Hartenaas E-Book

Rose Renee

• Herausgeber: Renee Rose
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2022

Beschreibung

DE LIEVE KLEINE ZANGVOGEL ZIT NU IN MIJN KOOI.
Ze is de familie geld schuldig. Veel geld. En ik ben de man
die ze stuurden om haar af te persen. Dus nu speelt ze in mijn casino.
Ze paradeert rond op mijn podium in haar strakke korte broekje. Ze vermoordt me zachtjes.
Ik heb beloofd dat ze met respect behandeld zal worden, zolang ze doet wat haar gevraagd wordt.
Maar ik had er niet op gerekend dat ze mijn kantoor binnen zou stormen en me zou verleiden,
smekend naar een voorproefje van mijn autoriteit.
Ik had er niet op gerekend dat ze onder mijn huid zou kruipen.
En het laatste wat ik wil is dat haar schuld afbetaald wordt.
Want dan moet ik haar laten gaan...
 

Leseprobe

HARTENAAS

RENEE ROSE

TINNE DAMEN

RENEE ROSE ROMANCE

Auteursrecht © 2018 Ace of Hearts en 2022 Hartenaas door Renee Rose

Alle rechten voorbehouden. Dit exemplaar is ALLEEN bestemd voor de oorspronkelijke koper van dit boek. Geen enkel deel van dit boek mag gereproduceerd, gescand of gedistribueerd worden in gedrukte of elektronische vorm zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur. Gelieve niet deel te nemen aan of aan te moedigen tot piraterij van auteursrechtelijk beschermd materiaal in strijd met de rechten van de auteur. Koop alleen officiële edities.

Gepubliceerd in de Verenigde Staten van Amerika

Renee Rose Romance

Dit boek is een fictief werk. Hoewel er verwezen kan worden naar werkelijke historische gebeurtenissen of bestaande locaties, zijn de namen, personages, plaatsen en incidenten ofwel het product van de fantasie van de auteur of fictief gebruikt, en iedere gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, bedrijfsvestigingen, gebeurtenissen of locaties berust op louter toeval.

Dit boek bevat beschrijvingen van vele BDSM- en seksuele praktijken, maar dit is een fictief werk en dient als zodanig op geen enkele wijze als leidraad te worden gebruikt. De auteur en uitgever zijn niet verantwoordelijk voor enig verlies, schade, letsel of dood als gevolg van het gebruik van de informatie die erin staat. Met andere woorden, probeer dit niet thuis, mensen!

Created with Vellum

CONTENTS

Wil je gratis boeken?

Hoofdstuk Eén

Hoofstuk Twee

Hoofdstuk Drie

Hoofdstuk Vier

Hoofdstuk Vijf

Hoofdstuk Zes

Hoofstuk Zeven

Hoofdstuk Acht

Hoofdstuk Negen

Hoofdstuk Tien

Hoofdstuk Elf

Hoofstuk Twaalf

Hoofdstuk Dertien

Hoofdstuk Veertien

Epiloog

Wil je meer? Joker

Wil je gratis boeken?

Andere boeken van Renee Rose

Over Renee Rose

WIL JE GRATIS BOEKEN?

Ga naar https://www.subscribepage.com/reneerose_nlom je in te schrijven voor Renee Rose's nieuwsbrief en ontvang gratis boeken. Naast de gratis verhalen, krijg je ook speciale prijzen, exclusieve previews en nieuws over nieuwe uitgaves.

HOOFDSTUK EÉN

Pepper

Je weet dat je carrière een nieuw dieptepunt heeft bereikt als je voor acht weken geboekt wordt in Vegas.

Ik staar naar de gigantische lichtreclame met mijn naam in de spotlights wanneer de limo voor het Bellissimo Casino en Hotel stopt. Het kan me niet schelen dat het Bellissimo de meest chique, hippe plek in Sin City is, het is nog steeds Vegas. Het stinkgat waar artiesten naartoe gaan voor weinig stress, veel geld. Meestal nadat ze opgebrand zijn.

Dus waarom ben ik hier twintig maanden na de release van een album en minder dan veertien uur na het laatste optreden van een slopende tour?

Omdat Hugh, mijn klote manager, me verraden heeft.

En nu zitten mijn ouders, Hugh en ik in een wereld van problemen die alleen ik kan oplossen.

Anton, mijn bodyguard, stapt eerst uit en biedt me dan een hand om me te helpen. Ik negeer het, want ja - ik ben drieëntwintig, dus ik kan zelf wel uit een auto stappen en ik ben niet tuttig genoeg om hulp te vragen, hoewel ik het gebaar waardeer. Ik stap uit, schud de rok van mijn babydoll-jurkje met riempjes naar beneden, dat ik gecombineerd heb met een versleten paar baksteenrode Doc Martens, en doe mijn oordopjes uit, terwijl het RadioHead-album nog steeds afspeelt.

Een vrouw van in de veertig in een blauwe jurk en met hakken komt naar buiten en loopt op Hugh af. Achter haar staat een enorme, breedgeschouderde man te kijken, net buiten de met goud afgewerkte deur.

Hij kijkt naar mij.

Dat is niet ongewoon. Ik ben tenslotte de popster, maar door de manier waarop hij kijkt, schieten er waarschuwingsvlammen door mijn aderen. Zijn niet onder de indruk zijnde, rustige observatie en mooie Italiaanse pak verraden hem.

Hij is Tony Brando, de man die mij nu bezit.

Ik herken hem. Hij kwam naar mijn concert in Vancouver, en ook in Denver.

Hij is de reden dat we hier zijn, ondanks het feit dat er over drie uur een ramp gaat gebeuren, ik op het punt sta mijn stem te verliezen en dringend behoefte heb aan wat tijd voor mezelf.

Natuurlijk, zelfs als de maffia niet achter me aanzat voor bijna een miljoen dollar, zou Hugh me waarschijnlijk nog tot de volgende eeuw volgeboekt hebben. Mijn welzijn heeft nooit meegespeeld in de plannen van hem of mijn ouders voor mijn carrière.

Ik vertelde Hugh twee jaar geleden dat ik een pauze nodig had. Tijd om mijn inspiratie terug te vinden en de muziek te maken die me in de eerste plaats beroemd heeft gemaakt. Ik wilde me in een studio opsluiten om mijn volgende album op te nemen, wat het geldprobleem van mijn ouders zou oplossen na enkele slechte investeringen vorig jaar.

Maar Hugh had een waterdicht plan.

Een idioot, gevaarlijk plan dat mijn ouders en ik blindelings vertrouwden toen hij het wilde realiseren.

"Welkom, juffrouw Heart. Ik ben Angela Torrino, directeur van de evenementen. Het Bellissimo is zeer blij dat u hier bent, zoals u kunt zien." Ze gebaart naar het neonbord van een halve meter hoog met mijn naam erop.

Ik schud haar de hand en probeer een glimlach te forceren. Ik probeer niet te kijken naar het gestreepte pak dat zich achter haar verbergt.

Hugh komt eraan en neemt het over, zoals altijd. "Bedankt om alles te regelen, juffrouw Torrino." Hij schudt haar hand. "Als u ons nu toegang tot het podium kunt geven, dan kunnen we beginnen met alles klaar te zetten zodat Pepper kan repeteren voor haar optreden van vanavond."

Juist. Repeteren - nu. Want de Heer weet dat het heiligschennis is om een dag rust te nemen na het reizen, voordat ik weer optreed. Of zelfs maar een uurtje.

Ik volg Hugh en juffrouw Torrino naar de deuren van het hotel/casino, Anton vlak achter me en een beetje links van me.

Mevrouw Torrino stopt om Hugh voor te stellen aan de grote man die in de deuropening staat. Brando negeert haar en stapt naar voren. Zijn bewegingen zijn sierlijk voor een man van minstens twee meter lang. Zijn blik is duidelijk op mijn gezicht gericht en niet op de wow-ik-ontmoet-de-bekende-jonge-rockster-Pepper-Heart manier. Nee, het is meer een grote boze wolf die zijn prooi in de gaten houdt.

Zijn blik glijdt over mijn mond, dan lager, naar mijn bh-loze borsten en verder langs mijn blote benen. Dan weer omhoog in een rustiger tempo om uiteindelijk te eindigen bij mijn ogen.

Ik ben er vrij zeker van dat hij houdt van wat hij ziet, maar hij glimlacht niet. De grijns op zijn mond is er meer eentje van tevredenheid, alsof ik een goede wijn ben die net bij hem is afgeleverd, terwijl hij geniet van mijn bouquet.

Mijn maag knort.

"Juffrouw Heart, dit is Antonio Brando, een van de operationele directeuren hier in het Bellissimo," juffrouw Torrino kwettert van achter hem. Ik zou willen zeggen dat zijn grote enge gezicht hem lelijk maakt, maar dat zou een leugen zijn. Zelfs met de lichte lijnen van de littekens die zijn ruige kaak, voorhoofd en linkerwang markeren, is hij mooi. Als een soort Romeinse halfgod die naar de aarde is gestuurd om mannen te verscheuren en vrouwen te veroveren tot de nederige mensen allemaal getemd zijn.

Hij biedt zijn hand niet aan. Ik ook niet. Sterker nog, ik geef hem mijn beste fuck you-blik - die ik meestal voor Hugh bewaar.

"Ik kijk uit naar je show vanavond." Zijn bariton gaat door me heen en trilt tussen mijn dijen.

Ik wou echt dat mijn lichaam niet zo reageerde op zijn nabijheid, want ik zou de man veel liever haten dan dat ik door hem opgewonden zou raken. Maar hij is een enorme mannelijke kracht; hij straalt vertrouwen en controle uit.

En dreiging.

Ja, er zit een onderstroom van geweld in hem die me rillingen bezorgt.

Ik klem mijn lippen op elkaar omdat ik niets kan bedenken om te zeggen waardoor ik niet door mijn knieën zal zakken. En ik ben er vrij zeker van dat het iets is wat hier wel vaker gebeurt. Het Bellissimo is eigendom van en wordt gerund door de Tacone misdaadfamilie. Bovendien, en nog belangrijker, ik wil niet dat hij hoort hoe mijn stem op dit moment klinkt. Die is bijna weg. Ik ben nu al weken ziek en ik weet eerlijk gezegd niet of ik dit laatste optreden in Vegas zal overleven.

Hugh komt naar me toe en pakt mijn elleboog op die controlerende manier van hem vast. "Kom op, laten we je naar dat podium brengen zodat je kunt repeteren. Ik wil geen fouten vanavond."

Ik laat mijn hoofd zakken en volg, niet omdat ik het ermee eens ben dat ik de repetitietijd nodig heb, maar omdat ik weg wil van Brando's indringende blik.

Zo snel mogelijk.

Hughs greep op mijn elleboog wordt steviger wanneer we door het casino lopen. "Wil je dat we allemaal vermoord worden?" sist hij in mijn oor, met een adem die stinkt naar zure koffie.

"Ik dacht dat je dat al opgelost had," snauw ik op mijn meest droge, verveelde toon - de toon die hem aanzet tot razernij. Daarna negeer ik zijn toespraak wanneer de gasten van het Bellissimo mijn naam roepen en foto's beginnen te maken. Ik grijns en zwaai met het vredesteken wanneer we door het casino lopen in een lange optocht van de voordeur naar de concertzaal, waar mijn tourbus achteraan geparkeerd staat. Natuurlijk hadden we daar ook gewoon kunnen uitstappen, maar dit is de strategie van Hugh om ervoor te zorgen dat iedereen weet dat er een beroemdheid in het gebouw is - om de show te promoten. Mijn bandleden en de crew hebben de luxe om rustig langs achteren binnen te glippen.

Maar eerlijk gezegd, vind ik het niet zo erg. Ik hou van mijn fans. Zij zijn de reden dat ik muziek maak. De reden waarom ik zing.

Een groepje luidruchtige studenten komt te dichtbij om een selfie met me te nemen. Anton schreeuwt dat ze opzij moeten gaan en beschermt mijn lichaam met het zijne, maar plotseling verzamelt de beveiliging van het casino zich om ons heen en vormt een beschermende bubbel.

"Ik weet het niet, ze heeft maar één bodyguard," zegt een van hen in een communicatie-apparaat en dan: "Komt voor elkaar, Tony. Wij blijven de hele tijd bij haar."

Tony.

Ik draai me om en zie mijn grote beschermer. Hij loopt nonchalant achter ons, zijn lippen bewegen wanneer hij bevelen geeft aan zijn personeel. Onze blikken ontmoeten elkaar, zijn ogen donker en veelbelovend.

Mijn hart gaat sneller slaan.

Ik wil teruglopen en alles zeggen wat ik niet zei toen we elkaar buiten ontmoetten, maar het is alsof de aarde onder mijn voeten wegzakt. De tectonische platen verschuiven en bewegen, herschikken zich.

Ik dacht misschien dat ik Vegas wel aankon. Mijn verplichtingen bij het Bellissimo aan kon. Naar binnen, naar buiten; mijn instorting uitstellen tot het voorbij is. Maar nu ik Tony Brando ontmoet heb, weet ik dat ik er te diep inzit.

Het is moeilijk om me voor te stellen dat ik dit optreden overleef met behoud van mijn ziel.

Tony

Merda. Pepper Heart is niet wat ik verwachtte. Ik dacht dat ze een feestbeest was - een verwende jonge rockster die haar geld door ramen en deuren gooide. Of dat, of een kind dat volwassen moest worden, misschien wiens ouders of manager haar carrière en financiën verkeerd hadden beheerd. Dat laatste kan nog steeds waar zijn, maar Pepper is noch een kind, noch een zielloze ster.

Ze is een echte vrouw.

Een mooie vrouw met slanke, gespierde benen als een ballerina. Jeugdige, bh-loze - fuck ja, bh-loze borsten die verschuiven onder haar lieve schattige babydoll-jurkje alsof ze smeken om gelikt te worden. Ze heeft een pluizige, platina pony over een roze onderlaag en zware zwarte eyeliner rond die ogen. Die ogen zorgen ervoor dat ik haar niet meer kan inschatten. Groot, diep, de kleur van warme karamel: ze stralen pijn uit.

En als ik nog een keer zie dat die klootzak van een manager haar weer zo bij de elleboog grijpt, trek ik zijn stropdas zo strak dat zijn ogen eruitspringen.

Ik zweer het op la Madonna.

Ik beveel mijn mannen om haar altijd in de gaten te houden, want ik vind het maar niks dat ze maar één bodyguard heeft en haar fans willen maar al te graag bij dat rijpe lijfje van haar komen.

Ik volg haar entourage op een afstand en zeg tegen mezelf dat ik er alleen maar voor zorg dat ze hun verplichtingen aan mij nakomen. Aan Nico. En Junior.

Pepper Heart is de Tacones heel veel geld schuldig en het is mijn taak om ervoor te zorgen dat ze dat afbetaalt. Ik zou zeggen dat ze geluk heeft dat ze het talent heeft om mijn aandacht te trekken, maar dat is geen geluk. Junior Tacone wist wat hij deed toen hij haar 900K leende om haar laatste album te produceren en het uit te brengen tijdens een wereldwijde tournee - die maar een trage verkoop kende. Hij wist dat we haar aan het werk konden zetten in het Bellissimo. Voor altijd, als het nodig zou zijn.

De lieve kleine zangvogel zit nu in mijn kooi.

En ik zou verdomme willen dat ze niet de verwende ster was die drinkt en feest tijdens haar tournee. Omdat ik er niet van hou om een vrouw in het nauw te drijven.

Ik heb er een groot probleem mee, eigenlijk.

Het is altijd mijn zwakke plek geweest.

De Don waarschuwde zijn zoon Nico voor mij, toen hij ons jaren geleden samen naar Vegas stuurde. Toen Nico besloot om naam te maken buiten Chicago, zei Don Tacone, "Vertrouw Tony. Hij zal je meest loyale soldaat zijn. Vraag hem alleen nooit om een vrouw pijn te doen. En zorg ervoor dat jij nooit een vrouw pijn doet. Want dan zal zijn loyaliteit verdwijnen."

De don wist het. Hij kneep een oogje dicht terwijl ik de ellende van m'n jeugd rechtzette. Hij liet m'n handen en m'n ziel bloeden, wraakzuchtig.

Dus ik hoop dat Peppers shows uitverkocht zal zijn, zodat ze haar schuld kan aflossen en ongedeerd kan vertrekken.

Want ik wil niet dat ze weet tot wat voor geweld ik in staat ben. Wat ik heb gedaan sinds ik mijn ziel heb verkocht aan de duivel Don Tacone.

Ik houd een van de cocktailserveersters tegen. "Breng een fles van onze beste champagne naar juffrouw Hearts kleedkamer met mijn complimenten."

Het is niet omdat ik me schuldig voel.

Het is gewoon om de dingen glad te strijken tussen ons. Een welkomstgeschenk, om haar te tonen dat ze met respect behandeld zal worden, zolang ze doet wat haar gezegd wordt.

Zeker niet omdat het me iets kan schelen wat ze van me denkt. Of omdat die sexy blik die ze me toewierp toen we aan elkaar werden voorgesteld, me harder maakte dan een steen.

Ik zou niet blij moeten zijn met het feit dat ze niet bang is.

Haar op haar gemak stellen, hoort zeker niet bij deze baan.

HOOFSTUK TWEE

Pepper

Ik loop naar mijn kleedkamer en veeg het zweet af met de kleine handdoek die Izzy, onze blauwharige, combat boot-dragende stage manager, me aanreikt. Ze geeft me een flauw klopje op de schouder, alsof ze wil zeggen: Ja, dit is klote.

Ze is het stille, piekerende type, maar de laatste tijd denk ik dat ik sympathieke vibes van haar opvang. Alsof ze weet dat dit schip gaat zinken.

Hugh liet me elke choreografie doornemen, ook al hebben we dit al vierenzestig keer gedaan in de laatste drie maanden. Ja, ik zei choreografie.

Het is vernederend en triest. Ik mag dan begonnen zijn als de emo-alternatieve zangeres, de producers hebben me allang in de rol van popster geduwd. Wat betekent dat ik achtergronddansers heb. En ik moet met ze dansen.

Hij laat me niet zingen. Dat is omdat ik het niet kan. Ik bedoel, letterlijk, als ik nu zou proberen te zingen, zou de keelontsteking ervoor zorgen dat ik geen stem meer had tegen de tijd dat het concert begint. En ik moet op zijn minst toch even met mijn fans kunnen praten.

Want als ik dat niet kan doen, kunnen we de playback act die ik de afgelopen drie avonden heb moeten doen, niet doen.

Mijn maag draait van schaamte.

Als het bekend wordt, zal het mijn carrière kapot maken.

We hadden de rest van de tour drie weken geleden moeten annuleren toen ik ziek werd en in elkaar zakte nadat ik van het podium af kwam. Maar dat kunnen we niet.

Niet met Tony Brando die in onze nek hijgt.

De show moet doorgaan.

Ik open de deur van mijn kleedkamer en vind een champagne-emmer met ijs, met daarin een fles Moet. Op het kaartje ernaast staat: Met de complimenten van Tony Brando.

Ik bal mijn vingers tot vuisten. Misschien ben ik gek. Misschien heb ik mijn grens bereikt, maar het gebaar zendt een schok van withete woede door me heen. Het is één ding om me te dwingen mezelf te vernederen door in jouw verdomde casino op te treden. Het is iets anders om daar dan ook nog van te genieten. Of te doen alsof ik een eregast ben, terwijl ik eigenlijk je verdomde slaaf ben.

Ik pak de fles bij de nek en loop naar buiten, nog steeds in mijn bezwete topje en strakke korte broekje. Ik spring van de voorkant van het podium.

"Waar ga je heen, Pepper?" roept Farley, mijn achttienjarige gitarist. Zijn tweelingbroer, Scott, gaat achter hem staan. Het inhuren van de thuisgeschoolde Wonder Twins een paar jaar geleden was één van Hughs betere ideeën. Het was een listig plan, alleen bedoeld om de pers te plezieren, maar ze zijn eigenlijk geweldig. Makkelijk om mee te werken, waanzinnig getalenteerd en over het algemeen aardige jongens.

"Alles oké?" roept Izzy.

"Ik ga even met het management praten." Ik storm door het lege theater en loop de deur uit.

"Pardon? Kunt u mij vertellen waar ik Tony Brando kan vinden?" vraag ik aan een beveiligingsmedewerker bij de deur.

Zijn ogen springen uit zijn hoofd, waarschijnlijk verbaasd om mij zonder begeleiding te zien, en hij rommelt met het oortje in zijn oor. "Uh, ja. Ik zal u naar hem toe brengen, juffrouw Heart. Deze kant op."

Hij leidt me door het casino.

En ja. Ik had me beter even omgekleed, want ik val zeker op. Iedereen staart naar me wanneer ik voorbijloop. De beveiligingsmedewerker doet zijn best om mijn verschijning te blokkeren met zijn lichaam, wat eigenlijk wel lief is. We komen uit in een gang met kantoren, waar hij op een deur klopt en die openduwt wanneer er een grom van binnen komt.

Hij buigt zijn hoofd en steekt een afkeurende hand uit. "Alstublieft, juffrouw Heart. Meneer Brando voor u."

Tony's enorme gestalte ontvouwt zich van achter zijn bureau, zijn ogen reizen over mij met dezelfde tevreden blik die hij me buiten gaf, alleen zit er deze keer een vleugje verbazing in. Nieuwsgierigheid.

De deur valt achter de beveiligingsmedewerker dicht. Brando zegt niets, trekt alleen een wenkbrauw op.

Mijn maag is zoveel keren rondgedraaid dat die nu onder mijn ribben zit, waardoor mijn longen niet kunnen uitzetten. Ik hijg, me plotseling intens bewust van de manier waarop mijn met zweet doordrenkte shirt zich rond mijn borsten vormt, de druk van mijn tepels tegen de ingebouwde beha. Het feit dat mijn dansshortje nauwelijks meer is dan een slipje.

En te oordelen naar de manier waarop Brando zijn stropdas losmaakt, zou ik zeggen dat hij mijn outfit zo provocerend vindt als het hoort - vanop de veilige plek van het podium. Niet van dichtbij en privé in het chique kantoor van een maffiabewaker.

Ik pak de champagnefles steviger vast en houd hem omhoog. "Echt? Champagne?" Snauw ik. Ik zou niet zo onvoorzichtig moeten zijn met mijn stembanden, maar gelukkig komen mijn woorden er helder uit, met alleen wat gekras aan de randen.

Hij houdt zijn hoofd opzij, alsof hij mijn woorden probeert te ontcijferen.

Ik loop naar voren en zet de champagnefles met een luide klap neer. "U weet net zo goed als mij dat u mij bezit, meneer Brando." Ik kijk hem brutaal in de ogen met donkere wimpers. "Pepper Heart, Inc. is u iets schuldig en u gaat uw deel krijgen op welke manier dan ook. Dus u kunt de wijn en het diner overslaan. Als u een betaling van me eist "- ik knijp ruw in mijn borsten - "zeg het dan gewoon en neem het. Laat me anders gewoon met rust."

Een schok trekt over zijn gezicht en dan gaan zijn wenkbrauwen omlaag. Hij loopt rond het bureau naar me toe als een reusachtige leeuw, elegant en angstaanjagend. Het vraagt al mijn kracht om in diezelfde positie te blijven staan, mijn kin omhoog te houden, met een uitdagende blik.

Hij duwt me tegen het bureau tot mijn kont tegen de rand duwt en één van zijn dijen tussen de mijne staat. Hij is zo dichtbij, ik voel zijn warmte overal, maar op de een of andere manier slaagt hij erin me niet aan te raken. Mijn adem stokt in mijn keel.

"Oh, liefje." Zijn stem is zo diep en ruw, zijn ogen glanzen donker en boos. Ik vang een vleugje van zijn geur op - geen sigaren en leer, zoals ik misschien verwacht had. Nee, het is gemalen koffie en aardse kruiden. "Ik hoef niet te betalen voor seks. En ik zal het zeker nooit forceren." Een spier tikt in zijn kaak. "Iedereen die je iets anders vertelt is een leugenaar."

Mijn tepels branden, ze zijn zo hard. Ik zweer dat ik de warmte van zijn dijbeen tussen mijn benen voel. Als ik toegeef, verlicht ik misschien de pijn daar.

Alsof hij mijn gedachten kan lezen, valt zijn blik tussen ons in, naar de punten van mijn stijve tepels, naar mijn benen die om hem heen gespreid staan. "Maar als jij het opwindend vindt om iemands bezit te zijn" - hij brengt de achterkant van zijn knokkel naar mijn linkertepel, strijkt er heel lichtjes overheen, alsof hij wil testen of ik weg zal gaan - "dan speel ik misschien wel mee." Zijn stem is dieper, zachter.

Het idee is belachelijk, maar God help me, ik beweeg mijn bekken naar voren, druk mijn behoeftige kleine clitje tegen zijn broekspijp.

Hij haalt huiverend adem, een spier tikt in zijn kaak met littekens. Als hij arroganter was geweest, als hij met me had gespot, had ik hem een knietje in zijn ballen gegeven - ik sta in de perfecte positie om dat te doen. Maar het zien van mijn reactie op hem kalmeert me. Moedigt me aan. Ik schuur nog wat meer.

Hij leunt met een hand naast mijn kont en ademt in, alsof hij mijn geur in zich opneemt. Als hij mijn tepel tussen zijn twee knokkels vastneemt, klampt mijn poesje zich samen.

Maar gelukkig keert mijn verstand terug. Dit is een man die Hugh met lichamelijk geweld heeft bedreigd. Hij is een dodelijke bedreiging voor mij en mijn familie. Alleen al omdat hij een spierbundel is van meer dan negentig kilo, alleen omdat hij meer lijkt te weten over wat mij opwindt dan ik, kan ik mezelf best niet aan hem over geven.

Ik duw mezelf van het bureau af, tegen zijn harde, gespierde lichaam aan, en duw zijn torso met mijn handen weg.

Gelukkig trekt hij zich meteen terug.

Na de manier waarop hij eerder tegen mijn beschuldiging inging, ben ik niet verbaasd. Blijkbaar hanteert Tony Brando een ethische code die inhoudt dat hij vrouwen met respect moet behandelen.

Dat is goed voor hem.

Maar dat betekent niet dat ik met zijn sexy Italiaanse mannelijkheid wil rotzooien.

Tony

Pepper opent de deur van mijn kantoor en de strijd tussen het verbergen van mijn harde pik en haar naar buiten laten gaan zonder lijfwacht wordt realiteit. Ik mompel een vloek, en volg haar naar buiten.

"Wacht even," roep ik naar haar strakke kleine kontje. Want, ja, dat is waar mijn aandacht onvermijdelijk op gericht blijft. Ze draagt zo'n kort broekje - zo'n verdomd kort broekje - dat helemaal elatisch is en de helft van haar billen onbedekt laat.

En ze heeft een super lekkere kont. Gespierd, welgevormd. Schattig.

"Ik laat je niet gaan zonder bewaker."

Ze negeert me en loopt verder door de gang. Ze wiegt met opzet met haar heupen.

Ik haal haar snel in met mijn lange benen en ik moet veel moeite doen om haar niet op haar kont te slaan. "De volgende keer dat je in je slipje door dit casino paradeert, sla ik je op je kont tot die roze is," grom ik vlak achter haar.

Ze kijkt me aan en op het moment dat ze een blik over haar schouder werpt, zie ik een grijns. En een lichte blos.

Mooi zo. Ik heb haar goed begrepen. Ze mag dan beledigd zijn door mij, ze mag het haten dat ik de man ben onder wiens macht ze zich bevindt, maar seksueel? Seksueel, is ze een beetje gebogen.