Koning van de diamanten E-Book

Rose Renee

• Herausgeber: Renee Rose
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2022

Beschreibung

IK HEB HAAR GEWAARSCHUWD.
Ik zei haar geen voet meer in mijn casino te zetten. Ik zei haar
weg te blijven. Want als ik haar nog eens in de buurt van mijn suite zie,
zal ik zal haar opeisen als de mijne
En als ze eenmaal van mij is, laat ik haar niet meer gaan.
Ik ben de koning van de Vegas underground en ik neem
wat ik wil.
 
Dus ze kan beter vertrekken. Blijf verdomme uit de buurt van mijn casino.
Of ik laat haar nooit meer gaan.
 
De Koning van de Diamanten is een op zichzelf staande maffia romance in de Vegas Underground serie. Geen bedrog, geen cliffhangers.

Leseprobe

KONING VAN DE DIAMANTEN

EEN DONKERE MAFFIA ROMANCE

RENEE ROSE

Vertaald doorTINNE DAMEN

RENEE ROSE ROMANCE

CONTENTS

Wil je gratis boeken?

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 15

Epiloog

Wil je gratis boeken?

Wil je meer? Schoppenboer

Hoofdstuk Eén - Schoppenboer

Andere boeken van Renee Rose

Over Renee Rose

Auteursrecht © 2018 King of Diamonds en 2022 Koning van de Diamenten door Renee Rose

Alle rechten voorbehouden. Dit exemplaar is ALLEEN bestemd voor de oorspronkelijke koper van dit boek. Geen enkel deel van dit boek mag gereproduceerd, gescand of gedistribueerd worden in gedrukte of elektronische vorm zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur. Gelieve niet deel te nemen aan of aan te moedigen tot piraterij van auteursrechtelijk beschermd materiaal in strijd met de rechten van de auteur. Koop alleen officiële edities.

Gepubliceerd in de Verenigde Staten van Amerika

Renee Rose Romance

Dit boek is een fictief werk. Hoewel er verwezen kan worden naar werkelijke historische gebeurtenissen of bestaande locaties, zijn de namen, personages, plaatsen en incidenten ofwel het product van de fantasie van de auteur of fictief gebruikt, en iedere gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, bedrijfsvestigingen, gebeurtenissen of locaties berust op louter toeval.

Dit boek bevat beschrijvingen van vele BDSM- en seksuele praktijken, maar dit is een fictief werk en dient als zodanig op geen enkele wijze als leidraad te worden gebruikt. De auteur en uitgever zijn niet verantwoordelijk voor enig verlies, schade, letsel of dood als gevolg van het gebruik van de informatie die erin staat. Met andere woorden, probeer dit niet thuis, mensen!

—

Wil je meer?

Lees Nu

Created with Vellum

WIL JE GRATIS BOEKEN?

Ga naar https://www.subscribepage.com/reneerose_nlom je in te schrijven voor Renee Rose's nieuwsbrief en ontvang gratis boeken. Naast de gratis verhalen, krijg je ook speciale prijzen, exclusieve previews en nieuws over nieuwe uitgaves.

1

Sondra

Ik trek de zoom van mijn ééndelige schoonmaak-uniformjurk met rits naar beneden. Het Pepto Bismol roze jurkje komt tot aan mijn bovenbenen en past me als gegoten, omsluit mijn rondingen en laat mijn decolleté mooi uitkomen. Het is duidelijk dat de eigenaars van het Bellissimo Hotel en Casino willen dat hun schoonmaaksters er even sexy uitzien als hun cocktailmeisjes.

Ik vond het prima. Ik draag plateauhakken, comfortabel genoeg om kamers mee schoon te kunnen maken, maar tegelijkertijd sexy genoeg om de spieren in mijn benen te laten zien, en ik heb mijn blonde haar dat tot op mijn schouders komt in twee fluffy vlechtjes gedaan.

We zijn in Vegas, toch?

Mijn feministische vriendinnen van school zouden hier een woedeaanval van krijgen.

Ik duwde het niet zo kleine schoonmaakkarretje door de gang van het grote hotelgedeelte van het casino. Ik heb de hele ochtend de rotzooi van de mensen opgeruimd. En ik kan je vertellen, er is veel rotzooi in Vegas. Drugsmateriaal. Sperma. Condooms. Bloed. En dit is een dure, chique plek. Ik werk hier pas twee weken en ik heb dat en nog veel meer zien passeren.

Ik werk snel. Sommige schoonmaaksters raden aan om de tijd te nemen zodat je niet overwerkt raakt, maar ik hoop nog steeds indruk te maken op iemand van Bellissimo zodat ze me een betere baan geven. Vandaar dat ik me kleed als de casinoversie van een Franse schoonmaakster.

Mezelf opmaken werd waarschijnlijk ingegeven door wat mijn nicht Corey de Stem van het Kwaad noemt. Ik heb het tegenovergestelde van een zesde zintuig of een stem van de rede, vooral wanneer het gaat om de mannelijke helft van de bevolking.

Waarom zou ik anders blut zijn en op de terugweg van een bedrieger die ik in Reno achterliet? Ik ben een slimme vrouw. Ik heb een masterdiploma. Ik had een goede baan als adjunct-docent en een mooie toekomst.

Maar toen ik besefte dat al mijn vermoedens over Tanner die me bedroog juist waren, heb ik de Subaru die ik met hem deelde klaargemaakt en ben ik naar Vegas vertrokken om bij Corey te logeren, die me hier een baantje als kaartdealer beloofde.

Maar er zijn geen banen als dealer beschikbaar op dit moment, alleen voor schoonmaakhulp. Dus nu sta ik onderaan de ladder, blut, alleenstaand en zonder auto omdat mijn auto het opgaf op de dag dat ik hier aankwam.

Niet dat ik van plan ben om hier lang te blijven. Ik bekijk gewoon mijn opties in Vegas. Als het me bevalt, ga ik solliciteren voor een baantje als adjunct-docent. Ik heb zelfs overwogen om plaatsvervangend les te geven op een middelbare school, van zodra ik de middelen heb om rond te komen.

Maar als ik een baan als dealer kan krijgen, dan neem ik die, want dan verdien ik drie keer zoveel als in het openbare schoolsysteem. Wat een tragedie is die we op een andere dag kunnen bespreken.

Ik ga terug naar de voorraadkamer die ook dienst doet als kantoor van mijn baas en laad mijn karretje vol in het huishoudkot, waar ik de handdoeken en zeepdoosjes netjes op een rij zet.

"In hemelsnaam." Marissa, mijn supervisor, stopt haar telefoon in de zak van haar schoonmaakjurk. Ze is een pittige tweeënveertigjarige en past haar jurk op alle juiste plaatsen wat aan, zodat deze eruitziet als een jurk die ze zelf heeft gekozen, in plaats van een uniform. "Ik heb vier zieken vandaag. Nu moet ik zelf de suites van de bazen gaan doen," jammert ze.

Ik schrik op. Ik weet het, dat is de Stem van het Kwaad. Ik heb een verschrikkelijke fascinatie voor alles wat met maffia te maken heeft. Ik heb iedere aflevering van The Sopranos gezien en heb het script van The Godfather uit mijn hoofd geleerd.

"Je bedoelt de kamers van de Tacones? Die doe ik wel." Het is stom, maar ik wil een glimp van ze opvangen. Hoe zien echte maffiamannen eruit? Al Pacino? James Gandolfini? Of zijn het gewone kerels? Misschien ben ik ze al voorbijgelopen terwijl ik mijn karretje rondduwde.

"Ik zou het wel willen, maar dat kan niet. Het is een speciaal veiligheidsding. En geloof me, dat wil je niet meemaken. Ze zijn super achterdochtig en kieskeurig als de pest. Als je op het verkeerde moment naar de verkeerde plaats kijkt, ben je er geweest. Ze willen daar zeker geen nieuwe zien. Ik zou er waarschijnlijk mijn baan door verliezen, dat is gewoon een feit."

Ik zou bang moeten zijn, maar dit nieuws versterkt alleen maar de geheimzinnigheid die ik over deze mannen heb gecreëerd in mijn hoofd. "Nou, ik ben bereid en beschikbaar, als je wil dat ik dat doe. Ik ben al klaar met mijn gang. Of ik kan met je meegaan om je te helpen? Om het sneller te laten gaan?"

Ik zie mijn voorstel door haar bezwaren heen dringen. Interesse flitst over haar gezicht, gevolgd door nog meer verwarring.

Ik toon een hoopvolle, behulpzame blik.

"Nou, misschien kan dat wel... Ik hou je tenslotte toch in de gaten."

Ja! Ik sterf van nieuwsgierigheid om de maffiabazen van dichtbij te zien. Dwaas, ik weet het, maar ik kan het niet weerstaan. Ik wil Corey een sms sturen om haar het nieuws te vertellen, maar daar is geen tijd voor. Corey weet alles over mijn fascinatie, aangezien ik haar al naar informatie heb gevraagd.

Marissa laadt nog een paar dingen op mijn karretje en samen gaan we naar de speciale liften - de enige die helemaal naar de top van het gebouw gaan en waar je een sleutelkaart voor nodig hebt.

"Dus, deze kerels zijn echt gevoelig. Meestal zijn ze niet in hun kamer en dan hoef je alleen maar uit de buurt van hun bureaus te blijven," legt Marissa uit zodra we de laatste gewone verdieping verlaten hebben en we alleen nog maar met z'n tweeën in de lift staan. "Maak geen lades open - doe niets waardoor je nieuwsgierig lijkt. Ik meen het - Deze kerels zijn eng."

De deuren schuiven open en ik duw het karretje naar buiten terwijl ik haar om de bocht volg naar de eerste deur. Het geluid van luide mannenstemmen komt uit de kamer.

Marissa huivert. "Altijd kloppen," fluistert ze, voor ze haar hand opheft om op de deur te slaan.

Ze horen haar duidelijk niet, want het harde praten gaat gewoon door.

Ze klopt opnieuw en het gepraat stopt.

"Ja?" roept een diepe mannenstem.

"Schoonmaakdienst."

We wachten terwijl de stilte haar oproep begroet. Na een ogenblik zwaait de deur open om een man van middelbare leeftijd met licht grijzend haar te onthullen. "Ja, we gingen net weg." Hij trekt een kostuumjasje aan dat wel duizend dollar moet kosten. Zijn buik is wat dikker, maar verder ziet hij er erg goed uit. Achter hem staan drie andere mannen, allemaal gekleed in even mooie pakken, geen van hen heeft een kostuumjas aan.

Ze negeren ons terwijl ze langslopen en zetten hun gesprek in de gang verder. "Dus ik vertel hem..." De deur valt achter hen dicht.

"Pfff," ademt Marissa. "Het is veel makkelijker als ze er niet zijn." Ze kijkt omhoog naar de hoeken van de kamers. "Natuurlijk hangen er overal camera's, dus het is niet zo dat we niet in de gaten worden gehouden." Ze wijst op een klein rood lampje dat oplicht bij een klein apparaatje dat aan de overgang van de muur en het plafond is bevestigd. Ik heb deze al overal in het casino gezien. "Maar het is minder zenuwslopend als we niet op onze tenen om ze heen moeten lopen."

Ze draait haar hoofd in de richting van de hal. "Jij doet de badkamer en de slaapkamers, ik doe de keuken, het kantoor en de woonkamer."

"Oké. " Ik pak de spullen die ik nodig heb van de kar en ga in de richting die ze aangaf.

De slaapkamer is goed ingericht op een eenvoudige manier. Ik trek de lakens en bedsprei omhoog om het bed op te maken. De lakens hebben waarschijnlijk 3000 draadtelling, als er zoiets bestaat. Dat is misschien overdreven, maar ze zijn echt geweldig.

Gewoon voor de kick, wrijf ik er eentje tegen mijn wang.

Het is zo glad en zacht. Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn om in dat bed te liggen. Ik vraag me af wie van de mannen hier geslapen heeft. Ik maak het bed op met ziekenhuishoeken, zoals Marissa me geleerd heeft, doe het stof af en stofzuig, ga dan door naar de tweede slaapkamer en daarna naar de badkamer. Als ik klaar ben, zie ik Marissa in de woonkamer stofzuigen.

Ze zet de stofzuiger uit en rolt het snoer op. "Helemaal klaar? Ik ook. Op naar de volgende."

Ik duw het karretje naar buiten en zij klopt op de deur van de suite wat verder in de gang. Geen antwoord.

Ze opent de deur. "Het gaat veel sneller als jij me helpt," zegt ze dankbaar.

Ik glimlach naar haar. "Ik denk ook dat het leuker is om als team te werken."

Ze glimlacht terug. "Ja, op de een of andere manier denk ik dat ze er niet voor zouden gaan, maar het is wel eens leuk."

"Dezelfde routine?"

"Tenzij je wilt ruilen? Hier is maar één slaapkamer."

"Nah," zeg ik, "Ik hou van bed/bad." Dat komt natuurlijk door mijn alles overheersende nieuwsgierigheid. Er zijn meer persoonlijke bezittingen in een slaapkamer en een badkamer, niet dat ik iets interessants zag in de vorige kamer. Ik ben niet gaan rondneuzen, natuurlijk. De camera's in alle hoeken maken me nerveus.

Deze plek is hetzelfde als de vorige, alsof ze een ontwerper hebben betaald om alle kamers identiek in te richten. Veel luxe, maar niet veel persoonlijkheid. Nou, van wat ik begrijp, de Tacone familie - althans degenen die de Bellissim beheren - zijn allemaal alleenstaande mannen. Wat had ik dan verwacht?

Ik maak het bed op en ga verder met afstoffen.

Vanuit de woonkamer hoor ik Marissa's stem.

"Wat?" roep ik, maar dan besef ik dat ze aan het telefoneren is.

Enkele ogenblikken later komt ze binnen, buiten adem. "Ik moet gaan." Haar gezicht is helemaal wit geworden. "Mijn kind is naar de spoeddienst gebracht met een hersenschudding."

"Oh shit. Ga - ik regel dit wel. Wil je me de sleutelkaart geven voor de laatste suite?" Er zijn drie suites op deze bovenste verdieping.

Ze kijkt verward om zich heen. "Nee, dat kan ik beter niet doen. Kun je deze kamer afwerken en weer naar beneden gaan? Ik bel Samuel om hem te laten weten wat er gebeurd is." Samuel is onze baas, het hoofd van de schoonmaak. "Vergeet niet om uit de buurt van het bureau in het kantoor te blijven."

"Natuurlijk. Maak dat je wegkomt." Ik maak een wegsturende beweging. "Ga naar je kind."

"Oké." Ze haalt haar tas uit het karretje en hangt deze over haar schouder. "Ik zie je morgen."

"Ik hoop dat het goed met hem gaat," zeg ik tegen haar terwijl ze weggaat.

Ze laat een zwakke glimlach over haar schouder gaan. "Dank je. Dag."

Ik pak de stofzuiger en ga terug naar de slaapkamer. Wanneer ik klaar ben, hoor ik mannenstemmen in de woonkamer.

"Ik hoop dat je wat kunt slapen, Nico. Hoe lang is het geleden?" vraagt één van de stemmen.

"Achtenveertig uur. Verdomde slapeloosheid."

"Succes, tot straks." Een deur klikt dicht.

Mijn hart klopt meteen een beetje sneller van opwinding of zenuwen. Ja, ik ben een idioot. Later zou ik beseffen dat ik fout zat door me niet meteen voor te stellen, maar Marissa maakt me nerveus over de Tacones en ik bevries. Het karretje staat wel duidelijk in het zicht in de woonkamer. Ik besluit om naar de badkamer te gaan en alles schoon te maken wat ik kan, zonder nieuwe spullen te halen. Uiteindelijk geef ik het op en met opgeheven schouders ga ik naar buiten.

Ik kom in de woonkamer en haal drie opgevouwen handdoekjes, vier badhanddoeken en vier washandjes uit de kar. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de brede schouders en de rug van een andere keurig geklede man.

Hij werpt een blik op me en kijkt me aan. Zijn donkere ogen gaan over me heen, blijven even hangen bij mijn benen, gaan omhoog naar mijn borsten en dan naar mijn gezicht. "Wie de fuck ben jij?"

Ik had die reactie kunnen verwachten, maar ik schrik er toch van. Hij klinkt eng. Echt eng, en hij loopt naar me toe alsof hij het meent. Hij is mooi, met donker golvend haar, een vierkante kaak met stoppels en ogen met dikke wimpers die dwars door me heen boren.

"Hé? Wie. De fuck. Ben jij?"

Ik panikeer. In plaats van te antwoorden, draai ik me snel om en loop naar de badkamer, alsof schone handdoeken in zijn badkamer alles zullen oplossen.

Hij loopt me achterna en volgt me naar binnen. "Wat doe jij hier?" Hij slaat de handdoeken uit mijn handen.

Verbijsterd staar ik ernaar, ze liggen verspreid over de vloer. "Ik...doe de schoonmaak," zeg ik zwakjes. Vervloek mijn dwaze fascinatie voor de maffia. Dit zijn niet de freaking Sopranos. Dit is een echte, gevaarlijke man met een pistool in een holster onder zijn arm. Ik weet het, want ik zie het wanneer hij naar me reikt.

Hij grijpt naar mijn bovenarmen. "Onzin. Niemand die eruitziet als" - zijn ogen gaan langs de lengte van mijn lichaam - "jij - werkt als schoonmaakster."

Ik knipper met mijn ogen, omdat ik niet zeker weet wat dat betekent. Ik ben mooi, dat weet ik, maar er is niets speciaals aan mij. Ik ben de girl-next-door met blauwe ogen en blond haar, een beetje aan de kleine kant en ook niet echt mager. Niet zoals mijn nicht Corey, die lang, slank, roodharig en beeldschoon is, met het zelfvertrouwen dat daarbij past.

Er is iets oneerbiedigs in de manier waarop hij naar me kijkt, waardoor het lijkt alsof ik daar sta met tepelkwastjes en een G-string in plaats van in mijn korte, nauwsluitende dienstjurk. Ik hou me van de domme. "Ik ben nieuw. Ik werk hier nog maar een paar weken."

Hij heeft donkere kringen onder zijn ogen en ik herinner me wat hij tegen die andere man vertelde. Hij lijdt aan slapeloosheid. Hij heeft al achtenveertig uur niet geslapen.

"Luister je de boel af?" eist hij.

"Wat -" Ik kan niet eens antwoorden. Ik staar gewoon voor me uit als een idioot.

Hij begint me te fouilleren op een wapen. "Is dit een valstrik? Wat denken ze - dat ik je ga neuken? Wie heeft je gestuurd?"

Ik probeer te antwoorden, maar zijn warme handen die over me heen glijden doen me vergeten wat ik wilde zeggen. Waarom heeft hij het over mij neuken?

Hij staat op en schudt me een beetje door elkaar. "Wie. Heeft jou. Gestuurd?" Zijn donkere ogen betoveren me. Hij ruikt naar het casino - of naar whisky en geld, en daaronder, zijn eigen smeulende essentie.

"Niemand... Ik bedoel, Marissa!" Ik roep haar naam uit als een geheim wachtwoord, maar het lijkt hem alleen maar meer te irriteren.

Hij steekt zijn hand uit en strijkt snel met zijn vingers langs de kraag van mijn dienstjurk, alsof hij een verborgen afluisterapparaat zoekt. Ik ben er vrij zeker van dat de man niet goed bij zijn hoofd is, misschien ijlt hij door het slaaptekort. Misschien is hij gewoon gek. Ik bevries, ik wil hem niet laten schrikken.

Tot mijn verbazing trekt hij de rits van mijn jurk naar beneden, helemaal tot aan mijn middel.

Als ik mijn nicht Corey was, dochter van een gemene FBI-agent, zou ik hem een knie in z'n ballen geven, pistool of niet. Maar ik ben opgevoed om niet op te vallen. Om een braaf meisje te zijn en te doen wat de autoriteiten me opdragen.

Dus, als een verdomde idioot, sta ik daar gewoon. Een klein gilletje verlaat mijn lippen, maar ik durf niet te bewegen, protesteer niet. Hij rukt de nauwsluitende jurk naar mijn middel en trekt hem over mijn heupen naar beneden.

Ik trek mijn armen los van de stof en sla ze om me heen.

Nico Tacone schuift me opzij om de jurk onder mijn voeten vandaan te halen. Hij pakt hem op en gaat er met zijn handen overheen, nog steeds op zoek naar de denkbeeldige afluisterapparatuur, terwijl ik sta te rillen in mijn bh en slipje.

Ik vouw mijn armen over mijn borsten. "Luister, ik draag geen afluisterapparatuur en ik luister de boel niet af," zeg ik. "Ik hielp Marissa en toen kreeg ze een telefoontje -"

"Laat het," blaft hij. "Je bent te perfect. Wat is de valstrik? Wat doe je hier in godsnaam?"

Ik ben verbijsterd. Moet ik de waarheid blijven beweren als het hem alleen maar kwaad maakt? Ik slik. Geen van de woorden in mijn hoofd lijken gepast om nu te zeggen.

Hij grijpt naar mijn beha.

Ik sla naar zijn handen, mijn hart pompt alsof ik net twee sportlessen heb gedaan. Hij negeert mijn zwakke weerstand. De beha is met een haakje aan de voorkant en hij is duidelijk de beste in het uittrekken van vrouwenlingerie, want mijn beha is sneller uit dan de jurk. Mijn borsten komen met een sprong tevoorschijn en hij kijkt ernaar, alsof ik ze alleen maar toon om hem te verleiden. Hij bekijkt de beha, gooit hem dan op de grond en staart me aan. Zijn blik gaat nog een keer naar mijn borsten en zijn gezicht ziet er nog kwader uit. "Echte tieten," mompelt hij, alsof dat een strafbaar feit is.

Ik probeer een stap naar achteren te zetten maar bots tegen het toilet. "Ik verberg helemaal niets. Ik ben maar een schoonmaakster. Ik ben twee weken geleden aangenomen. Je kunt Samuel bellen."

Hij stapt wat dichterbij. Helaas maakt de harde dreiging op zijn knappe gezicht zijn aantrekkingskracht op mij alleen maar groter. Ik reageer echt fout. Mijn lichaam trilt door zijn aanwezigheid, mijn poesje wordt vochtig. Of misschien is het omdat hij me net bijna helemaal heeft uitgekleed terwijl hij daar volledig aangekleed staat. Ik denk dat dit een obsessie is voor sommige mensen. Blijkbaar, ben ik één van hen. Als ik niet zo bang was, zou het supergeil zijn.

Hij streelt mijn achterste, warme vingers glijden over de satijnachtige stof van mijn slipje, maar hij betast me niet, hij is nog steeds efficiënt aan het werk, op zoek naar afluisterapparatuur. Hij laat een duim onder het kruisje glijden en haalt de stof door zijn vingers. Mijn buik gaat trillen.

Oh God. De achterkant van zijn duim streelt langs mijn vochtige gleuf. Ik krimp ineen van schaamte. Zijn hoofd gaat omhoog en hij kijkt me verbaasd aan, zijn neusgaten wijd open.

Dan gaan zijn wenkbrauwen omlaag alsof het hem kwaad maakt dat ik opgewonden ben, alsof het een truc is.

Op dat moment gaat het echt mis.

Hij haalt zijn pistool tevoorschijn en richt het op mijn hoofd - hij duwt de koude, harde loop recht tegen mijn voorhoofd. "Wat. De fuck. Doe jij hier?"

Ik plas over mezelf.

Letterlijk.

God sta me bij.

Ik bevries en de urine druppelt langs de binnenkant van mijn dijen voordat ik het kan stoppen. Mijn gezicht brandt van vernedering.

Nu komt de woede en verontwaardiging die ik eigenlijk al had moeten hebben vanaf het begin naar boven. Het is niet het moment om te gaan praten, ik staar hem gewoon aan. "Wat is er mis met jou?"

Hij staart naar de druppels op de vloer. Ik denk dat hij... Nou, ik weet niet wat ik denk dat hij gaat doen - me met het pistool slaan of grijnzen of zoiets - maar zijn gezicht ontspant en hij schuift het pistool weer in de holster. Blijkbaar heb ik eindelijk juist gereageerd.

Hij grijpt mijn arm vast en sleurt me mee naar de douche. Mijn hersenen gaan heen en weer, en proberen weer normaal te werken. Om uit te zoeken wat er in hemelsnaam aan de hand is en hoe ik mezelf uit deze heel gekke, gestoorde situatie kan halen.

Tacone reikt naar binnen en zet het water aan terwijl hij zijn hand onder de straal houdt, alsof hij de temperatuur wil controleren.

Mijn hersenen werken nog niet helemaal, maar ik wring aan zijn greep op mijn arm.

Hij laat hem los en houdt zijn handpalm naar voren. "Oké," zegt hij. "Ga erin." Hij trekt zijn hand uit de douche en beweegt zijn hoofd in de richting van de straal. "Schoonmaken."

Gaat hij met me mee in de douchte? Of gaat dit echt alleen om schoonmaken?

Verdomme. Ik ben een puinhoop. Ik stap naar binnen met slipje en al.

Ik weet niet hoe lang ik daar heb gestaan, verdronken in een shock. Na een tijdje knipper ik met mijn ogen en mijn besef sijpelt weer binnen. Dan flip ik. Wat gebeurt er in hemelsnaam? Wat gaat hij met me doen? Heb ik net echt op zijn vloer geplast? Ik wil doodgaan van schaamte.

Hou je rustig, Sondra.

Jezus Christus. De maffiabaas die aan de andere kant van het douchegordijn staat, denkt dat ik een narcist ben. Of een spion of een rat - hoe ze het ook noemen. En hij heeft me net uitgekleed tot op mijn slipje en richtte een pistool op mijn hoofd. Vanaf nu kan het alleen nog maar erger worden. Ik voel een snik in mijn keel.

Niet huilen. Dit is niet het moment om te huilen.

Ik stap naar achter, tegen de tegelmuur, mijn benen zijn te elastisch om rechtop te blijven staan. Warme tranen stromen over mijn wangen en ik snik.

Het douchegordijn piept vlak bij mijn gezicht open en ik deins achteruit. Ik wist niet dat hij er vlak achter stond.

Nico

Minchia. Shit.

De rest van mijn twijfels over het meisje verdampen op het moment dat ik haar hoor huilen. Als ik een fout heb gemaakt, dan is het wel een hele grote. Want ik wil echt niet aan het hoofd van personeelszaken moeten uitleggen waarom ik één van onze werknemers heb uitgekleed en een pistool tegen haar hoofd heb gehouden. In mijn badkamer.

Ik ben deze keer echt door het lint gegaan. De slapeloosheid werkt op mijn zenuwen en maakt me paranoïde en prikkelbaar. Ik moet mijn kleine broertje Stefano hierheen halen om me te helpen met het runnen van de zaak, zodat ik tenminste een uur per nacht kan slapen. Hij is de enige die ik vertrouw.

"Hé." Ik maak mijn stem wat zachter. Het meisje staat onder de waterstraal, haar Harley Quinn vlechtjes en het lichtblauwe satijnen slipje dat ze nog steeds aanheeft zijn helemaal doorweekt.

Verdomme, ik zou het van haar af wil rukken om te zien wat daaronder zit.

Ik ben er vrij zeker van dat ze in shock is en wie kan het haar kwalijk nemen? Op mijn beste dagen maak ik mijn werknemers doodsbang en dat is zonder hun kleren uit te rukken en met een wapen te zwaaien.

Haar borst schokt als ze een stille snik laat ontsnappen en het raakt me, net zoals haar snotteren deed. Op de een of andere manier denk ik niet dat undercoveragenten of wat voor professionals dan ook op mijn vloer zouden plassen en in mijn douche zouden huilen. Dus ja. Ik heb het hier echt verpest.

Ik reik langs haar heen en zet het water uit, waarbij ik de hele arm van mijn kostuumvest nat maak. "Hé, niet huilen."

Een beter persoon zou zich verontschuldigen, maar tot ik honderd procent zeker ben dat er hier niets mis is, hou ik het in. Ik ruk het douchegordijn open en trek haar naar buiten zodat ze op de badmat kan gaan staan terwijl ik één van de handdoeken van de vloer om haar heen wikkel. Omdat ze nog steeds in shock lijkt te zijn, haak ik mijn duimen in de tailleband van haar natte slipje en trek het langs haar trillende benen naar beneden. Ik ben vast niet zo radeloos als ik denk, want ik slaag er op de een of andere manier in om niet te kijken naar wat ze eronder bewaart wanneer ik me op mijn hurken laat zakken en haar enkel vastpak om haar uit het druipende kledingstuk te helpen stappen.

Ik gooi het in de vuilnisbak. Ik had net al een handdoek over de plek gegooid waar ze geplast had en haar ogen gaan daar nu heen.

Ik weet dat ze zich compleet vernederd moet voelen, maar ze is niet de eerste die ik in haar broek heb laten plassen. Ik denk wel dat zij de eerste vrouw is. De enige waarbij het me spijt dat ik haar bang heb gemaakt.

Ze probeert haar huilen te onderdrukken, maar dat verandert natuurlijk alleen maar in snikken en naar adem snakken. Nu voel ik me echt een eersteklas klootzak.

"Aw, bambina." Ik pak de twee hoeken van de handdoek vast en trek haar tegen me aan. Haar natte huid maakt mijn pak vochtig, maar het enige waar ik aan kan denken is hoe zacht haar weelderige, naakte vorm tegen mijn lichaam aanleunt. De vermoeidheid in mijn ledematen trekt weg, weggevaagd door de vlammen van gloeiend verlangen. "Shh. Je bent oké."

Ze beeft tegen me aan, maar haar snikken worden zachter.

"Heb ik je pijn gedaan?"

Ze schudt haar hoofd, haar natte vlechtjes laten een druppel water op mijn wang spatten. Haar blik volgt het water. Een los stukje haar aan de voorkant valt voor haar ogen.

Ik houd de handdoek met één hand vast en gebruik de andere hand om het haar uit haar gezicht te strijken. "Je bent oké," herhaal ik.

Ze kijkt me aan en knippert met haar blauwe ogen en lange wimpers. Ik vind het heerlijk om haar zo dichtbij me te houden, zodat ik haar beter kan bekijken. Ze is net zo mooi als ik aanvankelijk dacht, met een porseleinen huid en hoge jukbeenderen. Het is niet alleen haar schoonheid die haar zo speciaal maakt. Er is nog iets waardoor ze hier niet op haar plaats lijkt. Een fris gezicht van onschuld. Maar ze ziet er niet overdreven naïef of jong uit. Ze is ook niet dom. Ik kan niet precies zeggen wat het is.

Ik laat haar nog niet los. Ik wil het niet. De warmte van haar lichaam dringt door mijn vochtige kleren en overspoelt mijn geest met de vuilste gedachten. Als ik een heer was, zou ik de kamer verlaten en haar de tijd geven om zich aan te kleden, maar dat ben ik niet. Ik ben een klootzak die een hotelcasino moet runnen.

En ik weet nog steeds niet wie dit meisje is of hoe ze in mijn suite terecht is gekomen. En serieus, er zullen koppen rollen voor wat er hier gebeurd is. Zelfs meerdere omdat het meisje hiervoor heeft geleden.

Juist. Als mijn hersenen beter zouden werken, zou ik toegeven dat ik de enige ben die daar schuld aan heeft, vooral omdat ik haar nog steeds naakt en in mijn greep vasthoud.

"Het is gewoon het feit dat een meisje dat eruitziet zoals jij, normaal geen kamers schoonmaakt in Vegas," bied ik aan als het stomste excuus ooit. Het is waar, dat wel. Ik ben er zeker van dat er meer meisjes zoals haar zijn. Maar ik zie ze hier niet. Alles wat ik zie zijn oplichters met valse borsten die iets proberen te bereiken. De professionals. Vrouwen die hun lichaam als wapen gebruiken. En ik heb niets tegen die vrouwen. Ik ben blij dat ook ik hun lichaam mag gebruiken.

Maar deze - ze is anders.

Haar volle lippen bewegen, maar ze zegt niets.

Ik kan mijn handen niet thuishouden. Ik laat mijn duim over haar onderlip gaan en streel heen en weer over het zachte vlees.

Haar pupillen worden groter, wat me aanmoedigt om door te gaan.

"Een meisje als jij staat meestal op het podium - een soort podium - ook al is het maar een herenclub."

Haar ogen vernauwen zich, maar ik zwijg niet.

"Een meisje zoals jij kan een ton verdienen door zichzelf te verkopen." Mary, Koningin van de Vrede, ik wil dit meisje kussen. Ik laat mijn lippen zakken maar stop boven de hare. Een kus zou zeker niet gewenst zijn. Ik mag dan een enge eikel zijn, maar ik dring me niet op aan vrouwen. "Weet je hoeveel een man als ik zou betalen voor een nacht met jou?"

Deze keer ging ik echt te ver. Ze probeert zich los te rukken. Ik laat haar niet los, maar ik til wel mijn hoofd op. Ze perst haar lippen even samen voor ze zegt: "Kan ik gaan?"

Ik deins achteruit, maar schud mijn hoofd. "Nee." Het is een beslissend antwoord, kort en bondig.

Ze huivert. De verwijde pupillen vernauwen zich tot angst. Ik hou niet zo van haar angst in tegenstelling tot haar trillen en zachtheid, open voor mij, zoals ze een moment geleden nog was. Het is een subtiel verschil, omdat ik hou van de machtspositie die ik heb door haar hier te houden, overgeleverd aan mijn genade.