Het einde van een legende (STAR-DUST 20) E-Book

Jens F. Simon

• Herausgeber: epubli
• Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2024

Seitenzahl: 84

Beschreibung

Sigurd's nanietenlichaam begint te veranderen. De nanieten beginnen te degenereren en zich ongecontroleerd te vermenigvuldigen. Tegelijkertijd sterven belangrijke celonderdelen af. Hebben de tabletten van het lot hem een geschenk van Janus nagelaten? Was het de korte fusie met een Lifebot die de veranderingen in de nanites van zijn lichaam heeft veroorzaakt? Sigurd is gedoemd om te sterven. Saviier, specialist en Gravo-ontwerper, stelt voor om hem door het kunstmatige zwarte gat in zijn kasteel terug te sturen naar waar hij ooit vandaan kwam. Het is zijn enige kans. Maar het betekent ook dat hij afscheid moet nemen van Alethea. Als Sigurd na de passage wakker wordt, bevindt hij zich in zijn menselijk lichaam en ligt hij in zijn bed. Het is het jaar 2018.

Leseprobe

STAR-DUST

In de ban van de nanites

Deel 20

Het einde van een legende

© 2024 Jens F. Simon

Illustratie: S. Verlag JG

Uitgever: S. Verlag JG, 35767 Breitscheid,

Alle rechten voorbehouden

Verdeling: epubli ein Service der

neopubli GmbH, Berlin

ISBN: 978-3-759857-87-3

Het werk, met inbegrip van de delen ervan, is auteursrechtelijk beschermd. Elke exploitatie zonder toestemming van de uitgever en de auteur is verboden en zal strafrechtelijk en civielrechtelijk worden vervolgd. Dit geldt met name voor elektronische of andere reproductie, vertaling, verspreiding en terbeschikkingstelling aan het publiek.

Op een dag word je wakker en voel je dat je je lichaam niet meer onder controle hebt. Je geheugen laat je in de steek en je kent je omgeving niet meer. Iemand anders controleert je en gebruikt je lichaam. Je bent slechts een toeschouwer. Je ego is verbannen naar de diepten van je onderbewustzijn. Je gelooft dat er geen weg terug is. Je gelooft dat de waanzin je stevig in zijn greep heeft. Wat kun je doen? Wil je iets doen om deze situatie te veranderen?

Inhoud 

Strijd van de Lichaams Nanites

In het Virtual Reality Centrum

Overleven onmisbaar

Saviiers förslag

Het afscheid

Ruimte en tijd

De aankomst

De SCIFI Freak

Strijd van de Lichaams Nanites

Ik was net geteleporteerd en stond midden in het kantoor van professor Yout'jang toen ik me ronduit duizelig voelde.

Mijn hele lichaam leek secondenlang zonder kracht te zitten en ik liet me kreunend in een van de zwevende stoelen glijden die recht voor me stonden.

"Dat was echt een redding in de laatste seconde. Ik hoop maar dat de reddingsboot het ook gehaald heeft!"

Ik hoorde Alethea's bedachtzame stem als door een mist heen.

"Je bedoelt vast het bewustzijn van Fraank. Het lichaam van de Lifebot is zeker vernietigd."

Ik kon me moeilijk concentreren, maar de laatste minuten in het uitbarstende inferno stonden nog in mijn geheugen gegrift. Pas nu begon ik langzaam rond te kijken.

De verlichting van de kamer was gedimd tot een minimum. Een grijze op grijze duisternis omringde me.

Ik voelde hoe Alethea's lichaam xxiin zich begon af te scheiden van mijn lichaam nanites.

Alethea's omtrek verscheen onmiddellijk voor me als een ander grijs silhouet in de ruimte. Ik voelde me misselijk.

De plotselinge daling van de bloeddruk veroorzaakte een tijdelijk zuurstoftekort in de hersenen.

Het netvlies beperkte zijn vermogen om te functioneren door het gebrek aan toevoer. De visuele cellen werden letterlijk "uitgeschakeld", wat zich uitte in het plotseling zwart worden voor mijn ogen.

Ik zou bijna van de stoel zijn gevallen als Alethea me niet reflexmatig had vastgehouden.

"Sigurd, wat is er met je aan de hand?"

"Ik weet het niet. Ik voelde me al zo vreemd na de sprong. Nu, toen onze lichamen scheidden, voelde ik me alsof mijn bloedsomloop instortte. Maar dat is onmogelijk. Mijn lichaamsnanieten voorkomen dat. Ze regenereren constant alle belangrijke organen. Zoiets zou normaal gesproken niet mogen gebeuren."

Ik keek een beetje onzeker naar haar op. Ze stond voor me en strekte nu haar armen naar me uit.

"De nerveuze spanning van de laatste tijd was waarschijnlijk ook te veel voor de nanites van je lichaam. Kom hier, neem me in je armen!"

Terwijl ik in haar helder stralende ogen staarde, omlijst met donkerblauwe oogschaduw, vergat ik al mijn problemen.

Ik hield Alethea stevig in mijn armen en wilde haar niet meer loslaten.

We kusten lang en onophoudelijk. Ik rook de delicate perzikgeur van haar lichaam, die ik sinds onze eerste ontmoeting op Tenerife zo lekker vond, en liet mijn gevoelens de vrije loop.

Ik weet niet hoe lang we zo dicht tegen elkaar aan stonden, maar op een gegeven moment hoorde ik een zachte keelklank die meerdere malen werd herhaald.

Ik opende mijn ogen en ontdekte dat de kamer zo helder als de dag was.

Alethea was ook verbaasd, dat zag ik aan haar plotseling verwijde pupillen.

Met tegenzin liet ik haar los en trok ook mijn rechterhand van haar billen.

"Dat had ik nu niet verwacht, een blijkbaar amoureus stel in mijn kantoor!"

Professor Yout'jang stond in de deuropening en keek met een cynische grijns in onze richting.

"Ik ken dat gezicht. Is dat niet Paurusa!"

Het klonk meer als een observatie. Natuurlijk had Yout'jang ons allebei meteen herkend.

"Dat was Paurusa. Het was de enige manier waarop we aan het inferno konden ontsnappen. Nu zijn we weer gewoon Sigurd en Alethea," antwoordde ik impulsief, niet lettend op zijn gezichtsuitdrukkingen.

"Waaraan heb ik de terugkerende eer van uw bezoek te danken?"

Professor Yout'jang liep met afgemeten passen langs ons heen naar het bureau dat direct achter mij stond. Terwijl hij dat deed, nam hij zijn ogen niet van Alethea af. Ik voelde me als een zwerver die betrapt werd bij het vrijen.

"Er is veel gebeurd sinds onze laatste ontmoeting."

Ik probeerde mijn gedachten te ordenen.

"We kwamen eigenlijk ook net naar Fraank vragen," antwoordde Alethea, terwijl ze het notitieboekje uit mijn hand nam.

De mijne van Yout'jang veranderde abrupt.

"Waarom denken jullie dat die Fraank hier bij mij is?"

Deze keer was het mijn beurt om ironisch te grijnzen.

"Fraank heeft me alles verteld. We waren samen in de torenachtige structuur op ENMERKAR. Weet je nog? De expeditie naar het naburige continent. Fraank, de geconditioneerde lifebot, uitgerust met een draagbare Karyo stralingskluis!"

Yout'jang keek me met een gefixeerde blik aan. Ik had het gevoel dat hij achter mijn voorhoofd probeerde te kijken.

Ik zag aan zijn houding dat een weerwoord op het puntje van zijn tong lag, maar het kwam niet.

Hij werd afgeleid door een verwoed knipperend licht op zijn bureau. Het Virtual Visible Table System, kortweg VVT, maakte zonder zijn tussenkomst contact.

Een klein hologram verscheen op het tafelblad recht voor hem. Het toonde een mannelijk persoon in een grijs-witte jas.

Tegelijkertijd hoorde ik de stem: "Professor Yout'jang, kom alstublieft zo snel mogelijk naar Stasi Kamer VI, Sector 18. Classificatieniveau Omega. Uw aanwezigheid daar is dringend nodig."

Terwijl Yout'jang langzaam weer opstond van zijn stoel achter de tafel waarop hij zich zojuist had geïnstalleerd, vroeg hij met een geforceerd kalme stem in mijn richting: "Wat is er precies gebeurd?"

Hij stond nu voor ons en verwachtte blijkbaar een gedetailleerd situatierapport. Dat kon ik hem natuurlijk niet geven.

Het weinige dat ik me kon herinneren had niet noodzakelijk betrekking op de expeditie.

Ik keek Alethea vragend aan.

"Sigurd en ik teleporteerden toen de hele structuur op het punt stond vernietigd te worden. We moesten Fraank daarbij achterlaten. Meer kunnen we je op dit moment niet vertellen. Maar ik denk dat Fraank's bewustzijn dat wel kan. Volgens zijn eigen verklaring zou hij nu terug moeten zijn in zijn oorspronkelijke lichaam. De levensmotor is waarschijnlijk vernietigd."

Ik knikte instemmend, besefte toen mijn fout en zei hardop: "Ja. Daarom zijn we hier. Ik wil vragen of we met de Akkattarische Fraank kunnen spreken. Ik sta bij hem in het krijt. Hij heeft praktisch mijn leven gered."

"Ja, en het mijne ook," voegde Alethea er haastig aan toe.

Professor Yout'jang leek even na te denken.

"Kom met me mee. Je hebt de oproep gekregen, hè? Stagnatiekamer VI, sector 18, dat is Fraank's rustkamer. Het lijkt erop dat hij wakker is geworden."

Professor Yout'jang wachtte niet op onze beslissing, maar draaide zich al om naar de uitgang.

De lift bracht ons eerst terug naar het eigenlijke gebouw van het Virtual Reality Centre.

Ik had alleen een vage herinnering aan waar ik wakker was geworden nadat ik hier door het zwarte gat was gegaan.

In ieder geval kwam de kamer die we nu betraden me nog bekend voor.

Wat me echter meteen opviel, was het feit dat hier geen normale bedden stonden, maar gewone ligmachines.

Dit waren ligvlakken die bijna volledig geïntegreerd waren in een technologische uitrusting. Ik telde precies vier van zulke machineblokken, maar slechts één ervan was bezet door een Akkattarisch lichaam. Ze waren in paren links en rechts van de muur geplaatst.

Yout'jang liep er meteen ook op af. Twee mannelijke Akkattarianen in grijze en witte jassen kwamen al op hem af.

"De lichaamsfuncties beginnen zich langzaam weer te stabiliseren. Korte tijd leek het er zelfs op dat we hem gingen verliezen. Er moet iets extreem belastend voor zijn psyche zijn gebeurd met de lifebot.

De neurale symbolenserver heeft een duidelijke uitslag van een doodservaring aangegeven. Fraank's bewustzijn komt over een paar minuten bij, dan weten we meer."

Ik luisterde in stilte naar wat de medewerker te zeggen had.

"Zijn er nog andere ongewone waarnemingen? Iets dat kan worden toegeschreven aan de Karyo stralingskluis?"

De twee stafleden keken Professor Yout'jang vragend aan.

"Nee. In ieder geval hebben we geen verdere gegevens."

Alethea en ik stonden naast de professor toen er een luide kreun uit Fraank's mond kwam.

Alle ogen waren op hem gericht. Met een ruk gingen zijn ogen abrupt open. Alethea schoof voorbij en stond nu naast de bank. Fraank's blik richtte zich onmiddellijk op haar.

"Het is al goed. Je bent nu veilig. De vlammen zijn verleden tijd!"

Ik had haar nog nooit zo meelevend horen spreken.

Een glimlach toverde zich op Alethea's gezicht, waardoor de spanning in Fraank's lichaam onmiddellijk afnam.

Zijn gelaatstrekken, die een ogenblik geleden star waren geweest, verzachtten en er kwam een zachte zucht uit zijn mond.

"Dat is goed. Ik zit weer in mijn lichaam."

Hij sloot zijn ogen even, en toen hij ze weer opende, zag ik er weer meer levensenergie in.

"Professor, dat maak ik niet nog een keer mee. Karyo straling veilig of niet. Levend verbranden en dat bij volle bewustzijn doen is niet precies wat ik in gedachten had toen ik instemde met de overdracht."

Fraank probeerde zijn bovenlichaam recht te trekken, maar viel onmiddellijk terug.

"Niet zo haastig, mijn jonge vriend. Je lichaam heeft wel wat aandacht nodig na de stasis. Blijf nu stil liggen en laat de neuronale analyses hun werk doen."

Ter bevestiging hoorde ik plotseling een laag gebrom uit het apparaat dat tweederde van Fraank's lichaam omringde.

Een felgroene, brede lichtstraal scheerde over zijn lichaam.

Een van de accattarians in een grijs-witte jas bediende de medische scanner. Ik wilde Fraank nogmaals bedanken omdat hij Alethea en mij zo onbaatzuchtig en vrijelijk had geholpen.

Maar toen ik zag dat hij zijn ogen weer had gesloten en kennelijk in slaap was gevallen, liet ik het los. Ik zou de komende dagen vast wel tijd hebben om met hem te praten.

Ik schrok op uit mijn gedachten toen Alethea zich telepathisch kenbaar maakte.

"Sigurd, we moeten echt praten. Ik wil weten wat er allemaal gebeurd is nadat je zo gemakkelijk voor mijn ogen verdween. Vooral dat gedoe met die lottabletten bevalt me achteraf gezien helemaal niet."

Ik wist niet wat ze daarmee bedoelde.

Voorlopig was ik gewoon blij dat die verdomde tabletten niet meer in mijn rechterschouder zaten.

"Ja, we moeten praten," antwoordde ik ook telepathisch.

Ik voelde me plotseling zwak en ronduit uitgeput. Ik had dringend rust nodig.

Misschien kon ik professor Yout'jang overhalen om ons beiden een kamer te geven in het Virtual Reality Centre, als tijdelijk toevluchtsoord, zeg maar.

"Fraank's bewustzijn gaat nu door een periode van regeneratie. Dit is des te belangrijker omdat hij een bijna-doodervaring heeft meegemaakt in het lichaam van de Lifebot."