Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2024
Bianca Ahlers was zich bewust van haar schoonheid. De vijfentwintigjarige draaide zich om voor de goudomrande wandspiegel, waarin ze haar hele lichaam in één oogopslag kon zien. De lange benen, de appelvormige borsten, de delicate nek en het madonnagezicht, omlijst door donkere krullen die weelderig over haar schouders vlogen. Het was zo gemakkelijk om de hoofden van mannen om te draaien! Dat dacht Bianca terwijl ze zich snel aankleedde. Ze gleed in zijden lingerie, deed hold-up kousen over haar benen en trok een lange tweed rok aan die tot haar kuiten reikte. Een echt kuis kledingstuk dat bij haar crèmekleurige Shetland coltrui paste. Maar ten eerste hadden de eerste herfststormen Hamburg al overspoeld en de zomergarderobe naar de kledingkasten verbannen tot volgend jaar. En ten tweede wilde Bianca haar vijanden geen argumenten geven door zich te onthullend te kleden.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 124
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Inspecteur Stein en het Blankenes Moordcomplot: Misdaadthriller
Inhaltsverzeichnis
Inspecteur Stein en het Blankenes Moordcomplot: Misdaadthriller
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
Inspecteur Stein en het Blankenes Moordcomplot: Misdaadthriller
Van Martin Barkawitz
Copyright
Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Bathranor Books, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg ons op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg ons op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!
https://cassiopeia.press
Alles wat met fictie te maken heeft!
1
Bianca Ahlers was zich bewust van haar schoonheid. De vijfentwintigjarige draaide zich om voor de goudomrande wandspiegel, waarin ze haar hele lichaam in één oogopslag kon zien. De lange benen, de appelvormige borsten, de delicate nek en het madonnagezicht, omlijst door donkere krullen die weelderig over haar schouders vlogen.
Het was zo gemakkelijk om de hoofden van mannen om te draaien!
Dat dacht Bianca terwijl ze zich snel aankleedde. Ze gleed in zijden lingerie, deed hold-up kousen over haar benen en trok een lange tweed rok aan die tot haar kuiten reikte. Een echt kuis kledingstuk dat bij haar crèmekleurige Shetland coltrui paste.
Maar ten eerste hadden de eerste herfststormen Hamburg al overspoeld en de zomergarderobe naar de kledingkasten verbannen tot volgend jaar. En ten tweede wilde Bianca haar vijanden geen argumenten geven door zich te onthullend te kleden.
De jonge vrouw wist dat mensen dachten dat ze een slet was. Het was niet verstandig om zich ook nog als een slet te kleden.
Haar make-up was dienovereenkomstig subtiel. Alleen een beetje eyeliner en huidcrème moesten volstaan. Bianca gebruikte nooit lippenstift omdat haar sensuele mond een natuurlijke rode kleur had.
Plotseling bewoog er iets achter haar!
Bianca deinsde terug. Maar meteen daarna glimlachte ze geruststellend. Ze stond met haar rug naar het grote raam in haar kamer. En het enige wat ze in de spiegel had gezien, was een vrachtschip dat de haven van Hamburg verliet.
De jonge vrouw woonde nu al een paar weken in deze prachtige villa aan de Elbchaussee. Maar ze was er nog niet aan gewend dat ze vanuit haar raam een panoramisch uitzicht had op de belangrijke zeeroute.
Elk schip dat op weg was naar de grootste haven van Duitsland moest onder haar raam door. Andere mensen kregen misschien reislust toen ze de schepen uit verre landen voorbij zagen varen. Vrachtschepen uit India en Canada, uit Japan en Egypte en vele andere landen voeren langs de prachtige witte villa.
Maar Bianca Ahlers dacht van niet. Ze wilde nergens anders zijn dan waar ze nu was. En daar had ze goede redenen voor.
Een van de rijkste mannen in Hamburg was verliefd op haar!
De jonge vrouw kon het nog steeds niet helemaal geloven. Ze dacht met warmte aan hem. Natuurlijk waren er jongere mannen dan hij. En zeker mooiere.
Maar deze heer behandelde haar als een prinses en verwende haar zoals ze nog nooit eerder had meegemaakt.
Toen viel haar blik op het slanke damespolshorloge met edelstenen dat hij haar had gegeven. Hij verwachtte haar over vijf minuten!
Haar geliefde hield niet van stiptheid, maar ze wilde hem niet laten wachten. Hij verbleef tenslotte in hetzelfde huis, in zijn eigen statige villa. Bianca hoefde alleen maar de trap van de eerste verdieping naar de begane grond af te dalen.
Ze gleed in haar suède pumps met hoge hakken, waarin ze bijna net zo groot was als haar lange vriend.
De jonge vrouw verliet haar kamer. De Perzische loper in de gang dempte haar stappen. Aan de muren hingen portretten van somber uitziende mannen met volle baarden en Hanze kragen. Dat was de naam die gegeven werd aan de ronde kragen ter grootte van een wagenwiel die de Hamburgse raadsleden en andere eerzame burgers om hun nek droegen.
Toen Bianca deze geschilderde figuren zag, waarvan de meesten al honderden jaren dood waren, besefte ze pas echt hoe jong ze zelf was.
De jonge vrouw bereikte de begane grond en stak de grote ontvangsthal met marmeren vloer over. Geen van de andere bewoners van het huis kwam haar tegemoet. Of het nu met opzet was of per ongeluk, Bianca wist dat ze door de rest van de familie en het personeel werd buitengesloten. Ze was niet dom, ook al dachten haar vijanden van wel.
Bianca klopte op de dikke eikenhouten kastdeur waarachter de studeerkamer van haar geliefde zich bevond.
Geen reactie.
Ze wachtte bijna een minuut en klopte toen harder. Het was nu bijna twee minuten over drie. Plotseling kreeg Bianca een naar gevoel. Er moest iets gebeurd zijn. Haar vriend was een man met vaste gewoontes. Als hij een afspraak niet kon nakomen, zegde hij vroegtijdig af.
Bianca kon de onzekerheid niet langer verdragen. Ze duwde de deurklink naar beneden. Hij zat niet op slot. De jonge vrouw deed een stap de kamer in.
Ze zag haar geliefde meteen. Zijn lege blik staarde langs haar heen. Het bovenlichaam van de man lag ineengezakt op het bureau waar hij zat. Hij had zelfs zijn vulpen nog in zijn hand, rustend op het groene schrijfblok.
Een dik gordijnkoord was om zijn nek gewikkeld. Je hoefde geen detective te zijn om te zien dat de man gewurgd was.
Bianca Ahlers had maar een paar seconden nodig om al deze details te beseffen. Toen sloeg ze van afschuw haar handen voor haar ogen en gilde en gilde en gilde.
2
Het alarm ging gepaard met een vuistslag.
Hoofdinspecteur Heike Stein van de recherche in Hamburg had het weekend vrij. Dit was vooral belangrijk voor haar op zaterdag en zondag, omdat ze examen moest doen.
Kungfu was de hobby van de detective met het brutale korte blonde kapsel. Jarenlang had ze in de school van meester Fu getraind in de duizenden jaren oude Chinese kunst van ongewapend vechten. En omdat ze de verschillende stoten en trappen niet alleen voor de lol leerde, deed ze natuurlijk ook mee aan kwalificaties.
Dit weekend had ze de kans om door te stromen naar de volgende hogere klas. Grootmeester Wong was rechtstreeks uit China gereisd om de vaardigheden van de kungfu-strijders te testen en hun certificaten uit te reiken als ze geslaagd waren.
Op dit moment moest Heike een oefening doorstaan waarbij ze door de enorme cirkel van vijanden moest breken. Voor deze oefening werd de criminaliste omringd door negen of tien van haar medestrijders. Ze moesten er alles aan doen om te voorkomen dat Heike kon ontsnappen. En de blondine uit Hamburg moest op haar beurt proberen om door de omsingeling heen te breken. Het was onderdeel van haar test voor de volgende hogere klas.
Heike begon met een klassieke stoot. Toen klonk plotseling de stem van haar meester.
"Heike, mijn dochter. Je kantoor heeft gebeld. Je moet onmiddellijk komen. Het is dringend, zeggen ze."
Even vroeg Heike zich af of dit een truc was die deel uitmaakte van het examen. Maar meester Fu maakte geen grapjes over zulke dingen. De Chinese man wist dat ze een politieagent was. En bovendien was dit niet de eerste keer dat ze in haar vrije tijd naar het politiebureau werd geroepen.
Haar klasgenoten hadden ook door dat de oefening nu voorbij was. Alleen Grootmeester Wong, die geen Duits sprak, leek een beetje verbaasd. Heike haastte zich naar het kantoor, dat naast de dojo, de trainingszaal, lag. Meester Fu had de telefoonhoorn naast het apparaat gelegd.
Heike greep ernaar.
"Stone!" riep ze, een beetje buiten adem.
"U spreekt met Ben." Dat was Ben Wilken, ook een hoofdinspecteur bij de recherche in Hamburg. Hij was Heike's partner. Ze losten de meeste zaken samen op. "Het spijt me dat ik je stoor, Heike. Ik keek ook uit naar het weekend en wilde vandaag met onze kleine meid een kinderbedje in de tuin planten. Nou, het kan niet anders. - Er is een moord gepleegd in Blankenese."
"Waar precies?"
"Aan de Elbchaussee."
De detective dacht even na. Elbchaussee was een van de topadressen van Hamburg. Degenen die daar woonden hadden zelf geen sociale promotie gemaakt. Hun voorouders hadden dat voor hen gedaan, meestal vele honderden jaren geleden. De lang gevestigde patriciërsfamilies die Hamburg tot één van de rijkste steden van Europa hadden gemaakt, woonden aan de Elbchaussee.
"Je zegt helemaal niets meer, Heike."
"Ik dacht gewoon dat deze zaak ons waarschijnlijk in de hoogste kringen van de maatschappij zou brengen."
"De juiste combinatie, collega. Trek dus een vers gestreken blouse aan."
"Je grappen zijn in het verleden beter geweest, liefje. Wil je me ophalen?"
"Natuurlijk. Over tien minuten buiten de vechtschool?"
"Ja, dat kan ik doen."
Heike nam met een bezwaard hart afscheid van haar kameraden en meesters. Nu zou ze met het examen moeten wachten tot Grootmeester Wong weer naar Europa kwam. Maar plicht kwam natuurlijk op de eerste plaats.
De agente haastte zich naar de dameskleedkamer en kleedde zich gehaast om. Ze ruilde haar zwarte tai chi-broek en witte T-shirt in voor een spijkerbroek, een roestkleurige trui en een tweed jasje. Heike had ook haar dienstwapen in het kluisje opgeborgen. Meestal droeg ze het in een clipholster aan de tailleband van haar broek of rok. Ze had ook altijd haar ID-kaart bij zich. Het was niet ongewoon dat ze in haar vrije tijd werd opgeroepen voor een opdracht.
Toen Heike de Yin en Yang vechtschool verliet, stopte er een BMW 3-serie aan de kant van de weg. Ben Wilken zat achter het stuur. Hij opende de passagiersdeur en Heike nam plaats op de stoel naast hem. Ze gooide haar tas met sportkleren achterin de auto.
Heike floot door haar tanden terwijl haar collega de auto weer in beweging kreeg.
"Dacht je dat we meer indruk zouden maken als we in een passende koets over de Elbchaussee zouden rijden?"
De hoofdinspecteur lachte zachtjes.
"Dit heeft niets te maken met indruk maken, Heike. Dit was het enige civiele voertuig dat de autopool me vandaag te bieden had. Hadden ze maar een oude Golf gehad, dan waren we nu in zo'n auto Blankenese binnengereden. - De groeten van Dr Magnussen, trouwens. Hij zou het jammer vinden om ons weekend te verpesten. Maar de eigenlijke bewakers hebben al een andere zaak."
Heike knikte. Dr. Clemens Magnussen was hun gezamenlijke baas. Als haar collega's, die normaal in het weekend dienst hadden, het druk hadden, moesten andere agenten van de speciale moordafdeling van de Staatsrecherche invallen. Deze keer waren het Ben en zij.
"Weet u nog meer?" vroeg de hoofdinspecteur terwijl de BMW langs de oever van de Elbe reed. Het was alsof ik ondergedompeld werd in een andere wereld.
Heike's vechtsportschool lag in het hart van St. Pauli, de wereldberoemde uitgaanswijk. Maar St. Pauli was van oudsher ook een arme wijk waar veel mensen elke cent drie keer moesten omdraaien voordat ze hem uitgaven.
Altona, waar ze even later doorheen reden, was niet bepaald een van de chique wijken van de Hanzestad. Maar toen de BMW op Palmaille het nieuwe stadhuis van Altona achter zich liet, begon de Elbchaussee. In het begin maakte de straat nog een vrij bescheiden indruk. Maar hoe verder ze naar het westen reisden, hoe groter de eigendommen en indrukwekkende villa's werden.
Tussen de Elbchaussee en de eigenlijke rivieroever lagen smalle parken, zoals het Donnerspark en het Hindenburgpark. Door de ligging op een heuvel hadden de meeste villa-eigenaren een onbelemmerd panoramisch uitzicht op de machtige rivier.
"Ik weet alleen dat een zekere Hermann Lorenzen vermoord is," antwoordde Ben op Heike's vraag. "En de naam zegt je zeker iets, omdat je uit Hamburg komt."
"Dat kun je wel zeggen," kreunde Heike. "Een van de rijkste en machtigste mannen in onze stad, oude scheepsbezittende clan .... oh, Dr Magnussen zal ons op onze zenuwen werken!"
De overste van Heike en Ben stond erom bekend dat hij zaken met rijke en prominente slachtoffers altijd op de korrel nam. Om het minder vriendelijk uit te drukken: hij was bang om in de problemen te komen en oefende daarom enorme druk uit op zijn ondergeschikten.
Het juiste adres was niet moeilijk te vinden. Ten eerste zag de witte villa van de familie Shipping er nog indrukwekkender uit dan de gebouwen van hun buren. En ten tweede stonden er verschillende hulpverleningsvoertuigen voor het pand geparkeerd, waaronder de minibus van het forensisch team.
Twee geüniformeerde collega's hielden de wacht om de pers en nieuwsgierige toeschouwers op afstand te houden. Ben parkeerde en de twee rechercheurs stapten uit en naderden de patrouilleagenten.
Maar voordat ze hun blauwe politie-ID-kaarten tevoorschijn haalden, zei de ene agent in uniform tegen de andere: "Kijk, dat is de dochter van Sönke! Ik heb je al over haar verteld!"
Heike's mond draaide alsof ze in een zure citroen had gebeten. Het was waar, ze was de dochter van Sönke Stein. De Sönke Stein die elke Hamburgse politieagent kende. Heike's vader was voor zijn welverdiende pensioen bureauchef geweest van de beruchte Davidwache in St. Pauli - het legendarische politiebureau 15, dat zelfs in de VS bekend was. En niet alleen omdat er aan de andere kant van de plas een biermerk was dat St. Pauli Girl heette ... Hoe dan ook, Sönke Stein genoot nog steeds een reputatie als cultpolitieagent en Hamburgs origineel.
En omdat dat zo was, stond Heike bewust of onbewust in de schaduw van haar beroemde vader. Als ze in een slechte bui was, had ze last van het feit dat ze voor veel politieagenten altijd gewoon "de dochter van Sönke" was.
De tweede Udel, die Heike nog niet kende, was duidelijk een nieuwkomer. Hij staarde haar aan alsof ze een wezen van een andere planeet was.
"Houd het fort, jongens!" zei Heike nonchalant en haastte zich door het tuinhek richting het gebouw met Ben aan haar zijde.
3
Er heerste absolute chaos in de Lorenzen villa. Het forensisch team was aan het werk. Een politiefotograaf nam foto's van het lichaam. Familieleden en waarschijnlijk andere bewoners en bedienden waren opgewonden met elkaar aan het praten en ook met enkele andere politieagenten die zich op de plaats van het misdrijf hadden verzameld.
Heike en Ben spelden hun CID-kaarten op hun revers zodat ze zich niet steeds hoefden te legitimeren.
Twee mannen in overalls tilden het lichaam in een zinken kist terwijl een oudere vrouw snikte. Heike kwam naar haar toe en raakte haar lichtjes aan op haar elleboog.
"Goedemiddag. Ik ben hoofdinspecteur Stein van de recherche in Hamburg. Ik wil graag mijn oprechte medeleven betuigen. Bent u de weduwe van de vermoorde man?"
De dame bekeek Heike met een minachtende blik. Een moment geleden had ze haar gevoelens de vrije loop gelaten. Maar nu zette ze het gebruikelijke pokerface op dat Heike al goed genoeg kende van de leden van de Hamburgse high society. Een gezicht dat gepast was in de omgang met bedienden. En Heike was zich ervan bewust dat zij, als politieagent, ook tot degenen behoorde die sociaal ver onder de Blankenese patriciër stonden.
De weduwe van de reder was naar schatting even oud als Heike's eigen moeder, namelijk begin zestig. Maar ontelbare bezoeken aan schoonheidssalons en waarschijnlijk ook aan de betreffende chirurgen hadden haar huid bijna jeugdig gehouden.
Maar de dame kon het getrainde oog van een politieagent niet voor de gek houden. Heike herkende meteen of iemand echt nog jong was of alleen maar deed alsof.
De weduwe droeg een elegant kostuum dat er niet bepaald comfortabel uitzag. Maar misschien was ze wel een van die mensen die het zich thuis nooit gemakkelijk mogen maken omdat ze altijd bezoek moeten verwachten. Dat was meer dan waarschijnlijk.
"Ja, mevrouw Stein, ik ben Mathilde Lorenzen, de weduwe van de vermoorde man."
Ze depte een laatste traan uit haar ooghoek met een met kant afgezette zakdoek.
"Heb je ook... de dode man gevonden?" wilde Heike weten. Ze haalde haar notitieblok tevoorschijn.
"Nee, het was die ... die persoon!"
"Over wie heeft u het, mevrouw Lorenzen?"
Ben, die ondertussen met een paar andere mensen had gepraat, liep dicht tegen Heike aan. Hij beantwoordde de vraag van zijn collega in plaats van de weduwe.
"Bianca Ahlers. Zij woont hier ook in het huis. Ze vond het lichaam om 15.03 uur en belde meteen de andere bewoners. Daarna moest ze met een shock worden opgenomen in het algemeen ziekenhuis van Altona. Ze werkt als vertaalster voor de rederij Lorenzen."
Het ontging de CID-officier niet dat Mathilde Lorenzen met een ironische snuif commentaar gaf op de woorden van Ben Wilken.
