Cum filio pater equitat. Die 10 beliebtesten Balladen auf Lateinisch E-Book

• Herausgeber: Reclam Verlag
• Kategorie: Poesie und Drama
• Serie: Reclams Universal-Bibliothek
• Sprache: Deutsch
• Veröffentlichungsjahr: 2017

Seitenzahl: 44

Beschreibung

Für Fans des Lateinischen immer ein Vergnügen und ideal zur Auflockerung im Lateinunterricht: Franz Schlossers geniale Übertragungen bekannter Texte ins Lateinische. Jetzt neu: Balladen – von Goethes "Erlkönig" bis Fontanes "John Maynard". Für alle Fälle ist die deutsche Version im Anhang mit abgedruckt. Goethe: "Der Zauberlehrling"? "Der Erlkönig" – Schiller: "Die Kraniche des Ibykus"? "Die Bürgschaft" – Fontane: "John Maynard"? "Die Brück am Tay" – Heine: "Loreley" – Conrad Ferdinand Meyer: "Die Füße im Feuer" – Droste-Hülshoff: "Der Knabe im Moor" – Mörike: "Der Feuerreiter"

Leseprobe

Cum filio pater equitat …

Die 10 beliebtesten Balladen auf Lateinisch

Ausgewählt und übersetzt von Franz Schlosser

Reclam

2017 Philipp Reclam jun. GmbH & Co. KG, Stuttgart

Coverabbildung: Markus Lefrançois

Gesamtherstellung: Reclam, Ditzingen

Made in Germany 2017

RECLAM ist eine eingetragene Marke der Philipp Reclam jun. GmbH & Co. KG, Stuttgart

ISBN 978-3-15-961253-9

ISBN der Buchausgabe 978-3-15-019362-4

www.reclam.de

Inhalt

De rege nympharum carmen epicolyricumDe tirone artes magicas tractandi etiam imperito carmen epicolyricumDe gruibus Ibyci carmen epicolyricumDe cautione a Moero praebita carmen epicolyricumDe Loreley Sirene arcana carmen epicolyricumDe ignivigile equestri carmen epicolyricumDe puero in terra uliginosa via decepto carmen epicolyricumDe ponte ferriviario per Tay flumen facto everso carmen epicolyricumDe John Maynard navigii gubernatore animoso carmen epicolyricumDe pedibus in igne palpitantibus carmen epicolyricumAnhangZu dieser AusgabeOriginaltexteLiteraturhinweise

Iohannes Lupimpetus Goethius

De rege nympharum carmen epicolyricum

Cum filio pater equitat

per noctem nigram. Procella flat.

Amplexu tenet puerulum,

ne vim excipiat frigorum.

»Quid terret te, fili mi, dic mihi?«

»Erlregem nonne vides, pater mi,

caudatum regem daemonum?«

»Hoc, fili mi, est somnium.«

»Care puelle, i cum me,

qui bellos ludos ludo cum te.

Ad litus florescunt flosculi.

Matri meae vestitus aurei.«

»Non audis, non audis, patercule mi,

quod daemonum rex promittit mihi?«

»Quare te timor occupat?

Ventus per folia arida flat.«

»O belle puelle, sequeris me?

Meae filiae bene curabunt te.

Quae nocturnas choreas agent tecum,

te suum mulcebunt suspirium.«

»O pater, mi pater, non vides ibi

filiolas daemonis regii?

»Quod vides, mi fili, est alia res.

Quod vides, mi fili, sunt salices.«

»Te amo, desidero te, care mi.

Me non redamanti vim faciam tibi.«

»En eccum, mi pater, me nunc appetit!

Dolorem rex daemonum mi intulit.«

Terrore percussus pater equitat.

Qui filium manibus circumplicat.

Sed praedio capto filius

amplexu contentus mortuus.

Iohannes Lupimpetus Goethius

De tirone artes magicas tractandi etiam imperito carmen epicolyricum

Abiit meus magister

doctor vetus magicus.

Cuius ego nunc minister

praeero Daemonibus.

Magicae peritus

artis, carminum

dicendorum scitus

atque gnarus sum.

I, i, i, i,

i aquatum,

ut allatum

liquidum

profundatur magna vi

maximum in solium.

Everriculum, huc veni

veste vetere ornatum

(diu servus eras seni)

et fac tibi imperatum!

Capite instructum

sis et pedibus,

aquam i adductum

vento citius.

I, i, i, i,

i aquatum,

ut allatum

liquidum

profundatur magna vi

maximum in solium.

Propere ad ripam currit.

Advenit ad fluvium.

Vento citius aquam haurit

ad implendum balneum.

Quod impletur lente.

Omnis situla

plenast influente

aqua frigida.

Siste, scopa!

Labrum lotum

plenum aqua

nunc est totum.

Siste, popa!

Carmen mihi est ignotum.

Quid est verbum exsecrandum,

quo dicendo iterum

fit e scopa ista fandum,

rectum everriculum?

Plura aqua plena

vasa propere

affert. Fontis vena

irruit in me.

Nunc excedit

modum! Rapiam

scopam, capiam

istam dolo.

Hoc angorem mi iniecit.

Fluctibus hauriri nolo!

O te scopam monstruosam!

Fluctu nos submergi vis?

Ubique aquam undosam

cerno in cubiculis.

O te sceleratam!

Fac in lignum te

vertas, te mutatam

gere placide!

Satis aquae attulisti!

Te nunc rapiam.

Te nunc capiam.

Quae in monstrum te vertisti

ascia caedam rusticam.

Iterum daemon nefandus

aquam affert propere.

Haud cunctanter trucidandus

asciae est acie.

Aspice en eum

scissum optime!

Iterum cor meum

spirat libere.

Di meliora!

Scopae scissae

partes fissae

sunt, vae mihi!,

popae factae sine mora.

Opem mihi ferte, dii!

Iterum currunt aquatum.

Stagnat domus. Auxiliare,

o te fluctum exsecratum!,

mihi, mi magister care!

Eccum, quem vocavi!

Dic: auxilio quos

daemones clamavi,

ut absolvam hos?

Abeatis

et fiatis

quod eratis!

Nam est meum

Daemones eliciendi

solum ius – pro fidem deum.

Fridericus Strabo

De gruibus Ibyci carmen epicolyricum

Corinthi cursus aurigarum

certaminaque poetarum

appetiturus Ibycus

deorum erat filius.

Apollo eum exornavit

voce canora. Qua de re

R(h)egio excessit et migravit

Deo iuvante peregre.

Acrocorinthus iam migrantem

salutat lucum nunc intrantem

Neptuni dei pinuum

pium poetam lyricum.

Nihil movetur. Grues canas

cernit, quae comites se dant

et in regiones meridianas

apriciores volitant.

»Salvete, aves, quae comites mi

fuistis in fluctibus pelagi!

Vos socias in dexterum

accipio augurium.

Nam sumus peregrinatores,

qui pervenimus peregre

hospitioque deversores

nos recipi ducimur spe.«

Gradu citato it. Concreto

iam medio est in pineto.

Cui homicidae subito

consistunt in ponticulo.

Pugnae se offert Ibycus.

Sed vulneratus corruit.

Poeta canit fidibus.

Arcubus numquam cecinit.

Homines, deos invocat.

Sed nemo eum adiuvat.

Audit et videt neminem,

nec deum neque hominem.

»Hic moriar indeploratus

ignota in tellure, qui,

eheu, inultus sum necatus

ab ista faece populi.«

Procumbit. Grues advolantes

pennis plaudentes, crocitantes

formidolosis vocibus

non videt, audit Ibycus.

»Grues, eheu, amabo vos,

in ius vocate«, mussitat,

»criminis testes, improbos!«

Quo dicto vita emigrat.

Inveniunt corpus denudatum

vulneribusque deformatum.

Sed hospes Corinthiacus

agnoscit vultum illius.

»Te, quem revideo necatum,

summa speravi gloria

affectum iri et ornatum

clara corona pinea.«

Quod audiunt hospites stupentes

festum Neptuni appetentes.

Magno dolore totius

Graeciae affectust populus.

Qui, Prytanis ut ulciscatur

necati manes, postulat,

ut nex supplicio puniatur,

iustitiam ut restituat.

Quod est vestigium sequendum

ad homicidam reperiendum

in turba sibi aditum

ad ludos facientium?

Sectatur Prytanis latronem

dolosum, hostem invidum?

Scit Phoebus solus responsionem,

qui lustrat vitam omnium.

Commodum turbam sescentorum

pervadit forsitan Graecorum,

flagitii qui fructibus

perfruitur maleficus.

Ad limina Deum templorum

fortasse vel se inserit

ingenti turbae spectatorum,