Czerwone koło E-Book

Leblanc Maurice

• Herausgeber: Ktoczyta.pl
• Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2016

Beschreibung

Skomplikowana fabuła i narastające napięcie czynią tę powieść pasjonującą lekturą. Aura tajemniczości i grozy pozwalają zakwalifikować utwór jako świetny thriller.

Leseprobe

Maurice Leblanc

Czerwone koło

Tłumaczenie: J.W.

Warszawa 2016

Prolog

I

– Widzisz więc, stary Jimie – powiedział dozorca, klepiąc po ramieniu więźnia – pomalowano ci świeżo mury twej celi. Jeżeli je zaczniesz zasmarowywać na nowo, to biada ci. Słyszysz! Żadnych napisów. Bo...

Człowiek nie ruszał się skulony na stołku. Dozorca popatrzył na niego przez chwilkę, a potem, głosem łagodniejszym, w którym przebijała litość, dodał:

– No, widzę, że jesteś spokojniejszy. Pomogła ci samotność. Ach, gałganie, dałeś się nam we znaki tymi paroksyzmami. Ale już skończone z nimi? Tym lepiej. No, to do widzenia, stary Jimie.

Człowiek pozostał sam w swej celi oświetlonej niepewnym światłem płynącym z dwóch otworów wyciętych wysoko w grubym murze. Milczenie grobowe przerywane było od czasu do czasu wyciem dochodzącym z oddali.

Jim wyglądał na lat pięćdziesiąt. Siwe włosy opadały kosmykami na czoło. Pod ubraniem w paski, jakie noszą więźniowie w Stanach Zjednoczonych, przeglądała jego chudość ale i atletyczna budowa. Twarz jego, o cerze ziemistej, o dużych, ciężkich rysach, zastygła w błędnym wyrazie.

Jim wstał i zbliżył się do kraty służącej jednocześnie aa drzwi od celi. Potężnymi rękami chwycił za żelaza i oczy jego, apatycznie obojętne, błądziły przez chwilę w cieniu korytarza, dokąd oddalił się dozorca. Potem zaczął chodzić wzdłuż i wszerz swej celi.

Chód jego był ciężki i zarazem elastyczny, jak chód wielkiego zwierza leśnego. I nagle zatrzymał się, tak jak się zatrzymuje zwierzę, pod nagłym uderzeniem jakiegoś wrażenia; pragnienia, które się budzi, instynktu szukającego zaspokojenia.

Oczy jego wpatrzyły się najpierw w nagi mur na prawo od kraty, na wprost otworów okiennych. Ściany były pomalowane farbą brązową, prawie czarną, jak to oznajmił dozorca. Więźnia zdawało się to wprowadzać w zakłopotanie. Palce jego zadrżały, niecierpliwie i kurczowo zaciśnięte. Ale w kącie znajdowała się mała szafka w murze, gdzie stawiano dzbanek z wodą i chleb. Otworzył ją. Wewnątrz tynk był biały, gładki i czysty.

Wówczas Jim powrócił do swego stołka, chwycił go oburącz i wywinął nim w powietrzu młynka. Pod siedzeniem drewno było pęknięte. Do szczeliny tej wsunął paznokieć i wyciągnął z niej kawałek ołówka o czerwieni szkarłatu.

Trzymając ołówek między palcem wielkim a wskazującym, powrócił do szafki. Tam, stojąc z łokciem opartym o półeczkę, poważnie, z naprężeniem całej swej siły zaczął rysować coś na białej ścianie.

Kiedy skończył, cofnął się o parę kroków by podziwiać swoje dzieło.

Narysował czerwone koło.

Koło szerokości mniej więcej bransoletki kobiecej, koło prawie regularne i symetryczne w przecięciu, ale nierówne w grubej tworzącej je linii, czasem węższej, czasem bardziej wydatnej; koło krwi można by powiedzieć. Jim przyglądał mu się długo, długo z szybko zmieniającym się wyrazem twarzy kurczącym jego rysy, z wyrazem wściekłości, nienawiści, rozpaczy, rezygnacji dzikiej. Oczy jego napełniły się tym kołem dziwacznym, tą małą zagadkową geometryczną figurą, zdającą się mu mówić tyle rzeczy strasznych i bolesnych. I nagle cierpienie jego doszło do takiego napięcia, że zamknął gwałtownie drzwiczki szafki i odwrócił się.

Ale nie zrobił nawet czterech kroków wstecz, gdy zadrżał, dusząc w sobie okrzyk przerażenia.

Naprzeciwko niego, na ścianie, pomiędzy szafką a kratą, widniało czerwone koło.

Nie wahał się ani sekundy, przyjmując jako pewnik myśl zalewającą mu mózg. Koło, które widział, było takie samo, jakie narysował.

Dwoma susami znalazł się przy szafce i otworzył ją; pierwsze koło było wewnątrz.

Więc to drugie?... Koło, wyskakujące na gołej ścianie?...

Odwrócił głowę i patrzył w bok, trzęsąc się cały, z nadzieją, że już nie ujrzy kółka, i z głęboką pewnością, że przecież ono pozostanie.

Zobaczył je.

Zobaczył. Wzrok jego zdawał się być do niego przygwożdżony. Drugie koło było obrazem pierwszego... a jednocześnie różniło się... Czym?... Czym?... Ta sama wielkość, tenże wygląd, ten połysk krwawy... a jednak...

Podstępnymi krokami, cichaczem, Jim zbliżył się, posuwając się wzdłuż ściany i nagle rzucił się gwałtownie z rozwartą dłonią.

Trzymał je! Zdusił je, jak dusi zwierzę szkodliwe. Zgładził je ze świata! Ach, co za ulga!

Odjął dłoń. I tym razem nie mógł powstrzymać krzyku przerażenia rozdzierającego mu gardło.

Czerwone koło było obok, o jakieś trzydzieści centymetrów.

I oto stała się rzecz, nieoczekiwana i zdumiewająca:

Czerwone koło poruszyło się znowu! Zaczęło tańczyć po gołej ścianie, niknąć, ukazywać się, podskakiwać.

Nieraz pod zamkniętą powieką naszą, punkt świetlny tańczy, rośnie, zmniejsza się, staje się dyskiem drżącym, mnoży się, dzieląc się w błędne ogniki, które igrają w zamkniętej świątyni naszej wizji. Podobnie Jim widział, ale oczami szeroko rozwartymi, całą fantasmagorię kół czerwonych, punktów świetlnych, plam krwawych, wieńców szkarłatnych, kulek ognistych, a wszystko to wirowało w jakimś obłąkanym tańcu.

Umysł jego uległ zamroczeniu. Rzucił się na mur i potężnymi pięściami zaczął walić bez przerwy, jak wariat, a z gardła jego wyrywały się okrzyki szału.

– Cóż to, Jim? Znowu? Więc jeszcze te napady wściekłości cię nie opuściły?

Był to dozorca, który zwabiony krzykiem, zaglądał przez kratę.

Jim opamiętał się i wielkim wysiłkiem zmusił się do milczenia, nie dlatego, by się obawiał, ale nie chciał, by dozorca wszedł i zobaczył czerwone koło na ścianie.

Dozorca bacznie spoglądał na Jima. Krople potu lśniły mu na twarzy i na szyi. Jednakże wydawał się on obecnie spokojny i opanowany.

– Skończone już? Nieprawdaż, Jimie? A teraz trzeba trochę milczenia! – powiedział dozorca i odszedł.

Jim nie ruszył się. Znowu patrzył uparcie w ścianę.

Czerwone koło zniknęło.

Jednocześnie, przez jakiś fenomen niewytłumaczony, ale w którego straszliwe istnienie nie mógł wątpić ani chwili, miał on poczucie jasne, niezaprzeczalne, że czerwone koło przechodzi przez materiał ubrania, wpija mu się w plecy, prze w ciało i piecze go jak żelazo rozpalone do białości.

Uczucie diabelskie! A jednak – jak zaprzeczyć temu? Nie, to było nie do zniesienia! Jednym susem Jim skoczył w bok, jakby dając swobodne przejście tej rzeczy niepojętej, torturującej go okrutnie, a rzecz ta rzuciła się na ścianę, jakby rzucona tam z mocą nieposkromioną.

Czerwone koło było znów.

A potem nagle znikło. Nic. Ściana była znów pusta.

Jim odetchnął.

Ale znów ukazały się, raz po raz, dwie kule świetlane, jakby wyskakujące z muru. Znowu przerwa. I znów cała seria błysków, oddzielonych jeden od drugiego regularnymi odstępami.

Machinalnie Jim je policzył, tak jak się liczy błyski latarni morskiej.

Było ich piętnaście.

Nowa przerwa. Potem dwa błyski.

Jim czekał. Ale już nic więcej się nie ukazało i po paru minutach myślał, że to jest koniec zjawiska.

– Dwa... Piętnaście... Dwa... mruczał, przypominając sobie liczbę tych serii jasnych kół czerwonych.

Nie miało to dla niego z początku żadnego znaczenia, gdyż nie szukał go wcale. Ale po chwili wpadło mu na myśl, zupełnie podświadomie co prawda, by każdą z tych liczb skonfrontować z literą odpowiadającą danej liczbie w alfabecie.

Otrzymał w ten sposób B, potem O, potem znów B.

Wówczas ogarnęło go zdumienie bez granic. Te trzy litery razem złączone, tworzyły wyraz, a raczej imię: Bob.

A Bob – było to imię jego syna.

Ze wzruszenia zachwiał się i, aby nie stracić równowagi, musiał usiąść na stołku. Ale owo przerażenie przed tajemniczym zjawiskiem przeszło bez śladu. Nie miał przed sobą żadnego cudu i nie rozumiejąc jeszcze kryzysu, przez jaki przeszedł, nie rozumiejąc, że był igraszką swego chorego mózgu i że czerwone koło przez niego narysowane poplątało się wskutek naturalnej u niego halucynacji z plamą świetlną tańczącą na ścianie i przynoszącą mu sygnały syna jego, Boba, pojął przynajmniej pochodzenie tych plam i znaczenie sygnałów.

Ogarnął go wielki spokój. Koszmar podstępny i okropny czegoś nadprzyrodzonego i niepojętego oddalił się. Teraz wiedział.

Wiedział! Gdzieś, leżąc wysoko na jakimś sąsiednim dachu, Bob poprzez otwór okna jego celi, dawał mu znaki za pomocą małego lusterka kieszonkowego, które zbierało promienie słońca, i posyłał je do ciemnej celi.

II

Okienko to, przez które trochę powietrza i światła wchodziło do celi, było zawsze otwarte. Wycięte w murze grubym na dwa metry rozszerzało się na zewnątrz.

Często Jim wślizgiwał się aż do otworu, zbyt wąskiego by więzień mógł uciec tamtędy, i tam przez długie godziny pogrążał wzrok, ponury i znudzony, w małym podwórku, ciemnym jak studnia, wybrukowanym wilgotnymi zielonkawymi kamieniami. Upewniwszy się, że na korytarzu nie ma nikogo, Jim powtórzył swój manewr. Plecy jego, zbyt szerokie, uderzyły o kamienie muru, ale głowa wysunęła się na zewnątrz.

Z naprzeciwka, nieco wyżej, usłyszał lekki gwizd.

Podniósł oczy.

Bob znajdował się na dachu, po przeciwnej stronie podwórza, u dołu pochyłości dachówek, pochyłości tak spadzistej, że było prawdziwym szaleństwem znajdować się tamże. Dwa duże kominy wznosiły się powyżej i Jim spostrzegł, bez wielkiego zdziwienia zresztą – wiedział bowiem, że syn jego był mało odważny – że sznur przewiązywał go wpół i że ktoś, najwidoczniej stojący w tyle za kominem, trzymał go mocno.

Trzy metry najwyżej oddzielały syna od ojca. Bob zamierzał mówić, ale Jim szepnął:

– Milcz. Ani słowa!

Wówczas Bob schwycił znajdującą się obok niego na dachówkach deskę i przerzucił ją jak most wiszący pomiędzy dachem a brzegiem okienka.

– Nie! – zaprotestował Jim. – To idiotyzm! Złapią cię tu!

Cofnął się z przerażeniem i zobaczył swego syna, spuszczającego się po desce.

Jim skrył się w głębi celi. Bob, młodzieniec długi i szczupły, podobny do akrobaty z powodu wygimnastykowanych członków, przelazł bez wielkiego trudu przez otwór okna i znalazł się obok ojca. Powoli rozwiązał opasujący go sznur.

Wszystko to nie trwało nawet dwóch minut.

Słońce zapewne przez ten czas schowało się poza wysokie sąsiednie budynki, cień zapanował wszechwładnie wewnątrz celi, tak że Jim z trudem rozpoznał rysy twarzy syna.

Mruknął.

– Proszę cię – cichooo... dozorca znajduje się tuż...

Oparł rękę na plecach Boba i popchnął go do kąta, gdzie nie można było zobaczyć go przez kratę, po czym szepnął głosem urywanym i surowym:

– Czego chcesz ode mnie?... Po co tu przyszedłeś? Mów...

Bob znajdował się pod wpływem reakcji swego wysiłku i niebezpieczeństwa, przez jakie przeszedł. Być może również, że obawiał się swego ojca. Blady był straszliwie i trząsł się na całym ciele. Wreszcie rozpoczął opowiadanie o swoim przedsięwzięciu. Miał pomysł razem z jednym ze swoich przyjaciół wyleźć na dach sąsiedniego domu; zawahał się jednak przed otworem okna w murze więzienia.

– Nie wiedziałem, które to okno... I w jaki sposób dać ci znać?... Trzy razy przychodziliśmy tutaj...

Jim przerwał:

– Przestań gadać głupstwa. Mów do rzeczy... Po co tu przyszedłeś? Czego chcesz ode mnie?...

– Więc!... otóż... – jąkał się Bob – bo... dlatego, że może mógłbyś uciec stąd...

– Uciec?... Jakim sposobem? Nie jestem wężem, nie mogę się prześlizgnąć... A poza tym, ty przecie wiesz dobrze, że nie chcę wcale uciekać! Bandyta taki jak ja musi pozostać w ciasnej klatce... Tutaj nie mogę nikomu szkodzić!... Za dużo już zrobiłem złego...

Słowa te rzucił ponurym głosem. Potem, zastanowiwszy się chwilę, dodał:

– A zresztą, ty przecież łżesz. Wcale ci nie chodzi o to, bym był wolny... Nie będziesz mi przecie zawracał głowy uczuciem, co? Nie miłość tobą kieruje... Ani mną również. Robiłeś wszystko, co mogłeś, aby tak było... Chciałem mieć syna... prawdziwego syna... Człowieka pracującego, żyjącego z uczciwego rzemiosła... A ty...

Nie puszczał ramienia Boba, ściskając je brutalną ręką.

– A co ty robisz obecnie? Jeszcze przed sześciu miesiącami, gdy byłem na wolności, znalazłem ci miejsce porządne... Co? Co mówisz? Wypędzono cię? A więc z czego żyjesz teraz? U kogo pracujesz? Bo chyba pracujesz, mam nadzieję?

– Tak jest, pracuję – mruknął Bob.

– U kogo? Odpowiadaj?...

– U... u Sama Smilinga.

Jim podskoczył.

– U Sama Smilinga! U tego szewca przeklętego!... Ach, tego to już za wiele!

– Ależ to przecie jeden z twych przyjaciół! – zaryzykował Bob.

– Milcz! To bandyta!... Prawdziwy bandyta!... O, tak, on wie, co robi...

– Ależ, ojcze, zapewniam cię, on się mną zajmuje, daje mi dobre rady.

– Nie gadaj! Sam Smilling! O, znam dobrze jego rady! Achacha! Więc ty „pracujesz” u niego! Więc teraz rozumiem już... Przyznaj się: to on posyła tu ciebie? – Jim drżał cały ze złości. Powstrzymał się jednak, by nie przerażać swego syna i otrzymać od niego zupełne wyznanie.

– No, więc tak – mruknął Bob – to on mnie przysyła tutaj... Zresztą nic nie mam do ukrywania... Przeciwnie... To w celu dobrego uczynku – dokończył z emfazą.

– Dobrego uczynku? – powtórzył Jim, zaciskając pięści. – A zresztą, opowiedz... zobaczymy potem.

– Więc tak – powiedział Bob, zupełnie już ośmielony. – Jak się dowiedziałem, przed trzema laty oddaliście obydwaj wielką usługę bankierowi na Dalekim Zachodzie. A on powiedział wam wówczas, że jeśli zgłosicie się do niego do San Francisco, gdzie on mieszka, to w razie jego nieobecności przyjmie was jego córka, którą on uprzedził. Dla rozpoznania macie jej pokazać, tej córce...

– Pokazać co?

– Otóż właśnie, bransoletę... Bransoletę koralową, która należała do ciebie... a przedtem należała do...

– Do mojej żony – wtrącił Jim głucho.

– I wówczas, podobno, pewnego dnia przyszło między Samem a tobą do wielkiej kłótni i bransoletkę połamano... Sam wziął połowę... Obecnie bankier pojechał do Europy i Sam dowiedział się przypadkiem, że chcą go ograbić... Więc dlatego chce on uprzedzić o tym córkę, ale na to, by ona mu zaufała, prosi cię o wydanie mu drugiej połowy bransolety... Widzisz, jakie to proste...

– Tak – powiedział Jim, który czynił najwyższe wysiłki, by pozostać panem siebie... – Tak, to bardzo proste. I istotnie, Sam nie namęczył się bardzo, by wymyślić tę historyjkę. Ale widocznie sądzi, że stałem się już idiotą i że mógłbym dać się wziąć na lep tej bajeczki... Tak, tak, prawdą jest, że chce on udać się do San Francisco, że chce zdobyć zaufanie i że raz już będąc na miejscu, będzie kradł i mordował... a ty będziesz jego wspólnikiem.

– Ja od razu byłem pewny, że ty odmówisz – szepnął Bob – ale on chciał za wszelką cenę, abym spróbował...

– I to on przyprowadził cię tutaj? To on trzymał cię na sznur?...

Jim nie skończył. Złość nurtowała w nim, podnosiła się i dusiła go. Ciężkie milczenie zapadło między ojcem a synem. Kąt, w którym się znajdowali, oświetlało trochę drugie okienko a promień jasny padał właśnie na drżące ręce starego Jima.

I nagle Jim spostrzegł, że syn jego zaczął się trząść, a głos przeszedł w jęk wyrażający przerażenie bez granic.

– Ach! Czerwone koło!... Czerwone koło na twej ręce! Ach, nie rób mi nic złego... Łaski!... To Sam Smiling kazał mi tu przyjść...

Z początku Jim nie drgnął. Wiedział, że czerwone koło odbiło się na jego prawej ręce i że ten straszny stygmat, znany jego synowi, znany wszystkim, że ten straszny stygmat, znak widomy jego kryminalnych instynktów, zaokrąglał się krwawym wieńcem na jego chropowatej skórze. Wiedział o tym również z wrzenia złych myśli, z rozpętania sił nieokiełznanych, pchających go niechybnie do czynu gwałtownego.

Minęła chwila straszliwa, Bob trząsł się jak w febrze, nie mając odwagi uciekać lub się bronić, nie mogąc wydać krzyku o ratunek. Ojciec naprężał się jakby w napięciu całej energii naciągającej jego muskuły jak sznury.

A koło, różowe najpierw, potem żywo czerwone, nabiegało purpurą krwi, wychodząc wypukle na skórę.

– Czerwone koło! – wyjąkał Bob... – boję się... boję się... to koło!...

Nie skończył. Ojciec chwycił go za gardło obiema rękami w najwyższej rozpaczy i chłopak zwalił się na podłogę.

Nie było walki. Nie było oporu. Jim nielitościwy, klęcząc, dusił go.

W cieniu połyskiwał krwawy stygmat a przynajmniej Jimowi zdawało się, że widzi jego kształt i kolor. Widział to tylko, wpatrywał się w to jedynie, w ten płomień, biegający mu pod skórą, w tego węża ognistego, kręcącego się bez przerwy dokoła siebie samego, nieruchomego na pozór, lecz żyjącego jakimś piekielnym życiem. Zdawało mu się, że jego obie ręce złączone zakreślają wokoło szyi syna jego najokropniejsze koło – koło śmierci.

Nagle puścił ofiarę. Ta wizja śmierci była dla niego nie do zniesienia. Jego syn zaduszony przez niego! Przez kilka chwil zły geniusz instynktu trzymany był na wodzy – ale jedynie podczas tych paru chwil. Czerwone koło nie znikło.

Jednym susem Jim znalazł się przy kracie. Zdawało mu się, że słyszy kroki dozorcy robiącego swój obchód.

W tej chwili Bob, wciąż rozciągnięty na podłodze, nie mogący lub nie chcący wstać, jęknął głośno.

Wówczas Jim stracił głowę. Kryzys jego wzrastał, ale zmieniał podmiot wściekłości. Dozorca powinien byt nadejść, a wówczas nastąpiłoby zaaresztowanie Boba i syn jego byłby w więzieniu.

A czerwone koło wciskało mu się w ciało: o męczarnie niewypowiedziane! Czerwone koło wciągało jego myśli w jakiś wir zawrotny, gdzie były płomienie i krew.

Kroki się zbliżały.

Wówczas Jim szalonym wysiłkiem chwycił syna wpół i posunął go aż do otwartego okna. Jakaś przeszkoda. Potem łoskot rzeczy padającej na bruk podwórza. Była to deska, ów most powietrzny łączący z sąsiednim dachem.

Ostatnie popchnięcie.

Bob zniknął.

Kiedy dozorca wszedł do celi, znalazł tam starego Jima leżącego na ziemi i łkającego konwulsyjnie, bez pamięci.