S'Wätter vo geschter - Hansjörg Schertenleib - E-Book

S'Wätter vo geschter E-Book

Hansjörg Schertenleib

0,0
23,99 €

-100%
Sammeln Sie Punkte in unserem Gutscheinprogramm und kaufen Sie E-Books und Hörbücher mit bis zu 100% Rabatt.
Mehr erfahren.
Beschreibung

Thomas sitzt am Totenbett seiner Frau Gaby, die vor wenigen Minuten nach langer Krankheit gestorben ist. Er bringt es nicht übers Herz, jemanden anzurufen, nicht einmal ihren Sohn Lino in Mexiko, will noch etwas Zeit mit ihr allein verbringen – um Abschied zu nehmen, um sich zu fassen, um sich an ihre gemeinsame Geschichte zu erinnern und sich die Beichte anzuhören, die sie ihm auf Kassette hinterlassen hat. Eine Beichte, die ein Geheimnis offenbart, das ihre Ehe wohl zerstört hätte, hätte er es früher erfahren.  Hansjörg Schertenleibs erster Mundartroman erzählt humorvoll, zärtlich, mit viel Lebenserfahrung sowie einer gehörigen Portion Wut von einer geglückten Liebe und von den allerletzten Dingen. Seine poetische, bildgewaltige und unzimperliche Sprache macht das Schwere leicht und bringt es zum Schweben.

Das E-Book können Sie in Legimi-Apps oder einer beliebigen App lesen, die das folgende Format unterstützen:

EPUB
MOBI

Seitenzahl: 138

Veröffentlichungsjahr: 2025

Bewertungen
0,0
0
0
0
0
0
Mehr Informationen
Mehr Informationen
Legimi prüft nicht, ob Rezensionen von Nutzern stammen, die den betreffenden Titel tatsächlich gekauft oder gelesen/gehört haben. Wir entfernen aber gefälschte Rezensionen.



Hansjörg Schertenleib

S’Wätter vo geschter

Mundartroman

Atlantis

Für d’Brigitte.

Love, life, wife.

Und für de Daniel Kampa.

I probieres z’akzeptiere so wies isch

u grad aues wird i sicher nid vermisse

i chume gäng no nid ganz druus was du für eini bisch

aber chasch sicher si

dass i das gärn wett wüsse.

 

Züri West

Eis

Natürli sötti telefoniere. Em Lino. Em Notruef.Diinere Ärztin, de Frau Dokter Schmid. De Sile. Diine Eltere. De Rebekka. Miine Eltere. Und natürli am Remo, dere Pfiife. Hilf hole müessti, und brüele müessti au, logisch. Aber brüelet hani gnueg i de letschte zwei Jahr und sibe Mönet, villicht für immer. Isch doch mir egal, wänn’s egoistisch isch, dassi di no für es Wiili wett für mich ällei ha. Ohni die andere. Ohni ihres Gjammer und Ghüül und ihri iifühlsame Schprüch. Ich tue’n eifach eso, wie wänn’s nonig passiert wär. Wie wännt no würsch läbe. Wie wämmer jetzt dänn glii würed uufschtah und Zmorge’n ässe. Nachher chönnted mer go laufe, am Sunneberg obe oder wider emal uf de Üezgi. Und am Namittag gömmer is Kino, de Noi vo dem Iir mit em Brendan Gleeson und em Collin Farrell, wo In Bruges gmacht hät, de Titel vom Noie hani vergässe. Nachher nämed mer en Apero ufem Sächsilüüteplatz, zum Bischpil i de Bar vom Bernhard Theater, und zum Znacht chochi miini Penne Puttanesca, was meinsch? Oder wämmer an See abe, jetzt hät’s sicher nöd eso vill Lüüt, dass’es ois ushänkt…

 

Am nüüni drüevierzg häsch uufghört schnuufe.

 

Und weisch, was isch mer als Erschts dur de Chopf? In Mexiko isches zmitzt i de Nacht! Das hani als Erschts tänkt. In Mexiko isches zmitzt i de Nacht! Ich lüüt em Lino noni a, deht äne isches am Morge’n am Viertel vor drüü, das macht’s doch nur no schlimmer für’en.

 

‹Ich erteil’der e Lektion i de Kunscht vom Schterbe.›

Du und diini Schprüch!

 

Gopf, wie tünn’t worde bisch, wie uhuere tünn. Am Morge’n am eis häsch wele uufschtah, um öppis z’choche, e Suppe, so wie früehner, wänni zmitzt i de Nacht vome Gig hei cho bi, e Gmüessuppe. Debii issisch sit Wuche nüüt meh, wie’n es Vögeli, deht es Bissli und da es Schlückli. So klar wie hüt z’Nacht hani diini Auge scho lang nüme gseh, wie’nes Meitli häsch uusgseh, wo usere andere Wält zu mir überelueget, e Troimeri, wo chuum cha glaube, was sie gseht…

 

Eigentli hani erwartet, dass uf ein Schlag alles andersch wird, wänn’s e so wiit isch. Dass d’Ziit schtah bliibt. Dass d’Wält undergaht. Dass es schtockfiischter wird, uhuere heiss oder iiszapfechalt. Dassi nüme cha uufhöre brüele oder schreie. Dassi duretreie. Und jetzt chani nöd emal brüele, Gopfertori. Aber villicht merkt mer eh nöd, wänn sich öppis veränderet. Oder erscht, wänn’s scho passiert isch.

 

‹D’Erinnerig funktioniert am beschte, wänn’s schtill isch.› Das häsch vorletscht Wuche behauptet. Ich ha der nöd widerschproche, obwohl ich mi au chan erinnere, wänn’s luut isch. I de Beiz. Innere Bar. Im Tram. Im Zug. Uf Flughäfe. Bsunders guet im Kino, wänn mi de Film nöd packt. Oder im Theater. Sogar uf de Bühne, wänni en Uuftritt han. Nei, für mich muesses nöd schtill sii, demit i mi chann erinnere.

‹D’Erinnerig funktioniert am beschte, wänn’s schtill isch.› Dänn häsch vomene Buech verzellt, wot grad gläse häsch, Herr Tourel vom Otto F. Walter us de sächzger Jahr. De Held verschteckt sich imene Bootshuus und erinneret sich drah, wie’n er als Bueb zur Schtraf im tunkle Chäller iigschperrt worde’n isch und grauehaft Schiss gha hät vor de Müüs und Marder, wo um ihn ume gwuslet sind, und wo’n er nume losworde’n isch, indem er die ganz Ziit halbluut vor sich ane gschnuret hät. Die Idee hät der total gfalle: Sich imene Bootshuus verschtecke, um sich in Rueh z’erinnere und gäge d’Angscht liislig mit sich sälber rede.

 

Weisch, wie mängisch hani di ghört mit dir sälber schwätze, wänni nöd bi dir im Schlafzimmer gsii bin, sondern dusse’n im Gang?

Ich han irgendwänn sälber aagfange demit, ällei i miim Üebigsruum, wo mer irgendwänn tatsächlich vorcho isch wie’n es Bootshuus. Ich ha sogar d’Wäle ghört gluggere. Und de Wind im Schilf hinder de Brätterwänd. D’Änte, wo devoflattered wäg de Halbschüeh uf ihrne Schtändüp-Brätter.

Trotzdem: Ich cha mi au erinnere, wänn’s nöd schtill isch.

Ob’s glaubsch oder nöd!

 

Eigentli bisch ja es fertigs Fägnäscht, wo chuum cha schtilllige, aber i de letschte drüü, vier Mönet hani mängisch Angscht übercho, willi gmeint han, du segsch gschtorbe, so schtill bisch gläge.

 

Schiisshändy! Chasch uufhöre lüüte, ehrlich he! Wenigschtens isches d’Sile. Du wettsch sicher, dassi mit ere rede, gäll?

 

«Sile? Was? Nei. Will’s verbii isch. Sie isch gschtorbe, ja. Vor öppe foif Minute. Ich glaub nöd. Cha der’s schpöter verzele? Was? Jetzt grad? Nei, bitte nonig, isch guet? Willi no chli wett ällei sii mit ihre. Ällei. Und lüüt no niemertem a, abgmacht! Nöd emal ihrne Eltere! Ja nöd! Häsch ghört? Willi jetzt no niemert uushalte, huere Siech! Und willi no chli will mit miinere Frau ällei sii, das wird ja wohl no erlaubt sii, oder nöd? Ällei, genau! Was? Logisch lüüti am Lino a. Was? D’Auge muess ere zuemache? Und s’Muul ufebinde? Bisch sicher? Also guet. Mit was? Schpinnsch, mit eme Abtröchnitüechli! Was meinsch? Mit eme Schal. Okay, machi. Verschproche. Ja, ich gib der en Funk, wänni parat bin. Aber es chan es Wiili gah, gäll. Isch guet? Danke, Sile. Bis schpöter, ich lüüt der a. Tschau, ja. Tanke.»

 

Jetzt bini nüme de Einzig, wo’s weiss.

Zwei

Das gseht ja villicht doof uus mit dem Schal!Weisch no, wo der dä gchauft han? Z’Dublin, genau. I dere Märthalle hinderem Inder, wo mer zweimal sind go ässe. Läck, isch das Curry scharf gsii! Und wie luschtig de Chällner gredt hät! Du häsch mer en Ring gchauft, Silber, mit eme keltische Muschter, woni im Bad im Hotelzimmer z’Münche lige lah han. Womer d’Vorgruppe vo de Pogues gsii sind, weisch no? Schiissgig. Läck isch de McGowan bsoffe gsii. Bi eim Schtuck hät er voll vo de Bühne abegchotzet. Aber Dublin isch läss’ gsii. Womer i dem Imbiss z’Blackrock gsässe sind und dänn isch de Bob Geldof uf de Schtrass verbiigloffe. Ich ha mi natürli wieder emal nöd getrout, aber du häsch der es Autogramm gholt. Das hät ois käne glaubt, aber nöd eine. De Geldof uf de Schtrass, haha, ja logisch, und näbet em Bono sind ihr im Bus gschtande oder was? Näbet em Bono nöd, nei, aber näbet em David Bowie, im Lift vo dem Hotel, wo de U2 ghört, Clarence oder so, diräkt a de Liffey, en düschtere Chaschte wie useme Batmanfilm. Und wänn’s käne glaubt, isch’s au egal. ‹For Gaby from Sweden›. Mir händ de Zädel mit de Widmig vom Geldof grahmet und a d’Wand hinderem Chuchitisch ghänkt. Und uf diin nöchschte Geburri ha der e CD vonem gschänkt: The Vegetarians of Love, mit The Great Song of Indifference, dem Superschtuck, wo’n er singt, dass er uf alles schiisst, uusgrächnet er, de Mister Life Aid, de Mister Afrika. Wie alt bisch do worde? Einevierzgi, oder? Uf jede Fall simmer zum Salvo go ässe, mit de Sile und ihrem damalige Fründ, dem uufblasne Aff, wo nöd uufghört hät, vo siinere gschissne Szenebeiz z’schwafle und dem Kackrindsfleisch, wo’ n er us Argentinie diräkt importiert. Weisch no das Theater, wo’n er bim Wiiprobiere abzoge hät? Und de Scheiss, wo’n er über Musig verzapft hät! Als würd er Bass schpile und nöd ich! Früehner händ so Hanage Squasch gschpilt, und hüt sind’s ime Boxclub, die tätowierte’n Affe. Wie lang sind’s zäme gsii? Z’lang, findsch nöd au? Und wie’n er de Ermel vo siim tüüre Hämp uegrollt hät, demit mir siis Schiisstättuu au ja gsehnd. Irgend sone asiatischi Weisheit, wänn’s en nöd driigleit händ bim Schtäche. I dere Märthalle hät’s au en Platte- und CD-Lade gha, weisch no? Die Uuswahl, Wahnsinn! Ich ha über hundert Euro usgäh. Echo and The Bunnymen. The Sound. E früehni Christy Moore. Five Live Yardbirds, die erscht vo de Yardbirds usem Vieresächzgi. Im Lädeli, wo’t mer de Ring gchauft häsch, hät’s extrem nach Patchouli gschmöckt, chasch di erinnere? Oder die zwei Alte, wo a de Grafton Street Musig gmacht händ? Gitarre und Giige. Der eint isch barfuess gsii, debii hät’s gschiffet und isch uhuere chalt gsii, de ander hät es Liverpool-Liibli aagha. Läck, sind die guet gsii. Und die Schtimme! Hüehnerhuut. Goosebumps. Zimmli luschtigs Wort, nöd? Goosebumps. Aber Hüehnerhuut gfallt mer gliich fascht besser. Dir au?

 

Wenigschtens isches jetzt verbii mit diine Schmerze. Ich hett das nie uusghalte. Du häsch nie gjammeret, obwohl ich der genau aagseh han, wiet liidisch.

Jajaja, ich lüüt em Lino jetzt grad a, verschproche, s’isch immer no huere früeh z’Mexiko. Läck, wie söll em das säge? Diini Muetter isch tod. Gschtorbe. Es isch verbii. Seich. Ah chumm, wach doch bitte eifach wieder uuf, mir händ doch no so vill vor!

 

Du hettsch ja chöne wohne im Näscht. Am Sunntig bisch mängisch de ganz Tag nöd uufgschtande. Fuuli Täsche, ehrlich! Und diis ewige Theater mit em Chüssi! Wämer mit em Auto i d’Ferie sind, häsch es ja sogar mitgnoh, diis Lieblingschüssi. Ich han uf jede Fall no nie en anderi Frau gseh, wo mit em Chopf underem Chüssi schlaaft, aso ehrlich! Am Aafang hani immer Angscht gha, dasst verschticksch. Aber gschnarchlet häsch nöd. Fascht nie. Hööchschtens, wämmer e chli z’vill güügelet händ. Oder wännt vercheltet gsii bisch. Aber villicht hani’s eifach au nöd ghört, du underem Chüssi. Chalti Füess häsch ä nie gha. Händ Fraue nöd chalti Füess im Näscht? Diini händ dampft, im Fall. Super Bettfläsche.

 

Gopf, jetzt wirsch scho chalt. Oder nöd? Was sölli ohni dich aafange? Ohni ois? Aber wenigschtens isch jetzt das Gschtürm mit dem Remo verbii. Teigaff. Abschtauber! Mit siinere liislige, sanfte Schtimm, siim Hundeblick und siine Heiland-Sandale. Wieso häsch der nöd eine chöne uussueche, wo mir gfallt? Nöd eso’n en Gsundbätter und Yogapinggel! En E-Bike-Fahrer, wo gaht go biichte, will er fascht e Wurscht gässe hett am Schterne-Grill! Dem siini Fürz schtinked sicher nach Tofu. Oder nach alkoholfreiem Bier. Jaja, ich hör ja scho uuf. Ich find en eifach en Schiissgei. Und wännt nöd chrank worde wersch, hetti diis Gschleick mit dem Brätzelibueb sicher nöd akzeptiert, das weisch, oder?

 

Vill gläse häsch ja scho immer, genau wie miini Muetter. Aber sit chrank bisch, chasch nüme’n uufhöre, eis Buech am andere. Süchtig, andersch chasch dem nöd säge. Weniger schträng i diim Urteil bisch allerdings nöd worde, im Gägeteil. Wänn’t nüüt chasch aafange mit eme Buech, wänn’t findsch, es seg schlächt gschribe, hörsch es uf und leisch es uf d’Siite – im beschte Fall. Mängisch muesi s’Fänschter uufmache und dänn pfäfferisch’es usem Näscht is Vorgärtli use, bis uf d’ Schtrass magsch nüme. Ich ha mit de Frau Wüescht gredt und haneres erklärt. Eis vo de chliine Gheimnis vo mir, sit chrank bisch.

Du weisch ä nöd, dassi vill mit diinere Muetter telefoniere. Oder mit de Sile. Dassi im Üebigsruum x Artikel über Chräbs gläse han. Cherze aazünde’n i de Chile, bätte, gwüssi Fründ vo mir und dir aalüüg, i jedes Ässe Kurkuma tue…

D’Liischte isch nöd ändlos, aber si isch lang.

 

Vor öppe foif Wuche isch en Vogel i d’Schlafzimmerschiibe gfloge, wo uf d’Schtreulischtrass usegaht, zerscht bini gar nöd druus cho, ich han en Knall ghört, wo irgendwie abdämpft tönt hät, wie vonere Fuuscht imene Händsche. Erscht nach eme Wiili isch mer in Sinn cho, dass es en Vogel chönnt sii, wo is Feischter tätscht isch. Er isch ufem Fänschtersims usse gläge, en Schpatz, und ich bi sicher gsii, dass er tod isch. Uf de Schiibe hät’s en winzige Bluetfläck gha, denäbet sind Fäderli gchläbt, weich wie Fluum. Ich ha s’Fänschter uufgmacht und hanen i d’Hand gnoh. Läck, isch dä chlii und liecht gsii. Nach es paar Sekunde hani gmerkt, wie sich siini Chräleli beweged, dänn hät er de Chopf gschüttlet und isch devogfloge. Wusch, weg ischer! Imene Buech fändi sone Szene lächerlich, z’sümbolisch und drum kitschig, en Schpatz flüügt i d’Fänschterschiibe vomene Zimmer, i dem e Frau a Chräbs schtirbt, ihre Ma nimmt de Schpatz i d’Hand, will er meint, er seg tod, aber, oh Wunder, de Vogel erwacht zum Läbe und flüügt devo. Furchtbar, oder? Aber es isch genau eso passiert. Du häsch gschlafe. Verzellt ha der’s ä nie. Zu dem Ziitpunkt hämmer nämmli demit ufghört gha, ois öppis vorzmache.

 

Miini Muetter hät es ganz es weichs Gsicht übercho, wänn sie gläse hät, weich und sanft, und ich han gseh, sie isch inere andere Wält. Das hät miin Vater, wo nüüt gläse hät, total uufgregt. Debii ischer nur niidisch gsii, villicht sogar iifersüchtig. Miini Muetter isch i ihre Fernsehschtuehl ghocket, hät sich e Zigi aazündt, Kent, en anderi Marke hät sie nie graucht, s’Buech us de Bibliothek am Lindeplatz z’Altschtette, meischtens dicki Unterhaltigsschinke, uufgschlage – und weg isch sie gsii. Scho nach es paar gläsne Sätz hät sie anderscht uusgseh. Jünger. Freier. Wilder. Und gliichziitig fründlicher und sanfter.

Eigentli komisch, bini sälber nie zum Läser worde.

 

Macht mer us luuter Verzwiiflig verzwiiflets Züüg? Ziehni jetzt weg? Höri uf Musig mache? Wanderi uus uf Mexiko? I d’Wüeschti? Machi Chliiholz us miim Bass? Lauffi quer dur Grönland? Chauffi mer en Wingsuut? E Harley? Scheri mer e Glatze? Lahni mer en Schnauz wachse, eine vo dene soublöde Pornobälke, wo so vill Jungi händ?

 

Mit em Tod hämmer beid nöd vill Erfahrig.

D’ Susle, miini elter Schwöschter, isch mit sibenevierzgi a Chräbs gschtorbe, aber ich ha sie nöd tod gseh, ich bin in Ungarn uf Turnee gsii und ha’s erscht uf d’Beerdigung zrugg gschafft. De Hanspi, oise früehner Kiiborder, isch bim Bergschtiige abgschtürzt, ihn hani genausowenig tod gseh wie d’Tanja, d’Tochter vo Fründe vo ois, wo mit nüünzähni i de Nacht ame Herzschlag gschtorbe’n isch, im Bett näbet ihrem Fründ, mit dem sie grad vorher zämezoge’n isch. A ihrere Beerdigung hät’s ois beid total verblase. Kä Ahnig, wie de Küde, ihre Vater, hät chöne d’Totereed i de Chile halte. Er hät’s grossartig gmacht, bewegend, aber nöd rüehrseelig. Bewundernswert. Ich chönnt das nie. Glaub.

Nei, ich weiss würkli nöd, wiemer mit em Tod umgaht.

Mit diim scho gar nöd.

Woher au?

 

Chumm, ich lig e chlii zu der ane. Isch ja no früeh, oder nöd?

Nachher machi ois en Kafi.

Drüü

›Oises Gaby isch übrigens es ganz es bsundersOrdentlichs!› Das isch öppe s’Erscht gsii, wo mer diini Muetter über dich gseit hät. Und dänn hät sie mer verzellt, dass’t scho als chliine Chnoblidiini Pulli, Röckli und Tschiins sälber zämegleit und i de Kommode versorget hegsch. Piggobello uusgrichtet und nach Farbe gordnet! Diis Zimmer heg usgseh, als würsch gar nöd drin wohne! Luschtigerwiis hät’s im Huus vo diine Eltere es uhuere Puff! Sogar im Geschtebad. I de Chuchi gseht’s schlimmer us als i miinere’n erschte WG-Chuchi. Und i ihrem Gang chäselet’s.

 

Du und e Tüpflischiisseri! Hafechäs.

 

Wo mer zämezoge sind, isch vo diinere Ordnigsliebi nüme vill ume gsii. Wänn öpper vo ois es Puff verahschtaltet, dänn bisches eidüütig du. Ich ruum eigentli die ganz Ziit diini Chleider hinder dir her. Also bis’t chrank worde bisch, sorry. Diis Züüg gibi todsicher nöd weg, nie im Läbe, diini Chleider, Schueh und Büecher und CDs. Nüüt. Nie. Vergisses. Nüüt. Gar nüüt. Nöd öppis.

 

Häsch gnueg Platz?

 

Es rägnet, ghörsch? Und de Kirchhofer vo de andere Schtrassesiite holt d’NZZ, das isch siin Schtock, ghörsch, togg, togg, jetzt giiret dänn grad s’Türli vo siim Milchchäschtli. Voilà! Jetzt überflüügt er d’Schlagziile, wart, eis, zwei, drüü, vier, foif, sächs, und scho gaht’s zrugg i siin Schtall, togg, togg. Wie’n es Ührli ischer, oise Kirchhofer mit sinere glänzige Späckschwarte vomene Chessel. Wänn er nur nöd sonen schtrunzblöde Schnöri wär, me chönnt en diräkt möge, findsch nöd ä? Siin Taggel schtinkt. Nöd nur wänn’s rägnet. Wie gseht’s ächt i dem siinere Wohnig uus? Meinsch, er tuschet meh als ich? Hät de eigentli e Frau? Ich han’en nie mit einere gseh. Du?

 

‹Ich finde Tüpe mit ere gwüsse Läbensschwächi übrigens erotischer.› Hallo? Im erschte Momänt hät mi diin Satz logischerwiis beleidiget.

Läbensschwächi. ‹Es git Schlimmers›, häsch gseit, ‹Plöffseck oder Matschoärsch.› Schtimmt. Weisch no, wot’mer das gseit häsch? Im Copi am Schtauffacher. Wo’n es Bild vom Karl Marx ghanget isch. Die Minestrone, wo die gmacht händ, Läck Böbbi! D’Chällner sind miteme Topf ufeme Wägeli und mitere Schöpfchelle vo Tisch zu Tisch. Am liebschte häsch d’Penne Arrabiata gha. Mir sind’s z’scharf gsii. Am nöchschte Tag hät mer amigs…ach, du weisches ja. Brännt wie Füür. De eint oder ander Schurni vom Tagi hät au im Copi gässe, de eint Pfiifesack häsch emal zämegschisse, irgend eso’n en Kulturheini, will er e CD