0,99 €
Mehr erfahren.
- Herausgeber: Seraphim Press
- Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2018
-- Vraag hoe u een uur tijd kunt winnen—
.
Mary Conradt heeft een veel groter probleem dan het feit dat haar horloge om 21.57u stopte met tikken als ze haar horloge naar een vriendelijke horlogemaker brengt en erachter komt dat ze een nogal aparte prijs heeft gewonnen; de kans om een uur tijd van haar leven over te doen. Maar het Noodlot heeft strenge regels voor wie er in het verleden mag rondsnuffelen, waaronder de regel dat ze niets mag doen waarmee ze een ruimte-tijd-paradox kan creëren. Kan Mary in het reine komen met datgene waar ze het meeste spijt van heeft?
.
"Een schrijnend verhaal. De kans krijgen om je diepste spijt ongedaan te maken is de kans van je leven!” — lezersrecensie
.
"Een erg ontroerend en dramatisch verhaal… Als we ons verleden konden veranderen, zouden we dat dan doen?" — lezersrecensie
.
"Een schrijnend kort verhaal met een thema uit de Noorse mythologie. Tijd is een gift en soms zelfs een laatste kans…” — Dale Amidei, auteur
.
Dit is een schrijnend verhaal over racisme, spijt en tweede kansen. Wat als je het over kon doen?
.
Nederlandse romantiek, Nederlandse boeken
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 76
Ähnliche
Beschrijving
-- Vraag hoe u een uur tijd kunt winnen—
Marae O’Conaire heeft een veel groter probleem dan het feit dat haar horloge om 21.57u gestopte met tikken als ze haar horloge naar een vriendelijke horlogemaker brengt en erachter komt dat ze een nogal aparte prijs heeft gewonnen; de kans om een uur tijd van haar leven over te doen. Maar het Noodlot heeft strenge regels voor wie er in het verleden mag rondsnuffelen, waaronder de regel dat ze niets mag doen waarmee ze een ruimte-tijd-paradox kan creëren. Kan Marae in het reine komen met datgene waar ze het meeste spijt van heeft?
"Een schrijnend verhaal. De kans krijgen om je diepste spijt ongedaan te maken is de kans van je leven!” -- lezersrecensie
"Een erg ontroerend en dramatisch verhaal… Als we ons verleden konden veranderen, zouden we dat dan doen?" --lezersrecensie
"Een schrijnend kort verhaal met een thema uit de Noorse mythologie. Tijd is een gift en soms zelfs een laatste kans…” --Dale Amidei, auteur
Dit is een schrijnend verhaal over racisme, spijt en tweede kansen. Wat als je het over kon doen?
DE HORLOGEMAKER
(Een novelle)
door
Anna Erishkigal
Nederlandse Taal Edition
Vertaald door
Kirsty Hameleers
Copyright 2017, 2014 – Anna Erishkigal
Alle rechten voorbehouden
Inhoudsopgave
Beschrijving
Inhoudsopgave
Opgedragen aan
Marae's Reis
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
De Nornen door H.L.M.
De Nornen
Heb je een momentje, alsjeblieft?
Sluit je aan bij mijn lezersgroep
Over de Auteur
Over de vertaler
Overige boeken door Anna Erishkigal
Copyright
Opgedragen aan
Ik draag dit boek op aan mijn Oom Hubert, een vriendelijk man die zijn leven heeft toegewijd aan het onderhouden van kleine, betekenisvolle dingen. We weten zeker dat alles in de Hemel soepeltjes loopt met u daar om de boel draaiende te houden.
Marae's Reis
Hoofdstuk 1
Het horloge stopte met tikken op woensdag 29 januari om 21:57u. Het was verder een hele normale dag geweest waarin ik me zorgen had gemaakt of ik op tijd bij de universiteitsbibliotheek aan de andere kant van de uitgebreide campus, waar twee rivieren doorheen stromen, zou kunnen komen om het essay voor een vak op tijd af te krijgen. Ik had me niet verloren of overweldigend angstig gevoeld en zo voelde ik me al mijn hele leven. Ik had alleen plotseling het gevoel gehad dat mijn tijd op was. Ik heb wel twintig keer op het horloge om mijn pols gekeken voordat ik me realiseerde dat de klok aan de muur wel verder de toekomst in was gelopen maar dat het horloge om mijn pols op 21.57u was blijven steken.
Ik staarde uit het raam terwijl de stadsbus voorbij de textielfabriek denderde die als een enorme, bakstenen citadel boven Boardinghouse Park uitstak. Een diepgroen paviljoen stond verlaten in een lijkwade van sneeuw en delicate ijspegels glinsterden als engelentranen in het raster. Josh had me daar ooit mee naartoe genomen voor een van die gratis concerten toen het nog warm genoeg was geweest om buiten te zitten. Ik klemde mijn vuist tegen mijn borst en forceerde mezelf de andere kant op te kijken terwijl ik interesse in de inmiddels gesloten City Magnet School veinsde, zodat de oudere Vietnamese man die tegenover me zat niet zou denken dat ik naar hem zat te staren.
De bus ging de hoek om en passeerde een rij pensions van drie verdiepingen hoog, die erg misplaatst leken nu de stad vooral bestond uit winkelpuien en kantoren. Tijdens de Industriële Revolutie had een hele generatie vrouwen de boerderijen verlaten om in de textielfabrieken te gaan werken, op vrijwel dezelfde manier als de jongvolwassenen tegenwoordig hun kleine dorpjes verlaten om te gaan studeren aan de universiteit die zich langs de rivier uitspreidt. Net als toen waren de beschikbare banen vooral gevestigd in enorme bakstenen gebouwen die langs de grachten waren gebouwd, alleen waren de hightech-banen tegenwoordig schering en inslag in de fabrieksgebouwen; banen in de technologie, wetenschap en techniek.
Ik speelde met mijn horloge en herinnerde mezelf eraan dat deze keuze een goede was geweest. Ik was naar deze stad gekomen om een beter leven voor mezelf te bouwen, om uit de val te ontsnappen waar mijn moeder in was getrapt; te jong trouwen en kinderen krijgen. Ik haalde altijd ontzettend hoge cijfers en had veel ervaring met werkend leren. Ik was nog maar tweeëntwintig. Ik had mijn hele leven voor mezelf uitgestippeld. Maar waarom deed het dan zoveel pijn dat ik gelijk had?
De bus zette me af bij het Action-gebouw, ondanks dat er in de vier jaar dat ik naar de Lowell Universiteit ging nog nooit een Action-winkel in dat gebouw had gezeten. De straten stonden vast met geïrriteerde automobilisten die erg graag zo snel mogelijk naar huis gingen om bij hun gezin thuis te komen. De bus reed weer weg en liet me achter op een sneeuwhoop in een stadscentrum waar alles al dichtging omdat het bijna sluitingstijd was. Het vervagende zonlicht scheen op de enorme groene klok die bovenop een kopergroene paal zat. De zwarte wijzers vertelde me dat het 21.45u was, nog maar twaalf minuten te gaan! Niets aan te doen. Ik draaide mijn rug naar de klok toe en haastte me weg en ik frummelde aan mijn horloge terwijl ik de kraag van mijn jas om mijn nek vastklemde.
Het strooizout knerpte onder mijn laarzen terwijl ik Central Street inliep en ik viel bijna op mijn achterwerk toen de stoep het Lower Pawtucket Canal overstak. Een grote hoeveel driftijs raasde onder de brug door, waardoor de gedeeltelijk gesmolten sneeuw op de brug in gevaarlijke ijzel veranderde. Ik hield me vast aan de onberispelijke reling en was dankbaar dat de stad het voor elkaar had gekregen om de bouw van de nieuwe brug voor de winter af te krijgen, anders had ik enkele kilometers moeten omlopen. In een stad waarvan het centrum vooral bestond uit eenrichtingsstraten, twee rivieren en een grachtennetwerk, werden alle afstanden niet hemelsbreed gemeten maar op basis van hoever je moet lopen om de dichtstbijzijnde brug over te steken.
Mijn eindbestemming bleek vijf stadsblokken voorbij het gebouw te zijn dat Google Maps als eindbestemming aangaf, voorbij alle worstelende kleine bedrijfjes. Onderweg werd ik meer dan eens begroet, maar ik hield mijn hoofd gebogen uit angst dat oogcontact misschien een uitnodiging tot geweld zou blijken te zijn. Een bakstenen gebouw van vier verdiepingen met een zwarte Franse kap boog sierlijk de hoek van Central Street en Middlesex Street om in een zachte, vrouwelijke boog. Ik pakte het kleine witte doosje uit mijn rugzak en las de gouden letters die in een bijna vrouwelijk lettertype de woorden “Martyn Juweliers” spelde. Dit was waar ik moest zijn. Hier. Josh had hier het horloge voor me gekocht.
Net als de meeste gebouwen in het Lowell National Historical Park was ook dit gebouw in ere van het Victoriaanse tijdperk hersteld, met middelgrote spiegelglazen ramen die omringd werden door een breed, zwart geschilderd houten kozijn. Op een van de ramen stond in grote letters “Opheffingsuitverkoop”. Daaronder stond op een kleiner bordje de boodschap waar ik naar op zoek was; “horloge-reparatie”.
Ik duwde de deur open en kromp ineen toen een belletje mijn binnenkomst verraadde. Het leek erop dat de winkel ooit de lobby voor de bovenliggende verdiepingen was geweest en de ruimte stond vol met grote, glazen vitrines die zich rondom de gehele buitenmuur bevonden. Drie van deze vitrines waren leeg, maar de overige twee waren netjes ingericht met armbanden en sieraden, op zo’n manier tentoongesteld dat het leek alsof er meer inventaris beschikbaar was dan in werkelijkheid het geval was.
Een lange man met wit haar leunde over de balie en luisterde aandachtig naar een vrouw die geanimeerd met haar handen zwaaide. Door haar steile zwarte haar en haar zware accent kon ik opmaken dat ze uit Zuidoost-Azië kwam, waarschijnlijk uit Cambodja, of misschien was ze Vietnamese. De horlogemaker droeg een klein kijkgals dat hij aan zijn bril had bevestigd en hij tuurde erdoor naar het object waar de vrouw zo enthousiast over was.
Ik wierp een blik op mijn horloge, maar net als ieder ander moment tijdens de afgelopen zes weken stonden de delicate wijzers nog steeds vast op 21.57u. De horlogemaker ving mijn blik en gebaarde met zijn hand dat hij me zou komen helpen zodra hij klaar zou zijn met zijn huidige klant. Ik glimlachte bleek en geforceerd om aan te geven dat ik op hem zou wachten. De man was gerimpeld en dun, droeg een wit krijtstrepenoverhemd en een stropdas en was waarschijnlijk in de zeventig, of misschien al in de tachtig. Nee, bij nader inzien moest hij minstens negentig zijn. De horlogemaker had een deftige, bijna tijdloze hoedanigheid over zich. Na een tijdje gaf ik het maar gewoon op om zijn leeftijd te proberen te schatten.
