Termin E-Book

Simon Kernick

• Herausgeber: Jentas Ehf
• Kategorie: Krimi
• Serie: Tina Boyd
• Sprache: Polnisch
• Veröffentlichungsjahr: 2022

Seitenzahl: 363

Beschreibung

Ktoś porwał twoją córkę. Tego samego dnia znika twój mąż. Masz 48 godzin, by wpłacić pół miliona funtów okupu. Jeśli zawiadomisz policję, dziecko zginie… Andrea Devern, właścicielka dobrze prosperującej firmy, odbiera telefon od szantażysty. Anonimowy rozmówca informuje ją, że jej czternastoletnia córka Emma została porwana i żąda pół miliona funtów okupu w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. W przypadku zawiadomienia policji dziecko umrze wyjątkowo bolesną śmiercią. Mijają godziny. Kobieta zdaje sobie sprawę, że jej poślubiony dwa lata wcześniej mąż także zaginął. Czy mógł mieć coś wspólnego z porwaniem? Choć intuicja podpowiada jej, że nie, bierze tę możliwość pod uwagę. Aby odzyskać ukochaną córkę gotowa jest zrobić wszystko – i to nie przebierając w środkach. Trup zaczyna ścielić się gęsto…

Leseprobe

Termin

Termin

© Simon Kernick 2008

© Copyright to the Polish Edition: Jentas ehf 2022

Tytuł oryginału: Deadline

ISBN: 978-9979-64-395-1

–––

Dla Anny Bridges

Oby Twój duch nigdy nie przestał szybować.

Prolog

W drzwiach powitała go dziewczyna ubrana tylko w bawełnianą koszulkę i figi, bez słowa mocno pocałowała w usta, a następnie wciągnęła do sypialni. Podniecona, nawet nie zwróciła uwagi, że gość nosi rękawiczki. Dzwonił do niej przed pięcioma minutami wcześniej i w pikantnych szczegółach opisał, co będą razem robić. Gdy jej ręce przesunęły się w dół, z cieniem żalu zatrzasnął nogą drzwi sypialni, wysunął nóż z pochwy ukrytej pod tanią marynarką i wbił ostrze pomiędzy jej żebra, prosto w serce. W krótkim czasie znajomości dziewczyna okazała się doświadczona i pełna entuzjazmu i uprawianie z nią seksu mogło stanowić przyjemną rozrywkę. Wtedy jednak pozostawiłby obciążające dowody, a był zawodowcem i nie pozwalał, by tania rozrywka przeszkadzała interesom.

Przytulał ją, gdy umierała. Wiedział, że jeden cios wystarczy, bo już kilka razy w ten sposób pozbawiał ludzi życia. Dziewczyna nawet nie krzyknęła. Oczywiście gdy nóż wnikał w serce, wydała zaskoczone, pełne bólu sapnięcie, któremu towarzyszył jeden gwałtowny skurcz — mięśnie napięły się ostatni raz i paznokcie wbiły w materiał marynarki — ale nie trwał długo. Zaraz po nim nastąpił długi, powolny wydech, gdy ciało zwiotczało w jego ramionach.

Policzył w myśli do dziesięciu, potem, wciąż ją trzymając, puścił rękojeść noża i sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki po chusteczkę. Ostrze dziwnie zasyczało, gdy powoli je wyciągał. Wprawnymi ruchami wytarł nóż do czysta i schował do pochwy. Kiedy skończył, ułożył zwłoki na dywanie obok rozesłanego łóżka i przez chwilę podziwiał swoje dzieło. Ponieważ dziewczyna zmarła szybko, było niewiele krwi. Wyglądała nadzwyczaj spokojnie, gdy tak leżała z zamkniętymi oczami. Nigdy nie widział jej takiej cichej. Za życia była gadatliwa.

Pochylił się, spróbował wepchnąć ją pod łóżko, ale przestrzeń pomiędzy ramą i podłogą okazała się za wąska. Wcisnął ją, ile mógł, a potem okrył końcem kapy. Tak robił porządek. Ukrycie zwłok nie zamaskuje zapachu, który niebawem się pojawi, lecz nie przejmował się tym zbytnio. Wątpił, czy zostanie szybko znaleziona. Mieszkała samotnie w klitce na parterze i miała w mieście niewielu przyjaciół, na co zawsze się uskarżała. Wiedział, że raz w tygodniu rozmawiała z matką, ale zawsze w niedziele. Minie sześć dni, zanim matka zacznie się martwić, i co najmniej kilka następnych, zanim ktokolwiek coś zrobi.

Nikt go z nią nie widział. Ich ukradkowe spotkania zawsze odbywały się w tym mieszkaniu. O ile wiedział, dziewczyna nie wspomniała o nim nikomu, a jeśli nawet, to nie czyniło różnicy. Podał jej fałszywe nazwisko i zmyślone informacje o sobie, wykorzystując jedną z czterech tożsamości, których używał, żeby zawsze o krok wyprzedzać władze. Oczywiście znajdą tutaj jego DNA, ale również DNA jej znajomych, a skoro głównie byli nielegalnymi imigrantami, wytropienie ich nie będzie łatwe.

Na szafce nocnej zobaczył różową nokię. Podniósł aparat i schował do kieszeni, żeby pozbyć się go później, potem ostatni raz omiótł pokój wzrokiem. Nie widząc niczego, co mogłoby go obciążyć, wyszedł z sypialni i zamknął za sobą drzwi, zostawiając dziewczynę w prowizorycznym grobie.

Gdy wyszedł przez drzwi frontowe na jasne słońce, spojrzał na zegarek.

Nadszedł czas.

CZĘŚĆ PIERWSZA

1

Andrea Devem wysiadła z mercedesa kabrioletu klasy C. Był wietrzny wtorkowy wieczór w połowie września. Od razu zwróciła uwagę, że w domu nie paliły się światła. Zegarek wskazywał dwudziestą czterdzieści pięć. Pozostała jej tylko minuta normalności.

Aktywowała centralny zamek wozu i ruszyła do furtki, spoglądając w obie strony spokojnej ulicy. Jako osoba urodzona i wychowana w Londynie nigdy nie lekceważyła zagrożenia ze strony przestępczości ulicznej, nawet w dzielnicy tak ekskluzywnej jak Hampstead. W dzisiejszych czasach przestępcy wszędzie się kręcą, już nie trzymają się własnych terytoriów. Ciągną do pieniędzy, a na tej obsadzonej drzewami alei wspaniałych trzypiętrowych rezydencji, o rzut kamieniem od Heath, z pewnością ich nie brakowało.

Tego wieczoru wszystko wydawało się w porządku, z wyjątkiem faktu, że dom spowijały ciemności. Andrea próbowała sobie przypomnieć, czy Pat mówił, że ma jakieś plany albo zabiera dokądś Emmę. Miała stresujący dzień, bo prowadziła rozmowy z kierownictwem jednego z pięciu centrów spa, które należały do niej i jej partnerki biznesowej. Ośrodek, który przejęły ponad rok temu, przynosił zyski niższe od spodziewanych. Będą musiały przeprowadzić redukcję etatów, czego Andrea nie lubiła robić, a to od niej zależało, kto wyleci. Zastanawiała się, kto będzie musiał spakować manatki i opuścić Bedfordshire, i wciąż nie mogła zadecydować. Właściwie wybór powinien paść na kierownika. Zarabiał ciężką forsę, a skoro odpowiadał za obecne kłopoty spa, wywalenie go było w odczuciu sprawiedliwe. Niestety, nie miała kim go zastąpić, więc pomysł wydawał się coraz mniej realny. Lepsze zło znane i tak dalej.

Andrea postanowiła, że odłoży troski do jutra. W tej chwili marzyła o kieliszku sancerre i relaksującym papierosie. Nie najzdrowszy wybór, ale kobieta potrzebuje odrobiny przyjemności w życiu, zwłaszcza gdy pracuje tak ciężko.

Przycisnęła kartę magnetyczną do tablicy czytnika systemu antywłamaniowego i gdy tylko furtka otworzyła się płynnie, weszła do ogrodu przed domem. Jak zawsze doznała uczucia znajomej ulgi i zadowolenia, zostawiając za sobą świat zewnętrzny. Osłonięty wysokim ceglanym murem ogród mienił się wszystkimi kolorami, co kosztowało ją osiemset funtów miesięcznie — tyle płaciła firmie ogrodniczej za utrzymanie go w takim stanie, że wyglądał jak z okładki magazynu.

Odetchnęła powietrzem przesyconym ciężkim, uderzającym do głowy zapachem jaśminu i kapryfolium. Już odprężona otworzyła drzwi i wyłączyła alarm.

Wtedy zadzwonił telefon.

Była to jej komórka. Sięgnęła do torebki marki Fendi z limitowanej linii Spy Bag i wyłowiła aparat. Na dzwonek wybrała I Will Survive1, klasyczny hymn feministyczny Glorii Gaynor. Dopiero później miała zrozumieć kryjącą się w tym ponurą ironię.

Ekran informował „abonent nieznany”. Choć nie lubiła odbierać telefonów od osób, których nie mogła zidentyfikować, wiedziała również, że być może chodzi o interesy, nawet o tej porze, a ona nigdy nie odrzucała okazji, zwłaszcza w obecnej trudnej sytuacji na rynku. Gdy weszła do holu, podniosła aparat do ucha.

— Słucham, Andrea Devem.

— Mamy twoją córkę.

Słowa zostały wypowiedziane wysokim, sztucznym głosem, który przywodził na myśl mężczyznę udającego kobietę.

Z początku pomyślała, że się przesłyszała, ale w powolnej, ciężkiej ciszy zrozumienie runęło na nią jak spiętrzona fala.

— Co? O co chodzi?

— Mamy twoją córkę — powtórzył rozmówca. Andrea poznała, że używa czegoś do zamaskowania głosu. — Nie ma jej w domu, prawda? Rozejrzyj się. Widzisz ją? — Ton brzmiał trochę szyderczo.

Andrea się rozejrzała. Hol spowijał mrok, w pokojach panowała cisza. Nikogo tu nie było. Poczuła narastającą panikę i bezradność. Starała się zachować spokój.

— Nie widzisz jej, prawda? Dlatego że my ją mamy, Andreo. I jeśli chcesz ją znowu zobaczyć, zrobisz dokładnie, co każemy.

Andrea była bliska omdlenia. Oparła się plecami o drzwi frontowe, zatrzaskując je mimo woli. Zachowaj spokój, powtarzała sobie. Na miłość boską, zachowaj spokój. Dzwonią, to musi być dobry znak. Na pewno?

— Czego chcecie? — szepnęła. W napięciu czekała na odpowiedź.

— Pół miliona funtów w gotówce.

— Nie mam takiej sumy.

— Owszem, masz. I zbierzesz ją dla nas. Masz dokładnie czterdzieści osiem godzin.

— Proszę, potrzebuję więcej czasu.

— Nie ma dyskusji. Musisz dać nam pieniądze.

Andrea zaczęła drżeć. Nie mogła uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. W jednej chwili myślała o odpoczynku po pracy, a w następnej zaczął się dramat, w którym główną rolę grała najdroższa dla niej osoba na świecie: Emma, jedyna córka. Powoli wypuściła powietrze. Możliwe, że to jakiś kawał.

— Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz? — zapytała.

— Chcesz usłyszeć krzyk córki? — odparł rozmówca rzeczowo.

O Jezu, nie.

— Proszę, na litość boską, nie róbcie jej krzywdy. Proszę.

— W takim razie rób dokładnie, co każemy, i nie zadawaj głupich pytań.

— Ma czternaście lat, na miłość boską! Co z was za bydlaki?

— Takie, którym wszystko jedno — warknął. — Rozumiesz? Gwiżdżę na to. — Jego ton stał się bardziej rzeczowy. — Słuchaj uważnie. Jest za dziesięć dziewiąta. O dziewiątej wieczorem w czwartek, za czterdzieści osiem godzin, zadzwonimy na telefon stacjonarny. Musisz już mieć gotowe pół miliona w używanych banknotach, w pięćdziesiątkach i dwudziestkach. Rozumiesz?

Andrea chrząknęła.

— Tak.

— Dowiesz się, gdzie i kiedy je dostarczyć. Gdy tylko otrzymamy pieniądze, ty odzyskasz córkę.

— Pozwól mi z nią porozmawiać. Proszę.

— Porozmawiasz, gdy będziemy gotowi.

— Nie.

— Nie. Obawiam się, że nie możesz stawiać warunków. Mamy twoje dziecko, pamiętasz?

Odetchnęła głęboko.

— Proszę. Pozwól mi z nią porozmawiać. Muszę wiedzieć, czy nic jej nie jest.

— Porozmawiasz, gdy zadzwonimy drugi raz, a ty zdobędziesz pieniądze.

— Skąd mam wiedzieć, że ona żyje?! — krzyknęła Andrea, zdecydowana, że się nie rozpłacze, choć łzy piekły ją w oczy.

— Ponieważ — odgłos rozmówca spokojnie — martwa jest dla nas bezużyteczna. Teraz idź i załatw pieniądze, Andreo. Wtedy będziesz mogła z nią porozmawiać. I nawet nie myśl o zawiadamianiu policji. Dowiemy się, jeśli to zrobisz. Obserwujemy cię. Przez cały czas. Jak tylko włączą się gliny, Emma umrze. Śmierć będzie powolna i bolesna. — Nastąpiła pauza. — Dziewiąta wieczorem we wtorek. Bądź gotowa. — Połączenie zostało przerwane.

Przez kilka sekund Andrea stała jak sparaliżowana, porażona tym, co się wydarzyło. Ktoś zabrał jej córkę. Jej pełną życia, śliczną czternastoletnią dziewczynkę, która dobrze radziła sobie w szkole i nigdy nikogo nie skrzywdziła. Zupełnie niewinną. Jej biedne dziecko musiało być bezgranicznie przerażone.

— Proszę, nie róbcie jej krzywdy — szepnęła głośno, a jej słowa zabrzmiały głucho w pustym holu.

Andrea Devem była twardą kobietą i nie miała łatwego życia. Osiągnęła sukcesy zawodowe i finansową niezależność, ale musiała ciężko o to walczyć. Po drodze wiele razy dostała cięgi, które rzuciłyby na kolana wielu ludzi z warstw bardziej uprzywilejowanych, ona jednak nigdy się nie dała. Niemniej na taki szok nie była przygotowana. Emma stanowiła jej cały świat i myśl, że teraz jest uwięziona, przerażona i nie rozumie, co się dzieje, napawała Andreę poczuciem bezradności i strachem. To było najgorsze, czysta bezsilność. Jej córka zaginęła, a ona nie mogła absolutnie nic zrobić.

Z wyjątkiem spełnienia żądań anonimowego rozmówcy i zdobycia dla niego pół miliona funtów.

Moje jedyne dziecko... Jeśli coś jej się stanie...

Zamknęła telefon i poszła do kuchni, obcasy jej czółenek stukały głośno po mahoniowej podłodze. Wyjęła szklankę z szafki i nalała wody z kranu, którą wypiła duszkiem.

Musiała zachować spokój, ale to trudne, gdy człowiek jest sam. Wtedy pomyślała o Pacie.

Pat Phelan. Od dwóch lat jej mąż i ojczym Emmy. Czarujący, przystojny, pięć lat od niej młodszy — zadurzyła się w nim, gdy się poznali. Wzięli ślub zaledwie po czteromiesięcznym szalonym romansie. Jej matka nazwała ją „głupią”, a Pata określiła jako „nic dobrego”. W owym czasie Andrea uważała, że matka jest krótkowzroczna, może nawet trochę zazdrosna. W ostatnich miesiącach zaczęła rozumieć, że być może staruszka, złośliwa jak zawsze, jednak miała rację. Ostatecznie pozna swój swego.

Teraz potrzebowała Pata bardziej niż kiedykolwiek.

Do licha, gdzie on się podziewa?

Nalała wody do szklanki i wypiła parę kolejnych łyków, potem podeszła do telefonu i wystukała numer jego komórki. Pat nie pracował. Stracił jedną posadę, a jeszcze nie znalazł następnej. Wydawało się to normą, odkąd się spotykali. Jego fachem, jeśli można tak to nazwać, była praca za barem. Pracował w barze w Holborn, kiedy się poznali. Miesiąc później pokłócił się z właścicielem i stracił robotę. Obecnie był kimś w rodzaju męża zajmującego się domem. Przez większość dni woził Emmę do i ze szkoły, a także zabierał ją z domów koleżanek, gdy Andrea była w pracy, lecz coraz częściej wyskakiwał wieczorami na parę drinków do miejscowego pubu albo do jednego ze swoich starych ulubionych lokali w Finchley, gdzie się wychował. Czasami wracał do domu dopiero wtedy, gdy Andrea już spała.

Tylko że Pat nie zostawiał Emmy samej w domu. Wychodził dopiero wtedy, gdy Andrea wróciła z pracy. Taki układ jej odpowiadał, choć czasami wolałaby, żeby Pat wykazał się inicjatywą i znalazł sobie jakieś płatne zajęcie.

Telefon dzwonił i dzwonił, ale Pat nie odbierał. Zgłosiła się poczta głosowa. Starając się panować nad głosem, Andrea zostawiła wiadomość, prosząc... nie, każąc mu, żeby oddzwonił jak najszybciej.

Rzuciła słuchawkę na widełki, klnąc, że nie odebrał, potem stanęła przy zlewie z zamkniętymi oczyma i oddychała powoli, głęboko, próbując zrozumieć sytuację, w której się znalazła. Emma została porwana przez bezwzględnego człowieka, który jak wynikało z jego wypowiedzi, miał wspólnika albo wspólników. Zmusiła się, żeby spojrzeć na problem z logicznego punktu widzenia. Motywem uprowadzenia były pieniądze. Co znaczyło, że ma duże szanse na odzyskanie córki. Musiała mieć. Andrea wiedziała, że może podjąć pół miliona funtów w wyznaczonym czasie. To nie będzie łatwe, ale miała dostęp do gotówki w sposób nieosiągalny dla wielu innych ludzi. Miała konta numerowe i pieniądze ukryte przed wścibskim fiskusem, w bezpiecznej skrytce depozytowej w Knightsbridge. Prawdopodobnie wystarczy, żeby spełnić żądania porywaczy. Jeśli zrobi, co każą, i dostarczy okup w wyznaczone miejsce, odzyska córkę.

Na tę myśl ogarnęła ją ulga, ale trwała tylko parę sekund, ponieważ u jej podstaw leżało zaufanie do porywaczy. A jeśli jej nie uwolnią? A jeśli, nie daj Boże, Emma już nie żyje? Dreszcz przerażenia przebiegł jej po kręgosłupie. Jeśli coś się stało Emmie, dla Andrei też to oznaczało koniec. Myśl o życiu bez córki była po prostu nie do zniesienia.

Andrea sięgnęła do torebki i wyjęła papierosa, zapaliła go drżącymi rękami. Zaciągnęła się głęboko i jeszcze raz zadzwoniła do Pata. Nie odebrał. Zostawiła drugą krótką wiadomość: „Zadzwoń do mnie natychmiast. To pilne”.

Oparła się o jeden z nieskazitelnych blatów kuchennych. Był to jej wymarzony dom, gdy kupiła go pięć lat temu za blisko milion gotówką, czyli większą część zysku z czterdziestu procent udziałów sprzedanych swojej obecnej partnerce biznesowej. Miał charakter, przestrzeń, ogród, wszystko, czego brakowało jej w maleńkim mieszkanku, które dzieliła z dwiema siostrami i matką. Był bezpiecznym, prywatnym rajem jej i Emmy, gdzie mogły się odprężyć i razem spędzać czas. A jednak tej nocy wydawał się obcy jak miejsce, w którym znalazła się po raz pierwszy. Zwykle o tej porze w domu nie było ciszy: w pokoju Emmy grała muzyka, ryczał telewizor, dobiegały różne dźwięki. Dzisiaj dom wydawał się martwy. Andrea zastanawiała się, czy kiedykolwiek poczuje się tutaj tak samo jak dawniej.

Poszła do salonu, do szafki z drinkami, nie zapalając świateł. Były tu zdjęcia, jej i Emmy — Emma raczkuje, Emma na plaży, jej pierwszy dzień w szkole. Nie chciała ich widzieć. Nie teraz. Odwróciła wzrok i nalała sobie dużą brandy, wypiła łyk. Nie poczuła się lepiej, w tej chwili nic nie mogło poprawić jej nastroju.

Z kieliszkiem i z kolejnym papierosem chodziła po ciemnym domu, ale nie zmierzała nigdzie konkretnie, patrzyła tylko prosto przed siebie, żeby nie zobaczyć niczego, co przypominałoby jej o Emmie. Myślała, martwiła się, próbując opanować strach, który zarażał każdą cząstkę jej istoty. Zastanawiała się, skąd porwali Emmę i jak do tego doszło. W domu nie znalazła śladów walki, a poza tym alarm był włączony, gdy weszła.

Ale mają twoje dziecko, Andreo, powiedział głos w jej głowie. Tylko to się liczy. Mają ją.

Minęło pół godziny. W tym czasie tylko raz przestała chodzić, żeby dolać sobie brandy i wyjrzeć przez francuskie okno w ciemność; zastanawiała się, czy nawet w tej chwili ktoś ją obserwuje, sprawdza, co robi. Zaciągnęła zasłony i znowu zaczęła chodzić. Teraz wiedziała, że nie zaśnie, dopóki Emma nie znajdzie się bezpieczna w jej ramionach. Tymczasem mogła tylko krążyć po więzieniu, którym stał się jej dom.

Gdzie jest Pat?

Minęła godzina. Zadzwoniła do niego ponownie. Wciąż nie odpowiadał. Tym razem nie zawracała sobie głowy zostawianiem wiadomości.

Opadły ją złe przeczucia. To do niego niepodobne, żeby nie odbierał komórki. Nosił ją z sobą wszędzie. Wreszcie przyszło jej na myśl, że może jest w pubie w Eagle, gdzie często lubił popijać. Nie znała numeru, więc zajrzała do książki telefonicznej.

Zgłosiła się młoda kobieta z obcym akcentem. W tle Andrea usłyszała brzęczenie rozmów i natychmiast poczuła ukłucie zazdrości. Starając się mówić lekkim tonem, zapytała, czy jest tam Pat Phelan.

— Zorientuję się — odparła dziewczyna. — Proszę zaczekać.

Czekała ze słuchawką mocno przyciśniętą do ucha.

Trzydzieści sekund później dziewczyna wróciła.

— Niestety, nikt go od dawna nie widział — powiedziała uprzejmie.

Andrea zacisnęła zęby. Dziś jest wtorek. Pat mówił, że był w Eagle w zeszły piątek i w ostatnią środę.

— To wszystko? — zapytała dziewczyna.

— Tak — odparła Andrea szybko. — Dziękuję.

Rozłączyła się i wbiła wzrok w telefon. Czyli Pat nie chodził do pubu, okłamywał ją. Ale dlaczego?

Nieprzyjemne myśli zaczęły jej krążyć po głowie. Czy mógł być w to zamieszany? Trudno uwierzyć. Przecież przeżyli razem prawie dwa i pół roku i choć szczerze mówiąc, nie do końca mu ufała, zwłaszcza gdy chodziło o inne kobiety, miał dobry kontakt z Emmą. Z początku, zaraz po jego wejściu do ich małej rodziny, córka nie była zachwycona i nie chciała go zaakceptować, ale w końcu przekonała się do niego. Co więcej, w ciągu ostatnich miesięcy ich stosunki znacznie się poprawiły. Zakładanie, że mógłby skrzywdzić ją w ten sposób, to gruba przesada.

A jednak... tylko Pat wiedział, że Andrea ma rezerwy finansowe, do których może sięgnąć bez przyciągania zbyt wielkiej uwagi. Blisko pół miliona funtów. Nie znaczy to, że sam był kryształowy i bez skazy. Przyznał się jej, że przed laty, jako młody człowiek, parę razy zadarł z prawem i nawet odsiedział kilka miesięcy za handel kradzionymi rzeczami. Wprawdzie od paserstwa do kidnaperstwa droga daleka, ale w tej sytuacji do głowy Andrei zakradła się myśl, że mężczyzna, którego pomimo wszystkich jego wad wciąż kochała, mógł dopuścić się wobec niej tak okrutnej zdrady.

— Proszę, tylko nie ty — szepnęła, patrząc na telefon. Ponieważ wiedziała, że jeśli to on, będzie zdana wyłącznie na siebie.

Minęła kolejna godzina, wskazówki zbliżały się do północy, a Pat wciąż nie dawał znaku życia. Andrea miała coraz większe wątpliwości. Niejeden raz przyszło jej na myśl, żeby zadzwonić na policję, ale ludzie, z którymi miała do czynienia, byli bezlitośni, najwyraźniej dobrze zorganizowani, i już zapowiedzieli, co się stanie z Emmą, jeśli władze zostaną powiadomione. Poza tym Andrea nie pokładała zbytniej wiary w przedstawicielach porządku i prawa. Miała za wiele złych doświadczeń.

Nie, potrzebowała kogoś, komu mogłaby zaufać. Kogoś, kto będzie wiedział, co zrobić.

Znała człowieka, który mógłby pomóc. Nie rozmawiała z nim od ponad dziesięciu lat, ale była pewna, że zareaguje, że pomoże jej w chwili potrzeby. Problem w tym, że jeśli go ściągnie, może również rozpętać burzę, nad którą nie zdoła zapanować.

Ale jaki miała wybór? Nie mogła zrobić tego sama.

W holu stał zegar szafkowy kupiony kilka lat temu w antykwariacie w Islington za niebotyczną sumę. Nigdy tu nie pasował, ale tykanie ją uspokajało. Gdy wybił północ, Andrea rozgniotła w popielniczce ostatniego papierosa i podjęła decyzję.

Z torebki na blacie w kuchni wyjęła czarny notes z adresami i znalazła na końcu potrzebny numer, niepodpisany. Zapaliła światło, żeby go wystukać, zatrzymała się w ostatniej chwili. Zastanawiała się. Być może założyli podsłuch w telefonie stacjonarnym, a jeśli ją usłyszą... nie mogła ryzykować. Wzięła komórkę i wyszła do ogrodu za domem.

Noc była cicha, gdy szła do rosnących na samym końcu grusz, trzydzieści jardów od domu, i tam się zatrzymała. Rozglądała się, nasłuchując, wspominając słowa porywacza: „Obserwujemy cię”. Była jednak pewna, że nie zobaczą jej na tyłach ogrodu.

Biorąc głęboki oddech, wcisnęła przycisk „połącz”.

W ten sposób przeniosła swoją sytuację na zupełnie inny poziom.

1 Przeżyję (ang.).

2

Jimmy Galante odebrał po trzecim sygnale.

— Słucham — rzekł cicho z akcentem, który wciąż świadczył o pochodzeniu ze wschodniego Londynu.

Andrea nie słyszała żadnych hałasów w tle, co ją zaskoczyło. Jimmy zawsze był nocnym markiem. Może się zmienił.

— To ja — powiedziała cicho świadoma podejmowanego ryzyka.

— Kto?

— Andrea. Andrea Devem.

Zaśmiał się rechotliwie.

— Jezu, duch z przeszłości. Jak leci?

— Źle. Bardzo źle.

— Cholera, przykro mi to słyszeć — powiedział, ale Andrea niemal słyszała uśmieszek w jego głosie. Jimmy Galante był człowiekiem, któremu szkoda czasu i wysiłku na wyrażanie współczucia. — Skąd masz mój numer? Nie spuszczasz mnie z oka, Andreo?

Nie spuszczała, ale nie zamierzała mu tego mówić. Przynajmniej jeszcze nie.

— Ktoś mi go dał.

— Tak? Kto?

— Nieważne. Ważne, że potrzebuję twojej pomocy.

— A co się stało?

Andrea wzięła głęboki oddech, rozejrzała się w mroku.

— Moja córka została porwana. Musisz mi pomóc ją odzyskać.

Znowu usłyszała charakterystyczny suchy chichot. Brzmiało w nim wrodzone okrucieństwo. Śmiech Jimmy’ego sprawiał, że Andrea myślała o dziecku wyrywającym skrzydełka motylom albo tnącym dżdżownicę na ćwiartki. Wciąż działał jej na nerwy, nawet teraz, po tylu latach.

— Jasne, Andreo, cokolwiek powiesz. Nie odzywałaś się do mnie Bóg wie od ilu lat...

— Nie było cię tu. Wyjechałeś do Hiszpanii.

— Mogłaś zadzwonić — warknął. — Przez cały ten czas mogłaś, kurwa, zadzwonić. Ale nie zawracałaś sobie głowy, prawda? Bo wtedy nic nie chciałaś, ale teraz chcesz, więc... — złośliwie, wysokim głosem zaczął ją przedrzeźniać — proszę, Jimmy, pomóż mi znaleźć córkę, porwał ją jakiś zły człowiek. — Znów zachichotał. — To nie przejdzie, dziecinko. Mam interesy. Po co miałbym wracać do takiego szamba jak Anglia? Mam to w dupie.

Andrea westchnęła. Mniej więcej tego się spodziewała, ale mimo to czuła się zraniona jego kompletnym brakiem zainteresowania sobą i Emmą. A jednak jego reakcja powiedziała jej też coś innego. Jimmy Galante, pomimo wszystkich swoich wad, nie brał w tym udziału. W innym wypadku zadałby więcej pytań.

— Chcę, żebyś mi pomógł, Jimmy — powiedziała, wiedząc, że nagła stanowczość w jej głosie płynie z desperacji.

— Przykro mi, dziecinko. Wciąż nie podałaś mi dobrego powodu. Dlaczego miałbym to zrobić!

— Ponieważ Emma jest nie tylko moją córką, ale i twoją.

Zapadła długa cisza. Gdy Jimmy zaczął coś mówić, Andrea przerwała mu, wykorzystując przewagę.

— Emma ma czternaście lat, obchodzi urodziny drugiego kwietnia. Policz i pomyśl, Jimmy.

— Nie sięgam myślą tak daleko wstecz. Minęło za dużo czasu.

— Spróbuj. Piętnaście lat temu, lato dziewięćdziesiątego drugiego. Byliśmy razem, prawda? Wtedy zaszłam w ciążę. Niedługo później odszedłeś.

— A niby skąd, kurwa, mam wiedzieć, że ona jest moja? — warknął. — Miałaś męża, Andreo. Pamiętasz? Rżnęłaś się za plecami swojego starego. A może już o tym nie pamiętasz?

— Billy był impotentem — powiedziała. Nie chciała mówić źle o zmarłym mężu, ale wiedziała, że nie ma wyboru. — Tylko z tobą wtedy sypiałam. Ona jest twoja, Jimmy. Pogódź się z tym. To twoje dziecko. A teraz jakiś łajdak je zabrał.

Niemal słyszała terkoczące tryby, gdy rozmyślał nad jej słowami na drugim końcu linii. Tym razem mu nie przeszkadzała.

— Co się stało? — zapytał w końcu z rezygnacją w głosie.

Po raz pierwszy od tamtej rozmowy telefonicznej sprzed ponad trzech godzin wstąpiła w nią odrobina otuchy. Wyglądało na to, że przeciągnie Jimmy’ego Galante’a na swoją stronę i tym samym nie będzie samotnie zmagać się z koszmarem.

Konsekwentnie mówiąc o Emmie po imieniu, nie podnosząc głosu, opowiedziała o wydarzeniach wieczoru, starając się niczego nie pominąć. Gdy skończyła, Jimmy zapytał, czy może zdobyć pieniądze w wyznaczonym czasie.

— To nie będzie łatwe, ale dam radę — oznajmiła.

— A twój nowy stary... zniknął?

— Tak — odparła powoli. — Zniknął.

— Umiesz ich sobie wybierać, prawda, dziecino?

— Prawda, Jimmy.

— Myślisz, że jest zamieszany?

— Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie tego, ale... — Urwała na chwilę. — Ale nie mogę być pewna.

— W porządku. Jak się nazywa?

— Pat Phelan.

— Nazwisko nic mi nie mówi.

— Pochodzi z Finchley.

— Znam parę osób w tej części miasta. Popytam. Nie zawiadomiłaś glin?

— Nie. I nie mam zamiaru.

— Dobrze, wciąganie tych sukinsynów nie ma sensu. Co ja miałbym dla ciebie zrobić?

— Potrzebuję cię tutaj. Poczuję się lepiej. W końcu jesteś jej ojcem.

— Lepiej, żeby tak było, Andreo — rzekł złowieszczo, głosem odrobinę głośniejszym od szeptu. — Bo jeśli nie jestem, a ty mnie ściągasz ze zmyślonego powodu, naprawdę nie będę zadowolony. Rozumiesz, co mam na myśli?

Nie miała co do tego wątpliwości. Nigdy, gdy Jimmy mówił w ten sposób.

— Tak, rozumiem — odparła. — Ale jesteś. Daję ci słowo. Jesteś.

Nastąpiła kolejna pauza.

— Jutro polecę na Heathrow pierwszym możliwym samolotem — powiedział w końcu. — Zadzwonię.

— Dzięki.

— Nie dziękuj — rzucił obojętnie. — Nie robię tego dla ciebie. — I przerwał połączenie.

Andrea zamknęła telefon i głośno wypuściła powietrze. Teraz naprawdę nie miała odwrotu. Trochę się bała, jaki wpływ na bezpieczne uwolnienie Emmy będzie miało wciągnięcie Jimmy’ego. Jimmy jest brutalny, zdolny kogoś poważnie okaleczyć, a nawet zabić, ale może w końcu tego właśnie chciała. Zemsty na ludziach, którzy porwali jej córkę i przysporzyli jej tylu cierpień. Poza tym Jimmy nie jest głupcem. Nie rzuci się na oślep na uzbrojonych bandziorów, nie narazi Emmy i wszystkich innych na niebezpieczeństwo. Jest obdarzony zwierzęcym sprytem, zdolnością zwietrzenia zagrożenia, czymś, co służyło mu dobrze w przeszłości i czego, jak wiedziała, nie stracił nawet w czasie lat życia w Hiszpanii. Człowiek nie traci takiej instynktownej przebiegłości, a ona potrzebowała kogoś takiego po swojej stronie.

Wróciła do domu i zamknęła drzwi, troszkę jej ulżyło. Przynajmniej zaczęła coś robić. Paraliż zrodzony z całkowitej bezradności, która prześladowała ją przez cały wieczór, nieco ustąpił. Wypiła kolejną szklankę wody, zapaliła ostatniego papierosa i zastanowiła się, czy nie nalać sobie jeszcze jednej brandy. Zdecydowała, że lepiej nie. Miała mocną głowę, regularnie piła alkohol przez całe dorosłe życie, ale tego wieczoru już wystarczy. Musiała zachować zdrowy rozsądek. Topienie smutków w butelce byłoby zbyt łatwe i na pewno nie pomogłoby Emmie.

Emma. Jej dziecko. Czternastoletnia dziewczynka spędzająca pierwszą noc w rękach tych bydlaków.

Jeśli żyje...

Andrea odsunęła od siebie tę myśl, odetchnęła głęboko i stwierdziła, że nie może upadać na duchu.

— Myśl pozytywnie. Nie zrobią jej krzywdy. Chcą pieniędzy.

Powtórzyła to trzy razy, modląc się do Boga, żeby tak wyglądała prawda. Potem powoli, apatycznie, przygotowała się do snu, wiedząc, że jutro zjawi się tu Jimmy. Jimmy Galante. Bandyta dokonujący napadów z bronią w ręku i prawdopodobnie jej ostatnia deska ratunku.

Gdy leżała samotnie w jedwabnej pościeli w głównej sypialni, patrząc w sufit, nie myślała o mężu, tylko o Emmie.

I o Jimmym.

3

Jimmy Galante zawsze był gładkim skurczybykiem. W wieku czterdziestu lat, dwa lata starszy od Andrei, wciąż wyglądał cholernie dobrze, gdy wyszedł z bramki dla przylatujących w terminalu numer jeden na lotnisku Heathrow, ubrany w szyty na miarę garnitur i rozpiętą pod szyją koszulę. Andrea zauważyła, że niejedna para kobiecych oczu spoglądała na niego, gdy szedł przez halę z niedbałą pewnością siebie, która graniczyła z arogancją. Wysoki, barczysty i opalony, miał gęste faliste włosy, dłuższe, niż pamiętała, ale wciąż lśniące jak przed laty. Nawet w tych okolicznościach, nawet po wszystkich tych latach, Andrea czuła lekkie podniecenie. Zastanawiała się, co z nią jest, dlaczego zawsze podobały jej się takie gładkie skurczybyki. Kiedyś spytała ją o to Isobel, jej partnerka w interesach, z wyraźną nutką dezaprobaty w głosie, a ona nawet nie próbowała znaleźć odpowiedzi. Niektóre kobiety po prostu lecą na niewłaściwych facetów, mówiła sobie, i być może ona do nich należy.

Jimmy podszedł do niej z uśmiechem tak znaczącym i zarozumiałym, że natychmiast zrozumiała, dlaczego ich związek się zakończył. Z bliska zmarszczki na jego twarzy były wyraźniejsze, a blizna, która biegła poszarpaną linią spod płatka ucha do żuchwy, wydawała się głębsza niż kiedyś. Ale oczy, tak ciemne, że niemal czarne, wciąż przykuwały uwagę.

— Cześć, dziecinko — powiedział, mierząc ją wzrokiem. — Nieźle wyglądasz.

Wiedziała, że powie coś takiego. Czuła się okropnie i była pewna, że również tak wygląda. Źle spała zeszłej nocy, rzucając się i przewracając z boku na bok, świadoma, że Emma rozpaczliwie potrzebuje jej pomocy. Emma była twardą osóbką — pod tym względem przypominała matkę — ale nic nie mogło przygotować jej na to, przez co musiała teraz przechodzić. Andrea zawsze chroniła ją przed tym, co miała do zaoferowania mroczna strona świata. Materialnie niczego jej nie brakowało (choć nie była zepsuta); chodziła do przyzwoitej prywatnej szkoły (tylko dla dziewcząt); mogła liczyć na matkę, która w napiętym planie zajęć zawsze znajdowała czas dla niej i w razie czego służyła pomocną dłonią. Zawsze tworzyły zgraną drużynę z Andreą jako starszą partnerką.

W dzień było łatwiej niż w nocy, ponieważ mogła się czymś zająć. Zadzwoniła do Isobel i powiedziała, że nie czuje się dobrze i zrobi sobie wolne, potem zadzwoniła do dentysty i usłyszała, że Emma przyszła na wizytę za kwadrans piąta. Sama nie wiedziała, z jakiego powodu świadomość, że Emma miała się dobrze zeszłego popołudnia, ledwie parę godzin przed telefonem od porywacza, utwierdziła ją w przekonaniu, iż stan ten nie uległ zmianie.

Resztę przedpołudnia i wczesne popołudnie Andrea spędziła na zbieraniu potrzebnej sumy. Wiązało się to z opróżnieniem dwóch skrytek depozytowych, które wynajmowała w dwóch bankach w Knightsbridge. Miała w nich łącznie czterysta trzydzieści dziewięć tysięcy funtów. Gromadziła pieniądze przez wiele lat i stanowiły jakby jej fundusz emerytalny, sumkę na czarną godzinę, gdyby coś kiedyś poszło źle. I właśnie poszło. Potem zadzwoniła do trzech banków, w których miała konta osobiste, i załatwiła przelew pieniędzy pomiędzy rachunkami, żeby wypłacić brakujące sześćdziesiąt jeden tysięcy funtów. Okazało się to trudniejsze, niż przypuszczała, ponieważ w dzisiejszych czasach, jak się zdaje, nikt nie chce wypłacać dużych sum w gotówce. Kiedy zebrała pół miliona, zostało jej łącznie jedenaście tysięcy pięćset sześćdziesiąt jeden funtów na koncie — mamy zysk za czternaście lat harówki.

Musiała jeszcze zająć się paroma sprawami. Odebrała wiele telefonów od księgowych firmy, dotyczących kondycji Bedfordshire Spa, i nawet parę na wpół przepraszających od Isobel, w związku z tym samym tematem. Załatwiła, co miała do załatwienia, ale miała kłopot ze skupieniem myśli na czymś innym niż sytuacja Emmy. Andrea stworzyła swoją firmę Centrum Zdrowia i Urody Feminine Touch absolutnie z niczego i rozwinęła ją w kwitnące przedsiębiorstwo z obrotem rocznym ponad pięciu milionów funtów. Te wielkie dokonania i cała ta ciężka praca nie będą miały absolutnie żadnego znaczenia, jeśli córka nie wróci do domu.

Z tego powodu był tu Jimmy. Miał zagwarantować powrót Emmy.

— Jakieś wieści? — zapytał, gdy stali, patrząc na siebie.

— Nie, jeszcze nie.

— Masz pieniądze?

Pomyślała, że widzi błysk w jego ciemnych oczach, i poczuła ukłucie niepokoju. Miał irytująco beztroską minę, usta ułożone w lekki, znaczący półuśmiech kogoś, kto zna odpowiedź na każde pytanie. Przyszło jej na myśl, że nie wydaje się zbytnio zmartwiony o córkę.

— Będę miała jutro wieczorem. Jedziemy. Chcę zdążyć przed godziną szczytu.

Szli w milczeniu przez halę przylotów, zmierzając na parking krótkoterminowy.

— No, no, nieźle ci się powodzi — powiedział Jimmy na widok mercedesa.

— Ciężko na to pracowałam.

— Nie powiedziałaś mi, z czego żyjesz.

— Wiem — odparła, wsiadając.

Nie rozmawiali do wjazdu na M4, kierując się do Londynu. Choć jeszcze nie było piątej, na drodze panował wzmożony ruch. W aucie panowała napięta atmosfera.

— Dlaczego nie powiedziałaś mi o córce, Andreo? Westchnęła.

— Bo uznałam, że lepiej nam będzie bez ciebie.

— Tobie na pewno.

— Wiesz co, Jimmy? Nawet nie zapytałeś, jak ma na imię twoja córka.

Teraz on westchnął.

— Już mi powiedziałaś. Emma. I daj mi trochę czasu, proszę. Po pierwsze, do wczoraj nie wiedziałem, że mam córkę. Nie widziałem nawet zdjęcia, nie mam pojęcia, jak wygląda. Po drugie, i znacznie ważniejsze, jestem tu, prawda? Nie musiałem przyjeżdżać.

— W porządku, masz rację.

Andrea wytarła pot z czoła. Nawiewane powietrze chłodziło wnętrze wozu, ale było jej gorąco i miała lekkie mdłości.

— W porządku, kochanie? — zapytał, pochylając się w jej stronę.

Czuła jego wodę kolońską. Zapach był intensywny, ale przyjemny.

— Tak. Chyba muszę coś zjeść. Wczoraj zjadłam kanapkę, ale dziś nie miałam jeszcze nic w ustach.

— Coś załatwimy. Co z twoim starym? Panem Phelanem. Nie dał znaku życia?

Pokręciła głową.

— Nie.

Przypomniała sobie, jak dziwnie się poczuła, gdy obudziła się rano, a jego nie było. Nigdy nie nocował poza domem. Jej zdarzało się to od czasu do czasu, gdy zatrzymywały ją interesy, ale nie jemu. Pat zawsze wracał na noc do łóżka, jeśli nawet niekiedy nad ranem. Wciąż się modliła, żeby nie miał nic wspólnego z porwaniem, ale godziny mijały, Pat nie dawał znaku życia, a ona zaczynała go podejrzewać. Ale nie chciała mówić tego Jimmy’emu. Nie musiała mówić, że znów się zadała z niewłaściwym facetem, na pewno zdawał sobie z tego sprawę.

— Dowiedziałem się o nim co nieco — powiedział Jimmy. — Jest kanciarzem, prawda?

Choć w jego tonie nie było triumfu, nie mogła tego tak zostawić.

— I kto to mówi, Jimmy.

— Nigdy nie byłem drobnym wieśniakiem jak on, handlującym prochami i podróbkami sprzętu elektronicznego.

— Już się tym nie zajmuje.

— Nie musi, prawda? Ma ciebie.

Andrea milczała. Dała za wygraną.

— Słuchaj — powiedział, kładąc rękę na jej ramieniu — nie próbuję zdobyć przewagi. Staram się tylko wykombinować, czy jest w to zamieszany, czy nie.

— I jak myślisz?

Wzruszył ramionami.

— Trudno powiedzieć. Wciąż go nie ma, prawda? To nie wygląda zbyt dobrze. Ale od opychania lewego sprzętu do kidnaperstwa daleka droga.

— Boże, Jimmy. Sama nie wiem, co myśleć, naprawdę.

— Wszystko będzie dobrze, dziecinko. Nie martw się. Jestem z tobą.

Andrea wiedziała, że nie będzie dobrze. Cokolwiek się stało, życie, które tworzyła kosztem ciężkiej pracy, i życie jej ukochanej córki zmieniło się nieodwracalnie. Nawet jeśli Emma wróci do niej bez uszczerbku fizycznego, będzie inną osobą, na stałe okaleczoną przez traumatyczne przeżycia. A Pat... cóż, Pat nie wróci. Nie ma co do tego wątpliwości. A przecież myślała, że są bardzo szczęśliwi. Będzie za nim tęsknić — chyba że jest zamieszany w porwanie. Ale intuicja podpowiadała jej co innego; Pat nie naraziłby Emmy na taką ciężką próbę. Miał pieniądze i niezły wóz, nie musiał pracować, dwa albo trzy razy w roku wyjeżdżał za granicę na wczasy, i nie brakowało mu wolności. Andrea dawała mu mnóstwo luzu, dlaczego więc miałby rezygnować z tego wszystkiego w zamian za udział w pół milionie funtów i ryzyko, że następnych dziesięć lat przesiedzi w więzieniu? Nie wierzyła, by poszedł na coś takiego.

Ale nie mogła też wyjaśnić jego nieobecności.

Ręka Jimmy’ego masowała jej ramię, powoli i z rozmysłem. Jego dotyk przepełnił ją sprzecznymi uczuciami. Wciąż kochała Pata — przynajmniej myślała, że kocha — ale Jimmy zawsze na nią działał i nawet teraz czuła rodzące się podniecenie, któremu towarzyszyły dotkliwe wyrzuty sumienia, że myśli o seksie, gdy jej córka została uprowadzona. A jednak nie mogła opanować uczucia, że z Jimmym jest bezpieczniejsza. Był silny, silniejszy niż Pat, a ona teraz potrzebowała siły. Ale stanowił również kłopot. I w jej obecnym życiu nie było dla niego miejsca. Gdy tylko to się skończy, pożegna się z nim na zawsze.

Choć coś jej mówiło, że może to nie być łatwe.

4

— Pół miliona funciaków. Pięknie wyglądają.

Jimmy Galante zawsze kochał pieniądze. Nie lubił tylko uczciwie ich zarabiać, dlatego postanowił utrzymywać się z napadów z bronią w ręku i handlu narkotykami.

Okup był w wielkiej torbie Adidasa, którą Andrea znalazła na strychu i która teraz stała otwarta na stoliku w jej pokoju. Jimmy siedział w skórzanym fotelu, trzymając w ręce opasany gumką gruby plik pięćdziesiątek. Jego twarz wyrażała czyste, niczym nieskażone podekscytowanie.

— To jeszcze nie wszystko — powiedziała mu. — Brakuje mi sześćdziesięciu tysięcy. Jutro muszę podjąć resztę z banku.

— Skąd w takim razie pochodzi cała reszta?

— Nie twój interes.

Wyszczerzył zęby.

— Ukrywałaś je przed fiskusem, prawda?

— Nie twoja sprawa. Dobrze, że je mam. To oznacza, że twoja córka wróci do domu.

Uśmiech zgasł. Jimmy poważnie pokiwał głową, odkładając plik pięćdziesiątek do torby.

Andrea z początku nie chciała sprowadzać go do domu. Wiedziała, że porywacze ją obserwują, i bała się, że mogli założyć podsłuch, dlatego za radą Jimmy’ego pojechała do sklepu w Kensington ze sprzętem do inwigilacji, gdzie za sto funtów kupiła wykrywacz pluskiew.

Kiedy wrócili, było już ciemno. Po sprawdzeniu, czy nikt nie obserwuje z ulicy, oboje wbiegli do domu i Jimmy przystąpił do pracy z wykrywaczem. Już po paru sekundach zlokalizował maleńki samoczynny wyłącznik elektroniczny przymocowany na listwie przypodłogowej przy drzwiach frontowych. Urządzenie informowało porywaczy, ilekroć otwierały się drzwi. Najwyraźniej dzięki temu wiedzieli, kiedy wczoraj wróciła do domu, i natychmiast do niej zadzwonili.

W domu wykrywacz niczego nie znalazł, ale Andrea nie mogła pozbyć się wrażenia, że porywacze naruszyli prywatność tego miejsca. Minęły dwadzieścia cztery godziny, odkąd się dowiedziała o zniknięciu Emmy.

Uważnie obserwowała Jimmy’ego, gdy paliła zapewne czterdziestego papierosa tego dnia i piła trzeci kieliszek czerwonego wina. Zastanawiała się, czy może mu zaufać. Miała nadzieję, że mówiąc mu o Emmie, obudzi w nim instynkt ojcowski, ale teraz nie była pewna, czy on coś takiego w ogóle ma. W ciągu czterech godzin, odkąd zabrała go z lotniska, prawie nie pytał o córkę, znacznie bardziej interesowało go zapełnienie żołądka. Uparł się, żeby zamówić włoskie dania na wynos, jednocześnie narzekając na ich jakość w jego małym zakątku Costa del Sol. Andrea prawie nie jadła, ale on rzucił się na jedzenie jak wilk. Zjadł za dwóch i wypił cztery puszki piwa Stella.

Andrea pokazała mu zdjęcie Emmy, które zabrała z sobą na lotnisko, i powiedziała cicho, z nabożeństwem w głosie:

— To twoja córka, Jimmy. To Emma.

Odpowiedział szeptem, z lekkim półuśmiechem:

— Ładniutka. — Nic więcej. Tylko jedno słowo. Ładniutka. Andrea czuła niedosyt. Chciała więcej. Prawdę mówiąc, Emma nie była podobna do Jimmy’ego, ale przecież jej też zbytnio nie przypominała. Andrea była naturalną brunetką z ostrymi, wyrazistymi rysami — bardzo atrakcyjna, ale niepozbawiona pewnej surowości. Emma natomiast była naturalną blondynką, miała drobne, delikatne rysy, okrągły zadarty nosek i żywe niebieskie oczy. Ładna w słodki, cherubinkowy sposób, wyglądała młodo na swoje lata. Zdjęcie, które Andrea pokazała Jimmy’emu, zostało zrobione w Hampstead Heath zeszłego lata. Emma uśmiechała się do obiektywu, pokazując rząd białych zębów, równych dzięki aparatowi korekcyjnemu, który nosiła przez sześć miesięcy i zdjęła tydzień przed zrobieniem zdjęcia. Był to uroczysty uśmiech, dla Andrei najpiękniejszy na świecie. Widok zdjęcia ją dobijał. Jimmy pozostał niewzruszony. Zdobył się tylko na powiedzenie „ładniutka”.

Zastanowiła się, czy naprawdę uwierzył w swoje ojcostwo, czy może doszedł do wniosku, że mu to wmawia, żeby uzyskać jego pomoc. Trudno powiedzieć. Na tym polegał problem z Jimmym. Rzadko zdradzał swoje myśli, wolał zabawę w umysłowe gierki i pozwalał ludziom zgadywać.

Gdy tak siedziała, obserwując go, uświadomiła sobie, że nigdy naprawdę go nie znała. Z jednej strony był bezwzględnym łajdakiem zdolnym do stosowania przemocy. Z drugiej zaś potrafił okazywać uczucia. Pamiętała, jak kiedyś, niedługo po zawarciu znajomości, zjawiła się w jego mieszkaniu na umówione spotkanie i stwierdziła, że go nie ma. Zaczynała się era telefonów komórkowych i oboje je mieli, mogła więc do niego zadzwonić. Nie odebrał, dlatego przeszła się po okolicy i zadzwoniła drugi raz. Tym razem się zgłosił zdyszany. Przeprosił za spóźnienie, choć nie podał przyczyny, i powiedział, że będzie za piętnaście minut, ale minęło prawie pół godziny, nim w końcu podjechał swoim jaguarem XJ6.

Gdy wysiadł, Andrea poznała, że coś jest nie w porządku. Wyglądał na wykończonego. Włosy, zwykle nieskazitelnie uczesane, miał rozczochrane, połę koszuli wyciągniętą ze spodni. Gdy biegł ku niej przez jezdnię, zobaczyła chusteczkę owiązaną mocno wokół lewej ręki.

— Co ci się stało? — zapytała, patrząc na rękę.

— Nic, czym musiałabyś się martwić — odparł z uśmiechem, pocałował ją w usta i wprowadził do domu. — Przepraszam za spóźnienie.

Andrea była wystarczająco mądra, by nie zadawać mu zbyt wielu pytań. Wiedziała, że Jimmy działa poza granicami prawa. To było oczywiste. Nie miał pracy, ale nigdy nie brakowało mu pieniędzy. Powiedział jej, że kieruje własną firmą budowlaną, tylko że jak na biznesmena pracował w bardzo dziwnych godzinach i często w dni powszednie wylegiwał się z nią w łóżku do popołudnia. Andrea nie była głupia. Znała prawdę. I wtedy zbytnio jej to nie przeszkadzało. Prawdę mówiąc, uważała to za bardzo podniecające. Jimmy, przystojny i tajemniczy, był fantastycznym kochankiem i cechowała go dzikość, której młode kobiety nie mogły się oprzeć i którą uważały za ogromnie pociągającą.

Gdy zamknęli drzwi, Jimmy zademonstrował tę dzikość, najpierw przyciągnął ją i pocałował mocno, potem wziął w ramiona, zaniósł do łóżka i zdarł z niej ubranie. Kochali się namiętnie kilka razy z rzędu, a kiedy zaspokojeni leżeli objęci, Jimmy, wodząc wolną ręką — tę z chusteczką — po jej brzuchu, powiedział, że ma coś dla niej.

— Co? — zapytała zaintrygowana, próbując zignorować cętki krwi na jego palcach, ledwo widoczne pod materiałem chusteczki.

Wygramolił się z łóżka i podszedł do dżinsów, które leżały na podłodze. Patrząc, jak się po nie pochyla, podziwiając jego nagie ciało, myślała o właśnie przeżytym orgazmie i o tym, jak Jimmy ją uszczęśliwia, zastanawiała się też, jak powie o nim mężowi.

Kiedy wrócił do łóżka, w zdrowej ręce trzymał niewielkie czarne pudełko.

— Dla ciebie, pani — rzekł z kpiącym ukłonem.

Uśmiechnęła się.

— Co to?

— Otwórz i zobacz.

Posłuchała. I westchnęła. Był to złoty naszyjnik, co najmniej osiemnaście karatów, z oprawionym w złoto szmaragdowym sercem wielkości mniej więcej pięciopensówki.

— Och, Jimmy — szepnęła. — Jest piękny.

— Kupiłem go dziś rano.

Pocałowała go czule w usta, czując się przez chwilę jak najszczęśliwsza kobieta na świecie.

— Podoba mi się. Dziękuję.

Resztę popołudnia i większą część wieczoru spędzili w łóżku. Andrea nigdy nie zaznała lepszego seksu. Nawet teraz pamiętała, co razem robili. Nazajutrz rano włożyła ten piękny naszyjnik z myślą, że naprawdę spadła na cztery łapy, a potem podała Jimmy’emu śniadanie do łóżka i wyszła po gazety.

Gdy przeglądała „Sun” w drodze do mieszkania, jej uwagę przyciągnęło zdjęcie mężczyzny w średnim wieku, z brodą i przedziałkiem po lewej stronie. Nagłówek oznajmiał: „Zrabowano sto tysięcy: strażnik walczy o życie”. Zanim jeszcze przeczytała artykuł, instynktownie wiedziała, że Jimmy jest zamieszany w napad. Tekst tylko potwierdził jej podejrzenia. Wyglądało na to, że czterech bandytów uzbrojonych w broń palną zatrzymało furgonetkę ochrony przewożącą gotówkę z oddziału banku Barclays w Wembley. Strażnik niosący walizkę z pieniędzmi — mężczyzna z fotografii, czterdziestosiedmioletni ojciec dwójki dzieci, Alan Jones — próbował stawiać opór, kiedy jeden z członków bandy chwycił walizkę. Wywiązała się bijatyka, strażnik dostał kilka ciosów w twarz i stracił przytomność po uderzeniu głową o beton. Świadek powiedział, że napastnik kopał leżącego, choć było jasne, że ten już nie stanowi zagrożenia. Obecnie ofiara przebywała na oddziale intensywnej opieki medycznej w stanie „złym, ale stabilnym”.

Andrea zobaczyła, że do napadu doszło dziesięć po drugiej wczorajszego popołudnia, ledwie godzinę przed powrotem Jimmy’ego do mieszkania — rozczochranego, z prowizorycznym opatrunkiem na lewej ręce. Jimmy wspomniał, że kiedyś był bokserem wagi średniej i wygrał jedenaście z dwunastu pojedynków, sześć przez nokaut. Nie stanowiło to niepodważalnego dowodu winy, ale nie musiało. Andrea po prostu wiedziała.

Głupio zrobiła, nic mu o tym nie mówiąc. Próbując zachowywać się swobodnie, obserwowała go kątem oka, gdy leżał w łóżku z papierosem w ustach, od niechcenia przeglądając gazetę, absolutnie spokojny. Otworzył gazetę na artykule o napadzie — liczyła strony — i przeczytał go dwa razy, a potem przeszedł do działu sportowego. W końcu z drapieżnym półuśmiechem rzucił gazetę i poklepał pościel.

— Może wrócisz do łóżka, skarbie? Mamy niedokończone sprawy do załatwienia.

I wróciła, na myśl o tym teraz skręcała się ze wstydu. Kochali się dwa razy, a ona przez cały czas myślała o strażniku leżącym w szpitalnym łóżku, podłączonym do rurek, otoczonym przez bliskich czekających na wiadomości... Ale Jimmy... Jimmy już o nim zapomniał. Dla niego był to tylko interes, ni mniej, ni więcej.

Gdy skończyli, ktoś zadzwonił na komórkę i Jimmy opuścił pokój, rozmawiając cicho. Wrócił po paru minutach, mówiąc, że musi wyjść. Wciąż zachowywał się swobodnie, ale poznała, że jest spięty.

Wtedy go zaskoczyła.

— Nie masz nic wspólnego z tym wczorajszym, Jimmy? Wiesz, z tym napadem, w którym strażnik został ranny?

— Jasne, że nie — odparł, ale widziała, że nim wstrząsnęła. Dostrzegła coś w jego oczach.

Spojrzała na jego rękę. Chusteczka znikła, ale knykcie były ciemne od siniaków. Też na nie zerknął, potem przeniósł spojrzenie na nią. Jego twarz się zmieniła. Stała się mroczna.

— Skąd ci to przyszło do głowy?

Natychmiast pożałowała, że spytała. Ostatecznie, jaki był sens? Jimmy nigdy się nie przyzna.

— Sama nie wiem. Ja... — Urwała, nie wiedząc, co powiedzieć.

— Mówiłem ci, pracuję w budownictwie.

Skinęła głową.

— Jasne, Jimmy.

Podszedł do łóżka.

— Nie traktuję cię właściwie czy co?

— Ależ skąd — odparła, czując lekki niepokój. Nie podobało jej się, w jaki sposób na nią patrzył.

Przykucnął, ich twarze znalazły się na jednym poziomie. Uśmiech Jimmy’ego pozbawiony był ciepła, gdy świdrował ją ciemnymi oczami.

— Wiesz, bardzo cię lubię, Andreo. Myślę, że dobrze nam razem. Dlatego kupiłem ci naszyjnik. — Urwał, dotknął szmaragdowego serca. — Ale nie zadawaj głupich pytań, dobrze? Nie pytaj o sprawy, które cię nie dotyczą. — Palcami zdrowej ręki czule pogładził jej policzek, ale jego dotyk wcale jej nie uspokoił. Prawdę mówiąc, była przerażona. — Bo jak nie... — Okręcił wokół palca kosmyk jej włosów. — Bo jak nie, będziemy musieli się rozstać. Rozumiesz?

Skinęła głową.

— A tego nie chcę. Bo cię lubię. Naprawdę.

Poczuła ostre ukłucie bólu, gdy szarpnął ją za włosy, i krzyknęła. Natychmiast ją puścił, jego usta rozchyliły się w miłym, pełnym czułości uśmiechu. Niemal pomyślała, że wyobraziła sobie to, co się stało przed chwilą. Pochylił się i delikatnie pocałował ją w usta.

— Naprawdę muszę iść, skarbie. Zadzwonię później. Wyjdziesz sama, dobrze?

I na tym koniec. Narzuciwszy ubranie, zostawił ją samą, a ona zachodziła w głowę, w co, u licha, się wpakowała.