Zamek kaniowski E-Book

Seweryn Goszczyński

• Herausgeber: Ktoczyta.pl
• Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2016

Beschreibung

„Zamek kaniowski” Seweryna Goszczyńskiego to mniej oczywiste oblicze polskiego romantyzmu. Poemat przenosi nas w mroczny i brutalny świat ziem ukraińskich, których mieszkańcy wszczynają bunt przeciw polskiej szlachcie i Kościołowi. Tytułowy zamek jawi się jako siedlisko zła, któremu pisana jest zguba. Dramatyczne wydarzenia opisane są plastycznym, budzącym grozę językiem.

Leseprobe

Seweryn Goszczyński

Zamek kaniowski

Warszawa 2016

Część pierwsza

1

Wspaniałe zamku kaniowskiego wieże

Wznoszą się w chmury jak olbrzyma ramię;

A dzielnej ziemi powiewa z nich znamię,

A wielkich granic twarda ich pierś strzeże.

Kaniów, po jarach, górach rozpierzchnięty,

Igra jak dzieci pod piastunki okiem;

Dumne, że płyną pod olbrzyma bokiem,

Poważnie kipią dnieprowych wód męty;

A lasy, świeże jak powab nietknięty,

Po górach, dzikich jak rozpaczy czoło,

Rozległe brzegi obsiadły wokoło.

2

Wietrzna jesienna zawyła noc z dala,

Warzą się wiry w zamąconym łożu;

Wre chmur kłębami i niebo jak fala;

Złośliwy obłęd igra po rozdrożu.

Podróżny z cichym szeptaniem pacierza

Mija rozdoły świstające trzciną:

W skrwawionych szponach zgłodniałego zwierza

Dławione bydlę poryka doliną.

Pod szturmem wiatru, co silnie dmie górą,

Słychać skrzypanie głównej szubienicy:

Trup się kołysze – pies wyje ponuro,

Śmierć snu osiadła w zamku okolicy.

Szablą czasami pobrzękując krzywą,

Szyldwach wisielca wzdłuż płaskiego wzgórza,

Zwijając wąsy, przechadza się żywo:

To cisza nocy w myślach go ponurza,

To szubienicy skrzypnienie ocuci,

A on wzrok błędny to na trupa rzuci,

Niby się jego zatrwożył wskrzeszenia –

To jak po śmiałość kieruje spojrzenia,

Gdzie baszt zamkowych opiekuńcza gwiazda,

Strażniczy ogień, czuwa z wierzchu wieży.

Szelest po krzakach. Czy ptak pierzchnął z gniazda?

Coś majaczeje, coś po drodze bieży.

Tfu! W imię Ojca... To tumany diable.

Po cieniach nocy wszystko się rozsiało.

Kozak opatrzył janczarkę i szablę

I dawną drogą chodził dalej śmiało.

3

W świetle księżyca, co wyjrzy czasami,

Mignął ktoś bielą i zagasł tam w krzaku:

I śpiew dziewiczy przeleciał z wiatrami.

Ten śpiew znajomy budzi dreszcz w Kozaku.

Alboż to dziwno, że słowa dziewczyny

(Poznać ją można po jej miłej nucie)

W burzliwym sercu syna Ukrainy

Ocknęły nagle burzliwe uczucie?

Oho – już nie ma Kozaka u wzgórza.

A księżyc znowu mgłami się zachmurza

I noc mokrymi tumanami bije,

I szubienica skrzypi, i pies wyje,

I po rozdrożu igrają bałwany,

I wicher z jękiem dmie w zamkowe ściany.

4

Luba puszczyka siedzi naperzona.

W szczelinie wieży dawno jęczy ona:

Że miesiąc ściemniał, wiatry na nią wyły

I na tak długo odleciał jej miły.

Wszak to lot jego usłyszała w górze?

Nie; to dziewczyna przychodzi pod wieżę,

Błądzącą ręką za mury się bierze,

Plątane nogi pośród nocy stawia.

„Czyś tu, Nebabo?” – z cichutka przemawia.

„Tu, tu, Orliko!” – szepnął głos przy murze.

„O, jakżem rada, żem wreszcie przy tobie! –

Głośniej i śmielej dziewczyna wyrzekła. –

Jakże tu ciemno, jak straszno! Jak w grobie.

Chętnie bym jednak za każdą zręcznością

I do samego uciekała piekła

Przed tego Lacha obrzydłą miłością.

Jakże tu wietrzno i straszno, i ciemno!

Ale mnie dobrze, skoro jesteś ze mną!”

Kozak tymczasem uchylił swej burki

I utuloną do boku przycisnął;

Bo przykry wicher pośród murów świsnął

I mgliste jęły podnosić się chmurki.

5

Resztę rozmowy utaja milczenie.

A i na wieży miłe posiedzenie,

Gdy rozkochane zlecą się puszczyki.

PUSZCZYK PIERWSZY

Skąd ci ten pośpiech i wesołe krzyki?

PUSZCZYK DRUGI

Patrzaj no, patrzaj, miluchna,

Oczkiem żywym jak blask próchna;

Patrz no i śmiej się: bo twe śmiechy miłe,

Jak tej matki wrzask przestrachu,

Którą niedawno ostrzegałem z dachu,

Że chory jej pieszczoszek zalegnie mogiłę!

Jak diabli przy wisielcu snują się orszakiem,

Co oni wyrabiają z tym biednym Kozakiem!

Cha, cha, cha!

Ten zmaczanym snopem trzciny

Jak na wszystkie strony macha,

Jakie grube mgły rozsiéwa!

A ten obudza wiatry dębiny,

Jak biega wkoło, gałęziami smaga;

A ów mu pomaga,

Jak skrzypi szubienicą! Aż prawie wyrywa.

PUSZCZYK PIERWSZY

Cóż to znaczy?

PUSZCZYK DRUGI

Czekaj! Widzisz, pod krzakiem coś białe majaczy.

To kochanka Kozaka widzieć go przychodzi;

I Kozak wie o niej, lecz go diabeł zwodzi;

Co tu kobiecych snuje się postaci,

Głosów podobnych co tu z każdej strony!

Patrz! Posłyszał ją, ujrzał, bieży rozpędzony

I z oka traci!

Cha, cha, cha!

PUSZCZYK PIERWSZY

Cóż to znaczy?

PUSZCZYK DRUGI

A tam znowu, na górze, patrz! Jeździec majaczy:

Podjeżdża ku szubienicy.

Szyldwach do rusznicy:

Krzemień klasnął, proch wybuchnął,

Diabeł dmuchnął,

Wszystko z wiatrem uleciało:

A przed oczami szyldwacha

Pożółciało, pociemniało

I tysiąc jezdnych dokoła majaczy!

Cha, cha, cha!

PUSZCZYK PIERWSZY

Cóż to znaczy?

PUSZCZYK DRUGI

Aha! Już Kozak znalazł dziewicę.

Jeździec pod szubienicę.

Patrz! Trup się urwał; patrz, wisi drugi;

Diabeł skory do posługi.

W jakiej się pysze

Wesoły diabeł kołysze,

Jak zabawia towarzysze!

Jakie skoki, jakie śmiechy!

Cha-cha! Chy-chy!

PUSZCZYK PIERWSZY

Cóż to znaczy?

PUSZCZYK DRUGI

Patrz: jeździec ukradł trupa i pędzi przez błonia,

Aż mgła wstaje z konia;

Już ledwie, ledwie majaczy!

PUSZCZYK PIERWSZY

Cóż to znaczy?

PUSZCZYK DRUGI

Otumanili Kozaka,

Poziera spod krzaka:

I szubienica stoi, i diabeł się chwieje;

Kozak spokojny, a diabeł się śmieje!

PUSZCZYK PIERWSZY

Cóż się stanie z wisielcem, jak kogut zapieje?

PUSZCZYK DRUGI

Parą się rozwieje.

PUSZCZYK PIERWSZY

A jak trupa nie znajdzie, co szyldwacha spotka?

PUSZCZYK DRUGI

Zmienić diabła raczy.

PUSZCZYK PIERWSZY

Cóż to wszystko znaczy?

PUSZCZYK DRUGI

Szatańska pustotka!

Cha, cha, cha!

Szyldwach trupa nie ustrzegł, powieszą szyldwacha.