De magische energie (STAR-DUST 32) E-Book

Jens F. Simon

• Herausgeber: epubli
• Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
• Sprache: Niederländisch

Seitenzahl: 71

Veröffentlichungsjahr: 2025

Beschreibung

In het regenwoud van Honduras in de regio La Mosquitia komt het reusachtige beeld van de apengod tot leven. De figuur is gemaakt van oer xxiin. Niemand merkt op hoe het schip Paurusheya, begraven onder de vulkaan Teide-Pico Viejo op Tenerife, een telepathisch-magische impuls krijgt via de figuur, wiens lichaam nog een resthoeveelheid 'magische energie' bevat. Alethea en Sl'aheeel, een afgezant van de ruimtenanieten, laten zich door de Ur-Xxiin in het beeld van de apengod naar het alternatieve universum van de Aarde brengen, waar ook Sigurd's geest is gestrand.

Leseprobe

STAR-DUST

In de ban van de nanites

Deel 32

De magische energie

© 2024 Jens F. Simon

Illustratie: S. Verlag JG

Uitgever: S. Verlag JG, 35767 Breitscheid,

Alle rechten voorbehouden

Verdeling: epubli ein Service der

neopubli GmbH, Berlin

ISBN: 978-3-819028-71-7

Het werk, met inbegrip van de delen ervan, is auteursrechtelijk beschermd. Elke exploitatie zonder toestemming van de uitgever en de auteur is verboden en zal strafrechtelijk en civielrechtelijk worden vervolgd. Dit geldt met name voor elektronische of andere reproductie, vertaling, verspreiding en terbeschikkingstelling aan het publiek.

Is magie slechts een variatie van paranormale gaven? De wereld is spiritueel. Het universum is oneindig. Als we ooit in staat zijn om een heel klein deel ervan te begrijpen, dan zullen we allemaal magiërs worden.

Inhoud 

Proloog

Alethea's aankomst

Het Xxiin ruimteschip

De zoektocht begint

Geharde zijkanten

Extraterrestrial Possibility

Extraterrestrial Alert

Ongeïdentificeerd vliegend object

Sigurd's dood

Proloog

Sigurd's moeder was twee dagen geleden ook overleden. Ze was haar man een paar maanden later opgevolgd.

Gaby regelde de begrafenis terwijl Sigurd's lichaam nog steeds in een eindeloze coma lag. De artsen hadden geen verklaring meer.

Het lichaam was aan het wegkwijnen, werd steeds minder ondanks kunstmatige voeding.

Spiermassa na spiermassa degradeerde. Het zou waarschijnlijk maanden, zo niet jaren duren om op zijn minst een deel ervan weer op te bouwen in revalidatie.

Maar Sigurd zou weer wakker moeten worden.

Gaby gaf het vertrouwen niet op. Ze bezocht hem meerdere keren per week in het ziekenhuis.

Er waren verschillende kamers in de kelder voor comapatiënten. Op dit moment was er maar één bezet.

Nu stond ze voor de ingang van het dorpscafé "Zum Habicht", dat niet ver van Sigurd's ouderlijk huis lag en het enige kleine café in het dorp was.

Sigurd's vriend Delian en zijn vrouw Anisha waren de eigenaars en ze runden het café zelf.

Gaby keek peinzend de oude dorpsstraat op naar het huis van Westall.

Als vanzelf gingen haar gedachten terug naar haar kindertijd. Haar vader had hier in het dorp een boerderij gerund.

Zij en Sigurd waren als kinderen samen opgegroeid en gingen naar dezelfde school.

Er was zoveel veranderd. Herinneringen aan een zorgeloze tijd liepen door haar onderbewustzijn en lieten een muffe nasmaak achter toen plotseling de deur van de bar werd geopend en Delian voor haar stond.

"Hallo Gaby! Wacht je al lang? Waarom heb je jezelf nog niet kenbaar gemaakt?"

Hij stapte opzij om haar binnen te laten. Delian opende de kroeg altijd elke dag om 11.00 uur. Het was bijna een traditie.

Een voor een druppelden een paar oudere dorpelingen, meestal van het mannelijke geslacht, binnen voor een ochtend pint of een praatje.

De pub was nog leeg. Gaby wilde de begrafeniskoffie met Delian bespreken.

Zoals gebruikelijk in het dorp kwamen mensen na de begrafenis samen in de dorpskroeg om opnieuw samen te komen en de overledene te herdenken in een gezamenlijk samenzijn.

"Ik vind het heel erg dat Sigurd's moeder nu ook is overleden. De arme jongen ligt in coma en kan niet eens afscheid nemen. Hoe gaat het eigenlijk met je?"

Delian keek even op toen Anisha vanuit de achterkamer de kroeg binnenkwam.

"Niet echt goed! Ik moet steeds aan Sigurd denken. Zijn gezondheid is stabiel op een laag niveau, maar de artsen verwachten geen positieve veranderingen. Herstel is op dit moment uitgesloten. Er zijn voor mij nog te veel onbeantwoorde vragen. Ik verlies langzaam de hoop."

Anisha knikte instemmend. "Ik kan met je meevoelen; en nu de dood van Sigurd's moeder. Het is allemaal een beetje veel tegelijk."

"Hier, neem eerst wat te drinken!"

Delian zette een glas bruiswater voor Gaby op tafel.

"Je ziet er echt niet goed uit."

"Mijn bloedsomloop zit een beetje strak!"

Gaby probeerde te glimlachen terwijl ze dankbaar naar het glas reikte. Ze had zich voorgenomen om het vandaag rustig aan te doen.

De begrafenis was overmorgen. Ze zou tot die tijd in het dorp blijven en de nacht doorbrengen in het huis van Sigurd's ouders, dat nu leeg was.

Nadat ze een afspraak had gemaakt voor na de koffie, reed ze naar het ziekenhuis en bracht ongeveer een uur door aan het bed van Sigurd.

Hij lag daar alsof hij dood was. Zijn lichaamsfuncties werden alleen door machines in stand gehouden.

Nu stond ze voor het huis van Sigurd's ouders en probeerde de sleutel om te draaien in het oude slot van de voordeur. Het lukte haar echter niet meteen. Ten eerste was ze erg onscherp en ten tweede was het deurblad kromgetrokken in het kozijn.

Met een snelle ruk aan de deurklink terwijl ze de sleutel omdraaide, lukte het eindelijk.

Het rook er muf. Twee meter achter de voordeur ging een houten trap recht omhoog naar de tweede verdieping.

Er was een klein toilet direct rechts. De smalle gang links van de trap liep ongeveer vier meter door en eindigde voor de keukendeur.

Links van de keukendeur was de woonkamer.

Gaby stond een hele tijd achter de gesloten voordeur terwijl haar gedachten terug in de tijd reisden.

Ze zag zichzelf als jong meisje de trap oprennen met Sigurd op een van zijn verjaardagen.

In dit huis hadden ze vaak gespeeld of huiswerk gemaakt. Sigurd's moeder had altijd gezorgd voor een glas melk en koekjes. Nu was ze overleden en zat Sigurd in een komma.

Gaby vermande zich en liep langzaam door de gang naar de woonkamerdeur.

Er klonk een krakend geluid toen ze de woonkamer binnenkwam en meteen naar het raam liep.

Het moest dringend gelucht worden. Stofkorrels dreven door de kamer en schitterden in het zonlicht.

Alles leek zo vredig. Het kraakte weer. Het geluid kwam van het plafond.

Het huis werd ouder en was dringend aan renovatie toe. Maar er was niemand om het te doen.

Gaby ging naar de keuken en opende ook daar het raam.

Net toen ze naar de koelkast wilde gaan, klonk er een harde knal in het plafond.

Ze kon nog achteruit duiken toen de badkamer, die zich op de bovenverdieping bevond, met een luid gebulder door het plafond in de keuken beneden stortte. Stof en stukken keukenapparatuur vlogen door de open deur de woonkamer in.

Ze was achter de vrijstaande zithoek in de kamer weggedoken en ontsnapte ongedeerd, maar wel met de schrik vrijgekomen.

Er had zich een enorme stofwolk gevormd die maar langzaam door het open raam weggetrokken werd. Ze moest een paar keer hoesten toen ze over de resten van het plafond klom, dat blijkbaar nog van klei en stro was gemaakt.

Ze werd geraakt door een waterstraal die uit de gebroken waterleiding in de badkamer begon te spuiten.

In een flits was de stofwolk weer neergedaald. Gaby stopte bij de keukendeur en keek achterom.

Het bad had de keukentafel vernield. Het toilet en de douche hadden het keukenblok overgenomen en de afzuigkap en het fornuis vernield.

Het water klaterde zachtjes en de eerste druppels baanden zich al een weg over de vloer naar de woonkamer.

Gaby herinnerde zich dat de hoofdkraan ergens in de kelder zat en haastte zich om die te vinden.

Ze kon het nu wel vergeten om de nacht hier in huis door te brengen. Ze had geen andere keuze dan een kamer te nemen in de dorpsherberg. Oorspronkelijk was ze van plan geweest om in Sigurd's oude kamer te overnachten. Maar nu de helft van het plafond naar beneden was gevallen, leek het haar te gevaarlijk daar op de tweede verdieping.

Het plafond was zeker instabiel geworden. Het hele huis leek meer vervallen dan ze zich had voorgesteld. 

Alethea's aankomst

Het kraakte onder Alethea's voeten toen ze op een paar rondslingerende aardewerkscherven stapte. Voor de rest was het erg stil. Geen dierengehuil meer dat ze net had gehoord, geen geritsel of geritsel in de struiken, niets, gewoon absolute stilte.

Het beeld van de apengod stond nog steeds op dezelfde plek en in de ondergaande zon wierp het zes meter hoge beeld een smalle schaduw die het kleine plateau van rotsen als een scherpe snede leek te verdelen.

De zon had net nog fel geschenen.

Alethea besefte meteen wat dit betekende. Ze waren plotseling in een andere dimensie beland.

"Er heerst een zekere euforie in mijn duizenden lichamen. Magisch-paranormale energieën hebben gestroomd, we kunnen het duidelijk voelen."

Sl'aheeel keek omhoog naar de met sterren bezaaide hemel, die duidelijk zichtbaar was in de naderende duisternis.

"De oermensen spreken tot ons. Luister naar jezelf en puzzel over wat het te zeggen heeft!"

Alethea keek hem verbaasd aan. Ze had niets van dit alles gevoeld, noch had ze stemmen in haar binnenste gehoord.

Ze had zich al gerealiseerd dat het beeld gemaakt moest zijn van Ur-Xxiin of zelfs van hun voorouders, de Krsutner.

Sinds haar ontmoeting met Cella had ze zelfs een zekere affiniteit met de voorouders ontwikkeld.

Hier en nu was er echter geen contact gemaakt.

Het tegenovergestelde leek het geval te zijn geweest met de ruimtenanieten in de vorm van Sl'aheeel.

"Welke informatie heb je gekregen?"

"Ons behoud is verzekerd!"

Alethea keek Sl'aheeel verbaasd aan. Ze overwoog het nog een keer te vragen, maar zag daar op het laatste moment van af.

Ze zou hoogstwaarschijnlijk alleen maar meer holle frasen te horen krijgen en daar had ze op dit moment geen zin in.

"We moeten er zo snel mogelijk achter komen waar en wanneer we zijn," zei ze in plaats daarvan en keek met een gefixeerde blik omhoog naar de sterren.