Duisternis En Verval. Boek 1. Ontmoet O2! = Odette En Odile E-Book

Elena Kryuchkova

• Herausgeber: Tektime
• Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2023

Seitenzahl: 190

Beschreibung

Op het enige vaste land van de aarde, Gronwana, wonen mensen en reptielacthigen. In het Runiaanse Koninginnenrijk wonen in de hoofdstad Runia twee meisjes: Odile (een gewoon mens) en haar vriendin, Odette (een zeemeermin, een reptielachtige watervogel). Beide meisjes zijn al sinds hun kindertijd bevriend, maar hun vriendschap is nogal vreemd.
Odette is verliefd op Siegfried, de zoon van een zakenman. En om met hem samen te kunnen zijn, droomt ze ervan om een mens te worden. Net als de legendarische zeemeermin Runia, de stichster van het land en naar wie de hoofdstad was vernoemd en daarna ook het land. Maar iedereen weet dat de transformatie in een mens alleen maar een legende is, en het is onmogelijk voor een zeemeermin om een mens te worden... Of niet?
Odile heeft vreemde dromen over dagelijkse problemen en zorgen. Soms verschijnt er een rozenhouten deur in haar dromen... Waar geeft het toegang toe? En waarom, als Odile wakker wordt, kan ze zich nooit meer iets herinneren van haar droom nadat ze door de rozenhouten deur is gelopen? En wie zijn Rima, Dorsima en de mysterieuze Bijen Koningin Miya? Hoe zijn ze verbonden met het verleden van Odile en Odette?
In dit verhaal verstrengelen zich verschillende tijdperken en lotsbestemmingen van de planeten. En langzaamaan zullen de sluiers van geheimhouding worden geopend en alles laten zien wat er gebeurd in deze vreemde wereld, waar er draken zijn, maar geen zwanen...

Leseprobe

Duisternis en Verval.

Of: De Wereld met Reptielachtigenn, maar zonder Zwanen!

Elena Kryuchkova

Vertaald door Nicole Wolf

Vertaald door Nicole Wolf vanuit het Engels. Oorspronkelijk Titel Darkness and Decay geschreven door Elena Kryuchkova.

Copyright © 2023 Elena Kryuchkova

Alle rechten voorbehouden

UitgeverijTektime

www.tektime.it

Cover ontwerp - Cover ontworpen met beelden aangemaakt door AI (Stable Diffusion, NightCafe)

Elena Kryuchkova

Duisternis en Verval. Boek 1.

18+

Inhoudsopgave

Korte beschrijving 

Op het enige vaste land op aarde, Gronwana, wonen mensen en reptielachtigen. In de hoofdstad Runia van het Runiaanse Koninginnenrijk wonen twee meisjes: Odile (een gewoon mens) en haar vriendin, Odette (een zeemeermin, een waterreptielachtige). Beide meisjes zijn al sinds hun kindertijd bevriend, maar hun vriendschap is nogal vreemd. 

Odette (de zeemeermin) is verliefd op Siegfried, de zoon van een zakenman. En om met hem samen te kunnen zijn, droomt ze ervan om een mens te worden. Net als de legendarische zeemeermin Runia, de stichtster van het land en naar wie de hoofdstad en het land zijn vernoemd. Maar iedereen weet dat de transformatie van een zeemeermin in een mens alleen maar een legende is, en het is onmogelijk voor een zeemeermin om een mens te worden... Of niet? 

Odile heeft vreemde dromen over dagelijkse problemen en zorgen. Soms verschijnt er een rozenhouten deur in haar dromen... Waartoe geeft die deur toegang? En waarom, als Odile wakker wordt, kan ze zich nooit meer iets herinneren van haar droom vanaf het moment nadat ze door de rozenhouten deur is gelopen? En wie zijn Rima, Dorsima en de mysterieuze Bijen Koningin Miya? Hoe zijn ze verbonden met het verleden van Odile en Odette? 

In dit verhaal verstrengelen zich verschillende tijdperken en lotsbestemmingen van de planeten. En langzaamaan zullen de sluiers van geheimhouding worden geopend en alles laten zien wat er gebeurt in deze vreemde wereld, waar er draken zijn, maar geen zwanen... 

Dit verhaal is fictief en fantasie. Iedere overeenkomst met echte mensen of gebeurtenissen zijn toeval. Dit verhaal is volledig verzonnen.

“De klokken van de tempel luiden. Alles in deze wereld is vergankelijk. De geesten van het verleden kleden zich in lakens van verdriet. Maar niemand is bestemd om vergetelheid te ontwijken. En de trots van de mens kan niet eeuwig zijn, het zal eindigen in een wankele droom. Tijd is voor iedereen onvermijdelijk; het veegt iedereen van zijn pad, zelfs de meest machtigen en sterken. Voor ze machteloos zijn, zoals stof in de wind.”

Intermezzo 1 Rima - Odile. De Droom. De Astrale Projectie, het Runiaanse Koninginnenrijk. Het jaar 2123 na de Verschijning van het Orakel

“Ik snap het... Ik ben in de Astrale Projectie...” realiseert Odile zich als ze rondkijkt. En dan verbaast ze zichzelf. “Hmm? En hoe weet ik dit?” 

Ze kijkt nog een keer om zich heen. Achter haar hangt de rozenhouten deur nog steeds in de lucht. En zijzelf is in een vreemde bijna onwerkelijk plaats. Het lijkt wel een moderne metropolis. Maar de gebouwen zijn niet gemaakt van het gebruikelijke beton en zelfs niet van bakstenen of van hout, maar van een vreemd instabiel paars materiaal, met de nadruk op instabiel. Het is een soort van dikke ether zoals soms te zien is in fantasiefilms als ze geesten willen afbeelden. De vreemde etherische stad in de dromen van Odile is niet leeg - er wonen verschillende wezens.

Bestaand uit dezelfde kleur ether, haasten mensen, van alle soorten en maten, zich druk in het rond, ze praten over van alles. Katten spoeden zich tussen hen door, en soms pinguïns. 

“Katten?” Odile is verbaasd. “De heilige dieren uit het Kemi Rijk? Het enige dier dat de mens nooit geheel tam heeft kunnen krijgen?” 

De kat is een van de weinige dieren die zo onafhankelijk en trots is dat de mens alles heeft geprobeerd, maar het is hen nog steeds niet gelukt. In vroegere tijden woonden alle katten in het zuidelijke gebied van het Kemi Rijk. En de inwoners van het Kemi Rijk probeerden bevriend te geraken met de katten. Vooral omdat katten erg effectief zijn in het verjagen van knaagdieren die zich te goed doen aan de graanvoorraden. Maar de katten gaven er de voorkeur aan om ‘alleen te lopen’. Het enige wat de inwoners van het vroegere Kemi Rijk konden doen was het bouwen van de zogenaamde ‘katten tempel’ gewijd aan de kattengodin Bastet. De priesters en priesteressen van de tempels bouwden huizen voor de katten, voedden hen en behandelden hen als ze ziek waren. Al deze zorg was de reden dat deze dieren uiteindelijk bij de mens ging wonen en vervolgens op de knaagdieren in de stad ging jagen, maar het was nog steeds niet mogelijk om deze trotse dieren volledig tam te krijgen. Hoewel de mensen in het Kemi Rijk ze oprecht aanbidden en beschermen en zelfs de export ervan naar andere landen verbiedt, de kat geeft zichzelf niet volledig over aan de wil van de mens.

Tegenwoordig zijn katten het nationale erfgoed van het Kemi Rijk. Toeristen van over de hele wereld komen om deze schattige dieren te zien. Odile droomt ervan om daar een keer heen te gaan, maar ze heeft eenvoudigweg niet genoeg geld voor de vlucht. 

“Lady Rima?” Odile hoort een stem achter zich. 

Ze draait zich om en ziet een mensachtig wezen van licht turquoise ether met een rendierengewei op haar hoofd. 

“Ik ben niet...” antwoordt ze. 

En dan schakelt er iets in haar hoofd. “Precies, ik ben Rima, Waarnemer van de Zielen-Smederij van de Eerste Rang,” herinnert ze zich. 

Herinneringen van verschillende eeuwen stromen letterlijk haar hoofd binnen. En zodra ze zich alles herinnert, verandert ook haar uiterlijk. Ze is niet langer ‘gewoon Odile’, ze verandert in een lang, slank meisje met lang blauw haar, met haar ogen en lippen in dezelfde kleur. Een zilveren kristal in de vorm van een regendruppel verschijnt op haar voorhoofd. En haar kleren veranderden in een eenvoudig wit tuniek tot aan haar knie. 

“Lady Rima, je hebt je deze keer alles erg snel herinnerd,” glimlacht het etherische wezen. “We hoeven alleen op Lady Dosrima te wachten waarna we voor audiëntie naar koningin Miya zullen gaan.” 

Op dat moment verschijnt er nog een rozenhouten deur in de lucht... 

Maar hoe begint dit verhaal eigenlijk? Laten we alles vanaf het begin bekijken. Maar, wat is ‘het begin’ in dit verhaal? Wordt het bepaald door het moment dat Rima Waarnemer van de Zielen-Smederij van de Eerste Rang werd? Of toen de mysterieuze koningin Miya miljoenen jaren geleden aan de macht kwam? En waarom ziet Rima zichzelf letterlijk als Odile? Wat is er met haar geheugen gebeurd? En wie is Dosrima? En wat heeft Astrale Projectie hier mee te maken? 

Dit verhaal verstrengelt verschillende tijdperken en lotsbestemmingen van de planeten... Dus laten we beginnen met het leren kennen van Odile en haar familie. En langzaamaan zullen de sluiers van geheimhouding worden geopend en alles laten zien wat er gebeurt in deze vreemde wereld, waar er draken zijn, maar geen zwanen... 

Hoofdstuk 1. Odile.  

Een Normale Dag in het Leven van Odile.  

Het Runiaanse Koninginnenrijk en de Hoofdstad Runia.  

Het jaar 2123 na de Verschijning van het Orakel 

“Ze willen ons in Ilead veranderen!” een emotionele schreeuw klinkt vanuit een alledaags appartement aan de buitenrand van de stad Runia, de hoofdstad van het Runiaanse Koninginnenrijk... “Dit is zeker het begin van Ilead!” 

Odile (zij is degene die schreeuwt) grijpt naar haar hoofd. Ze is een geboren pessimist zonder vaste baan die bij haar ouders woont. Dit jaar wordt ze vijfentwintig, en soms heeft ze freelance illustratiewerk op Meganet1 (ze kan goed tekenen), maar ze kan geen vaste baan vinden. Vanwege voor haar nog onbekende reden lijken alle Hr-medewerkers tot op moleculair niveau van haar te walgen. Hoewel ze, het advies van Meganet volgend, niets irritants tijdens de sollicitatiegesprekken doet. Ze provoceert niet, ze spreekt beleefd en respectvol, redelijk optimistisch en positief. Ze gebruikt weinig make-up en kleedt zich netjes. Maar helaas, ze kan nog steeds geen baan vinden. In één woord, ze is voor niets met een diploma in Economie & Bedrijfsvoering van de universiteit afgestudeerd. Het zou beter zijn als ze voor illustrator zou gaan studeren, zodat het tenminste makkelijker zou worden om freelance werk te vinden! 

Een andere belangrijke factor is, dat ze een vrouw is. In het Runiaanse Koninginnenrijk gaat men er vanuit dat het voor vrouwen moeilijker is om werk te vinden, want werkgevers zijn bang dat vrouwen dan ‘heel achterbaks’ met zwangerschapsverlof gaan. Soms werd letterlijk aan Odile tijdens een sollicitatiegesprek gevraagd: “Ben je van plan om met zwangerschapsverlof te gaan?” In het begin wilde ze altijd een direct antwoord geven met: “Hoezo zwangerschapsverlof? Ik ben net afgestudeerd van de universiteit, ik ben pas 23 jaar!” Maar gelukkig kon ze zichzelf weerhouden van zo’n antwoord, desondanks heeft ze er nog steeds geen succes mee in het vinden van een baan. En omdat andere jonge meisjes en vrouwen wel vaste banen vinden, komt Odile tot de teleurstellende conclusie dat vanwege een of andere mysterieuze reden, werkgevers tot op een moleculair niveau van haar walgen. 

En er zijn al twee jaar voorbij sinds ze is afgestudeerd van de universiteit. Soms gaat ze nog wel naar een sollicitatiegesprek, maar het heeft weinig nut. Daarom houdt ze zich meer met freelance werk bezig. Er zijn veel stereotypen over freelancers in het Runiaanse Koninginnenrijk. Veel mensen beschouwen ze als luie werkelozen. En hoewel Odile weet dat dat niet zo is, toch heeft ze nog steeds een minderwaardigheidscomplex en ziet ze zichzelf als een mislukkeling. Als een freelancer zonder vaste baan en wonend bij haar ouders heeft Odile een dagelijkse routine met veel vrijheden. Iedere ochtend begint ze met het lezen van het nieuws op Meganet. En het nieuws maakt haar bijna nooit gelukkig. 

“Nu is het zeker Ilead!” Odile blijft schreeuwen terwijl ze haar hoofd vasthoudt. 

“Wat is dat ook alweer?” De stem van Odiles moeder komt vanuit de andere kamer. Ze is ook een freelance-illustrator, maar met een vaste klantenkring. De vrouw is afgestudeerd van de Kunstacademie en heeft in het verleden als binnenhuisarchitecte gewerkt. Maar langzaamaan was de arbeidsmarkt oververzadigd geraakt met allerlei soorten ontwerpers en

illustratoren dat het bedrijf waar ze voor had gewerkt, tien jaar geleden als gevolg van de crisis

de deuren voorgoed heeft gesloten. Ze heeft geen nieuwe baan kunnen vinden en is als freelancer begonnen. Omdat ze voor haar dochter een betere toekomst wenste, had ze erop gestaan dat Odile economie studeerde aan de universiteit. Maar ondanks dat is het Odile nog steeds niet gelukt werk te vinden. En volgt ze haar moeder in de voetstappen, maar dan wel op een pad vol met dorens. Uiteindelijk vertrouwen mensen liever hun werk toe aan mensen met een gerichte opleiding, en niet aan zelf aangeleerde kunstenaars met een economie diploma. 

“Ze proberen weer het recht op voortplanting te beperken!” antwoordt Odile. “Open Meganet! Er is een artikel op het Runiaanse Nieuwsportaal!” 

“Geen zin in, ik ben bezig,” zegt de moeder apathisch. 

“Dus dit is Ilead!” 

Ilead is een verzonnen staat van in dystopische2 roman. Het plot gaat over hoe wereldwijd de geboorteaantallen scherp begonnen te dalen. En in de staat van de Farland Unie, gelegen op het Bovenste Farland Schiereiland, kwamen fanatieke religieuzen aan de macht. Ze richtten een religieuze totalitaire staat op die Ilead heette. En om de geboorteaantallen te verhogen werden de vrouwenrechten drastisch beperkt. Hierbij waren ze verboden om iets te bezitten en onderwijs te ontvangen. Vrouwen konden alleen echtgenote of moeder zijn. Er waren ook dienstmeiden - vrouwen in blauwe uniformen die het huishouden voor de rijken deden. En er waren draagmoeders - vrouwen in gouden mantels en sluiers die verplicht waren kinderen voor rijke mannen en hun onvruchtbare vrouwen te baren. De draagmoeders werden de belangrijkste personages en probeerden zo goed mogelijk de maatschappij van Ilead weerstand te bieden. 

De roman is een halve eeuw geleden geschreven en meerdere keren verfilmd. Maar het is tot op de dag van vandaag relevant. Want tot nu toe zijn er nog steeds pogingen om de rechten van vrouwen te beperken (vooral de voortplantingsrechten). Waaronder in het Runiaanse Koninginnenrijk. 

“Lees minder dystopische boeken en kijk minder naar de verfilmingen”, antwoordt Odiles moeder. “Ik had al geen zin meer naar je te luisteren toen je over Ilead begon!” 

Odiles moeder is de overdreven emotionele reacties van haar dochter op het nieuws van Meganet zat. Ze gelooft er niet in dat een analoog van Ilead in de echte wereld mogelijk is, ondanks alle problemen die er zijn, en het beeld van ‘de traditionele maatschappij’ waar de overheid van het Runiaanse Koninginnenrijk zijn oog op heeft laten vallen. 

“Maar mam! Lees dit! Dit is horror! Het is duisternis en verval!” schreeuwt Odile hartbrekend. Ze maakt geen grap. Ze vreest echt voor de analoog van Ilead in het huidige Runiaanse Koninginnenrijk. Want haar vertrouwen in de overheid is minder dan die van haar moeder. Veel minder. En ‘duisternis en verval’ is een van haar favoriete uitspraken, wanneer ze zich volledig hopeloos voelt. 

“Ah, lees jij het maar! Ik luister wel!” zegt de moeder met dezelfde apathische toon. 

De gewoonte om van kamer naar kamer te schreeuwen is één van de vreemde gewoontes in het gezin. Iedereen zit in zijn eigen kamer en schreeuwt door het appartement, want ze zijn allemaal te lui om met zijn kont van de bank of stoel op te staan en naar de persoon toe te lopen waarmee hij aan het praten is. 

“Nou! Luister mam!” Odile schreeuwt alweer vanuit haar kamer. En ze begint te lezen:

“De voorzitter van de Kamer voor Familiezaken, Lady Yuva, deed de volgende uitspraak: “Ons land, het Runiaanse Koninginnenrijk heeft vaste tradities en een sterk fundament. Om deze te ondersteunen en te versterken moeten we de kinderen van ons Koninginnenrijk beschermen tegen negatieve berichtgeving. Daarom uiten we een protest tegen Lady Sylvia van de Utopische Partij die het voorstel deed om op scholen seksuele voorlichting te geven!” De uitspraak van Lady Yuva werd ondersteund door Sir Ovv van de Ministeriële Partij. En Sir Ovv diende opnieuw ter overweging in: de zaak van het verwijderen van abortus van de verplichte gratis gezondheidsverzekering.”

 Odile is klaar met het lezen van het artikel en valt stil, wachtend op haar moeders reactie. Maar de vrouw reageert alleen sceptisch van uit haar kamer: 

“O, Sir Ovv weer! Hij heeft altijd iets te bieden... En ik ben al die ‘Lady's’ en ‘Sirs’ zo zat! En waarom hebben ze na de Heropbouw zo’n verplichte titel voor politici gemaakt? Hier ten tijde van de Verenigde Unia, heette iedereen gewoon Senator! Dat was veel beter!” 

“Mam, wat hebben de Verenigde Unia en de Heropbouw ermee te maken?” Odile begrijpt niet hoe haar moeder zo kan denken. “De Unia bestaat al vijfentwintig jaar niet meer, en het maakt trouwens niet uit hoe we politici noemen: ‘Sirs’, ‘Lady's’ of ‘Senatoren’! Het probleem is dat ze onze voortplantingsrechten proberen te beperken!” 

En Odiles moeder legt haar uit waarom de Verenigde Unia er iets mee te maken heeft. “Het is honderdtien jaar geleden, in 2013 na de Verschijning van het Orakel, dat er een revolutie was in het Runiaanse Koninginnenrijk. Tot wanhoop gedreven, door aanhoudende crisissen, mislukte oogsten en de Eerste Grote Oorlog, kwamen de mensen in opstand. Deze ‘ene keer’ werd gesteund door de utopisten, volgers van de leer van het Utopisme. De doctrine was op zich niet slecht: het riep op tot algemene gelijkheid, stelde voor dat de aristocratie niet langer speciale privileges zou hebben en de macht van de staat lag niet bij een monarch maar bij een persoon die werd gekozen door het volk.” 

En haar moeder vervolgt: “Maar het wanhopige volk, tezamen met de Runiaanse utopisten, namen alles te letterlijk. Dat resulteerde landelijk in een revolutie en een bloedige burgeroorlog. Vele aristocraten werden gedood en de rest vluchtte naar het buitenland. De koninklijke familie wist wonderbaarlijk genoeg de dood te ontwijken en verliet in het geheim het land. De utopisten kwamen aan de macht en het Runiaanse Koninginnenrijk werd uiteindelijk het Verenigde Unia genoemd, of zoals het in het kort werd genoemd, gewoon de VU. Aangezien het Koninginnenrijk een erg groot land was met meerde nationaliteiten en culturele verschillen werd het verdeeld in tien Unia's, een soort van districten. Vijfentwintig jaar geleden, in 2098 na de Verschijning van het Orakel, werd als gevolg van aanhoudende crisissen in de economie en macht, de Verenigde Unia ontbonden. Een aantal staten werden onafhankelijke republieken en koninkrijken. En het belangrijkste gebied, wat tijdens de Verenigde Unia bekend stond als de Runiaanse Unia, besloot de Heropbouw uit te voeren.”

Haar moeder is nog niet klaar met haar uitleg en gaat verder: “In de Heropbouw nam de zittende partij van de utopisten ontslag en de Runiaanse Unia werd weer het Runiaanse Koninginnenrijk. De macht werd hersteld als een constitutionele monarchie. En sindsdien, net zoals in het verleden voor de revolutie, worden politici weer betiteld als ‘Sirs’ en ‘Lady's’. Toen werd net als tijdens de Verenigde Unia de neutrale titel ‘Senator’ gebruikt. En wat betreft de huidige monarch, de vijfentwintig jaar oude koningin Vsemila heerst nu formeel. Ze kwam zeven jaar geleden aan de macht – zodra ze oud genoeg was trad haar vader af. En tezamen met zijn echtgenote, de moeder van Vsemila, trok de voormalige koning zich terug uit alle publieke zaken. Er zijn geruchten dat Vsemila en de Eerste Minister elkaar niet kunnen uitstaan. En dat is geen wonder: de Eerste Minister Sir Zoran is zesenzeventig jaar oud. Hij kwam aan de macht na de val van de Verenigde Unia. Iedereen gaf toe dat aan het begin van zijn bestuur hij heel veel voor het land had gedaan, maar de afgelopen jaren hebben hij en zijn Ministeriële Partij vooral iedereen ‘vermoeid’ met hun conservatieve richting en kortzichtige economische politiek. Zoran, als een man van de oude formatie, lijkt ergens in het verleden ‘geconserveerd’ te zijn. Hij wil niet begrijpen dat de wereld aan het veranderen is en dat oude methodes niet langer werken, niet binnen het Koninginnenrijk en nog minder in de buitenlandse politiek. Hij bevordert mensen binnen de Ministeriële Partij die bij hem passen – conservatief en ‘geconserveerd’.”

”Mam, dat weet ik allemaal wel,” reageert Odile. “Zal ik je de rest vertellen?”

“Koningin Vsemila is een jonge geleerde meid en begrijpt dit allemaal, maar de monarchie in het Runiaanse Koninginnenrijk is erg constitutioneel. Daarnaast is het sleutelwoord hierin ‘jong’. Daarom behandelt de Eerste Minister, een conservatieve man van oudere leeftijd, Hare Majesteit alsof ze een klein naïef kind is. En de leden van de Ministeriële Partij, voor het grootste deel ook conservatieve mensen van oudere leeftijd, zien haar ook voornamelijk als een klein naïef kind. En niemand luistert naar haar, het is een eeuwenoud probleem van generaties en tijdperken versterkt door een politiek drama. 

Natuurlijk zijn er ook jongere leden met progressieve visies in de Ministeriële Partij, maar zij houden zich stil want ze zijn bang hun politieke carrière te vernietigen en alles te verliezen. Derhalve zeggen ze wat de Eerste Minister Zoran en zijn ‘geconserveerde’ partners willen horen. 

Dit allemaal in ogenschouw nemend lijkt vreemd genoeg de Utopische Partij progressiever te zijn met zijn voorstellen voor het sociale beleid van het Koninginnenrijk. En de Monarchie Partij (wat in feite de partij van de koningin is) deelt op vele gebieden hun visie. Dat is op zich een tegenstrijdigheid, maar ja: de Utopische Partij en de Monarchie Partij zijn het de laatste jaren over meerdere zaken eens! Letterlijk vijfentwintig jaar geleden, tijdens de Heropbouw, had niemand zich zoiets kunnen voorstellen.” 

Maar dat interesseert Odile nu allemaal niet... 

“Het betreft iedereen!” gaat het meisje emotioneel verder. “Wat als een vrouw zich in een moeilijke situatie bevindt? Of ze is seksueel misbruikt? Of ze is het slachtoffer van voortplantingsmisbruik door haar partner? Of ze heeft al een kind, of twee kinderen, misschien zelfs wel drie en kan zich daarom gewoon financieel niet nog een kind veroorloven? Er kunnen zoveel redenen zijn! Abortus zou niet verboden mogen worden! Om een of andere reden hebben we een stereotype in ons land dat zegt dat alleen vrouwen met een discutabel seksleven abortussen hebben, maar het blijkt uit de cijfers dat zeventig procent van de vrouwen die dit doen al kinderen hebben, en ze eenvoudig weg vanwege financiële redenen niet nog een kind kunnen hebben! Of misschien staat hun gezondheid het niet toe!” 

“Veel vrouwen hebben woonsituaties die meerdere kinderen niet toelaat. Niet te vergeten het feit dat het opvoeden van kinderen veel mentale kracht nodig heeft,” stemt Odiles moeder onverwacht in. “Maar houd op met schreeuwen: niemand zal abortus verbieden. Het was tachtig jaar geleden verboden toen door verstedelijking en de gevolgen van de Derde Grote Oorlog de geboortecijfers instortten, maar zoals je weet, eindigde het niet goed: in plaats van legale abortussen begon men illegale abortussen uit te voeren. Ze werden uitgevoerd door onprofessionele artsen onder onhygiënische omstandigheden. Vrouwensterfte steeg dramatisch, en vrouwen die een dergelijke operatie overleefden raakten onvruchtbaar. En daarom werd tien jaar later abortus weer toegestaan.” 

Odile weet dit, maar vaak heeft ze de indruk dat de huidige Runiaanse overheid dit belangrijke historische moment helemaal vergeten is. 

“Mam je begrijpt het niet! Het is belangrijk! Dit kan iedereen raken! En trouwens, ik had afgelopen nacht een enge droom!” 

Odile heeft vaak enge dromen. En niet alleen gewone enge dromen, maar enge dromen met een vreemd, laten we zeggen, gezelschap. 

“Ik droomde dat ze een wet hadden uitgegeven waardoor alle kinderloze vrouwen en vrouwen met maar één kind verplicht werden geïnsemineerd!” zonder op het antwoord van haar moeder te wachten begint ze te vertellen. 

“Ja”, zegt de moeder apathisch. Hoewel ze er niet vaak over sprak, had ze geen zin om naar de vreemde dromen van haar dochter te luisteren.