Dat Immenschuur - Werner Kallmerten - E-Book

Dat Immenschuur E-Book

Werner Kallmerten

0,0

Beschreibung

Hinnerk, der Romanheld, wollte immer Bauer werden, aber seine Eltern haben zu wenig Land dafür, und so beschließt er nach der Schule Imker zu werden. Er geht bei seinem Onkel, der in der Niedergrafschaft (Kreis Grafschaft Bentheim) eine Korbimkerei betreibt, in die Lehre. Nach der Lehre kommt er zurück auf den elterlichen Hof und baut seine Imkerei auf. Natürlich gründet er auch eine Familie und heiratet ... Das Buch ist in Plattdeutsch geschrieben. Plattdeutsch ist mit dem Afrikaans sehr verwandt, und Menschen die Afrikaans können, werden es lesen können. Menschen die kein Plattdeutsch können, werden sich schwer tun, es zu lesen. Menschen die nur wenig Plattdeutsch können, werden nach der Lektüre des Buches Platt besser sprechen können. Das Buch habe ich geschrieben, um das Plattdeutsche wieder in der Gesellschaft hoffähig zu machen. Unsere schöne plattdeutsche Sprache soll doch nicht untergehen, oder? Menschen aus dem Grenzgebiet der Niederlande zu der Grafschaft sprechen fast ein gleiches Platt, welches in der Grafschaft auch gesprochen wird. Für diese Leute ist es auch lesbar.

Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:

Android
iOS
von Legimi
zertifizierten E-Readern

Seitenzahl: 357

Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:

Android
iOS
Bewertungen
0,0
0
0
0
0
0
Mehr Informationen
Mehr Informationen
Legimi prüft nicht, ob Rezensionen von Nutzern stammen, die den betreffenden Titel tatsächlich gekauft oder gelesen/gehört haben. Wir entfernen aber gefälschte Rezensionen.



Danksagung

 Hiermit danke ich allen, die mit zu dem Gelingen dieses Buches beigetragen haben. Das sind: Herrn Hermann Kerkhoff aus Veldhausen, der die Idee des Buches hatte. Ich habe damals 2009 weiße Brieftauben gegen einen Kasten Honig getauscht und er meinte, als ich ihn erzählte, daß ich plattdeutsche Geschichten schreibe, ich solle mal einen Roman schreiben; "Dat Immenschuur". Es sollten aber mindestens 300 Seiten sein. Auf der Rückfahrt von Veldhausen nach Schüttorf fiel mir dann der Anfang ein. Nun sind es 250 Seiten geworden und irgendwann will man ja auch ein Ende finden.

Es ist auch ein Stück von mir; auch ich wollte früher immer Bauer werden und hatte zum Spielen früher einen Bauernhof aus Holz. Ich interessierte mich auch immer für Bienen, aber nach meiner Schulzeit kam ich nicht auf die Idee von unseren kleinen Nebenerwerbshof eine Imkerei zu machen. Statt dessen lernte ich bei der Firma Bayer AG in Leverkusen Chemielaborant und bin Chemieingenieur geworden. Heute betreibe ich die Imkerei als lohnendes Hobby mit 20 Völkern seitdem ich 1996 in Erwerbsunfähigkeitsrente ging.

Der Roman spielt nach dem 1. Weltkrieg und zu Zeiten, als es noch nicht die "Varroamilbe" und die "Amerikanische Faulbrut" gab. Heute gibt es jedes Jahr immer wieder Völkerverluste und die früheren Trachtverhältnisse existieren durch den starken Maisanbau heute auch nicht mehr. So ist der Roman auch eine Art Science-fiction- Das Know how von heute und die Trachtverhältnisse von früher. Der Romanheld imkert in Bienenkästen mit Rähmchen, die damals erst aufkamen. Die Kuntschbeute wurde 1871 von Kuntsch aus Wolfenbüttel zum Patent angemeldet und nur reiche Leute wie Hans Fallada und andere imkerten in so modernen Beuten. Die landläufigen Imker hatten damals immer noch Bienenkörbe.

So danke ich vor allen Herrn Kreyelkamp vom Bienenmuseeum in Gescher, Herrn Lohgeerds aus Wengsel und Herrn Bernd Schippers aus Georgsdorf, die mir die Plattdeutschen Ausdrücke und Verfahrensweisen der Korbimkerei überliefert haben.

Meiner Mutter und Herrn Ottink danke ich für die Überlieferung der vielen Plattdeutschen Ausdrücke, die bei mir verschollen waren.

Karl Sauvagerd

Heergods Natur

O maakt nich alle grund torecht

Tot akkerland, tot moat en weide

Loat hier en door een hökien frij,

een strepien fen, een steechien blif

soa as uns dé Heergod gif.

O haut nich alle heggen fut,

vebrennt nich all´dé brömmelbüsche,

en maakt nich alle kölke too,

woar wild noch gööjt wee´n, löis en rüschen.

Loat wassen doch denn gellen broam,

denn woagebus, denn berkenboam!

Noch is´t in usse Groaschupp mooij:

O sorget doch, dat´t soa magg blieven!

Wi mödt ut usse Moderland

Nich alle moijigkeit vedrieven!

En´n moijsten goarn up dè duur,

dat is en blif doch Gods natuur!

Drüm makt nich alle grund torecht,

tot akkerland, tot moat en weide,

loat hier un door een hökien frij,

een streepien fen, een stückien heide,

dat hier un door een stechien blif,

soa´t ussen leeven Heer uss giff!

Aus „Ut dè Pütte“ Das Bentheimer Land Band 132

Vorwort

Dieses Buch soll dazu beitragen, die Plattdeutsche Sprache, wie sie in vielen Gegenden Norddeutschlands noch gesprochen wird, zu pflegen, und an die jüngere Generation weiter zu geben.

Das Plattdeutsche ist beheimatet im Münsterland, im Weserbergland, im Osnabrücker Land bis hin zum Brauschweiger Land in südlicher Abgrenzung. Die Nördliche Abgrenzung bildet die Küste und Mecklenburg und Teile Pommerns gehörten früher auch dazu.

Das Plattdeutsche hat viele regionale Plattdeutsche Ausdrücke, die nur in der betreffenden Region gebraucht werden, und ich möchte allen, die dieses Buch lesen, ans Herz legen, diese Ausdrücke mit geschriebenen Texten und Geschichten literarisch zu dokumentieren.

So gibt es für die Zukunft entweder die Möglichkeit, daß die ältere Generation sie an die jüngere Generation durch Vorlesen oder durch Unterhaltung weitergibt, oder sie verschwindet für immer in den Archiven, und vielleicht wird man sich irgendwann geschichtlich wissenschaftlich mit dieser Sprache beschäftigen.

Die Schreibweise meines Buches soll dazu beitragen die Schreibweise derart zu gestalten, daß man die Sprache mit Hilfe der im deutschen verwendeten Schriftzeichen irgendwie so niederschreibt, daß der Wortlaut wiedergegeben werden kann. Außerdem habe ich in meiner Schreibweise das ´` Apostroph eingeführt, um die Betonung der Sprache zu dokumentieren.

Apostroph nach unten bedeutet das e zu verschlucken oder kurz zu sprechen und Apostroph nach oben Stimme heben.

Die Plattdeutsche Sprache enthält das oa. Sauvagerd kaufte sich extra eine Dänische Schreibmaschine, um das oa wie im Dänischen zu schreiben. Keinesfalls sollte man das oa ao schreiben. Das muß man begreifen.

Außerdem kommt viel öa, also wie „hé döa“ (Er tat) vor. Ich meine, daß man das so richtig wiedergeben kann.

Außerdem gibt es im Plattdeutschen für „immer“ regionale Unterschiede. Im Hamburg heißt es „jümmers“ bei uns „altied“ und in der Niedergrafschaft „ait“. Aus altied ist ait geworden. Der Niederländer sagt „altiejd“

Im Münsterland und in Schüttorf „kürt“ man Platt und ab Brandlecht fang´t sè an tè proaten. In Hamburg wed´t Platt snack´t.

Für „Jeder“ habe ich iddereene geschrieben, weil wir Sprachlich zu den Niederlanden gehörten.

Ich habe versucht alles in Plattdeutschen oder Niederländischen Worten zu schreiben und es kommt kein hochdeutsches Wort in meinem Roman vor. So soll es sein.

Für Urlaub gibt es kein Plattdeutsches Wort, weil es Urlaub früher nicht gab. Man arbeitete das ganze Jahr, außer sonntags.

Ich habe es aus dem Niederländischen entliehen „Vekanzie“

Bessere Leute fuhren früher in die „Sommerfrische“. Der Städter machte eine „Fahrt in Blaue“, weil auf dem Land früher im Sommer die Flachsfelder blau blühten.

So wünsche ich meinen Lesern viel Spaß beim Lesen und vielleicht trägt mein Buch ja dazu bei, sich auf die Plattdeutsche Sprache zu besinnen und sie untereinander zu pflegen.

Schüttorf, den 8. Nov. 2014

Dat Immenschuur

Hinnerk woll altied Buur weärn. Altied, wann sè em froagten: „Watt wiss du dann later weärn?“ dann antwordte hé: „Ik will Buur weärn“. Dat kam doar van, datt siene Öllern em, wu hé dree Joar oalt was, nen kleinen Buurenhoff ut Holt mett allerlei Veewerk tè Wiehnachten schonken hadden. He satt dor mett winterdags an`n Oam und spöllde. In´t Sommer satt hé in´n gellen Sand, döa mett siene Finger plögen un tünde datt Veewerk mett Stöckskes in. As hé dann tien Joar oald was, spöllde hé mett sien´n Frönd „Buur un Perd“. Dorto wöa ne Liene, föar dé, well Perd was, an `ne Arme bunden, un dé moß dè Treckwage trekken. Dè Buur satt up´n Brett up dè Treckwage. Moal was denn eenen Perd, un moal denn annern. Sé wesselten sik wall aff.

As hé dann twölf Joar oald was, baude sien Vader em ´n Knieneschott und hé kräg ne Möare(Häsin) van nen Noaber. He döa sè bi nen annern Noaber bi´n Buck, un sé ha noa väer Wecke vief Junge. Dé wöa´n noa 6 Wekke in´n grötter Schott doan, un hé döa sè noch moal bi´n Buck. Dor ha hé denn Sommer öwer twee Koppeln Junge. Hé foarde dé Junge mett Gress un paar Haane vull Haver. Sien Bessva(Opa) lehrde em mett dè Schwaare(Sense) tè maijn, un sé döa’n in´ne Kohweide dé Geilstellen afmaijen, oabens, wann sien Vader eere enzige Koh melkte. In´t Hervst wöa’n dé jungen Kniene dann schlacht. Dat möak sien Vader. Hé ha sik al ümhört, well alle Kniene heben woll, un hé brachte sè dè Lööde. Hé nöam föar een Knien eene Reichsmark, un an´n Schluß ha hé tien Reichsmark vedeent. Dé kammen in´n Spoarpott.

As hé veerteen Joar oald wass, un ut´t Schoole kamm, sä sien Vader to em: "Joa Jung, wi hebbt bloß ne Kötterej un up usser Land kaas kin Buur werden, menn in´ne Neddergroafschupp is Ohm Röttgers, dé heff n´ Immenschuur un läwwet doar van. Wi föar´t dè moal up´n Sunndag henn, un kiekt us datt an. Vlicht mag´st datt ja doon!“ Up Sunndag göngen sè dann noa´n Quendrupper Bahnhoff un kofften sik ne Karte bis Emmelkamp. Van Emmelkamp was´ t noch ne halve Stunde tè loopen. Bij Ohm Röttgers ankommen, gaff´ t n´ groat Trara „ Man Hemann, di hebb ik ja lange nich mär sehen. Dat kann wall all vief Joar her wärn, datt du doar wessen bis“. „Joa datt kümp henn. To dienen füftigsten wadden wi datt lessde moal doar un wann kommt wi moal in´ t Knollenland. Du käs ja wall Hinnerk, mien`n Sönn. De will Buur weärn. Du biss doch ock nen Buur mett diene Immen off nich?“ sä sien Vader. „Joa, wi läwwet doar van miene Meta un ik. Wi bint nu fiefenfüfftig, und Kinner hebbt wi nich. Ik kann em dè Imkerej wall lehrn. Wu heff hé dann in´ t Schoole affschnedden?“ froachte Ohm Röttgers. „ Hé heff alle bloß eenen un tween“ mände sien Vader. „Dann kann ik em bruken. Nöamlik nen Dummen, dé lehr´ t nooijt. Is hé dann al moal van nè Imme of nè Wöpse stocken wodden? Dé Watten fall´t bi´n ersten Steck üm, un goa´t dran doad“ sä Ohm Röttgers. „ Joa, ass hé elf Joar oald wass, is hé moal in´ t Wöpsennöst trappt un heff n´ paar Stecke aff krägen. Bleärt heff hé wall, menn anners wass nix. Wi hebbt up dé Stecke Sippelsaft makt. Dat hölp“ sä sien Vader. Dor kamm Meta an, un sä gud`n Dag to Hinnerk un sienen Vader. Sé wass datt Süster van Hinnerks Moder. „ Kommt binnen. Kann’k ju watt Anbeden? Ik glöaf wi kokkt ´n Köppken Tee mett Neijoarskoken. Wi hebbt düssen Winter soa vull doar van makt, datt wi ait noch wekke hebbt. In´ t Winter is mett dè Imkerej ja niks tè doon. Dor hebbt wi Tied genooch“ sä Tante Meta. Sé göngen in´ne beste Kamer un settden sik up ´n Stool. Tante Meta göng in´ne Kökken un stokkte dè Meschine an un setde Water up. “Machs noch nen Oalbeernbittern off wiss leever nen Schümerschen Kloaren“ froachte sé Hinnerks Vader. „ Ne, do mi menn nen Schümerschen“ sä Hinnerks Vader.

„Un Hinnerk krigg nen Oalbeernbittern“ sä Tante Meta. Sé halde dree Schnapsgläskes ut dè Glasenkaste un dé Karaffe mett denn Oalbeernbittern, un stellde sè up dè Toafel. „Denn Schnaps he’k in´n Kelder, ik bin gliks wer doar“ sä sé.

Hinnerk bekäk sik dè Glasenkaste. Hé ha noch nooijt so ne mooije Glasenkaste sehen. Sé wass ut Eke, un sé ha dree Döaren. In ne midde wassen Butzenschiven in, un et stönn een Teeservice drin. Up de rechte Döare was G.R. Inschnitzt un in dè linke Döare M.R. In dè Middelte söach man 2 Ringe inmeka. Unnen ha sè noch Laden mett ingeschnitzte Immen.

Dé Karaffe mett denn Aolbeernbittern bestönn ut geschleppenen Bleikristall. Ahls in allm ha hé denn Indruck, datt hé hier nich bi arme Löder wass. Tante Meta kamm weer, un schenkte Hinnerks Vader un Ohm Röttgers nen Schümerschen in, un Hinnerk kräg nen Oalbeernbittern. Dann nöam sè datt Teeservice ut dè Glasenkaste, stellde et up dè Toafel un halde nen groaten ovalen Teller ut dè Glasenkaste. Sé göng in´ne Kökken üm dè Neijoarskoken tè halen un lechte sè up denn groaten Teller. „So Hinnerk, nu ett menn paar Neijoarskoken“. Hinnerk löat sick nich lange nöagen un namm aff van´ n Teller. Nu kokte ock datt Water föar´ n Tee und sé namm dé Teekanne, spöllde sè heet ut, döa dree Löppel vull Tee drin, un göat datt kokende Water drin. Dé Kanne settde sè up´n Stövken un löat denn Tee trekken. Hinnerk sien Vader unterhöhl sick mett Ohm Röttgers öwer dè Politik. Dat sè nu Demokratie hadden un kinnen Krieg mehr, datt wass mooij. Tante Meta göat dé Teekanne full heet Water un sé döa’n Teedrinken. Hinnerk att alle wieder Neijjoahrskoken un siene Tante Meta lä ait weer wekke drup.

„Soa Hinnerk, nu wies ik di moal datt Immenschuur“ sä Ohm Röttgers. Se göngen döar dè Kökken up dè Dälle un dann döar dè Nenndöre up´n Hoff. Links up dè Dälle wass denn Peerestall. Up´n Hoff wass rechts dè Schüüre föar dé Wagens, un links wassn soa´ n Paar Affdäcker in´ n Karree anleggt. In dè Mitte stönn nen Appelboam. Under dè Affdäcker stönnen dè Körwe, un dè Immen suseten in un ut. „Im Moment hebb ik 150 Völker, dé kommt midde August in´ ne Itterbecker Heide. Noa dè Heide werd 115 Völker aff schwefelt un 35 hoal ik övern Winter. Een Volk brengt 10 Pund Heidehonnig. Un een Pund Heidehonnig verkoap ik van´ t Joar föar 3 Mark genau soa, watt dè Botter kost. Dann hebb ik van´ t Joar 3600 Mark föar tè lebben.“ Dat erstaunde Hinnerks Vader. Hé ha up dè Mölle, woar hé arbeitde, 40 Mark in´ne Wekke. “Dann hebb ik noch nè Krankenversicherung föar mi un miene Frau un ik do ock noch klebben föar dè Rentenversicherung. Dat geht von dé 3600 noch aff. Un Ssucker föar de Immen mo´k ock noch koapen“ sä Ohm Röttgers. Sé göngen wer binnen.

„Na Hinnerk wiss Imker weärn?“ fröag Tante Meta, Hinnerk. „ Wu lange mott ik dann leären Ohm Röttgers?“ froagte Hinnerk trügge. „Ik denk, wann du 2 Joar hierbliffs, dann hebb ik di ahls leärt. Du begripps ja gaue un bis nich under dè Göase utbrottd. As Erste moß du leären wu Körwe flochten werdt. Dat mak wi düssen Winter un dé Körwe kaas behollen. Un wann utleärt hes, dann kris van mi twee Körwe mett Immen.“ „ Mott ik dann ok noch watt betalen föar Kost un Logie?“ froagte hé Tante Meta.“ Nä betalen bruks du niks. Un wi hebbt ock wall ne Kamer föar di“, sä Tante Meta.

Hinnerk sien Vader käk noa dè Uhr. „Oh, half sess. Kott noa sess föar’t denn lessten Zug, wie mött`d loss“. „Ik spann effkes datt Gigg an, un föar ju met´d Peerd noa ´n Bahnhoff, dann bruk i nich tè loopen!“ sä Ohm Röttgers. In vief Minuten ha hé anspannt, un Hinnerk un sien Vader stägen up. „Na, dann et Beste, Tante Meta nächste Wekke komm ik“, sä Hinnerk. Tanta Meta döa em noch nen Tuten mett Nejjoarskoken mett, un winkte noch bis sè üm´ n Hook wassen.

Ohm Röttgers löat datt Peerd in´ n Draff loopen, un noa 10 Minuten wöa’n sè an´n Emmelkamper Bahnhoff. Sé käken up ´n Fahrplan. „ Na dann loat us glik Näggel mett Köppe maken“, sä Hinnerks Vader. “Hé föar’t mett denn Dingsdags 10 Uhrs Zug, dann is hé üm 11 Ühr in Emmelkamp, du kas em dann affhalen. Hé kann siene Plüdden ja nich denn wieden Weg schleppen! Is datt gut?“, froagte Hinnerk´s Vader. „Joa, ik hal em natürlik aff.“ sä Ohm Röttgers un Hinnerk ha dè ock niks tögen. Sé hadden noch´n betken Tied un Ohm Röttgers stöak sik dè Piepe an.“ Dat kan´k di nu all seggen. Wann Du in´n Korf kieken wiss, dann moß dè at erstes betken Roak under bloasen, anners steckt sè die. Wann du Immen noakiken wiss, noijt ohne Roak!“sä Ohm Röttgers. „Menn wi koap´t di ne Imkerpiepe, du röaks ja nich, Hinnerk“ „ Joa segge datt nich so laut. Kottens schelden mi van miene Sundagsschen Zigarren ene. Ik weet nich woar dé blebben is“ sä Hinnerks Vader. Dann kamm denn Zug, un sé stägen in. Bie`t Anföaren käken sè ut´t Fenster, un Ohm Röttgers winkte „Gut goan“- „Joa, dann bis Dingsdag“ sä Hinnerk.

Se settden sik up dè Holtbanke. “Ik glöav, dé Röttgers bint rieke Lööde“ sä Hinnerk. „Ik hebb noch nooijt soa ne mooije Glasenkaste sehn“.“ De heff sien Broar em makt, to siene Hochtied“ sä Hinnerk sien Vader „Dé is nöamlik Timmermann. Menn hé vedeent mett siene Imkerej mehr, as ik up dè Mölle“.Hinnerk käk ut´t Fenster. Sé wadden al an´t Rogge maien. Un aff un to sach hé ock noch nè Weide mett Heuoppers, un manks kamm ock moal n´ Stück mett bloijnde Bookweide.“ Ik glöav ut dè Bookweide haalt sè ock wall watt rut“ sä Hinnerk to sien Vader. „Joa kann wall weärn. Jedenfalls brucks Immen nich foaren un in´t Winter kaas ja Holt hauen goan“ sä Hinnerks Vader. „ Off Körwe flechten“ sä Hinnerk.

In Quendrupp ankommen, möaken sé sik up denn Noahuseweg noa Schüttrup. In Huse fröag siene Moder glik, wu´t loopen wass. „He kann Dingsdag bi Ohm Röttgers anfangen. Ik hebb noch denn ollen Seesack van´ t Militär, doar kaas monnen siene Plüdden inpacken un wi brengt em Dingsdag mett dè Treckwage noa dè Bahne. Ohm Röttgers haalt em üm 11 Uhr in Emmelkamp aff“ sä Hinnerks Vader. “Un well foart miene Kniene, wann ik nich doar bin?“ froagte Hinnerk. „ Dat kann dien Süster, Marie, ock wall doon!“, sä siene Moder. „Menn, Marie kann nich mett dè Schwaare maijn!“sä Hinnerk to siene Moder. „Dann lehrt Bessva em datt, et is ja ock all 12 Joar, un to Noat kann Bessva ja dè Kniene ock wall moal foaren, un woar du jüst bi foaren bint: De Kniene bint noch nich foart un dè Koh is ock noch nich molken, datt is ju ne Upgabe“, sä Hinnerks Moder. Dor göngen Hinnerk un sien Vader noa dè Kohweide, den eenen mett denn Melkömmer un den annern mett dè Schwaare up´n Nacken un met´n Sack in´ ne Haane un döan er Werk.

Hinnerk sien Moder kääk eer noa, un eär völl up, datt Hinnerk al boale so groat wass ass sien Vader. Sé settde Melk up´ t Füür un kokkte nè Melksuppe. In´ n Kelder ha sè noch dé Bookweidenjanhinnerks van vè Mirage un stellde sè up dè Toafel. Sé halde datt Schwattbroat ut dè Broatkaste un dè Botter ut´ n Kelder un stellde ahls up dè Toafel. Dor kammen Hinnerk un sien Vader weer an. Hinnerk foarde dè Kniene, un sien Vader säijde dè Melk döar un höng sè in´t Rägenback „Menn, wann Wiehnachten is, dann komm ik noa Hus un dann giff´ t Knien mett roaden Koahl“, sä Hinnerk to sien Vader.

“Marie, etten kommen!“, röap Hinnerks Moder up´n Hoff. „Hinnerk, segge effkes Bessva bescheed, dé sitt up dè Upkamer“ sä siene Moder to em. Hinnerk göng in`ne Upkamer, un Bessva satt in´n Schaukelstool un röakte siene Piepe. „Bessva, wi will´t etten!“sä Hinnerk. “Na, wu wass´t in´t Knollenland?“ froagte sien Bessva „Wall gut, wi hebbt ahls kloar makt,“ sä Hinnerk. “Dann wiss nu Imker weärn? Ik weet bloas, datt Immen ene lellik stecken könnt!“, sä sin Bessva. „Man mott Roak gebben, dann steckt sè nich, Bessva“, sä Hinnerk. „ Na dann menn Roak, ik glöv nen Schleier un leerne Handschken bint ock nich vekehrt“ sä sin Bessva. Sé göngen in´ne Kökken un settden sik an´ t Toafel up eären Platz. Doar kamm Fritz, sien öllere Broar, ut dè beste Kamer un setde sik up sienen Platz. “Na, wu wass´t in´t Knollenland“ froagte sien Broar. „Dingsdag bis mi loss, dann föar ik noa Ohm Röttgers un ploage di nich mehr“, sä Hinnerk. „ Oh, mooij, dann he’k ne heele Kamer föar mi sölms“ sä sien Broar. Hinnerks Vader settde sik an´ t Toafel un siene Moder stellde denn Pott mett Melksuppe up´t Toafel. Dor kamm Marie ock an, un woll sik up eären Platz setten. „Marie, wies es diene Haane“, sä siene Moder to Marie „ Heel schmeerig, aff under dè Pumpe dè mett“ Marie waschchede sik dè Haane un settde sik up eären Platz. „Woar wi alle doar bint, wi´k ju datt seggen: Hinnerk geht Dingsdag noa Ohm Röttgers in Emmelkamp üm datt Imkerejhandwerk tè lehren. He kümp so gaue nich wer! Bloaß Wiehnachten, Pingsten un Poaschen kümp he noa Hus“ sä Hinnerks Vader to siene Löö. „Ik will aber nich datt Hinnerk wech geht“ sä Marie un föng an´t bleären.“ Marie, du moß miene Kniene foaren un Bessva helpt di doar bi“ sä Hinnerk to Marie. “Joa, datt wi’k wall doon“, sä Marie un hörde up tè bleären. Hinnerks Moder döa dè Melksuppe up`n Teller un sé schmerden sik nè Plakke Schwattbroat. Sé döan sik nen Buckweidenjanhinnerk drup un atten eäre Melksuppe dè bie. As sè upgetten hadden, waschcheden sè sik under dè Pumpe un göngen in Berre. Bloß Hinnerk sien Vader un siene Moder bläwen noch up.

Hinnerk sien Moder wöasch dè Tellers aff un sien Vader göng in´ne beste Kamer, settde sik in´n Sessel un stöak sik siene Sundagessche Zigarre an. Ass Hinnerks Moder in´ ne Kökken ferrig was, settde sè sik in denn annern Sessel in´ne beste Kamer. „Ik glöv Hinnerk heff´t wall heel gut bi mien Süster. Schade, datt sé kinne Kinner kreggen hebbt“ sä Hinnerks Moder to eäre Mann. “Joa, datt glöv ik ock“ sä Hinnerks Vader. Et spiete em, datt sé kinne Kinner hadden. As hé upröakt ha, göngen sè ock in Berre.

Moandagmonnen was Hinnerk heel froh up. “ Moder, wi mödt miene Saken packen” sä hé to siene Moder. “ Joa, menn ett menn es erste watt”, sä siene Moder. Hinnerk att nen Kanten Broat mett warme Melk. Sé göngen noa siene Kaste in´ ne Schloapkamer un föngen an siene Saken tè packen. Menn siene Saken wassen em boale alle tè klein. An´t lesste nöam siene Moder noch Saken van Hinnerks Vader. Sé packten dann fief Unnerhemden mett kotten un langen Arm, teen Underbuchsen, twee lange Ellies, 10 Paar Drievesche Söcke, 5 Handöker, 3 Janbuschrun Hemden, denn wullenen Bosterok, dree oaldagessche Buchsen un siene oaldagessche Joppe in´n Seesack. Sien Spoarpott kamm dè ock mett in. „So, dien Sundagessches Tüch trekks monnen an. Ik legget di hier up´n Stool. Un watt dè nu an hess, stops noch in´n Seesack“, sä siene Moder.

An denn Dingsdag stönn Hinnerk ock heel froh up. Sien Bessva was ock al up un gaff Hinnerk 5 Mark „ Dat is Geld föar’n Zug, datt noch moal noa Huse Farn kaas.“, sä sien Bessva. Üm neggen Uhr göngen Hinnerk un sien Moder ut´ n Huse. Hinnerk tröak dè Treckwage mett denn Seesack, un siene Moder göng föarrup. As sè in Quendrupp ankammen, hadden sè noch Tied genoog. Endlik kamm denn Zug, un Hinnerk stäg in. Hé sochte sik nen Platz un sé döan denn Seesack döar´t Fenster van´ n Zug. Denn Zug föarde an, un Hinnerk käk ut´ t Fenster. „Et beste, Mamma“, sä Hinnerk. “Gut goan, Hinnerk“, sä Hinnerks Moder. Sé winkte bis hé nich mehr tè sehen wass. Up´ n Noahuseweg göng Hinnerks Moder dör´n Kopp, wann sè em an´ t Ende noch adopteern wollen, watt sollen sè dann doon? Dat woll sè nich toloaten.

In Emmelkamp ankommen, stönn Ohm Röttgers mett dè Kastenwage all vöar´ n Bahnhoff. Hinnerk schmäät sien´ n Seesack in denn Kasten van dè Kastenwage. Up denn Kasten stönn:“Kauft Honig von Röttgers. Echteler 21“. „Moin Hinnerk“ sä Ohm Röttgers. “ Moin, Ohm Röttgers“ sä Hinnerk. Ohm Röttgers reekte em dè Hand un Hinnerk settde sick up denn Buck tögen em. Sé förden noa Hus. Dat wass nu ock sien Tohus föar de nächsten twee Joare. In Huse ankommen, wass Tante Meta an´t Pannkoken backen. „Trekk es erste dien Sundagessche Tüch ut“, sä siene Tante. „Hier is diene Kamer, Hinnerk“. Se gönng´n in´ne Upkamer. In dè Upkamer stönn nè Kaste, n´Berre, nè Waschetoafel un nè kleine Toafel mett nen Stool. „Hier is datt elekrische Lecht“, sä siene Tante. Dat hebb wi van´t Joar kreggen, bruks kinne Sticken un Kersten mehr.“ Dat sé hier ock elektrisch Lecht hadden, datt erstaunde em. Dann was datt Knollenland doch nich soa achter dè Moane, ass sè immer sechten. Hinnerk tröak datt sundagessche Tüch ut, un höng´ t akuroat up dè Böggels in dè Kaste. In´n Seesack ha hé sien oaldagessche Tüch un tröak et an. Hé göng in´ne Kökken. „Hinnerk segge even Gerrad besched, datt wi etten will’t“, sä Tante Meta to em. Hinnerk göng noa buten un sochte Ohm Röttgers. He wass in´ne Schüüre. „Ohm Röttgers, wi will’t etten“, sä Hinnerk. „Joa, ik komm“, sä Ohm Röttgers. Sé göngen beide in´ne Kökken, un settden sik an´t Toafel. Et gaff Bookweidenpannkoken mett Speck in, un Schloat ut´n Goarden. Hinnerk kräg nen Pankoken direkt ut dè Panne mett 5 Stücke Speck in. „Tante Meta, stimmt datt, mien Vader vertellt datt altied, wann dé Schwiegersöns in Lingen oabens too´t etten kammen, un sé krägen in eären Bookweidenjanhinnerk nè masse Speck, dann moggen sè em nich lieden!“, sä Hinnerk. „Dat mag wall in Lingen so weärn, menn hier nich. Un Du biss ja ock nich ussen Schwiegersönn“, sä Tante Meta. Hé döa sik denn Schloat up, un att´n bi`n Pannkoken. „Watt is datt dann föar lekker Suur an denn Schloat?“ fröag hé. „Dat is Zitronensuur!“ sä Tante Meta. „Zitonensuur? Woar gifft dann Zitronen?“ fröag Hinnerk. „Dé gifft in Covern bi dè Winkelwaren. Dree Stück föar eenen Gulden! Dé wasst in Italien“, sä Tante Meta. “Ik woll seggen, in Schüttrup gifft dé nich!“, sä Hinnerk. „Dat Suur is heel lekker“, sä Hinnerk. „Kaas´t ut dè Kumme utlöppeln“, sä Tante Meta. Dat löat hé sich nich twee moal seggen. “Noa dè Middage rösst wi altied bis twee Uhr. Dann do wi Teedrinken. Un noa´t Teedrinken föar wi noa Emmelkamp un koapt di ne Imkerpiepe“, sä Ohm Röttgers. Sé döan dè Teller affwaschen un Hinnerk dröagede sè aff un sé göngen in Berre.

Hinnerk schlöap up´n Berre in, un ass hé weer wacke wöa, hörde hé wat klappern in´ ne Kökken. He stönn up un göng in´ ne Kökken. Tante Meta wass an´ t Teekokken. Dé Tassen un Tellers stönnen all up dè Toafel. Et wass datt oaldagsche Service, nich datt ut dè beste Kamer. Sé stellde ock nen Teller mett Nejjoarskoken up dè Toafel. Doar kamm Ohm Röttgers ock an, un sé setten sik an dè Toafel un drünken Tee. Hinnerk att weer nen Nejjoarskoken, menn dé was toa(zäh), un hé stippte sè in´n Tee. „Tante Meta, dé Nejjoarskoken bint toa“ sä Hinnerk to siene Tante. „Dat bint dé Oldagesschen, dé möadt ock up“, sä Tante Meta. As sè denn Tee updrunken hadden, göngen Hinnerk un Ohm Röttgers up dè Dälle noa´n Peerestall. „Hess al moal n´ Perd anschirrt?“, fröag Ohm Röttgers. “Nee, he’k noch nooijt doan, wi hebbt ja kinn Perd“, sä Hinnerk. Ohm Röttgers nöam denn Toam van´ n Haken un göng bie´ t Perd in´ n Stall. “Komm es hierhen“, sä Ohm Röttgers to Hinnerk. Hinnerk göng ock in´n Stall. „Soa döss em dé Trense in´n Bäk un soa döss em denn Toam över dè Ohrn. Un dann moß noch denn Remen under´n Halse fastemaken“, sä Ohm Röttgers un döa denn Toam weer aff. Hinnerk probeerde et, un kräg´t ock hen. Soa nu doo´t ut´n Stall. Hinnerk nöam datt Perd bi´n Kopp un göng dè met up dè Dälle. Sé hakten dé Liene in un legten em datt Geschirr an. „Soa moß denn Bukremen faste maken. Dé Liene kümp döar dé beiden Ringe. Dé Kedden kommt an datt "Männechin", i segget van "Klöppel" an´ne Wage“, sä Ohm Röttgers. Sé lään dé Kedden övern Rügge van´t Perd un Hinnerk nöam et bi´n Kopp un sé göngen up´n Hoff noa dè Kastenwage.“ Soa, nu wies ik di es wu´n Perd trüggut geht“, sä Ohm Röttgers. He nöam datt Perd bi´ n Zügel under dè Mule un tröak denn Kopp noa unnen „ Trüggut, Liesa!“ sä hé, un datt Perd göng trüggut in´t Engspann. Sé hakten dé Kedden an´t Männechin, un Hinnerk bünn dè Liene an´ne Bremse faste. „Wann ´n Perd trüggut sall, dann moß ait denn Kopp runder drücken“ sä Ohm Röttgers. „ Dat Engspann kümp in dé Schlaufen van´t Geschirr“ Sä Ohm Röttgers un döa´t drin. Sé settden sik up dè Wage, un aff göngt Richtung Emmelkamp. Underwengs sä Ohm Röttgers: „ Kaas mi ock wall Gerrad nöamen as immer Ohm Röttgers“. „Nee, nen Ohm Gerrad he´k al in Schüttrup“, sä Hinnerk. „Dann segg ik Ohm Rötti of Ohm Gerri“, sä Hinnerk. „ Joa, dann nöam mi men Ohm Gerri“ sä Ohm Röttgers.

In Emmelkamp ankommen, hölln sè bi ´n Isenwarengeschäft. Sé bünnen datt Perd faste un göngen binnen. “Guten Tag Herr Röttgers, womit kann ich dienen?“sä denn Veköper. „ Wi brukt ne Imkerpiepe un nen Schleier met Hoot“ sä Ohm Gerri.“ Nè große oder nè kleine Imkerpfeife“, froagte denn Veköper.“ Ne groate“, sä Ohm Gerri. „ Un dann bruk ik noch een pund töllige Näggel un dree Rullen Wickeldroaht“, sä Ohm Gerri. Denn Veköper halde ahls up un lää et up´n Tresen. Hinnerk bekäk sik dé Immenkörwe, dé dor ock stönnen. „ Dat bint miene, dé hebb ik makt. Dé tusche ik met dé Waren, dé ik hier koape“, sä Ohm Gerri „ Un dé Körwe doar boaben bint ock van mi“, sä Ohm Gerri. Dor boaben stönnen Erappelkörwe, Wöschekorwe un annere Körwe, dé hé ut Weiden flochten ha.“ Un dann woll ik noch froagen, wann miene Blikömmers kommt?“, sä Ohm Gerri to denn Veköper. „ Die kommen nächste Woche!“, sä denn Veköper.“ Na, dann bis nächste Wekke. Schriv´t men alle up“ sä Ohm Gerri. Se nammen sik dé Saken van´n Tresen. “Gut goan“, säen Ohm Gerri un Hinnerk. „Auf Wiedersehn Herr Röttgers“, sä denn Veköper.

Sé göngen noa buten un lään dé Saken up dè Kastenwage. Sé bünn´n datt Perd loss, settden sik up dè Kastenwage un föarden noa Hus. To Huse wiesede Ohm Gerri Hinnerk datt „Betriebsbuch“. Hierin schräf he alle „Einnahmen“ un „Ausgaben“ un belangrijke Kundenadressen. He schräf dè ock dé Piepe, denn Schleier, dé Näggel un denn Droaht in. "Dann probär es dien`n Schleier an"sä Ohm Gerri. Hinnerk tröak sik denn Schleier över´n Kopp un settde sik denn Hoot up. „Dé Gummies kommt under dè Arme“, sä Ohm Gerri, un Hinnerk döa sik dé Gummies under dè Arme. Ohm Gerri halde Tèbak, un Hinnerk döa Tèbak in´ne Piepe. „Dé Piepe kümp döar datt Lock in´n Schleier. Hier hess Sticken! Steck dè Piepe es an!“, sä Ohm Gerri. Hinnerk probeerde et un kräg sè ock an. He bloassde, un dampend göngen sè övern Hoff noa´t Immenschuur. „Hier, datt bint dé Brummswörme, dor könnt wi es kieken, off dè ock Modöppe in bint“, sä Ohm Gerri. „Wat bint dann Modöppe?“ froagte Hinnerk „ Dat bint Könniginnenzellen woar dann later dé Könnigin ut kümp, "Weiselzellen" up hoachdütsch, man nöamt ne Könnigin ock wall Weisel“, sä Ohm Gerri. He kippte eenen Korf an, un Hinnerk bloassde met siene Piepe Roak under. Ohm Gerri dreide denn Korf üm un sé käken dè in. Et kribbelde un wimmelde van Immen. „De Modöppe bint in´ ne Mitte van´ n Korf, men ik glöv et bint dè kinne in. Sé baut noch, dann halt sè ock noch wat. Hier, datt bint Drohnenzellen“, un wiesede an´n Rand van´n Korf up dé Waben, dé betken grötter wadden. „ Wees dann wat Drohnen bint?“, froagte em Ohm Gerri. „Nee, we´k nich“, sä Hinnerk „ Hier, dor löpp eene!“, un wiesede up ne etwas gröttere Imme met runden Achterpand. „ Dat bint dé männliken Immen. Dé begattet dé junge Könnigin bi´n Hochtiedsflug!“, sä Ohm Gerri. „ Aha!“, sä Hinnerk, men hé vestönn dè nix van. Ohm Gerri settde denn Korf weer up siene Stelle, un Hinnerk döa denn Schleier aff. „ Di´n Schleier un diene Piepe kümp in dè Kaste up dè Dälle“, sä Ohm Gerri. Sé göngen up dè Dälle, un Hinnerk möak dè Kaste loss. Binnen in lag allerlei Geredschup föar dè Immen, dé hé noch nooijt sehn ha. He leggde sien´n Schleier un siene Piepe in´n fräij Fack van dè Kaste. „Soa, datt is nu dien Fack, dor döss nu ahls drin, wat du föar dè Imkerej bruks“, sä Ohm Gerri. Sé göngen in´ne Kökken. Tante Meta ha Koffie kokkt. Sé settden sik an´t Toafel. Tante Meta vedeelde dé Tassen un Tellerkes un schnä Krintenstuten af. Dé Botter halde sè ut´n Kelder. Sé drünken Koffie un atten nè Schive Krintenstuten met Botter debie. “Wi könnt noch wall dé Bredderbohlen un dé Plaggen up´n Ackerwagen laden. Dann könnt wi monnen froh noa dè Itterbecker Heide föaren un denn Stand upbauen“, sä Ohm Gerri. „Joa, datt do men, dè Aijerprumen bint al riep. Ik heb sè probeert“ sä Tante Meta.“ Wat hebt dé Aijerprumen dann dormet tè doon?“fröag Hinnerk. „Man sech immer, wann dè Aijerprumen riep bint, dann fäng dè Heide an´t bleuen“ sä Ohm Gerri. „Ach soa“, sä Hinnerk. Sé rössten sik noch´n betken un göngen dann under dè Schüre noa dè Ackerwage. „Hier ligget dé Bredder“ un Ohm Gerri wiesede up nen Stapel lange Bredder, dé in´ne Schüüre laggen. Sé döan dè Bredder up´n Ackerwagen stapeln. Dé Bredder käken dè nen heelen End achern ut. An´ t lesste döan sè noch 150 Torfplaggen boaben drup stapeln, “Woar föar bint dann dé Plaggen?“, fröag Hinnerk. „Dé kommt up dè Körwe, datt sè, wann´t es rängt, nich so gaue natt werdt“, sä Ohm Gerri. Sé wadden ferrig met´ t upladen un göngen binnen. Tante Meta wochte al met´ t Etten. Et gaff Melksuppe met Bokweidenjanhinnerk, koald van vè Middag, un Schwattbroat met Botter drup. As sè upgetten hadden, göngen Hinnerk un sien Ohm in´ ne beste Kamer un Tante Meta wösch dè Tellers aff.

„ Nu segge mi es, woarut besteet ´n Immenvolk?“, fröag Ohm Gerri Hinnerk.“ Ut Könniginen, normale Immen un Drohnen un manks ock Modöppe“ sä Hinnerk. „Naja so ungefähr, n´ Immenvolk heff altied bloaß eene Könnigin un in´ t Vörjoar un Sommer bint dè ock Drohnen in. Un dé normalen Immen bint dé Arbeiterinnen. Dé Könnigin is dé inzige, dé föar Noakommen sorget. Sé leg Arbeiterinnenbrut un Drohnenbrut“ sä Ohm Gerri. He nöam sik n´ Blatt Papier un nen Potdloodt ut dè Kaste un tekende dé dree Individuen: Könnigin, Arbeiterrin un Drohne up´t Papier. „Soa, datt soll´d föar´t erste weärn. Nè Könnigin kann´k di erst nächsten Vörjoar wiesen, off wann in´ne Heide moal nen Brummschwarm (Heideschwarm) aff geht. Dé Teknung is ungefähr in original Gröatde. Nemm di dè Teeknung met!“, sä Ohm Gerri. Hinnerk nöam dè Teeknung, legte se in´ne Upkamer up dè kleine Toafel un nöam sik ´n Handook. Hé waschchede sik under dè Pumpe un sä „Gut Nacht“ to Ohm Gerri un Tante Meta, un göng in Berre. Tante Meta un Ohm Gerri satten noch n´ betken tesammen in´ne beste Kamer. „Wie könnt em ja ock wall wat föar doon, datt he us helpt. Ik wass met denn Stand upladen vandage nich ferrig wodden, wann hé mi nich holpen ha!“, sä Ohm Gerri. „Joa, moß sölms wetten. Jede Arbeit is eäres Lohnes wert“, sä Tante Meta. „Joa, dann do wi em fief Mark in´ne Wekke“, sä Ohm Gerri. Sé waschcheden sik, un göngen ock in Berre.

Annern Monnen wadden se al heel froh up. Tante Meta kokkte Koffie un sé atten Wittweiden Stuten met Honnig un drünken eeren Koffie debie.“ Wi hebbt beschlotten, datt du 5 Mark in´ne Wecke Lohn kris. Men dann moß du us ock helpen. Wann wi ut de Heide wer dor bint, kaas dè Dälle witteln“, sä Ohm Gerri. „Joa, wi´k wall doon“, sä Hinnerk. Sé göngen up dè Dälle. Hinnerk nöam denn Toam van´ n Haken un göng bi´t Perd in´n Stall un leggte denn Toam an. Hé haalde datt Perd ut´n Stall, un sé leggten em datt Geschirr an. Hinnerk spannde et ock alläne för´n Ackerwagen. „Hes al to leärt“, sä Ohm Gerri. Sé setden sik up dè Ackerwage up´n Brett un Ohm Gerri övernam dè Zügel un sé föarden van´n Hoff Richtung Itterbecker Heide. Underwengs droff Hinnerk dè Zügel ock moal hollen, men sé löaten datt Perd in´ n Schritt lopen bie denn schworen Wagen. In´ne Itterbecker Heide ankommen, döan sè es erste dé Plaggen van´ n Wagen. Sé schmäten sè sik to, un packten sè up´ n Büld. Dann döan sè dé Bredder in ne lange Riege up dè Heidegrund leggen. De Bredderriege was wall 100 Meter lang. As sè dormet ferrig wassen, stägen sè up dé lörrige Wage un föarden in´ n Draff wer noa Huse.

Töagen Middag kammen sè weer in Huse an. Tante Meta was an´t Erappel Pankoken backen. Ohm Gerri un Hinnerk waschcheden sik dè Haane un settden sik an´ t Toafel. Tante Meta vedeelde Tellers un Besteck. Sé möak n´ Glass Appelmoos loss, döa´ t in´ ne Kumme un stellde sè up´t Toafel. Sé stellde denn Teller met Pankoken ock up´ t Toafel. Men Hinnerk kräg eene ut dè Panne. Sé atten dè Appelmoos bie. As lessten Gang gafft dann noch dicke Melk met Zimt un Ssucker. As sè upgetten hadden, göngen Hinnerk un Ohm Gerri in´ ne beste Kamer. „Wuvul Beene heff dann ne Imme?“, fröag Ohm Gerri Hinnerk. „We´k nich, ick glöv acht“, sä Hinnerk. „ Nee sesse, hal es dé Teeknung“, sä Ohm Gerri. Hinnerk göng up dè Upkamer un halde dé Teeknung. „Hier hess n´Podtlodt, schrivt die´t up“ Hinnerk schrävt under dé Teeknung. „Wuvul Flöggel heff dann ne Imme“. Hinnerk käk up de Teeknung un sä: „Väre, twee Vorderflüggel un twee Achterflöggel“. „Richtig „ sä Ohm Gerri. „ Ne Imme besteht ut dree Deele: Kopf, Brust und Hinterleib“ sä Ohm Gerri. „schrivt de es dran“. Hinnerk schrävt dran. Dann vekloarde Ohm Gerri noch de „Honigblase“ un denn „Ventiltrichter“. Hinnerk schrävt sik alle up. „So nu röss die men n´ betken“, sä Ohm Gerri un sé göngen in in´ne Schloapkamer un rössten sik. Hinnerk läggte sik up´t Berre un dummelde in.

„Hinnerk, upstoan, et is twee Uhr“, röap Tante Meta. Hinnerk stönn up un göng in´ne Kökken. Se döan Tee drinken un Ohm Gerri sä: „Ik glöav, wi seht to, datt wi dé Körwe in´ne Heide krieget, dor noa kas dè Dälle ait noch witteln.“ „Wu kann man dann dé Körwe hen un weer föaren, dè Immen felget dann ja alle dörnanner?“, fröag Hinnerk. „Denn Korf wed unnern met n´ Korfdook dichte makt un datt Tielgatt (Flugloch) wed Oabends ock noch dichte makt un dann komt de alle verkehrtherüm up dè Ackerwage un wi föar’t sè in´ne Heide!“, sä Ohm Gerri. Ohm Gerri göng up´n Bönn un halde dé Korfdöker. Sé göngen noa´t Immenschuur un läggten bi idderen Korf n´ Korfdook. Hinnerk halde siene Imkerpiepe un bloasste n´ betken Roak under un böarde denn Korf hoch. Ohm Gerri döa datt Korfdook underlangs. Men dor kammen se an ´nen Korf, de löat sik nich hoach böarn. „Hal es ut dè Kaste up dè Dälle denn Droaht met dé beiden Stöckskes dran“, sä Ohm Gerri to Hinnerk. Hinnerk halde denn Droaht un Ohm Gerri schnäh met denn Droaht unnern Korf langs. „ Dé is all verbaut, normalerwiese mott man to rechten Tied Upsetten met´n Upsetzel (högeln)“, sä Ohm Gerri. „Nu mödt wi noch datt Korfdook fastemaken. Hal es dè Knieptange, denn Wickeldroaht un dé tölligen Näggel ut dè Kaste“, sä Ohm Gerri. Hinnerk löap hen un haalde ahls. Ohm Gerri knäp ungefähr ´n Meter Droaht aff un döa’t döar dè Höker van´t Korfdook un wikkelde denn Droaht üm denn Korf, soa datt datt Korfdook stramm wass. Dann stoppde hé noch dé Foallen met töllige Näggel faste. „ Söste, so döat´m datt, hal di men ock ahls ut dè Kaste un help met“, sä Ohm Gerri. Hinnerk halde sik Droaht, Näggel un ne Knieptange un möak´t Ohm Gerri noa. Tögen 7 Uhr Oabends hadden se alle Körwe ferrig un göngen noa binnen in´ ne Kökken. Tante Meta ha al dè Melksuppe ferrig un sé atten eäre Melksuppe met denn övergeblebbenen Pankoken van vè Middag. Noa´ t Oabendetten göngen sè wer noa buten noa´ t Immenschuur. Enkelde Immen flögen noch, un Ohm Gerri sä to Hinnerk: „ Wi wocht noch ne halve Stunde, goa men noa Schippers, mienen Noaber, un haal Kohschiete van´ne Kohweide! Hier hess nen Ömmer un ne Schüppe! Am besten is, du passt aff, wann dè Koh schitt, un hölls denn Ömmer drunner, dé Kohschiete moatt frisch weärn!“ Hinnerk döa, wat em seggt wodden was, un göng up dè Kohweide un halde frische Kohschiete. “Hier hess Kohschiete, Ohm Gerri, wat wuss dor dann mett?“, fröag Hinnerk. „Wann dè Immen sik es döar´ n Korf frett´ d, dann kann man datt met Kohschiete wer dichte schmeren“ sä Ohm Gerri. „ So, dè Immen fleget nich mehr, wi könnt sè dichte stoppen“ sä Ohm Gerri un hé stoppte met`d Mess nen Fussen Gress in´t Tielgatt. „Hal di men ock n´ Mess ut dè Kaste un help met“ sä Ohm Gerri. Hinnerk halde sik n´ Mess un hölp met. „Wi brukt bloaß 30 dichte stoppen mehr krieget wi nich up de Wage“, sä Ohm Gerri. As se 30 dichte stoppt hadden, föangen sè an dé Körwe verkehrtherüm up dè Ackerwage tè packen. Tögen half negen hadden sè alle uppackt.

Ohm Gerri packte denn Ömmer met Kohschiete, twee Decken, eäre Schleier, dé lerdenen Handschken, noch n´ paar Korfdööker, nè Pertoleumlampe, ne Sage, datt Werktüch föar’t Korfdook fastemaken un nen Hamer ock noch up dè Wage. Sé spannden datt Perd in, un föarden loss Richtung Itterbecker Heide. Sé mossen langsam föaren, dormet dé Immen nich so döarschüttelt wöa’n. Unnerwegens wöa´t düster, men dé Moane schinde, un sé konnen dè Wech sehen. Mitten in´ne Nachte kammen sè in´ne Heide an. Sé spannden datt Perd ut un bünnen et an nen Boam faste. „Soa, nu mödt wi woachten bis´t Lecht wädt“, sä Ohm Gerri. Sé lägden sik met dè Decke up dè Grund un vesochten tè schloapen.

Üm half fieve wöa’t langsam Lecht, un sé föangen an, dè Körwe van´ne Ackerwage tè nemmen un stelden sè up dé lange Bredderriege. An´t lessde döan sè met´n Schleier un eäre Handschken an, datt Korfdook aff, un datt Tielgatt loss. Butendem döan sè noch nè Torfplagge up idderen Korf, spannden datt Perd weer in, un föarden noa Hus. Tögen negen Uhr wadden se weer to Hus, un Tante Meta möak er wat tè etten: Rührei met Speck un Schwattbroad met Koffie. Dor up leggten sè sik up´t Ohr un halden denn vepassten Schloap noa. Tante Meta löat sè bis twee Uhr schloapen un makte sè dann wacker. Sé ha Bohnensuppe met ne Mettwoast kokkt, un Hinnerk att nich, he fratt. An´t lessde ha hé dree Teller vul vedrückt. Tante Meta wasst recht, sé woll sowiesoa niks överhoallen. “So, nu hebt wi bis 8 Uhr van Oabend frej", sä Ohm Gerri. „Sallt wi noch betken Theorie maken van ne Imkerej, off wuss schloapen?“ fröag Ohm Gerri, Hinnerk. „ Wi könnt ja betken Theorie maken“, sä Hinnerk.