

–Baw się dobrze – usłyszała, wychodząc z pokoju. Weszła na górę po dwa stopnie i wbiegła do swojego pokoju. Przebrała się w ulubioną sukienkę i wygodne buty do tańca. W ostatniej chwili zabrała sweter i wybiegła z domu Bauerów. Wiedziała, że wróci do domu dopiero późnym wieczorem. Szosa, którą szła, jak na złość była pusta. Dotarcie do miasteczka zajęło jej więcej niż godzinę. „Gasthaus unter einer roten Rose”, do którego weszła, świecił pustkami. Pod oknem siedział samotnie mężczyzna, którego znała tylko z widzenia. Spojrzała na ciężki zegar na ścianie i natychmiast zrozumiała, że o tak wczesnej godzinie wszyscy, których znała, byli zajęci swoją codzienną pracą. „Skorzystam z pięknej pogody i wybiorę się na długi spacer” – pomyślała i poszła w stronę drzwi.

–Frau Regina? – usłyszała za sobą głos mężczyzny. Odwróciła głowę i zobaczyła podchodzącego do niej mężczyznę.

–Pan mnie zna? – zdziwiła się.

–Chciałbym z panią chwilę porozmawiać – powiedział ściszonym głosem. Mówił czystą polszczyzną.

–Nie bardzo rozumiem. Pan mnie zna? – ponowiła pytanie.

–To nieważne. Chciałbym jedynie zaoszczędzić pani kłopotów, poważnych kłopotów – podkreślił.

–Mam teraz wolny czas i chciałam wybrać się na spacer. Czy ta rozmowa naprawdę jest tak ważna, by musiała przeszkodzić w realizacji moich planów?

–To bardzo ważna sprawa. Ale to dobry pomysł, żebyśmy poszli na spacer. Lepiej, by nie widziało nas zbyt dużo ludzi. Z chęcią będę pani towarzyszył.

Kiedy wyszli z Gasthaus, szosą przejeżdżała kompania kolumna czołgów. Regina, nie mówiąc ani słowa, skierowała się w stronę lasu. Dróżka prowadziła lekko pod górę aż do pierwszych świerków, od których rozpoczynał się gęsty las.

–Słucham pana – powiedziała do idącego obok mężczyzny.

–To, co powiem, będzie dla pani dużym zaskoczeniem, ale mówię to wyłącznie dla pani dobra. Proszę, by była pani w każdej chwili przygotowana na ucieczkę z domu generała Franca Franza von Bauera.

–Dlaczego? – zdziwiła się.

–Od wielu miesięcy trwa wywożenie z domu generała Franza von Bauera drogocennych przedmiotów, łącznie z dziełami sztuki, które zostały zrabowane podczas trwającej wojny. Mieszkając w tym domu, miała pani możliwość zobaczenia lub podpatrzenia czegoś, co objęte jest bardzo ścisłą tajemnicą. Nie muszę pani mówić, co hitlerowcy robią z ludźmi, którzy są im niepotrzebni. Proszę też, by przestała pani spotykać się z lejtnantem Peterem Richterem. Wermacht bardzo interesuje się tym człowiekiem, więc może mieć pani kłopoty.

–Kim pan jest? Regina stanęła i spojrzała w oczy człowiekowi, który wydał się jej nazbyt troskliwy.

–Jestem człowiekiem, który stara się uchronić córkę swojego przyjaciela od rozstrzelania lub wywiezienia do obozu zagłady. To powinno pani wystarczyć odnośnie mojej osoby. Teraz zostawiam panią samą i proszę, by wzięła pani do serca moje słowa.

–„Czyżby ten człowiek miał rację?” – pomyślała. Odwróciła się i zobaczyła, jak jej rozmówca szybko się oddala i znika za drzewami w jednej z bocznych ścieżek.

Idąc dalej wąską ścieżką, nieprzerwanie myślała o tym, co usłyszała. Pod jej nogami szeleściły liście i łamały się suche gałązki drzew. Przez półnagie drzewa prześwitywało słońce. Wydawało się jej znacznie mniej jaskrawe niż w chwili, gdy opuszczała dom Bauerów. Zauważyła suchy konar leżący przy ścieżce. Usiadła i zamyśliła się. To może być prawda. Stanęły jej oczami ślady opon ciężkiego samochodu, który wielokrotnie widziała na trawie od strony piwnicy w domu generała. Co mam zrobić? Posłuchać rady tego nieznajomego człowieka czy zlekceważyć jego słowa? Pomyślała o Peterze. Jeżeli zwierzę się Peterowi, to mi nic nie da, tylko mogę mu narobić kłopotu. Spojrzała na niebo. Słońce skryło się za drzewami. „Trzeba wracać” pomyślała. Dochodząc do szosy, usłyszała dobiegającą z Gasthaus muzykę. Przyspieszyła kroku, bo bardzo chciało jej się pić. W głównej sali siedziało już kilka osób. Wraz z upływem czasu w lokalu robiło się coraz tłoczniej. Wśród wchodzących ludzi zobaczyła Petera w towarzystwie jego przyjaciela, Hansa.

–Regina? Co ty tu robisz? Miałaś być tu dopiero w ostatni piątek października – zdziwił się.

–Wyjątkowo dostałam dzisiaj wolny dzień. Byłam już w lesie na długim spacerze w lesie.

–A to niespodzianka! – wykrzyknął i uśmiechnął się. Regina momentalnie wyczuła, że jej jedyny przyjaciel ma kłopoty. Uśmiech, jakim ją obdarzył, był sztuczny, wręcz wymuszony.

–Masz kłopoty? – zapytała.

–Tak, stracę cię i te fantastyczne spotkania z tobą. Nie będziemy się już widywać.

–Dlaczego? Co się stało?

–Przenoszą mnie do Polski. Jest to nieodwracalna decyzja i nie mam innego wyjścia.

–Kiedy wyjeżdżasz? – spytała ze łzami w oczach.

–Jutro, wczesnym rankiem.

Po tych słowach zamilkł, patrząc jej w oczy.

–Może spotkamy się w przyszłości – powiedziała.

–Kocham cię, Regino i nie chcę cię stracić. Oparł łokcie na stoliku i tak nisko spuścił głowę, że dotknął stojącą przed nim szklankę z piwem.

–Wyjdźmy na spacer, to dobrze nam zrobi – powiedziała Regina i wstała.

Idąc w stronę wyjścia, spojrzała na zegar. Dochodziła szósta trzydzieści. Wieczór był chłodny i zapowiadało się na deszcz. Włożyła sweter i spojrzała na Petera. W ciemności widziała tylko jego zarysy jego sylwetki.

–Posłuchaj, mój kochany. Kiedyś ta wojna musi się skończyć. Jeżeli ją przeżyję, to wrócę do Polski, w moje rodzinne strony, do Wisły. Jest to małe miasteczko na południu Polski. Położone jest w niskich górach. Jeżeli kiedykolwiek będziesz potrzebował pomocy, przyjedź i odszukaj mnie. Zapamiętasz nazwę? Wisła.

–Zapamiętam – powiedział krótko. Chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie. Usta ich złączyły się i po chwili opadli na trawę.

–Muszę już wracać – powiedziała Regina, wstając. Nie odprowadzaj mnie do szosy, tak będzie dla nas lepiej. Pamiętaj, że cię kocham. Żegnaj kochany.

Odwróciła się i raźnym krokiem ruszyła w stronę szosy. Oczy miała pełne łez. Idąc w ciemności, potykała się o gałęzie i leżące na drodze kamienie. Chociaż parę wojskowych samochodów zatrzymało się, by ją podwieźć, zdecydowała się pieszo wrócić do domu generała Franza von Bauera. Mając wciąż przed oczami twarz Petera, co chwilę wybuchała głośnym płaczem. Spojrzała przed siebie. Zobaczyła w oddali światło w baraku strażnicy przed wjazdową aleją prowadzącą do domu. Przemykając się bokiem po mokrej, zimnej trawie, stanęła tuż przed domem w gaju gęstych drzew. „Co mam zrobić? Wejść oficjalnie do domu, narażając się na srogą karę, czy ryzykować i wejść tajnym wejściem koło gabinetu Ottona? Tamtędy przemknę się do swojego pokoju” – myślała. Ogarnęła wzrokiem budynek, w którym panowała kompletna ciemność.

„Ryzykuję” – postanowiła. Podbiegła do budynku, szukając po omacku gałki w niskich, ukrytych drzwiach. Posuwając się wolno, krok po kroku, w kompletnej ciemności, poczuła, że dotknęła upragnionej klamki. Uchylając skrzypiące drzwi, słyszała bicie własnego serca. Wchodząc po starych drewnianych schodach, starała się stawiać stopy przy samej ścianie, żeby choć częściowo uniknąć skrzypienia desek. Kilka stopni przed gabinetem Ottona zobaczyła palące się światło. Docierały do niej ciche, pojedyncze słowa prowadzonej rozmowy. Stając na ostatnim stopniu schodów, dostrzegła liczne szpary w drzwiach, na które nigdy wcześniej nie zwróciła uwagi. Źle to wygląda, pomyślała o swojej sytuacji, szukając jakiegokolwiek wyjścia. Stojąc bez ruchu, słyszała prowadzoną w gabinecie rozmowę. Powtarzające się wielokrotnie słowa Gierłoż i trzy lipy nic jej nie mówiły, lecz głos mówiący te słowa były jej dziwnie znajomy. Chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoju. Nagle usłyszała w gabinecie wzmożony ruch i głośniejszą rozmowę prowadzoną tuż koło drzwi, za którymi stała. Desperacko szukając wyjścia, nacisnęła klamkę w drzwiach, którą dostrzegła, wchodząc po schodach. Drzwi otworzyły się. Ponownie zaczęła słyszeć bicie własnego serca. Schowała się w pomieszczeniu, w którym nigdy do tej pory nie była, i zamknęła drzwi. Głos Ottona van Bauera usłyszała tuż przy drzwiach, za którymi stała. Gdy głośno żegnał swoich gości, jego głos wyrażał radość. Skrzypiące schody pod nogami schodzących mężczyzn stawały się coraz cichsze, aż nastąpiła kompleta cisza. Wyraźne, jaskrawe promienie światła z gabinetu Ottona prześwitywały przez szpary mocno sfatygowanych drzwi. Uchyliła je delikatnie i zobaczyła, jak Otto, wyjeżdżał z gabinetu na korytarz. Turkot kół wózka po drewnianej podłodze oddalał się, aż ucichł. Wyszła z kryjówki i przebiegła na palcach gabinet i część korytarza. Dostała się na schody prowadzące na drugie piętro. Wpadła do swojego pokoju i usiadła na łóżku. „Udało się” – pomyślała. Jej radość momentalnie zgasła. Wiszący na ścianie zegar wskazywał 23:30. Obmyła nogi i położyła się, ale sen nie nadchodził. Była przekonana, że zrobiła dobrze, nie mówiąc Peterowi o tajemniczym człowieku, który ostrzegał ją przed kłopotami. Miała jednak poczucie winy, że tak niewiele dała człowiekowi, którego kochała. Ale całodzienne zmęczenie dało wreszcie o sobie znać. Ułożyła się wygodnie w łóżku i zasnęła.

Ryzykowna gra

Jak każdego ranka, Regina Zamożna oczekiwała godziny 7.30, by zapukać do pokoju Ottona von Bauera. Stojąc w oknie, mimowolnie spojrzała w dół, gdzie pomiędzy domem a gęstym gajem liściastych drzew zauważyła w trawie liczne czarne wgłębienia, które otaczała zielona trawa. Otworzyła okno i wychyliła głowę. „Te ślady zostawił samochód ciężarowy” – stwierdziła. Momentalnie przypomniała jej się rozmowa z tajemniczym człowiekiem, który wspomniał o wywozie drogocennych przedmiotów z domu generała. Odwróciła głowę i spojrzała na zegar. „Już czas” – pomyślała, zamykając okno. Zeszła na dół i zapukała w drzwi gabinetu Ottona. Czekała na zaproszenie.

–Proszę – usłyszała głos Ottona, tak jak to było każdego dnia.

–Dzień dobry, Herr Bauer. Jak minęła noc? Podeszła do okna i odsłoniła zasłony. Poranne słońce wtargnęło do pokoju, muskając twarz siedzącego na wózku człowieka. Regina dyskretnie przyjrzała się jego twarzy. Były na niej ślady nieprzespanej nocy.

–Miło spędziłaś wczorajszy dzień? – spytał. Regina spuściła głowę. W oczach jej oczach pojawiły się łzy.

–Co się stało. moje dziecko, że płaczesz?

–Jedyny przyjaciel, jakiego miałam, zostaje przeniesiony do Polski.

–Przyjaciel czy ukochany? Kim jest ten człowiek?

Otto podjechał do Reginy i bacznie jej się przyjrzał.

–Usiądź i opowiedz mi wszystko. Może będę mógł ci pomóc, ale muszę wiedzieć znacznie więcej niż powiedziałaś.

–Nazywa się Peter Richter, jest lejtnantem w tutejszym sztabie. Nic więcej o nim nie wiem. Wzruszyła ramionami i wyciągnęła z kieszeni fartucha śnieżnobiałą chusteczkę i wytarła spływające łzy.

–Mówisz, że służy w miejscowym sztabie. Chwilę myślał, a potem jak zwykle uśmiechnął się. Będąc w bliskiej odległości od Reginy, dotknął jej podbródka Reginy i podniósł jej głowę do góry.

– Zobaczę czy dam radę ci pomóc. Chciałbym, by ta rozmowa pozostała tylko między nami. Regina zerwała się z krzesła i chwytając dłoń Ottona, złożyła na niej pocałunek.

–Nie trzeba dziecko, nie trzeba. Cofnął dłoń i położył ją na kolanach.

–Jesteśmy spóźnieni na śniadanie, Herr Bauer. Frau Helga nie będzie zadowolona.

–Nie martw się tym. Po śniadaniu zawieziesz mnie do budynku straży przy drodze. Załatwimy twoją sprawę, a przy okazji pójdziemy na długi spacer.

–Dziękuję, Herr Bauer. Pchając wózek, szła korytarzem w stronę jadalni. Czuła, że wróciła jej wewnętrzna siła i nadzieja, że właśnie teraz może dla Petera coś zrobić.

–Regino, usłyszała za sobą głos Leny, Rosjanki, która była u Bauerów służącą. Odwróciła głowę.

–Jestem zajęta, Leno. Jesteśmy spóźnieni na śniadanie – powiedziała.

–Przed chwilą żołnierz ze strażnicy przyniósł dla ciebie tę kopertę. Może jest to coś ważnego. Wyciągnęła rękę i podała jej kopertę.

–Dziękuję. Schowała kopertę do kieszeni fartucha i wjechali do jadalni.

–Czemu, ojcze, spóźniliście się na śniadanie? Jeszcze chwila, a sama poszłabym zobaczyć, co się stało.

–Możesz przynajmniej mnie nie terroryzować? Mam tego już dość i zapamiętaj sobie, że będę przychodził na śniadanie, obiad i kolację wtedy, kiedy będę chciał, bez twojego nadzoru. Zrozumiałaś moje słowa?

–Źle się czujesz, ojcze? Masz strasznie podpuchnięte oczy.

Jego reprymendę puściła koło uszu.

–Czuję się doskonale i nie potrzebny mi anioł stróż.

Do jadalni weszła służąca Maya, Czeszka. Niosła świeżo zaparzoną herbatę.

–Nałóż mi, moje dziecko, dwa pasterki szynki i posmaruj kromkę chleba masłem – zwrócił się do Reginy.

–Za dwa dni przyjeżdża Franz. Chciałabym, byście dokładnie posprzątały cały dom – Helga zwróciła się do Mayi i Reginy.

–Chwileczkę. Regina będzie robić to, o co ja ją poproszę. Jeśli brakuje ci ludzi do pracy, to wiesz, gdzie trzeba to zgłosić.

Ostry ton głosu Ottona był czymś nowym. Regina nigdy wcześniej nie słyszała, by tak mówił.

Nie kończąc śniadania, Otto zwrócił się do Reginy.

–Jest tak piękny dzień. Zabierz mnie na spacer. Tam będziemy mieć święty spokój.

–Ojcze! Możesz mi wytłumaczyć, co znaczą te głębokie dziury w trawie koło domu? Nie wiem, co o nich myśleć – powiedziała Helga.

–Mówiłaś, Helgo, że mój syn będzie tu za dwa dni. Jego powinnaś zapytać. Zapewniam cię, że on ci to wytłumaczy. Odsunął się od stołu, chcąc jak najszybciej opuścić jadalnię.

–Przynieś mi, Regino, ciepłą kurtkę i koc do okrycia nóg. Czeka nas niezły spacer.

–Już pędzę – odpowiedziała szczęśliwa, wręcz uskrzydlona Regina. Gdy weszła do gabinetu Ottona, zobaczyła koc przewieszony przez oparcie fotela stojącego przy biurku. Mimowolnie spojrzała na biurko, gdzie na całym blacie rozłożone były mapy. Wyciągnęła z szafy ciepłą kurtkę, chwyciła koc i pospiesznie wyszła z gabinetu. Zapowiadał się chłodny, ale słoneczny dzień. Jasne cumulusy szybko płynęły przemieszczały się na południe.

–Stań i odpocznij. Przy okazji zobacz, kto uszczęśliwił cię tą kopertą – odezwał się Otto.

–Dziękuję, Herr Bauer. Otwierając Kiedy otwierała kopertę, dłonie jej drżały. Wyciągnęła złożoną kartkę papieru. W kopercie oprócz kartki były dwa banknoty pięciusetmarkowe. Tekst na kartce był krótki:

Znajdę cię, Regino, w Wiśle. Kocham Cię. Peter.

Pomimo że darzyła Ottona sympatią i częściowym zaufaniem, to postanowiła schować pieniądze i nie wspominać o nich.

–Czy to dobre wieści? – spytał Otto.

–Powiedziałabym, że zapowiadają dobrą przyszłość, ale jak będzie, to się okaże. Proszę przeczytać – podała mu kartkę papieru.

–Ten krótki list wiele mówi, Regino. Zrobię wszystko, co tylko możliwe, by wam pomóc. Jedziemy? W drewnianym budynku żandarmerii panował spory ruch.

–Chciałbym się widzieć z Herrn Hauptmannem Thomasem Mullerem – powiedział Otto. Siedzący w dyżurce żołnierz, gdy zobaczył Ottona, stanął na baczność.

–Zaraz powiadomię Hauptmanna, że pan chce z nim rozmawiać. Proszę o chwilę cierpliwości. Regina, trzymając rączki wózka, rozejrzała się po holu. Na krzesłach siedziało kilka osób o kamiennym wyrazie twarzy. Z najbardziej oddalonego pokoju wyszedł mężczyzna w mundurze Abwehry. Jego twarz była jej dziwnie znajoma. „Gdzieś widziałam tego człowieka” – pomyślała, gdy przechodząc koło niej, spojrzał na nią wymownie.

–Herr Otto von Bauer, witam, w czym mogę pomóc – spytał wysoki, szpakowaty mężczyzna i podszedł do nich.

–Chciałbym z panem porozmawiać – powiedział ostrożnie Otto.

–Ależ oczywiście. Zapraszam do mojego biura.

–Usiądź gdzieś, i poczekaj na mnie.

–Ja, das ist es, – odpowiedziała głośno Regina. Hauptmann, Thomas Muller, chwytając rączki wózka, pchnął go, kierując się w stronę najbliższych drzwi. W pomieszczeniu było ciepło. Regina usiadła na krześle, skąd miała przed sobą widok całego holu. Twarz człowieka w mundurze Abwehry wywołała w niej niepokój. Jego ostrzeżenie to gra czy chęć pomocy rodakowi – myślała. Po krótkim czasie jej powieki stały się ciężkie, a głowa bezwładnie opadła.

–Regino – usłyszała tuż koło siebie głos Ottona. Poderwała się z krzesła, widząc trzymającego wózek mężczyznę, z którym Otto udał się na rozmowę.

–Przepraszam, ale tu jest tak ciepło, że...

–Dobrze, nic się nie stało, moja droga. Czas jednak wracać do domu – powiedział Otto.

– Bardzo panu bardzo dziękuję za to, co pan dla mnie zrobił, powiedział Otto.

–Drobiazg, cała przyjemność po mojej stronie, Herr Bauer. Słońce było już wysoko, gdy wyszli z budynku żandarmerii. Pchając wózek, szła wolno, w milczeniu czekając na jakąś wiadomość o Peterze. Gdy zauważyła zsunięty koc, stanęła i szczelnie okryła Ottonowi nogi.

„Jak ja mam jej to powiedzieć? Przecież nie może się dowiedzieć, że jej ukochany został wysłany na długi czas do Polski. Gdyby to usłyszała, całkiem by się załamała” – zastanawiał się. Chwilę myślał, W końcu doszedł do wniosku, że musi skłamać. Będzie jej ciężko, ale będzie żyć z nadzieją, że kiedyś się spotkają. „Tak, to najlepsze wyjście. Z czasem zapomni, pozna kogoś innego. Czas jest najlepszym lekarstwem. Goi bezkrwawe rany” – pomyślał. Znał to z własnego doświadczenia.

–Regino, długo milczałem, zastanawiając się, jak ci to powiedzieć. Nie mam dla ciebie dobrej nowiny.

–Proszę powiedzieć. Najgorsza prawda jest lepsza od niepewności. Klęcząc, spojrzała mu w oczy.

–Twój Peter, Regino, pojechał do Polski. Nic nie mogłem zrobić, by tu wrócił. Bądź Regino, dobrej myśli, tylko to ci pozostało. Regina spuściła głowę i kolejny raz w jej oczach pojawiły się łzy.

–Jak słyszałaś, za dwa dni przyjedzie mój syn. Porozmawiam z nim. Myślę, że jeśli tylko będzie chciał, to może ci pomóc. Wyciągnął z kieszonki zegarek i z zadowoleniem gwizdnął.

–Myślę, że Frau Helga nie będzie zadowolona z naszego spóźnienia – stwierdziła Regina.

–Nie dbam o to. Po obiedzie pójdziesz po obiedzie z Wernerem na spacer. Dzisiaj znów jestem zajęty. A co najgorsze, czas mnie goni.

–Jak pan każe, Herr Bauer. Warkot jadącego samochodu słyszeli już z daleka.

–Nie muszę się nawet odwracać, żeby stwierdzić, że jedzie do nas doktor Mauthausen. Ciekawe, czego chce – powiedział Otto. Samochód zatrzymał się tuż obok nich. Doktor wychylił głowę przez okno.

–Wzywa mnie Helga. Werner jest chory.

–Jedź, my będziemy za chwilę, powiedział Otto nerwowo. Regina przyspieszyła kroku. Doskonale wiedziała, że Werner jest oczkiem w głowie Ottona.

–Myślę, że dla nikogo dzisiejszy dzień nie jest dobry – odezwał się Otto, kiedy wchodzili do domu. Wjechali windą na pierwsze piętro.

–Co się dzieje z Wernerem? – Otto zapytał Lenę, która niosąc czyste prześcieradło, zmierzała w stronę pokoju Wernera.

– Doktor Mauthausen just u Wernera, Herr Bauer. Z tego, co wiem, Werner ma bardzo wysoką gorączkę. Parę minut temu doktor wysłał Mayę do budynku żandarmerii po doktora Fischera.

Otto wjechał do pokoju Wernera. Przybliżył się do doktora Mauthausena, który siedział na łóżku Wernera. Był on wysokim, szczupłym mężczyzną około trzydziestu kilku lat. Miał pociągłą twarz i krótko obcięte blond włosy.

–Co mu jest? – spytał Otto.

–Obawiam się, że to tyfus plamisty. Ma typowe objawy, które występują w pierwszym stadium choroby. Są one bardzo podobne do grypy. Wysłałem służącą po doktora Fischera, by zasięgnąć jeszcze jego opinii. Zaaplikowałem Zrobiłem mu zastrzyk na obniżenie gorączki i czekam.

–On mi się już w czasie śniadania nie podobał – powiedział Otto.

–Miał wypieki i narzekał, że źle się czuje – wtrąciła Helga.

–Zastanawiająca jest dla mnie wysypka na jego ciele i dreszcze, które wstrząsają jego ciałem. W przeziębieniu czy też grypie nie występuje żadna wysypka.

–Jak mogło dojść do tego, że złapał taką chorobę? – spytał Otto.

–No cóż, odpowiedź jest nieprzyjemna. Choroba ta przenoszona jest przez wszy, które często występują w obecnych warunkach higienicznych.

Na korytarzu słychać było zbliżające się szybkie kroki.

–To tu, doktorze, oznajmiła Maya, otwierając drzwi pokoju. Doktor Elias Fischer podszedł do łóżka.

–Witaj, Lucasie. Co się stało? Dlaczego chcesz usłyszeć moją opinię?

–Mogą państwo zostawić nas samych? – poprosił Mauthausen.

–Oczywiście, będziemy czekać na panów w jadalni – powiedziała Helga. Gdy doktor Fischer wszedł do pokoju Wernera, Regina doznała podobnego uczucia jak w holu budynku żandarmerii. Słysząc jego głos i sposób wymawiania niemieckich słów, była już całkowicie pewna, że jest on tym samym człowiekiem, który ją ostrzegał. Przed wyprowadzeniem na korytarz wózka z niezjedzonym przez Wernera posiłkiem, ponownie zerknęła na postać doktora Fischera. Nie było mu do twarzy w oficerskim mundurze z Abwehry. W jadalni panował ponury nastrój. Matka Wernera, Helga, co chwilę spoglądała w stronę drzwi, oczekując nadejścia lekarzy.

–Herr Bauer, może pan chce zjeść obiad? – spytała Lena.

–Nie, dziękuję, nie jestem głodny – odpowiedział Otto. Spojrzał na Reginę. – Musisz być głodna, idź i zjedz coś. Będę tu czekał na ciebie.

–Zaraz wrócę – powiedziała Regina.

–Franz, zamiast spodziewanego odpoczynku po przyjeździe, będzie miał dodatkowy kłopot – powiedziała Helga.

–Myślę, że dobrze się składa, że on przyjeżdża. Kto wie, czy nie będą potrzebne jakieś lekarstwa, które tylko on będzie mógł załatwić.

Z kuchni dobiegł ich rumor spadającego na podłogę garnka. W całym domu rozległo się echo. Regina, siedząc na taborecie w rogu kuchni, dojadała okrągłe ziemniaczane kluski, gdy zobaczyła Mayę uginającą się pod ciężarem wiadra pełnego pomyj.

–Zaczekaj, pomogę ci – zaproponowała Regina, wstając. Maya była rudowłosą dziewczyną o ładnej buzi i ślicznych niebieskich oczach. Nigdy nie pytała ją o jej wiek, ale drobna budowa ciała i młodzieńcza twarz wskazywały, że ma najwyżej osiemnaście lat.

–Dziękuję ci. Nie najlepiej się dzisiaj czuję. Regina wzięła wiadro i wyszła na zewnątrz. Poszła w stronę chlewika. Rozejrzała się. U podnóża wzniesienia, przy którym stał dom, zobaczyła w ziemi głębokie ślady kół, które widziała z okna swojego pokoju. Postawiła wiadro i zaciekawiona powoli poszła wzdłuż śladów.

–Czego tu chcesz? – usłyszała butny opryskliwy głos człowieka, który zajmował się ogrodem. W nisko osadzonych drzwiach budynku ukazała się niedźwiedziowata postać ogrodnika.

–Jestem na spacerze, a co nie wolno? Lepiej skosiłbyś trawę przed domem zamiast leniuchować.

–Wystarczy mi pracy na dzisiaj. Całą noc pracowałem, aż mi nad ranem sił brakowało.

–Widzę właśnie, jak pracowałeś, skoro zepsułeś tak piękną trawę.

–To nie ja, to beznadziejny kierowca, który tutaj podjechał tyłem i zakopał się po osie. Sam Otto van Bauer był tego światkiem.

–Łżesz jak z nut. Jak on mógł być tego świadkiem, skoro porusza się na wózku.

–Windą zjechał. Jednak ciebie nie powinno to interesować. Błyskawicznie zdała sobie sprawę, że od tego niedźwiedzia nic więcej się nie dowie. Odwróciła się i wzięła wiadro. Poszła do chlewika. Gdy wróciła do jadalni, zastała w niej Helgę i Ottona siedzących w towarzystwie doktora Fischera.

–… Wszystko wyjaśni się do dziesięciu dni. Doktor Mauthausen i ja zrobimy wszystko, by zdobyć odpowiednie lekarstwa. Jeżeli potrzebowaliby państwo pomocy, proszę wysłać po mnie służącą – powiedział lekarz.

Jeżeli potrzebowaliby państwo pomocy, proszę wysłać po mnie służącą. Skinął na pożegnanie głową, odwrócił się i idąc w stronę drzwi, spojrzał Reginie w oczy.

–Skoro wiadomo, jak mamy doglądać Wernera, to należy zastosować wszystkie dostępne środki higieniczne, by uchronić się od zarażenia. Jeżeli będziemy uważać, to choroba ta nie rozprzestrzeni się. Teraz, Regino, zawieziesz mnie do mojego gabinetu, a któraś ze służących może przynieść mi coś do zjedzenia. Chciałbym, byś informowała mnie o stanie zdrowia Wernera – powiedział Otto.

Spełniając jego prośbę Regina zauważyła, że na jego twarzy malował się wyraz bólu i niepokoju.

–Dobrze się pan czuje? – spytała.

–Nic mi nie jest, Regino. Jestem tylko zmęczony dzisiejszym dniem. Zostawiła go samego i udała się do swojego pokoju. Spojrzała na zegar. Minęła osiemnasta. „Półtorej godziny odpoczynku” – pomyślała, kładąc się na łóżku. „Kim jest doktor Fischer?” – myślała. Jego osoba nie dawała jej spokoju. Posługiwał się czystą polszczyzną i znał jej ojca, więc zaczęła poważnie analizować jego słowa o ucieczce z domu generała. Przez okres piętnastu miesięcy spędzonych w tym domu jedynie Helga sporadycznie sprawiała jej kłopoty. Kto mógłby chcieć mnie zabić? Przypomniała sobie dzisiejsze spotkanie z ogrodnikiem, który według jej odczuć mógłby dokonać najgorszych rzeczy. „Kiedy ta wojna się skończy?” – pomyślała. „W maju 1943 roku, czyli za osiem miesięcy, kończę 23 lata. Najwyższy czas pomyśleć o swojej przyszłości i stabilizacji”. Wstała, bo zbliżał się czas na ścielenie łóżka i przygotowanie Ottona do nocnego odpoczynku. Wyszła z pokoju i zeszła schodami na pierwsze piętro i podeszła pod drzwi jego gabinetu. Zapukała. Odczekała chwilę i zapukała ponownie. Cisza, jaka panowała w gabinecie, zaniepokoiła ją. Zapukała ponownie i nacisnęła klamkę. Drzwi otworzyły się na oścież. Zobaczyła Ottona z głową opartą na biurku. „Ale przysnął” – pomyślała, przypominając sobie wczorajsze nocne godziny.

–Herr Otto, czas przygotować się na nocny odpoczynek. Zasunęła w zasłony w oknach, spoglądając co chwilę na nieruchomą postać. Gdy na niego patrzyła, jej niepokój nasilał się. Podeszła bliżej biurka i delikatnie dotknęła jego ramienia, chcąc go obudzić.

–Herr Bauer, proszę się obudzić. Już czas przygotować się do nocnego odpoczynku – powtórzyła. Szarpnęła mocniej. Głowa leżąca na biurku przekręciła się na bok i cała jego postać runęła na podłogę. „On nie żyje” – uświadomiła sobie. Mimowolnie spojrzała na blat biurka, widząc rozłożone dwie mapy, a na nich kartkę papieru z niedokończonym tekstem. Nagły impuls sprawił, że złożyła mapy łącznie z kartką papieru i schowała do koperty, na której były insygnia rodziny Bauerów. Chowając kopertę pod bluzkę i majtki, zapięła na przodzie guziki fartucha. Wybiegła z pokoju i zaczęła głośno krzyczeć.

–Pomocy, pomocy! Coś się stało panu Ottonowi, pomocy! – krzyczała. Po schodach zbiegły Lena i Maya.

–Co się stało?!

–Herr Otto chyba nie żyje – wskazała ręką w kierunku otwartych drzwi. Na korytarzu ukazała się Helga, która raźnym krokiem podeszła do dziewcząt.

–Co się stało?

–Herr Otto leży na podłodze i nie oddycha.

–Lena wbiegła do gabinetu i uklękła przed leżącym mężczyzną. Zbadała puls na przegubie i na szyi, i wstała.

–Przykro mi, Fraun Helga, ale pani teść nie żyje.

–Natychmiast wskakuj na rower i jedź do żandarmerii, by ściągnęli doktora Fischera. Pospiesz się.

Odwróciła głowę i skierowała się do gabinetu Ottona. Podeszła do leżącego mężczyzny i sama dotknęła jego pulsu.

–Jemu już nikt nie pomoże – powiedziała, wstając.

Regina, płacząc, wtuliła się w objęcia Mayi.

–Nieszczęścia zawsze chodzą parami – powiedziała Helga ze łzami w oczach.

–Jak czuje się Werner? – spytała przez łzy Regina.

–Jeśli wszystko dobrze pójdzie, wyjdzie z tego. Gorączka wyraźnie mu spadła, co jest dobrym objawem. May, posiedź teraz parę godzin koło Wernera, aż cię ktoś zmieni.

–Może ja posiedzę – zaoferowała się Regina.

–I na ciebie przyjdzie kolej – powiedziała Helga. Jej ton głosu wyraźnie uległ zmianie. To nie był ten jej zwykły, władczy sposób mówienia. Jej polecenia były stanowcze, lecz wypowiadane w normalny, ludzki sposób. Wyszła na korytarz i odwróciła się, by popatrzeć w kierunku otwartego pokoju. Spojrzała na wiszący na ścianie zegar.

– Zaraz powinien być jakiś odzew ze strony żandarmerii – powiedziała głośno. Ponownie weszła do gabinetu Ottona i odsłoniła w oknie zasłonę. Spojrzała w głęboką ciemność panującą na alei wjazdowej.

–Słabo mi, muszę napić się wody – powiedziała Regina i powoli poszła w stronę kuchni. Wypiła szklankę wody, obmyła twarz w zimnej wodzie i natychmiast poczuła się lepiej. Wracając do Helgi i Mayi, usłyszała podjeżdżający pod dom samochód.

–Co się stało, pani Helgo?

–Tragedia, doktorze. Mój teść prawdopodobnie nie żyje – powiedziała, wskazując otwarte drzwi gabinetu. Doktor Fischer trzymał w ręku lekarską torbę. Wszedł do gabinetu i zamknął za sobą drzwi.

Regina, stojąc blisko Mayi, oparła się o ścianę, myśląc o swojej przyszłości.

–Fraun Helga. Es tut mir leid, aber ist tot. Będzie to straszny cios dla generała Franca von Bauera, kiedy przyjedzie do domu. Jeszcze dzisiaj powiadomię naszego księdza o tej tragedii. Proszę, by ktoś pomógł mi przenieść ciało pani teścia do jego łóżka – powiedział doktor.

–Pomogę panu – odezwała się Regina.

–Pójdę poszukać świecy – powiedziała Helga i wyszła. Doktor Fischer odprowadził wzrokiem wychodzącą Helgę i nachylił się nad Reginą.

–Proszę się przygotować, żeby w każdej chwili móc mogła pani opuścić dom generała – szepnął jej do ucha czystą polszczyzną i wyszedł z pokoju.

–Fraun Helga, jak czuje się Werner? Spadła mu gorączka? – spytał doktor, widząc ją ponownie na korytarzu.

–Ma nadal ma wysoką gorączkę, ale nie tak dużą, jak jest niższa, niż to było parę godzin temu. Dużo pije, ale na jedzenie patrzeć nie chce.

–To normalne przy w tej chorobie. Proszę jak najczęściej myć ręce. Pojadę już. Skinął głową i oddalił się.

Helga, widząc wychodzącą z gabinetu Ottona Reginę, podeszła do niej i objęła ją ramieniem.

–Będziesz musiała przez następnych kilka dni zająć się domem. Będę musiała pozałatwiać wiele spraw związanych ze śmiercią teścia i nie dam rady przypilnować Wernera.

–Może pani być spokojna, dopilnuję wszystkiego.

–Wysłałam przed chwilą Mayę, by posiedziała parę godzin przy Wernerze, później będzie twoja kolej. Idź spać, Maya cię obudzi.

–Wie bestrafen Sie Fraun Helga, gute nacht.

Gdy wchodziła po schodach, by udać się do swojego pokoju, w uszach dźwięczały jej słowa doktora Fischera.

„Kim jest ten człowiek? Dlaczego czuwa nade mną? Zaczynam mu wierzyć po tym, co dzisiaj widziałam”. Ból głowy sprawił, że położyła się w ubraniu. Róg map uciskał jej pierś. Wyciągnęła spod bluzki mapy i szybko schowała je pod kołdrę. „Po co ja je wzięłam?” – zastanawiała się. Ciekawość sprawiła, że zajrzała pod kołdrę. Ze środka map wystawała luźna kartka papieru. Wyciągnęła ją. Na środku kartki napisane były słowa „ Ermland – Masuren” Tekst i rysunek wykonany pod napisem zostały nakreślone ręką Ottona. Widać było tam dom, drogę, a po prawej stronie drogi, na sporym pustym obszarze, były ponumerowane trzy lipy. W tekście Otto wyraźnie podkreślał, że lipy to główny namiar na olbrzymi przydomowy schron, w którym złożony miał być złożony majątek generała Bauera i jego rodziny. Jezus Maria, co ja zrobiłam, przecież będą szukać tych map. Kto wie, czy generał Franz nie przyjeżdża tylko dlatego, że chce osobiście dopilnować końcowego załadunku swoich dóbr. Jeżeli mam rację, będzie potrzebował map, nad którymi pracował jego ojciec. Muszę ukryć gdzieś te mapy. Pod żadnym pozorem nie mogę trzymać je ich w pokoju ani ich oddać. Leżąc na pościeli, przypomniała sobie tajne pomieszczenie, w którym ukryła się, kiedy z gabinetu Ottona wychodzili jego goście. Jutro będę sama i za dnia zobaczę to pomieszczenie. Usiadła i rozejrzała się po pokoju. Spojrzała na żelazne łóżko, w którym spała. Cztery solidne rury różniące się wysokością, stanowiły trzon łóżka, a otwory rur były zatkane drewnianymi zatyczkami. Wstała i podeszła do niższej rury w nogach łóżka. „To jedyne miejsce, gdzie mogę schować te mapy” – pomyślała. Powoli się uspokajała. Pomyślała o sobie. Ale kiedy zastanowiła się nad tym, co ją czeka, pomyślała „Czarno widzę swoją przyszłość” i ponownie się położyła. Gdy zapadła w półsen, usłyszała pukanie.

–Proszę.

–Minęła północ, Regino. Posiedziałabym przy Wernerze dłużej, ale padam już ze zmęczenia. Już nie dam rady siedzieć.

–Już schodzę, Leno. Idź spać, jutro będzie ciężki i nerwowy dzień. Werner leżał po prawej stronie łóżka, blisko krzesła, na którym miała spędzić resztę nocy. Dotknęła jego głowy i dłoni, były ciepłe, ale gorączka wyraźnie ustępowała. Zobaczyła na nocnym stoliku książkę i utkwiła w niej wzrok. Musiało być już nad ranem, gdy po raz kolejny podała Wernerowi wodę. Odstawiała szklankę, gdy usłyszała nasilający się z każdą chwilą szum podjeżdżających pod dom samochodów. Głośne szczekanie psów i pukanie do drzwi postawiło wszystkich na równe nogi. Przez zamknięte drzwi dobiegały ją głośne rozmowy. Ich dźwięk przybliżał się. Drzwi gwałtownie się otworzyły i do pokoju wszedł barczysty mężczyzna ubrany w szary, długi płaszcz z insygniami generalskimi. Za nim ukazała się Helga i mężczyzna w oficerskim płaszczu.

–Jak czuje się Werner? – zapytał Reginę Franz von Bauer.

–Myślę, Herr Bauer, że jego stan jest już lepszy i gorączka jest znacznie słabsza, niż to w było południe – powiedziała Regina.

Werner miał zamknięte oczy, ale odezwał się słabym głosem.

–Tata! Tata przyjechał. Werner miał zamknięte oczy, ale słabym głosem odezwał się.

–Leż spokojnie, synu. Porozmawiamy jutro. Cieszę się, że cię widzę. Odwrócił się, pogłaskał Reginę po rozpuszczonych włosach i wyszedł z pokoju.

–Teraz ja posiedzę przy Wernerze, idź i prześpij się trochę – powiedziała Maya.

Regina szła w stronę jadalni, w której siedział Franz z Helgą. Wyraźnie słyszała ich głośną rozmowę.

–… Musisz być gotowa do opuszczenia domu. Może to się stać w każdej chwili. Pojedziecie specjalnym konwojem do Gierłoż, do naszego domu. Wszystko będzie uzależnione od rozwoju sytuacji na wschodnim froncie.

–A ty? Co będzie z tobą?

–Mam swoje obowiązki. Najgorsze jest to, że coraz częściej dobiegają mnie wieści o kolosalnych stratach w sprzęcie i ludziach, jakie ponosimy na froncie. Mróz, jaki tam panuje, jest nie do zniesienia.

–A co zrobimy z ludźmi, którzy od lat pracują dla nas? Regina, słysząc te słowa, zatrzymała się.

–Nie ma innego wyjścia, oni za dużo widzieli i wiedzą, by pozostawić ich żywych. Porozmawiamy o wszystkim jutro. Możesz przygotować pokój dla mojego adiutanta?

–Oczywiście. Powiedz mi, jak się czujesz? Jesteś zdrowy? Regina przemknęła się korytarzem do schodów i delikatnie stąpając po schodach, dotarła do swojego pokoju. Znowu doktor Fischer miał rację. Nikt z nas nie pozostanie tu żywy. Położyła się, a po chwili sen całkowicie nią zawładnął.

Jedno wyjście

Adiutant generała Franza von Bauera był z wyglądu za młody jak na rangę oficerską. Był typowym nordykiem o niebieskich oczach i jasnych blond włosach. Jego wygląd i ruchy bardzo przypominały jej Petera, o którym każdego dnia myślała. Budzący się dzień był szary i nieprzyjemny jak nastrój wszystkich domowników.

–Ile spałaś? – spytała Reginę Lena, która wraz z Mayą była oddelegowana do kuchni.

–Myślę, że najwyżej półtorej godziny. Jestem półprzytomna – powiedziała Regina, unosząc ze stołu salaterkę jajecznicy. W jadalni siedziała Helga w towarzystwie Leona Mayera, adiutanta generała.

–Jak pan myśli, majorze, kiedy skończy się wojna? Życie jest coraz cięższe. Sądzę, że o jakiejkolwiek poprawie życia możemy zapomnieć.

–Trudno cokolwiek przewidzieć, Fraun Helga. Różne niepokojące wieści dochodzą z frontu wschodniego. Nawet sam Adolf Hitler pojechał do Gierłoż, by nadzorować posunięcia naszego wojska.

W drzwiach prowadzących z korytarza stanął w generalskim mundurze Franz von Bauer.

–Dzień dobry wszystkim. Widząc adiutanta stojącego na baczność, powiedział:

–Siadaj Leonie, bądź naszym gościem. Dopiero co skończyłem wydawać rozkazy i dlatego się spóźniłem. Gdy usiadł na swoim miejscu, zwrócił się do żony:

–Posłałem po doktora Fischera. Myślę, że do godziny zjawi się u nas. Martwi mnie choroba Wernera. Regina, słysząc jego słowa, wróciła do kuchni. Maya i Lena miały już przygotowane kolejne półmiski pokrojonych wędlin i ryb. Gdy wnoszono je do jadalni, Helga powiedziała:

–Regino, kiedy podasz już wszystko na stół, idź i zobacz, czy Werner czegoś nie potrzebuje.