Märchen auf Ruhrpottisch - Michael Göbel - E-Book

Märchen auf Ruhrpottisch E-Book

Michael Göbel

4,7

Beschreibung

Hömma, et wa eima inna mächtich grooßn Stadt nen Müttaken, dat saaß aahms allein in ihrn Kabüffken; et dachte drübba nach, wiese ihrn eastn Olln, dann de beidn Blaagn, nach un nach de ganze Mischpoke, un heute, au noch den letztn Froind valoan hat un getz ganz allein un valassn wäare, da se alle inz Grass gebissn hättn. Ker, da wa se abba von ganzn Heazn traurich un fing am heuln, denn voa allm schwea wa ihr der Valußt dea beidn Bengels, datse in ihrn Schmeaz darübba Gott anklaachte. Da saaß se nun ganz allein un stikkum in sich vasunkn, alz et auf eima zua Frühkiiache am bimmln hööate.

Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:

Android
iOS
von Legimi
zertifizierten E-Readern
Kindle™-E-Readern
(für ausgewählte Pakete)

Seitenzahl: 147

Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:

Android
iOS
Bewertungen
4,7 (29 Bewertungen)
23
3
3
0
0
Mehr Informationen
Mehr Informationen
Legimi prüft nicht, ob Rezensionen von Nutzern stammen, die den betreffenden Titel tatsächlich gekauft oder gelesen/gehört haben. Wir entfernen aber gefälschte Rezensionen.



Inhaltsverzeichnis

Einleitung

Dea Aame un der Krösus

Aamut un Demut füahrn zum Himmlke

Bruuda Lustich

Dat blaue Lichtken

Dat Büale

Dat Eadmänneken

Dat trällande un hüppende Lööwnäckachen

Dat oll Müttaken

De stebitztn Tackn

Dea aame Bengl im Graap

Dat Räätzl

Dea Könichssohn, dea voa nix Bamml hatte

Daumsdick

De beidn Könichsblaagn

Simelibeach

Einleitung

Hömma, easma vieln heazlichn Dank füa euja Spässken anne Mäachen un weita viel Bock anne Mäachenbüüskes von mich. Ker, ich bin imma noch mächtich übbawälticht, datta so anne Mäachen hängn tut. Hömma, in diesn säckstn Band habbich widda ma fuffzenn Mäachen füa euch vonne Gebrüüda Grimm zusammgetraagn un se inz pöttische umgeschrieem. Ker, dat glaupze nich, mittlaweile sin et ja schonn neunzich Mäachen ausse Sammlunk vonne Gebrüda Grimm, die ich inz pöttische umgemuddlt happ un et macht mich imma noch mächtich Spässken, weisse.

De neujen Mäachen sin zwaa nich mehr de bekanntestn, abba se sin ächt töfte hömma. Ker, de Gebrüüda Grimm ham noch so viele Mäachen in Petto, da kannich noch einige Mäachenbände rausbringn, abba nua wenna dat wollt, nä..

Hömma, ich hoff, datta au weita de Mäachens treu bleibm tut un se bei Bekannte, bei euch inne Mischpooke oda euren Froindn weitaempfeehln wüadet. Ker, au meine Fänbäiß bei Fääßbukk hat schonn mächtich zugenomm un et wüad mich freun tun, wennse weitahin noch mächtich waksn wüade.

So, ich wünsch euch damma viel Froide un Spässken anne fuffzenn Mäachen innem Büüchsken un pass mich ja guut auf, datta euch im Mäachenwald nich valaufm tut, denn der bööse Wolf waatet nich lange un schwuppz bisse wech, woll. Ich hoff, datte beie näästn Bände au widda mit vonne Paatie seid, also bis denne. Weisse Bescheit, nä!

Liebe Grüßkes un Glück auf

Euja Micha

Dea Aame un der Krösus

Hömma, et wa eima voa altn Zeitn, alz dea liebe Herrgott noch selpz auf Eadn unta de Menschn weilte, da truuch et sich zu, datta einet Aahms müde un schachmatt wa un ihm de Nacht übbafiel, bevoara zu nea Heabeage komm tat, weisse. Nun standn auffm Weech direkt voa ihm zwei Häuskes einanda geegnübba, dat eine echt töfte, mächtich groß un schön un dat andre sehr mickrich, schäbbich un äahmlich anzesehn.

Dat schicke un große Häusken gehöate nen reichn Krösus un dea schäbbigge, kleine Kabachl, nen aam olln Seega.

Da dachte der Herrgott sich:

„Ja hömma, dem Krösus weade ich ja nich beschwealich falln tun: bei dem willich ma übbanachtn machn un mich bei ihm ein apratzn machn.“

Da laatschte der Herrgott auf die töfte Hütte zu un kloppte anne Tüar, alz der Reiche Seega dat kloppm anne Tüare höate, machte er dat Fenstaken offm, glotze raus un fruuch den Fremdn, watta denn bei ihm wolle.

Illustration: Otto Ubbelohde 1867 – 1922 (Bild-PD-alt)

Der Herrgott antwoatete:

„Glück auf Kumpl, ich bitte dich ummen Nachtlaaga.“

Der Krösus glotzte sich den Wandasmann von Kopp bis zuare Quantn genau an un weil der liebe Gott nua schlichte Klamottn auffm Leip truuch un nich aussah wie eina, der et dicke auffe Tasche hat, schüttelte er mittn Kopp un sachte zum Wandesgeselln:

„Ker, vapiss dich du Flitzpiepe, ich kann dich bei mich nich penn lassn, meine Kamman un Kabüffskes lieegn volla Kräutas un Saamen un wennich jeedn daheagelaufnen Seega, der an meine Tüar kloppm tut aufnehm un beheabeagn wüade, so könnt ich mich gleich nen Bettlstaap inne Flosse nehm. Suuch dich ma wacka nen andret Untakomm, weisse.“

Schluuch dat Fenstaken zu un ließ den Herrgott voare Tüare am stehn. Also keahrte ihm der liebe Gott den Buckl zu un ging hinüüba zum keinen, schäbbign Kabachl, kaum hatte er doat angekloppt, so wuade ihm von den Aamen Keal geöffnet un er baat den Wandasmann hinein.

„Hömma Kumpl, bleipt ma ruhich de Nacht übba hia bei mich inne Hütte“, sachte er, „et is schonn zimmlich finsta inne Welt un heut könnta eh nich viel weitakomm tun, ich bereit euch wat zu futtan zu un ne Fuazmolle zum ratzn, weisse.“

Hömma, dat gefiel dem lieebm Gott gewaltich un er traat zu ihm ein. De Olsche det Aamen reichte ihm de Flosse, hieß ihn heazlich willkomm un sachte, datta sich dat bei ihnen ruhich gemüütlich machn sollte un mit ihnen voalieb nehm, se hättn zwaa nich viel zu spachtln, abba allet wat et wäare, dat gääbm se von Heazn gean. Dann setzte se de Eapels aufs Feuja un deaweil se kochtn, melkte se dat Zigglein, damit se ein wenich Milch dazu hättn, vastehsse!? Un alz dat Tischken gedeckt wa, pfleetzte sich der Herrgott nieda un spachtelte mit ihnen un et schmeckte ihn de schlechte Kost doch recht gut hömma, denn et waan vagnüüchte Visaagen mit am Tischken dabei, weisse.

Nachdem se gespachtelt hattn un et Zeit zum Pennen wa, da rief de Olsche heimlich ihrn Olln zu sich un spraach:

„Hömma mein lieba Mann, wia wolln et unz heute Nacht ma auffm Streu gemüütlich machn tun un den fremdn Seega in unsre Fuazmolle ratzn lassn, damitta ma so richtich auspenn kann, vastehsse!?; er is ja den ganzn lieem langn Tach übba rumgelaatscht un da wiata schachmatt un mächtich müde sein, weisse.“

„Vom Heazn gean liebe Mattka,“ antwoatete er, „hömma, ich willz ihn ma wacka anbieetn machn,“

ging zum Herrgott un baat ihn, wennz ihm recht un billich wäare, möchta sich doch in ihre Poofe zum ratzn leegn un seine Porreepiepm ma oandlich ausruhn. Der liebe Gott wollte den beidn Altn Greisn nich ihr Nachtlaaga wechnehm tun, abba se ließn sich nich apbringn machn, bissa et entzlich tat un sich in ihre Molle leechte; sich selpz machtnde beidn nen Laaga aus Streu auffe Eade un leechtn sich zum Pennen. Am andren Moagn standn se voarem Tach schon auf, der Lorenz wa au nonnich aufgegangn un se kochtn dem Fremdn nen Käffken un machtn ihm dat Frühstück, so gut se et eehmt hattn, weisse. Alz nun der Lorenz duachs Fenstaken reinschien un der liebe Gott aufgestandn wa, aaßa mit ihnen seine gemachtn Büttakes un süppelte dat Käffken un wollte seinet Weeges weitaziehn. Alza inne Tüare am stehn wa, sachta zu de aamen Leutz:

„Hömma, weila mitleidich un fromm zu mich geweesn seid, so wünscht euch ma dreijalei, dat willich euch eafülln tun.“

Da sachte dea aame Keal:

„Ach weisse, wat sollich mich dennoch wünschn alz de eewige Seelichkeit un dat wa zweie, so lange wa noch leebm tun, gesund dabei bleibm un nich Koddrich weadn un dat wa unsa täächlich Broot haabm, wat willze mehr hömma; füas dritte weissich mich nix zum wünschn.“

Da spraach der liebe Gott:

„Willze dich nich ne neue Hütte füan olln Kabachl wünschn?“

„Oh ja hömma,“ sachte der Aame, „wennich dat au noch eahaltn kann, so wäare mich dat wohl liep un recht, weisse.“

Da eafüllte der Herrgott ihnen ihre Wünsche, vawandelte dat oll schäbbige Häusken in nen neujet, gaap nomma seinen Seegn un zooch von dannen.

Et wa schonn volla Tach, alz der Krösus aufstand. Er leechte sich an sein Fenstaken un glotzte nich schlecht, alza geegnübba nen neujet, reinlichet un töftet Häusken mit rootn Ziegelns am stehn sah, genau da, wo sonz nua son olla schäbbiga Kabachl stant. Er machte grooße Klüüsn un staunte Bauklötzkes, rief seine Alte wacka heabeizukomm un sachte:

„Sammama, wat issn da drüühm gescheehn hömma? Gestan Aahmt stant da donnoch der olle Kabachl un heute ne töfte Hütte. Lauf ma wacka rübba un tu höaan, wat da Ambach is!“

Da ging de Olle rübba un fruuch den Aamen aus, er eazählte: „Ja weisse, gestan Aahmt kam son Wandasmann, dea suuchte füare Nacht nen Laaga zum Penn machn un heute moagn beim Apschiet hatta unz drei Wünschkes gewäahrt, de eewige Seelichkeit un Gesundheit so lange wa leehm un dat notdüaftige täächliche Broot zum futtan dazu un zuletzt noch anstatt unsra altn Hütte ein töftet neujet Häusken, weisse!“

De Alsche vom Krösus lief eilich zurück un eazählte ihrn Seega wie allet gekomm wa un dea Keal spraach: „Ker, wat binnich Dussl, ich könnt mich inne Fott beißn un; ker hömma, hättich dat nua eha gewusst! Der Fremde is zuvoa hia bei unz geweesn un hat übbanachtn wolln, abba ich Dööskopp hap ihn apgewieesn, weisse!?“

„Eil dich wacka, nimm de Huufe inne Poote,“ spraach de Olsche „setz dich auffm Gaul, so kannze den Wandasgeselln noch einholn tun un dann mussa dich au drei Wünschkes gewäahrn lassn, weisse. Wehe wennich hömma!“

Illustration: Otto Ubbelohde 1867 – 1922 (Bild-PD-alt)

Dea reiche Krösus befolchte den guut gemeintn Rat seina Olschn, jaachte auffm Zossn den Wandra hintahea un holte den Herrgott au noch ein. Er kwatschte fein un lieplich auf ihn ein un baat, er möcht sich dat do nomma übbaleegn machn un ihm nich üübl nehm, datta ihn gestan Aahmt nich reingelassn un apgewieesn habe. Er hätte näämlich dat Schlüsselke vonne Haustüare valeecht gehappt un ihn noch suuchn müssn, abba inne Zeit wäare er ja deaweil apgehaun: wenna abba det Weechs zurückkäme, müsse er bei ihm unbedinkt einkeahren tun, um rastn zu machn.

„Ja nee, is klaa,“ spraach der liebe Gott, „hömma, wennich den Weech nomma zurückkomm tu, so willich et au machn tun.“

Da fraachte der Reiche, oppa nich au schonn drei Wünschkes tun düafte, wie et sein Nachbaa getan hat? Ja, sachte der liebe Gott, dat düafta wohl machn tun, et wäare abba nich gut füa ihn un er solle sich lieba nix wünschn machn. Der Krösus meine abba, er wüade sich schonn wat töftet aussuuchn, dat zu seinem Glück gereiche, wenna nua wüsste, dat et eafüllt wüade. Da spraach der liebe Gott zu ihm:

„Hömma, reit ruhich heim zu deina Olle un de drei Wünschkes weadn dich schonn bald in Eafüllunk gehn tun.“

Nun hatte der Reich Seega dat eareicht, watta valankt hatte, ritt wacka heim zu seine Olschn un fing sich untaweechs am nachsinnen an, watta sich denn wünschn sollte. Wieja sich so bedachte hömma un de Züügls falln ließ, fink der Gaul am springn an, so datta immafoat in seinen Gedankens gestöat wuade un se gaanich zusammbringn konnte, weisse.

Er kloppte dem Gaul auffm Halz un sachte:

„Ker, sei ma ruhich Liesken,“

abba der Zosse machte weita Sperenzkes. Da waad er zuletzt soo äagalich hömma un rief ganz ungeduldich:

„Ker, wennze getz nich aufhöas, so willich, datte dich den Halz brichs.“

Wieja dat letze Woat ausgquatscht hatte, plump, da fiela auffe Eade un der Gaul laach da tot hearum un reechte sich kein bissken mehr; hömma, damit wa sein easta Wunsch futschikato un somit eafüllt. Weila abba von Natua aus geizich wa, wollta dat Sattlzoichs nich im Stich lassn, schnitt et ap un packte et sich auffm Puckl un musste den weitn Weech zu Fuß weitalaatschn, dat ihm de Kwantn qualmtn.

„Ker, getz habbich noch zwei Wünschkes übbrich“, dachta un trööstete sich damit. Wieja nun so langsam duachn Sand dahea laatschte un zu Mittach der Lorenz richtich knallte, da waadz ihm so waam, datta am ööln anfink un ihm brassich zu Mute wa; der Sattl drückte ihm auffm Buckl un weitahin wa ihn nonnich eingefalln, watta sich wünschn sollte.

„Ker, wennich mich au alle Schätze vonne ganzn Welt wünschn wüade,“ spraacha zu sich selpz, „so fällt mich noch allalei Gedöns ein, dieset un jenet. Ker, dat weissich in voaraus; ich willz mich abba so einrichtn, dat et mich nix mehr übbrich zu wünschn bleim tut.“

Dann seufzte er un spraach:

„Jaa, wennich nun der bayrische Baua wäar, der au drei Wünschkes frei hatte, der wusste sich am helfm, der wünschte sich zueast viel Bier un zweitenz so viel Bier, wieja süppln könnte un nochn Fäßken Bier dazu.“

Manchma meinte er, getz hätta et gefundn, abba heanach schien et ihm doch zu wenich zu sein. Da kamen ihm so inne Gedankenz, wat et seine Olle getz gut hätte, se sääße daheim inna kühln Stuube un ließe et sich wohl schmeckn. Dat äageate ihm gewaltich un ohne datta et wusste, spraacha voa sich hin:

„Ker, ich wollte de Olle sääße daheim auffm Sattl un könnte nich mehr runna, anstatt ich ihn auf meinem Buckl am schleppm tu.“

Un wie dat letzte Woat aus seina Muhle kam, so waad der Sattl von seinem Buckl veaschwundn un er meakte, datta den zweitn Wunsch getan hatte. Hömma, da waad et ihm east recht heiß im Gebälch, er fing am wetzn an un wollte sich ganz einsam in seinem Kabüffken hinsetzn un den grooßn Wuaf zu machn, um sich Mächtiget auf sein letztn Wunsch zu sinnen. Wieja abba daheim angekomm wa un de Stuubmtüar offm macht, da sitzt doch seine Olsche mittndrinne auffm Sattl un kannich mehr runna un is knaatschich, kräftich am zäätan un lamentiean.

Illustration: Otto Ubbelohde 1867 – 1922 (Bild-PD-alt)

Da spraacha zu se:

„Ker, gipp dich zufrieedn watte hass, ich will dich Reichtüma vonne ganzn Welt heabeiwünschn machn, nua bleip ma lockka un da am hockn machn.“

Se nannte ihn nen Dööskopp un sachte:

„Ker, wat tun mich alle Reichtüma vonne vadammtn Welt helfm machn, wennich hia weita auffm Sattl sitzn tu; du hass mich draufgewünscht, getz musse mich widda runnahelfm.“

Hömma, er mochte wolln oda nich, er musste nun den drittn Wunsch au tun, datse den Sattl entzlich leedich wiad un runna konnte; un der Wunsch waad alzbald eafüllt. Also hatte er nix davon aussa Äagaa, Mühe, Scheltwoate un nen valoanen Gaul; de aamen Leutz abba leeptn vagnüücht, stikkum un fromm biss an ihr seeliget Ende un der Krösus mit seina Olle äagaatn sich nen Leehm lank übba de vapatztn Wünschkes, weisse.

So isset nu ma, wea Monetn hat un nomehr Reichtum will, dea wiad sich wundan, wenna nahea ohne allet dastehn tut, nä!

*** ENDE ***

Aamut un Demut füahrn zum Himmlke

Hömma, et wa eima nen Könichsdöppken, dea laatschte hinaus aufs Feld un wa im Kopp ganz nachdenklich un ein bisken bedröpplt, glotzte im Himmelke hinauf un dea wa so töfte un rein; so richtich könichsblau weisse, datta seufzte un spraach:

„Ker, wie töfte musset da oohm sein, wennze da sein tuhs!“

Da eablickta nen olln aam Mann, dea bedröppelt det Weechs daher gelaatscht kam un quatschte ihn an un fruuch ihn: „Hömma, weisse wie ich innen Himmlke komm tu?“

Dea oll Keal antwoatete:

„Hömma, da kommze nua duach Aamut un Demut hin. Ker, weisse wat? Ströpp dich ma meine olln zarissnen Plörren übba un wandre sieem Jäahrchen umme Welt un leaan dat Elend kenn; nimm keine Monetn an, sondann wennze Kohldampf hass, bitte mitleidich um nen Kantn Broot, so wiasse dich den Himmlke näahrn tun, vastehsse!?“

Illustration: Otto Ubbelohde 1867 – 1922 (Bild-PD-alt)

Da zooch dea Könichsbengl seine prächtign Klamottn aus un ströppte sich de olln Plörren det aam Keals übba un laatschte hinaus inne weite Welt un eaduldete mächtich Elend. Er nahm nix aussa wat zu Futtan, quatschte nich un beetete nua zum lieem Gott, datta ihn ingswann eima im Himmlken aufnehm wollte. Hömma alz de sieem Jäahrchen rum waan, da kama widda an seinet Vaddas Schlössken voabei, abba kein Aasch eakannte ihn. Da spraacha zure Dienas det Könichs:

„Ker hömma, gehma nach mein Vadda un Mudda un sach den ma, dat ich widda da bin, ich möchte se so geane widdasehn tun.“

Abba de Dienas glauptn nich, datta dea valoane Könichsbengl sei, se beömmeltn sich un ließn ihn einfach stehn.

Da quatschte er se nomma an un sachte:

„Ker hömma, geht domma bitte nach meine Brüüdas un sacht deenen ma, datse ma runnakomm solln, ich möcht se ma widdasehn tun.“

Hömma weisse wat? Se wolltn imma nonnich, biss entzlich eina vonse hinging un et den Könichsblaagn sachtn, abba se glauptn dem Lakai nich ein Woat un kümmatn sich n´ Dreck drum, weisse.

Dann schriepa nen Briefken anne Mudda un beschriep ihr darinne all sein Elend, abba er sachte ihr im Briefken nich, datta ihr Bengl wäar.

Hömma, da ließ ihm de Könjin aus Mitleid nen Plätzken unta de Treppe anweisn tun un ihm zweima tächlich duache Dienas wat zum Spachteln bringn machn. Abba der eine vonne Diena wa bööse un bräsich un un spraach;

„Ker, wat soll der Bettla mit dat töfte Futta!“

Er bbehieltz füa sich selpz oda gaapz den Tööln un brachte den Schwachn, Apgezeahrtn Könichsbengl nua Kraahnebeaga zu süppln; doch dea andre Diena wa äahrlich un brachte ihn, watta füa ihn mit auffm Weech mitbekam. Et wa zwaa wenich, abba er konnte davon ne Zeitlang übbaleehn; dabei wara au ganz geduldich, bissa dann imma koddriga wuade.

Alz abba seine Koddrichkeit imma mehr zunahm un er ganz schwach auffe Porreeepiepm wuade, da begeahrte er dat heil um dat Aahmtmahl zu empfangn, weisse. Wie et nun unta de halbm Messe inne Kiiache so Ambach is, fingn von selpz alle Glöckskes inne Stadt un inne Umgeebunk am läuten.

Der geistliche Pfaffe ging nache Messe zu den aam Seega unta de Treppe, so laacha dann da, tot waara, inz Grass gebissn hatta un in eina Poote hielta ne Rose, inna andren Flosse ne Lilie un neehm ihn nen Stücksken Papier, drauf wa seine ganze Leehmsgeschichte aufgeschrieem.

Hömma, alza untam Toaf kam un begraahm wa, wuuchs am Graap auf eina Seite ne Rose un auffe andren ne Lilie hearaus, weisse Bescheit, woll.

*** ENDE ***

Bruuda Lustich

Ker hömma, et wa eima nen mächtich großa Kriech un alza zu Ende wa, bekamen viele Soldaatn ihrn Tritt inne Fott un duaftn gehn. Nun waad da Bruda Lustich anne Reihe sein Apschiet zu nehm un er bekam nix andret alz nen klein Knapp Komißbroot un viea Heijamänna auffe Kralle, damit zoocha dann von dannen. Der heilige Petrus hat sich abba alzn aam Bettla annem Weechrand gesetzt un wie dea Bruuda Lustich daheakam, baata ihm um Almoosn.

llustration: Otto Ubbelohde 1867 – 1922 (Bild-PD-alt)

Bruuda Lustich antwoatete: