Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2024
door Konrad Carisi Het formaat van dit boek komt overeen met 95 paperback pagina's. Student Max ontmoet de vrouw van zijn leven, uitwisselingsstudente Isabella, maar kan hij haar hart veroveren? Een modern liefdesverhaal over wat echt belangrijk is in het leven.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 115
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Konrad Carisi
Isabella of de schat in de piano: roman
Inhaltsverzeichnis
Isabella of de schat in de piano: roman
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
Isabella of de schat in de piano: roman
door Konrad Carisi
Het formaat van dit boek komt overeen met 95 paperback pagina's.
Student Max ontmoet de vrouw van zijn leven, uitwisselingsstudente Isabella, maar kan hij haar hart veroveren? Een modern liefdesverhaal over wat echt belangrijk is in het leven.
Copyright
Een CassiopeiaPress-boek CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg op Twitter
https://twitter.com/BekkerAlfred
Klik hier voor de blog van de uitgever
https://cassiopeia.press
Alles wat met fictie te maken heeft!
Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!
1
Mijn naam is Maximilian. De meeste mensen kennen me alleen als Max.
Toen het allemaal begon in de zomer van 2016, woonde ik in een gedeelde flat met Katharina Hevel, die door iedereen gewoon Kathi wordt genoemd. We studeerden allebei in Münster, een universiteitsstad in Noordrijn-Westfalen.
Onze vriend Sebastian is net een paar weken geleden verhuisd; we hebben met hem de flat gedeeld. We kennen elkaar alledrie al heel lang, sinds de basisschool. Tegen de verwachting in heeft Sebastian zijn studie eerder afgerond dan wij, en zijn we nu met z'n tweeën over. Hij, aan de andere kant, heeft nu een baan gevonden in Thüringen, wat betekent dat hij voor ons voorlopig van de wereld is. U kunt elkaar schrijven via Messenger, maar u moet wel plannen om langs te komen.
Aangezien de huren in Münster anno 2016 absoluut niet betaalbaar zijn, is het voor ons duidelijk dat we een vervanging voor Sebastian nodig hebben. Een appartement delen is precies wat je nodig hebt om te studeren, in deze levensfase waarin je net het huis uit bent en de grote uitdagingen van het leven tegenkomt, maar tragisch genoeg geen idee hebt hoe je ze moet aanpakken. Hoe ontlucht je een radiator om van dat piepende geluid af te komen? Hoe start een wasmachine eigenlijk en wie draagt in godsnaam al die troep in mijn wasmand? Dat soort vragen.
Niet dat mijn twee huisgenoten dat allemaal beter hadden kunnen beantwoorden dan ik. Maar in een gedeelde flat heb je tenminste allebei geen idee en dat is al iets.
Het is een warme zomerdag als ze reageert op onze advertentie in de krant. Een paar dagen geleden hadden een paar mensen contact opgenomen die noch mij noch Kathi aardig vonden, en we waren het erover eens dat we allebei meteen een band wilden hebben met onze nieuwe huisgenoot. Alleen iemand die we allebei meteen leuk vinden, kan dat zijn.
Dus zitten Kathi en ik aan de keukentafel, ieder met een kopje zwarte Assam thee voor zich, en wachten.
Kathi, een volbloed Oost-Fries uit Aurich, zorgde voor de thee. Door haar is er altijd goede zwarte thee in huis en ik heb zelfs geleerd dat de kwarksuiker Kluntjes heet. Helaas moest ze op jonge leeftijd met haar ouders verhuizen, maar in haar hart is ze altijd aan de kust gebleven.
Dan gaat de deurbel. Kathi's blik zegt me dat ik de deur open moet doen. Ik accepteer mijn lot, loop naar de deur en doe open.
Ik kijk in de prachtigste bruine ogen die ik ooit heb gezien. Ze zijn als glinsterende meren en ik weet zeker dat er een schat op de bodem verborgen moet liggen, als het zelf geen edelstenen zijn.
"Buenos dias. Mijn naam is Isabella Guadalupe Lopez. Ik ben hier voor de kamer," zegt de vrouw die voor de deur staat. Ze heeft een licht maar duidelijk hoorbaar Spaans accent. De ogen behoren toe aan een vrouw met een lichtzwarte huidskleur in een zomerjurk die ongeveer de kleuren van een bord fruit heeft. Het batikpatroon laat de kleuren zacht in elkaar overlopen, de snit van de jurk is strak en benadrukt haar figuur. Haar haar is gekruld en steekt een beetje uit. Het is een echte leeuwenmanen.
Ze schudt mijn hand. Ik pak haar hand meer uit reflex dan bewust en schud hem. Isabella heeft een sterke handdruk en een open glimlach die ronduit ontwapenend is. Het heeft zeker kortsluiting tussen mijn oren veroorzaakt. Ze is een half hoofd kleiner dan ik en draagt stevige halve laarzen die niet bij haar jurk passen. Maar ik merk niet meteen dat ze korter is dan ik door haar leeuwenmanen. Ik verzink even in haar glimlach, dan betrap ik mezelf eindelijk en lijkt mijn geest opnieuw te zijn opgestart.
"Hoi, mijn naam is Max," zeg ik veel te laat en vind de draad weer terug, "kom alsjeblieft binnen."
Ik haal diep adem en probeer niet te veel naar haar heupen te kijken, die zichtbaar zijn onder haar jurk, terwijl ze langs me loopt. Het valt niet mee.
Ik leid haar naar Kathi in de kleine keuken, wat niet moeilijk is. De keukendeur staat altijd open en het is de eerste deur rechts na binnenkomst in de flat.
"Ook een kopje thee?" vraagt ze nadat ze zichzelf heeft voorgesteld. Isabella knikt.
"Graag."
Terwijl ze een nieuw kopje thee inschenkt met het nog hete water, begint ze onze potentiële nieuwe huisgenoot te tikken. Kathi vraagt: "Wat studeer je?"
"Biologie en scheikunde," legt ze uit, "Ik kom uit Cuba, zoals u vast al gehoord heeft. Ik studeer hier een semester in het buitenland, misschien langer. Het is onderdeel van een uitwisselingsprogramma."
"Maar je spreekt erg goed Duits voor een autochtone Cubaan. Ik denk dat mijn Spaans op school maar half zo goed is," merk ik op en ze glimlacht.
"Mijn grootmoeder kwam uit de DDR en mijn vader is er verschillende keren geweest voor de ineenstorting."
"Ik wist niet eens dat we een uitwisseling met Cuba deden," zegt Kathi. Isabella glimlacht.
"Ook niet echt als een groot programma, maar goedkeuringen kunnen worden verleend. De universiteit is zelfbesturend. Wat studeer je?"
"Archeologie in de masteropleiding, maar prehistorie en vroege geschiedenis, en Max studeert culturele antropologie," legt Kathi uit en ik knik ter bevestiging van haar woorden.
"Archeologie ... Wat is prehistorie en vroege geschiedenis?" vraagt Isabella nieuwsgierig.
"Dat het is opgericht als een discipline na de archeologie, die zich bezighoudt met de Romeinen en Grieken. Dat betekent dat je de rest doet, het Neolithicum, dus het Stenen Tijdperk, maar ook de Kelten en de Middeleeuwen." Ze haalt haar schouders op. "Eigenlijk alles behalve de oude Grieken en Romeinen."
Isabella lacht. "Ik ken antropologie, het lijkt een beetje op etnologie, nietwaar?"
Ik knik. "Ja, zoiets," zeg ik en hoor duizenden generaties professionals die voor mij leefden in de verte roepen. Maar voor een buitenstaander vind ik het wel passen.
We praten nog wat tot we haar de kamer laten zien die Sebastian heeft verlaten.
Onze flat is niet groot. Wanneer u door de voordeur de gang inloopt, die meer een brede ruimte is, openen de deuren voor de keuken en badkamer zich aan de rechterkant, terwijl er twee kamerdeuren voor u zijn en een derde aan de linkerkant, in dit geval de logeerkamer.
Nadat Isabella alles heeft gezien, stelt ze nog een paar vragen. Daarna nemen we afscheid van haar. Zodra Kathi de deur heeft gesloten, vraag ik: "En, wat vind je van haar?"
Kathi grijnst naar me. "Vind je haar leuk?" beantwoordt ze mijn vraag met een wedervraag. Haar blik is vragend.
Ik haal mijn schouders op en ga naar de keuken, voornamelijk om koffie voor mezelf te maken en mee te nemen om aan mijn masterscriptie te werken, maar eigenlijk zodat ze mijn blozende oren niet ziet.
"Je hebt niet geantwoord, Maximilian," zegt Kathi en volgt me. Over het algemeen laat ze me niet zo gemakkelijk gaan.
"Ze is sympathiek, ik weet zeker dat ze makkelijk in de omgang is," zeg ik diplomatiek.
Kathi bekijkt me aandachtig en ik zet mijn beste onschuldige gezicht op.
"Je kunt haar maar beter niet willen, alleen omdat je haar leuk vindt," zegt ze, terwijl ze haar wijsvinger in mijn borst graaft.
Ik deins niet terug als ik antwoord: "Over iets minder dan een jaar ben ik overal klaar mee en ga ik overal heen waar ik werk kan vinden. Dus uw stem is sowieso meer waard dan de mijne."
Zij zal waarschijnlijk iets langer nodig hebben dan ik, al was het maar omdat haar afstudeeronderwerp complexer is en ook omdat ze in de zomer een stage in moet passen die ze nog niet heeft kunnen doen. Aangezien archeologen ook als stagiaires moeten graven, beperkt dit de tijd waarin een stage kan worden afgerond.
Ze beseft niet dat ik haar vraag niet beantwoord heb. "Je hebt gelijk. Ik mag haar wel, dus we kunnen haar voor mijn part proberen. Ze zei dat ze een jaar in Duitsland blijft, met een optie voor twee jaar. Dat zou goed bij onze situatie passen."
"Juist," zeg ik en zet de koffie op.
Ik vraag Kathi niet eens of ze koffie wil. Ze kan hele potten zwarte thee drinken, maar ze houdt niet van koffie.
Terwijl de machine haar gorgelende geluiden begint te maken, zegt Kathi: "Dan bel ik haar morgen om te zeggen dat ze bij ons kan intrekken? Ik wil haar vandaag niet bellen, ik wil niet dat ze denkt dat we naar niemand anders hebben gekeken. Ik wil niet dat ze denkt dat we kieskeurig zijn." Ze moet harder praten om het oude apparaat te overstemmen.
'Doe dat,' zeg ik. "Ik moet ervoor zorgen dat ik vandaag door Philippe Ariès' 'Geschiedenis van de dood' heen kom, dus excuseer me. Ik moet lezen."
Dus werd het besloten. Isabella kwam in mijn leven. Ik wist niet wat me te wachten stond.
2
"Was de vakantie duur?" vraagt mijn oma en ik schud mijn hoofd. Vandaag is een goede dag, ze is vrij helder.
"Maximilian, is er nog wat van het goud over?" vraagt ze.
Ik werp een blik op mijn broer Sven, die aan de andere kant van de tafel zit.
"Welk goud, oma?" vraag ik.
"De goudstaaf die opa meebracht toen jullie in '45 moesten vluchten?", helpt Sven. We zitten aan het tafeltje in de flatkamer van mijn oma in het verzorgingstehuis. "Die is toch uitgegeven aan je nieuwe bestaan?"
"Oh ja, ja," zegt oma nu. Sinds ze dementie heeft, springt ze vaak van onderwerp naar onderwerp en zijn de feiten die er net waren weer weg. Soms haalt ze herinneringen op en vraagt ze waar opa is.
"Maar die in de piano staat er toch nog?" zegt ze plotseling.
"Wat?"
"Nou, mijn schoonvader begon met het omwisselen van geld voor goud toen hij aan de macht kwam. Hij voerde het toen op met het begin van de oorlog. Hij dacht dat de nazi's het niet lang meer zouden doen en hij wilde er klaar voor zijn."
"Ja, je nam twee goudstaven mee in een vakje in je koffer toen je het landhuis in Pommeren moest opgeven," beaamt Sven. "Maar dat zat in een koffer, niet in een piano."
"Nee, ik weet zeker dat het in een piano zat. Het had een valse bodem. Het was beschimmeld, geen piano ... Moet er niet snel eten komen?"
"Dat hadden we eerder, oma," zegt Sven met een vriendelijke glimlach. "We hadden roulades. Daarom hebben we net samen een stuk taart gegeten."
Hij wijst naar de lege borden voor ons. Ik heb de taart meegenomen. Sven en ik bezoeken onze oma zo vaak als we kunnen, meestal één keer per maand samen.
"Ah, ja, ja..."
Ze kijkt me aan. "Zeg eens, Karl, wat doe je met je haar? Het ziet er niet goed uit."
"Je hebt gelijk," zeg ik en geef mijn broer een blik.
Ze denkt dat ik onze vader ben. Soms doet ze dat, dan is het vaak voorbij. Dan is ze helemaal verleden tijd en kun je nauwelijks met haar praten.
"Wilde Viktoria niet langskomen?" vraagt mijn oma.
"Nee, vandaag niet," antwoordt Sven. "Maar je hebt straks een massageafspraak voor je rug. Die staat voor vandaag gepland."
"Oh ja ... Het is die Poolse vrouw die het doet. Ze heeft hele mooie warme handen en ze is sterk. Je zou dat magere ding niet geloven." Ze kijkt Sven aan. "Ze zou iets voor jou zijn. Ze heeft de juiste leeftijd om een gezin te stichten en ze draagt nooit een ring."
Sven werpt me een blik toe die om hulp vraagt. Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk hem vragend aan. Nou, dat zou wat zijn, zeg ik met mijn ogen.
Sven snuift zachtjes voordat hij antwoord geeft.
"Nee, dank je, oma. Ik denk dat mijn vriendin er bezwaar tegen zou hebben als ik gewoon met een andere vrouw zou trouwen."
"Heb je een vriendin?" vraagt ze.
"Ja, Aslihan, die met dat korte rode haar. Je hebt haar op je laatste verjaardag ontmoet," antwoordt hij. Hij vergeet te vertellen dat oma Aslihan al eerder had ontmoet. Maar het heeft geen zin om tegen haar te zeggen dat ze iets vergeten is. Dat zorgt er niet voor dat ze het zich herinnert. Je maakt geen ruzie over of je iets hebt laten vallen. Nu het er is, moet je het opbergen.
"Oh ja," zegt oma en ik weet niet zeker of ze weet over wie ze het heeft of dat ze net doet alsof.
"Nou, vertel eens, wat zijn jullie deze dagen van plan?"
Sven kijkt me aan. Daar hebben we het vandaag al over gehad. Aangezien ik hem daarnet niet heb geholpen, is het mijn beurt om haar opnieuw te vertellen wat ik momenteel aan het doen ben voor mijn masterscriptie.
3
Een paar dagen gaan voorbij en worden zo de eerste week.
We zitten in de keuken, die aanzienlijk dieper is dan breed. Toch kunnen we met z'n drieën net rond onze kleine tafel zitten.
Isabella geeft me het broodmes.
"Bedankt dat je me geholpen hebt met het examenbureau," zegt ze op dat moment tegen Kathi.
"Geen probleem, het is net een Duitse autoriteit. Geloof me, je hebt jaren training nodig om alles precies zo te krijgen als je wilt."
Ik glimlach en maak voor mezelf een uitgebreider ontbijtbroodje met remouladesaus, gekookte ham en salade.
Ik merk Isabella's blik op.
"Wilt u dat ik iets afknip?"
"Graag," zegt ze en ik snijd het broodje doormidden.
