Die Benediktsregel. Lateinisch/Deutsch E-Book
5,99 €
Mehr erfahren.
- Herausgeber: Reclam Verlag
- Kategorie: Religion und Spiritualität
- Sprache: Deutsch
- Veröffentlichungsjahr: 2018
Die Regel des Heiligen Benedikt von Nursia umfasst Vorschriften für das Zusammenleben der Mönche. Vor der Mitte des 6. Jahrhunderts verfasst, ist sie eine der ältesten und gewiss die folgenreichste religiöse Lebensregel der lateinischen Kirche. Sie hat die Vorstellungen vom mönchischen Leben durch das ganze Mittelalter hindurch geprägt und ist bis heute ein grundlegender Text der christlichen Spiritualität. Gernot Krapinger hat den Text neu übersetzt. Der Pater und Kirchenhistoriker Ulrich Faust ordnet ihn in den historischen Zusammenhang ein. Ein Glossar informiert über Spezialbegriffe. E-Book mit Seitenzählung der gedruckten Ausgabe: Buch und E-Book können parallel benutzt werden.
Das E-Book können Sie in Legimi-Apps oder einer beliebigen App lesen, die das folgende Format unterstützen:
Seitenzahl: 248
Ähnliche
Die Benediktsregel
Lateinisch / Deutsch
Reclam
2018 Philipp Reclam jun. GmbH & Co. KG, Siemensstraße 32, 71254 Ditzingen
Gesamtherstellung: Philipp Reclam jun. Verlag GmbH, Siemensstraße 32, 71254 Ditzingen
Made in Germany 2018
RECLAM ist eine eingetragene Marke der Philipp Reclam jun. GmbH & Co. KG, Stuttgart
ISBN 978-3-15-961403-8
ISBN der Buchausgabe 978-3-15-019280-1
www.reclam.de
Inhalt
[6][Incipit Prologus]
1 Obsculta, o fili, praecepta magistri et inclina aurem cordis tui et admonitionem pii patris libenter excipe et efficaciter comple,
2 ut ad eum per oboedientiae laborem redeas, a quo per inoboedientiae desidiam recesseras.
3 Ad te ergo nunc mihi sermo dirigitur, quisquis abrenuntians propriis voluntatibus domino Christo vero regi militaturus oboedientiae fortissima atque praeclara arma sumis.
4 Inprimis, ut quidquid agendum inchoas bonum, ab eo perfici instantissima oratione deposcas,
5 ut, qui nos iam in filiorum dignatus est numero computare, non debet aliquando de malis actibus nostris contristari.
6 Ita enim ei omni tempore de bonis suis in nobis parendum est, ut non solum iratus pater suos non aliquando filios exhaeredet,
7 sed nec ut metuendus dominus irritatus a malis nostris ut nequissimos servos perpetuam tradat ad poenam, qui eum sequi noluerint ad gloriam.
8 Exurgamus ergo tandem aliquando excitante nos scriptura ac dicente: Hora est iam nos de somno surgere;
9 et apertis oculis nostris ad deificum lumen adtonitis auribus audiamus, divina cottidie clamans quid nos admonet vox dicens:
10 Hodie si vocem eius audieritis, nolite obdurare corda vestra;
11 et iterum: Qui habet aures audiendi, audiat, quid spiritus dicat ecclesiis.
12[8] Et quid dicit? Venite, filii, audite me, timorem domini docebo vos.
13 Currite, dum lumen vitae habetis, ne tenebrae mortis vos conprehendant.
14 Et quaerens dominus in multitudinem populi, cui haec clamat, operarium suum iterum dicit:
15 Quis est homo, qui vult vitam et cupit videre dies bonos?
16 Quod si tu audiens respondeas: Ego, dicit tibi deus:
17 Si vis habere veram et perpetuam vitam, prohibe linguam tuam a malo et labia tua ne loquantur dolum; deverte a malo et fac bonum, inquire pacem et sequere eam.
18 Et cum haec feceritis, oculi mei super vos et aures meae ad preces vestras, et antequam me invocetis, dicam vobis: Ecce adsum.
19 Quid dulcius nobis ab hac voce domini invitantis nos, fratres carissimi?
20 Ecce pietate sua demonstrat nobis dominus viam vitae.
21 Succinctis ergo fide vel observantia bonorum actuum lumbis nostris per ducatum evangelii pergamus itinera eius, ut mereamur eum, qui nos vocavit in regnum suum, videre.
22 In cuius regni tabernaculo si volumus habitare, nisi illuc bonis actibus curritur, minime pervenitur.
23 Sed interrogemus cum propheta dominum dicentes ei: Domine, quis habitabit in tabernaculo tuo aut quis requiescit in monte sancto tuo?
24 Post hanc interrogationem, fratres, audiamus dominum respondentem et ostendentem nobis viam ipsius tabernaculi
25[10] dicens: Qui ingreditur sine macula et operatur iustitiam;
26 qui loquitur veritatem in corde suo; qui non egit dolum in lingua sua;
27 qui non fecit proximo suo malum; qui opprobrium non accepit adversus proximum suum;
28 qui malignum diabolum aliqua suadentem sibi cum ipsa suasione sua a conspectibus cordis sui respuens deduxit ad nihilum, et parvulos cogitatos eius tenuit et adlisit ad Christum.
29 Qui timentes dominum de bona observantia sua non se reddunt elatos, sed ipsa in se bona non a se posse, sed a domino fieri existimantes
30 operantem in se dominum magnificant illud cum propheta dicentes: Non nobis, domine, non nobis, sed nomini tuo da gloriam,
31 sicut nec Paulus apostolus de praedicatione sua sibi aliquid inputavit dicens: Gratia dei sum, id quod sum;
32 et iterum ipse dicit: Qui gloriatur, in domino glorietur.
33 Unde et dominus in evangelio ait: Qui audit verba mea haec et facit ea, similabo eum viro sapienti, qui aedificavit domum suam super petram;
34 venerunt flumina, flaverunt venti et impigerunt in domum illam et non cecidit, quia fundata erat super petram.
35 Haec complens dominus exspectat nos cottidie his suis sanctis monitis factis nos respondere debere.
36 Ideo nobis propter emendationem malorum huius vitae dies ad indutias relaxantur
37 dicente apostolo: An nescis, quia patientia dei ad paenitentiam te adducit?
38[12] Nam pius dominus dicit: Nolo mortem peccatoris, sed convertatur et vivat.
39 Cum ergo interrogassemus dominum, fratres, de habitatore tabernaculi eius; audivimus habitandi praeceptum: sed si compleamus habitatoris officium.
40 Ergo praeparanda sunt corda et corpora nostra sanctae praeceptorum oboedientiae militanda.
41 Et quod minus habet in nos natura possibile, rogemus dominum, ut gratiae suae iubeat nobis adiutorium ministrare.
42 Et si fugientes gehennae poenas ad vitam volumus pervenire perpetuam,
43 dum adhuc vacat et in hoc corpore sumus et haec omnia per hanc lucis vitam vacat implere,
44 currendum et agendum est modo, quod in perpetuo nobis expediat.
45 Constituenda est ergo nobis dominici scola servitii.
46 In qua institutione nihil asperum, nihil grave nos constituturos speramus.
47 Sed et si quid paululum restrictius dictante aequitatis ratione propter emendationem vitiorum vel conservationem caritatis processerit,
48 non illico pavore perterritus refugias viam salutis, quae non est nisi angusto initio incipienda.
49 Processu vero conversationis et fidei dilatato corde inenarrabili dilectionis dulcedine curritur via mandatorum dei,
50 ut ab ipsius numquam magisterio discidentes in eius doctrinam usque ad mortem in monasterio perseverantes passionibus Christi per patientiam participemur, ut et regno eius mereamur esse consortes.
8 Röm 13,11
10 Ps 95,8
11 Offb 2,7, cf. Mt 11,15
12 Ps 34,12
13 Joh 12,35
15 Ps 34,13, cf. 1 Petr 3,10
17 si – vitam, cf. Mt 19,16; Ps 34,14 f.
18 et cum – vestras, cf. Ps 34,16; Jes 58,9, cf. 65,24
20 viam vitae, cf. Ps 16,11, Spr 6,23, Jer 21,8
21 Succinctis – lumbis nostris, cf. Lk 12,35, Ex 12,11, Eph 6,14; 1 Thess 2,12
23 Ps 15,1
25–27 Ps 15,2–3
28cf. Ps 15,4, Eph 1,18, Ps 137,9, 1 Kor 10,4
29 timentes dominum, cf. Ps 15,4
30 Ps 115,1; cf. Phil 2,13
311 Kor 15,10 322 Kor 10,17
33–34 Mt 7,24–25
37 Röm 2,4
38 Ez 33,11, cf. Ez 18,23
40 praeparanda sunt corda, cf. 1 Sam 7,3
43–44cf. Joh 12,35
44cf. 1 Kor 9,24
48 viam – incipienda, cf. Mt 7,14
49 processu – dei, cf. Ps 119,32
50 in eius doctrinam – perseverantes, cf. Apg 2,42, Phil 2,8, 2 Joh 9; passionibus – participemur, cf. 1 Petr 4,13, Röm 8,17
[14]Capitula regulae
I.
De generibus vel vita monachorum.
II.
Qualis debeat esse abbas.
III.
De adhibendis ad consilium fratribus.
IIII.
Quae sunt instrumenta bonorum operum.
V.
De oboedientia discipulorum qualis sit.
VI.
De taciturnitate.
VII.
De humilitate.
VIII.
De officiis divinis in noctibus.
VIIII.
Quanti psalmi dicendi sunt nocturnis horis.
X.
Qualiter aestatis tempore agatur nocturna laus.
XI.
Qualiter dominicis diebus vigiliae agantur.
XII.
Qualiter matutinorum sollemnitas agatur.
XIII.
Privatis diebus qualiter matutini agantur.
XIIII.
In natale sanctorum qualiter vigiliae agantur.
XV.
Alleluia quibus temporibus dicatur.
XVI.
Qualiter divina opera per diem agantur.
XVII.
Quanti psalmi per easdem horas dicendi sunt.
XVIII.
Quo ordine psalmi dicendi sunt.
XVIIII.
De disciplina psallendi.
XX.
De reverentia orationis.
XXI.
Decani monasterii quales debeant esse.
XXII.
Quomodo dormiant monachi.
XXIII.
De excommunicatione culparum.
XXIIII.
Qualis debeat esse modus excommunicationis.
XXV.
De gravioribus culpis.
XXVI.
De his, qui sine iussione iunguntur excommunicatis.
XXVII.
Qualiter debeat abbas sollicitus esse circa excommunicatos.
XXVIII.
De his, qui sepius correpti emendare noluerint.
[16]XXVIIII.
Si debeant iterum recipi fratres exeuntes de monasterio.
XXX.
Pueri minore aetate qualiter corripiantur.
XXXI.
Qualis debeat esse cellerarius monasterii.
XXXII.
De ferramentis vel rebus monasterii.
XXXIII.
Si quid debeant monachi proprium habere.
XXXIIII.
Si omnes aequaliter debeant necessaria accipere.
XXXV.
De septimanariis coquinae.
XXXVI.
De infirmis fratribus.
XXXVII.
De senibus vel infantibus.
XXXVIII.
De ebdomadario lectore.
XXXVIIII.
De mensura cibus.
XL.
De mensura potus.
XLI.
Quibus horis oportet reficere fratres.
XLII.
Ut post completorium nemo loquatur.
XLIII.
De his, qui ad opus dei vel ad mensam tarde occurrunt.
XLIIII.
De his, qui excommunicantur, quomodo satisfaciant.
XLV.
De his, qui falluntur in oratorio.
XLVI.
De his, qui in aliis quibuslibet rebus delinquunt.
XLVII.
De significanda hora operis dei.
XLVIII.
De opera manuum cottidiana.
XLVIIII.
De quadragesimae observatione.
L.
De fratribus, qui longe ab oratorio operantur.
LI.
De fratribus, qui non satis longe proficiscuntur.
LII.
De oratorio monasterii.
LIII.
De hospitibus suscipiendis.
LIIII.
Ut non debeat monachus litteras vel eulogias suscipere.
LV.
De vestiariis vel calciariis fratrum.
LVI.
De mensa abbatis.
LVII.
De artificibus monasterii.
LVIII.
De ordine suscipiendorum fratrum.
[18]LVIIII.
De filiis nobilium vel pauperum.
LX.
De sacerdotibus, qui in monasterio habitare voluerint.
LXI.
De monachis peregrinis.
LXII.
De sacerdotibus monasterii.
LXIII.
De ordine congregationis.
LXIIII.
De abbate ordinando.
LXV.
De praeposito.
LXVI.
De hostiariis monasterii.
LXVII.
De fratribus in viam directis.
LXVIII.
Si fratri inpossibilia a priore iuveantur.
LXVIIII.
Ut in monasterio non praesumat alter alium defendere.
LXX.
Ut non praesumat quisquam alium cedere.
LXXI.
Ut oboedientes sibi sint invicem.
LXXII.
De zelo bono, quod debent monachi habere.
LXXIII.
De hoc, quod non omnis observatio iustitiae in hac sit regula constituta.
[20][Regula appellatur ab hoc quod oboedientum dirigat mores]
1. De generibus monachorum
1 Monachorum quattuor esse genera manifestum est.
2 Primum coenobitarum, hoc est monasteriale, militans sub regula vel abbate.
3 Deinde secundum genus est anachoritarum, id est heremitarum, horum qui non conversationis fervore novicio, sed monasterii probatione diuturna,
4 qui didicerunt contra diabolum multorum solatio iam docti pugnare
5 et bene extructi fraterna ex acie ad singularem pugnam heremi securi iam sine consolatione alterius sola manu vel brachio contra vitia carnis vel cogitationum deo auxiliante pugnare sufficiunt.
6 Tertium vero monachorum teterrimum genus est sarabaitarum, qui nulla regula adprobati experientia magistra sicut aurum fornacis, sed in plumbi natura molliti
7 adhuc operibus servantes saeculo fidem mentiri deo per tonsuram noscuntur.
8 Qui bini aut terni aut certe singuli sine pastore, non dominicis, sed suis inclusi ovilibus pro lege eis est desideriorum voluptas,
9 cum, quidquid putaverint vel elegerint, hoc dicunt sanctum et, quod noluerint, hoc putant non licere.
10 [22] Quartum vero genus est monachorum, quod nominatur gyrovagum, qui tota vita sua per diversas provintias ternis aut quaternis diebus per diversorum cellas hospitantur
11 semper vagi et numquam stabiles et propriis voluntatibus et guilae inlecebris servientes et per omnia deteriores sarabaitis.
12 De quorum omnium horum miserrima conversatione melius est silere quam loqui.
13 His ergo omissis ad coenobitarum fortissimum genus disponendum adiuvante domino veniamus.
6 sicut aurum fornacis, cf. Spr 27,21, Weish 3,6, Sir 2,5
7 mentiri deo, cf. Apg 5,3, Ps 81,16
2. Qualis debeat abbas esse
1 Abbas, qui praeesse dignus est monasterio, semper meminere debet, quod dicitur, et nomen maioris factis implere.
2 Christi enim agere vices in monasterio creditur, quando ipsius vocatur pronomine
3 dicente apostolo: Accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus: abba pater.
4 Ideoque abbas nihil, extra praeceptum domini quod sit, debet aut docere aut constituere vel iubere,
5 sed iussio eius vel doctrina fermentum divinae iustitiae in discipulorum mentibus conspargatur.
6 Memor semper abbas, quia doctrinae suae vel discipulorum oboedientiae utrarumque rerum in tremendo iudicio dei facienda erit discussio.
7 Sciatque abbas culpae pastoris incumbere, quidquid in ovibus paterfamilias utilitatis minus potuerit invenire.
8[24] Tantundem iterum erit, ut, si inquieto vel inoboedienti gregi pastoris fuerit omnis diligentia adtributa et morbidis earum actibus universa fuerit cura exhibita,
9 pastor eorum in iudicio domini absolutus dicat cum propheta domino: Iustitiam tuam non abscondi in corde meo, veritatem tuam et salutare tuum dixi, ipsi autem contemnentes spreverunt me,
10 et tunc demum inoboedientibus curae suae ovibus poena sit eis praevalens ipsa mors.
11 Ergo cum aliquis suscipit nomen abbatis, duplici debet doctrina suis praeesse discipulis,
12 id est omnia bona et sancta factis amplius quam verbis ostendat, ut capacibus discipulis mandata domini verbis proponere, duris corde vero et simplicioribus factis suis divina praecepta monstrare,
13 omnia vero, quae discipulis docuerit esse contraria, in suis factis indicet non agenda, ne aliis praedicans ipse reprobus inveniatur,
14 ne quando illi dicat deus peccanti: Quare tu enarras iustitias meas et adsumis testamentum meum per os tuum? Tu vero odisti disciplinam et proiecisti sermones meos post te.
15 Et: Qui in fratris tui oculo festucam videbas, in tuo trabem non vidisti.
16 Non ab eo persona in monasterio discernatur.
17 Non unus plus ametur quam alius, nisi quem in bonis actibus aut oboedientia invenerit meliorem.
18 [26] Non convertenti ex servitio praeponatur ingenuus, nisi alia rationabilis causa existat.
19 Quod si ita iustitia dictante abbati visum fuerit, et de cuiuslibet ordine id faciet; sin alias, propria teneant loca,
20 quia sive servus sive liber omnes in Christo unum sumus et sub uno domino aequalem servitutis militiam baiulamus, quia non est apud deum personarum acceptio.
21 Solummodo in hac parte apud ipsum discernimur, si meliores ab aliis in operibus bonis et humiles inveniamur.
22 Ergo aequalis sit ab eo omnibus caritas, una praebeatur in omnibus secundum merita disciplina.
23 In doctrina sua namque abbas apostolicam debet illam semper formam servare, in qua dicit: Argue, obsecra, increpa.
24 Id est miscens temporibus tempora, terroribus blandimenta, dirum magistri, pium patris ostendat affectum;
25 id est indisciplinatos et inquietos debet durius arguere, oboedientes autem et mites et patientes, ut in melius proficiant, obsecrare; neglegentes et contemnentes ut increpat et corripiat, admonemus.
26 Neque dissimulet peccata delinquentium, sed ut, mox ut coeperint oriri, radicitus ea, ut praevalet, amputet memor periculi Heli, sacerdotis de Silo.
27 Et honestiores quidem atque intelligibiles animos prima vel secunda admonitione verbis corripiat,
28 [28] inprobos autem et duros ac superbos vel inoboedientes verberum vel corporis castigatio in ipso initio peccati coherceat sciens scriptum: Stultus verbis non corrigitur,
29 et iterum: Percute filium tuum virga et liberabis animam eius a morte.
30 Meminere debet semper abbas, quod est, meminere, quod dicitur, et scire, quia cui plus committitur, plus ab eo exigitur.
31 Sciatque, quam difficilem et arduam rem suscipit, regere animas et multorum servire moribus, et alium quidem blandimentis, alium vero increpationibus, alium suasionibus;
32 et secundum uniuscuiusque qualitatem vel intellegentiam ita se omnibus conformet et aptet, ut non solum detrimenta gregis sibi commissi non patiatur, verum in augmentatione boni gregis gaudeat.
33 Ante omnia, ne dissimulans aut parvipendens salutem animarum sibi commissarum, ne plus gerat sollicitudinem de rebus transitoriis et terrenis atque caducis,
34 sed semper cogitet, quia animas suscepit regendas, de quibus et rationem redditurus est.
35 Et ne causetur de minori forte substantia, meminerit scriptum: Primum quaerite regnum dei et iustitiam eius et haec omnia adicientur vobis;
36 et iterum: Nihil deest timentibus eum.
37 [30] Sciatque, quia qui suscipit animas regendas, paret se ad rationem reddendam.
38 Et quantum sub cura sua fratrum se habere scierit numerum, agnoscat pro certo, quia in die iudicii ipsarum omnium animarum est redditurus domino rationem, sine dubio addita et suae animae.
39 Et ita timens semper futuram discussionem pastoris de creditis ovibus, cum de alienis ratiociniis cavet, redditur de suis sollicitus;
40 et cum de monitionibus suis emendationem aliis subministrat, ipse efficitur a vitiis emendatus.
3 Röm 8,15
5 fermentum – iustitiae, cf. Mt 13,33
7 Ps 40,11, cf. Jes 1,2, Ez 20,27
10 praevalens ipsa mors, cf. Jes 25,8
12 duris corde, cf. Jes 46,12
13 ne – inveniatur, cf. 1 Kor 9,27
14 Ps 50,16–17
15 Mt 7,3
20 sive liber – unum sumus, Gal 3,28, Eph 6,8; non est – acceptio, Röm 2,11, Kol 3,25
232 Tim 4,2
24 miscens – tempora, cf. Koh 3,1 sqq.
26 dissimulet – delinquentium, cf. Weish 11,24; Heli – Silo, cf. 1 Sam 2,27–34, 4,12–18
28 Spr 29,19 (Vet. Lat.)
29 Spr 23,14 (Vet. Lat.)
30 cui plus – exigitur, cf. Lk 12,48
34 semper – redditurus est, cf. Röm 14,12
35 Mt 6,33
36 Ps 34,10
38 quantum – rationem, cf. Hebr 13,17
3. De adhibendis ad consilium fratribus
1 Quotiens aliqua praecipua agenda sunt in monasterio, convocet abbas omnem congregationem et dicat ipse, unde agitur.
2 Et audiens consilium fratrum tractet apud se et, quod utilius iudicaverit, faciat.
3 Ideo autem omnes ad consilium vocari diximus, quia saepe iuniori dominus revelat, quod melius est.
4 Sic autem dent fratres consilium cum omni humilitatis subiectione et non praesumant procaciter defendere, quod eis visum fuerit;
5 et magis in abbatis pendat arbitrio, ut, quod salubrius esse iudicaverit, ei cuncti oboediant.
6 Sed sicut discipulos convenit oboedire magistro, ita et ipsum provide et iuste condecet cuncta disponere.
7[32] In omnibus igitur omnes magistram sequantur regulam neque ab ea temere declinetur a quoquam.
8 Nullus in monasterio proprii sequatur cordis voluntatem.
9 Neque praesumat quisquam cum abbate suo proterbe aut foris monasterium contendere.
10 Quod si praesumpserit, regulari disciplinae subiaceat.
11 Ipse tamen abba cum timore dei et observatione regulae omnia faciat sciens se procul dubio de omnibus iudiciis suis aequissimo iudici deo rationem redditurum.
12 Si qua vero minora agenda sunt in monasterii utilitatibus, seniorum tantum utatur consilio,
13 sicut scriptum est: Omnia fac cum consilio et post factum non paeniteveris.
3 iuniori – revelat, cf. Mt 11,25, Lk 10,21
13 Sir 32,19 (Vulg.: 32,24)
4. Quae sunt instrumenta bonorum operum
1 In primis dominum deum diligere ex toto corde, tota anima, tota virtute;
2 deinde proximum tamquam seipsum.
3 Deinde non occidere,
4 non adulterari,
5 non facere furtum,
6 non concupiscere,
7 non falsum testimonium dicere.
8 Honorare omnes homines.
9 Et quod sibi quis fieri non vult, alio ne faciat.
10 Abnegare semetipsum sibi, ut sequatur Christum.
11 [34] Corpus castigare,
12 delicias non amplecti,
13 ieiunium amare.
14 Pauperes recreare,
15 nudum vestire,
16 infirmum visitare,
17 mortuum sepelire,
18 in tribulatione subvenire,
19 dolentem consolari.
20 Saeculi actibus se facere alienum.
21 Nihil amori Christi praeponere.
22 Iram non perficere,
23 iracundiae tempus non reservare.
24 Dolum in corde non tenere.
25 Pacem falsam non dare.
26 Caritatem non derelinquere.
27 Non iurare, ne forte periuret.
28 Veritatem ex corde et ore proferre.
29 Malum pro malo non reddere.
30 Iniuriam non facere, sed et factas patienter sufferre.
31 Inimicos diligere.
32 Maledicentes se non remaledicere, sed magis benedicere.
33 Persecutionem pro iustitia sustinere.
34 Non esse superbum,
35 non vinolentum,
36 non multum edacem,
37 non somnulentum,
38 [36] non pigrum,
39 non murmuriosum,
40 non detractorem.
41 Spem suam deo committere.
42 Bonum aliquid in se cum viderit, deo adplicet, non sibi;
43 malum vero semper a se factum sciat et sibi reputet.
44 Diem iudicii timere,
45 gehennam expaviscere.
46 Vitam aeternam omni concupiscentia spiritali desiderare.
47 Mortem cottidie ante oculos suspectam habere.
48 Actus vitae suae omni hora custodire.
49 In omni loco deum se respicere pro certo scire.
50 Cogitationes malas cordi suo advenientes mox ad Christum adlidere et seniori spiritali patefacere.
51 Os suum a malo vel pravo eloquio custodire,
52 multum loqui non amare,
53 verba vana aut risui apta non loqui,
54 risum multum aut excussum non amare.
55 Lectiones sanctas libenter audire,
56 orationi frequenter incumbere.
57 Mala sua praeterita cum lacrimis vel gemitu cottidie in oratione deo confiteri,
58 de ipsis malis de cetero emendare.
59 Desideria carnis non efficere.
60 Voluntatem propriam odire.
61 [38] Praeceptis abbatis in omnibus oboedire, etiam si ipse aliter, quod absit, agat, memores illud dominicum praeceptum: Quae dicunt, facite, quae autem faciunt, facere nolite.
62 Non velle dici sanctum, antequam sit, sed prius esse, quod verius dicatur.
63 Praecepta dei factis cottidie adimplere.
64 Castitatem amare.
65 Nullum odire,
66 zelum non habere,
67 invidiam non exercere.
68 Contentionem non amare,
69 elationem fugere.
70 Et seniores venerare,
71 iuniores diligere.
72 In Christi amore pro inimicis orare,
73 cum discordante ante solis occasum in pacem redire.
74 Et de dei misericordia numquam desperare.
75 Ecce haec sunt instrumenta artis spiritalis.
76 Quae cum fuerint a nobis die noctuque incessabiliter adimpleta et in die iudicii reconsignata, illa merces nobis a domino reconpensabitur, quam ipse promisit:
77 Quod oculus non vidit nec auris audivit, quae praeparavit deus his, qui diligunt illum.
78 Officina vero, ubi haec omnia diligenter operemur, claustra sunt monasterii et stabilitas in congregatione.
1cf. Mk 12,30 sq., Lk 10,27, Dtn 6,5
2cf. Mk 12,31, Lk 10,27, Mt 22,39
3cf. Ex 20,13
3–7cf. Mt 19,18–19
5cf. Lk 18,
