Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2024
Thriller van Thomas West Het formaat van dit boek komt overeen met 125 paperback pagina's. Wapendiefstallen, zelfs uit het leger, maken de FBI net zo verdacht als een ongebreidelde toename van moorden in de blanke wijken. Wanneer een zwarte FBI-agent wordt vermoord, is het duidelijk dat alle aanwijzingen naar Harlem leiden, waar veel geld omgaat in onroerend goed deals. Wat hebben de leden van de Black Temple congregatie met deze incidenten te maken? De dominee is een fervent voorstander van een actief geloof, inclusief geweld. Jesse Trevellian doet een beroep op een zwarte collega voor steun, en voor de FBI-agenten is het plotseling een zaak van leven of dood.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 137
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Dodelijke preek: Thriller
Table of contents
Dodelijke preek: Thriller
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
Dodelijke preek: Thriller
Thriller van Thomas West
Het formaat van dit boek komt overeen met 125 paperback pagina's.
Wapendiefstallen, zelfs uit het leger, maken de FBI net zo verdacht als een ongebreidelde toename van moorden in de blanke wijken. Wanneer een zwarte FBI-agent wordt vermoord, is het duidelijk dat alle aanwijzingen naar Harlem leiden, waar veel geld omgaat in onroerend goed deals. Wat hebben de leden van de Black Temple congregatie met deze incidenten te maken? De dominee is een fervent voorstander van een actief geloof, inclusief geweld. Jesse Trevellian doet een beroep op een zwarte collega voor steun, en voor de FBI-agenten is het plotseling een zaak van leven of dood.
Copyright
Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Bathranor Books, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg ons op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg ons op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!
https://cassiopeia.press
Alles wat met fictie te maken heeft!
1
Het schaakbord stond op een fruitkist. Ervoor stonden een oude man en een puber. Allebei zwarte mannen. De oude man zat op de eerste trede van een voortrap. De slungelige tiener tegenover hem speelde met een oranje basketbal.
Henry leunde over de schouder van de jongen. "Kijk eens naar je toren," fluisterde hij in zijn oor. De oude man hief zijn grijsharige schedel op en keek hem aan. "Als je hem daar laat staan, stikt je koning en ben je binnen drie zetten dood.
"Verdomme, Portman!" schold de oude man. "Het gaat om vijf dollar! Hou je mond of rot op!
"Het is al goed, het is al goed!" stak Henry geruststellend zijn handen omhoog. Hij knipoogde naar de jongen en liet hem doorlopen.
Hij wurmde zich langs een kraampje van een visboer, ontweek een groep inline skaters, ving een bal waarmee een groep kinderen aan het volleyballen was boven een net dat tussen twee straatlantaarns geïmproviseerd was en luisterde naar een paar meisjes die een rap aan het opvoeren waren onder de boog van een achtertuin.
"Ben je klaar om de Heer te ontmoeten?" Henry keek in een nors gezicht links van hem. "De dood komt als een dief in de nacht," sprak de kleine man met een grafstem. "En dan sta je voor het oordeel van God." Hij overhandigde Henry een religieus traktaat.
"Natuurlijk ben ik voorbereid, Samuel!" sloeg Henry de man op de schouder. Hij was elke keer weer geamuseerd door zijn opgezette ernst. "Eerlijk waar, Samuel! Voor mijn part komt hij!" Hij zwaaide en stak steigerend de weg over. Er was bijna geen dag dat hij de gedwarsboomde profeet niet tegenkwam.
Henry grijnsde vrolijk. Het bruisende leven in de straten van Harlem wond hem op.
Kort daarna stopte hij weer bij een schaakbord. De twee tieners stonden met een grimmige uitdrukking rond de prullenmand waarop ze het bord hadden gelegd. Een half dozijn mannen verzamelde zich zwijgend om hen heen.
Er waren bijna geen straten in Harlem waar je geen mensen zag die aan het kletsen waren, aan het spelen waren, bier aan het drinken waren of gewoon op de stoepranden rondhingen.
Tegen die tijd, aan het eind van de middag, kon het straatleven echter een festivalachtig karakter krijgen. De schoolkinderen en studenten waren naar huis, de mannen met een baan waren klaar met werken, de kinderen zwermden uit en de vrouwen bezochten de kiosken op de straathoeken en voor de ontelbare kleine winkeltjes. Sommige delen van de wijk leken op dit moment van de dag op grote huiskamers.
En elke keer dat Henry uit het metrostation in Columbus Park stapte op weg naar huis van Columbia University, had hij het gevoel dat hij thuiskwam.
Het duurde niet lang voordat hij de positie op het bord had geanalyseerd.
"Hé, wat denk jij, Buddy?" fluisterde hij tegen de man naast hem. "Nog drie zetten, dan zal wit de zwarte koning vastzetten met zijn loper en paard." De man trok een sceptisch gezicht en hield zijn hoofd schuin.
Naar Henry's mening deed Black een compleet onzinnige zet. "Oh, man!" kreunde hij. "Castling! Wanneer ga je in hemelsnaam rokeren!
Hij kreeg boze blikken toegeworpen. Hij gaf geen advies meer en vervolgde zijn weg naar huis. Een paar minuten later liep hij over Frederic Douglass Boulevard.
Het straatbeeld veranderde. Zwaar verkeer rolde langs drukke trottoirs, jonge mensen verzamelden zich rond manshoge boxen en blaften de nieuwste raps.
Er spelen nauwelijks kinderen, maar zwarte mannen in driedelige bankierspakken. In plaats van sandalen en kleurrijke sjaals in Afrikaanse stijl - te grote basketbalschoenen, strakke leren rokken en broeken die veel te wijd om de slungelige benen van de kinderen zitten.
Een groep jonge jongens kwam op hem af. Hun gezichten verborgen achter spiegelende zonnebrillen. Op de zwarte T-shirts stond de beeltenis van een maat. Henry herkende het gezicht uit de krant - de jongen was vorige week doodgeschoten in zijn flat in Honderdvijfentwintig. Uit voorzorg stak hij de straat over.
Dan naar de honderd-en-dertigste, langs het huis waar meer dan negentig jaar geleden de moord plaatsvond die Harlem zwart maakte. Zwart en wild.
Zelfs van een afstand kon Henry de grote parkeerplaats voor het huurhuis zien waar hij al twee jaar woonde. Het was een groot, negentiende-eeuws herenhuis. Voordat hij door de openstaande voordeur verdween, las hij het kartonnen bordje op de lat die iemand als een barrière op twee vuilnisbakken had geplaatst: verplaatsen, niet parkeren.
Twee meisjes zwaaiden met een touw op straat. Een jongen sprong op en neer.
"Wie gaat er verhuizen?" riep Henry. De kinderen haalden hun schouders op zonder hem aan te kijken.
Hij draaide zich om en klom de brede trap op. Het schorre gejammer van een saxofoon dreef van boven naar beneden. Jimmy Chicorea, zijn buurman, was weer aan het repeteren. En zoals gewoonlijk stond zijn voordeur wijd open.
Een oude vrouw kwam naar hem toe. De halfblinde mevrouw Elliot. Ze hield zich angstig vast aan de leuning en voelde met de punten van haar schoenen aan de treden.
"Hallo, mevrouw Elliot," groette Henry.
De vrouw staarde en keek op. Toen liep ze verder zonder terug te groeten.
Henry fronste zijn wenkbrauwen. Nog maar drie dagen geleden was hij met haar naar de oogarts geweest. Ze was hem nooit voorbij gelopen zonder gedag te zeggen. Was er iets gebeurd? Was zij degene die wilde verhuizen?
"Hallo, Baloo!" riep Henry terwijl hij de deur van zijn zolder opendeed. Iedereen noemde Jimmy Chicorea gewoon "Baloo" - omdat hij groot en log was, en omdat hij alleen maar bewoog door te schommelen en met zijn armen te zwaaien - net als de grillige beer in Disney's Jungle Book.
De saxofoon viel stil.
"Wie gaat er verhuizen?" riep Henry voordat hij zijn hol binnenging.
"Jij.
"Joker," Henry duwde de deur dicht en liep naar de koelkast. Zijn zolder was zo smal dat hij maar drie stappen nodig had om van de voordeur bij zijn gekoelde blikjes bier te komen. Een klapdeur scheidde de enige kamer van de badkamer.
De bovenkant van het blikje knalde met een klap open. Henry dronk gulzig. De dag was heet. Hoewel het nog maar eind juni was, kwam de zwoelheid van midzomer al in zicht.
De deur van zijn flat ging open. Jimmy Chicorea verscheen in de deuropening - bijna twee meter lang, zwart vlezig gezicht, kaalgeschoren hoofd, eind twintig. De kinderlijke glimlach rond zijn dikke lippen die hem meestal meteen sympathiek maakte, ontbrak vandaag. Een onaangename tinteling liep over Henry's middenrif.
"Wat is er aan de hand, dikkerd?" Hij draaide zich naar de koelkast. "Een blikje bier?
Chicorea sloot de deur achter zich en leunde ertegen. Hij staarde Henry in stilte aan. Hij stak het blikje bier naar hem uit. De massieve man maakte geen aanstalten om het aan te nemen.
"Verdomme, Baloo - wie is er dood?" Henry verborg zijn groeiende onbehagen achter een geïrriteerde uitdrukking. "Er klopt iets niet. Wie verhuist er - spreek op! Jij?
De vouwdeur voor de badkamer bewoog. Henry's hoofd draaide zich geschrokken om. De plastic deur klapte dicht. De uitgemergelde gestalte van een breedgeschouderde zwarte man werd zichtbaar - geel spierenshirt, dikke roodgekleurde kroes op zijn schedel, een grote creool in zijn linkeroor, net over de dertig.
"Hé, man...!" brak Henry's stem. "Wat doe je in mijn huis ..." Hij kende de man nauwelijks. Hij was pas een paar dagen geleden op het toneel verschenen, voordat hij zelf de gemeenschap had verlaten.
"Je beweegt," zei de man grijnzend.
Paniek overspoelde Henry's hersenen. "Zijn jullie gek geworden?
"Je bent een geweldige maat geweest, Henry," deed Jimmy Chicorea een stap naar hem toe. "Maar je bent een naïeveling. De Heer laat niemand er zo gemakkelijk vanaf komen. En wij ook niet.
"Baloo, man..." fluisterde Henry met trillende lippen. Chicorea's vuistslag raakte hem met de kracht van een voorhamer. Zijn schedel knakte terug als het hoofd van een lappenpop. Zijn blikje stuiterde tegen de muur naast het gele shirt. Kreunend gleed hij langs de koelkast naar de vloer.
Henry kwam nooit bij. En dat was maar goed ook. De kwellende vragen die hij zichzelf zeker zou hebben gesteld als hij het klotsende badwater en de draaiende haardroger had gehoord, bleven hem bespaard ...
2
De supermarkt was in East Village aan Fifty-seventh Street. Niet ver van de oprit naar de Queensboro Bridge.
Het was vrijdagavond en we hadden Fifty-seventh afgezet. Er waren sluipschutters op de daken en balkons van de huizen aan de overkant. Een zwaarbewapende eenheid van de New York City Police had zich verspreid tussen de geparkeerde auto's op de overvolle parkeerplaats voor de supermarkt.
"OK, Bentlyn!" riep ik in de megafoon. "De vluchtauto staat klaar!
Ik draaide me om en knikte naar de hondengeleiders achter me. Ze hadden zich verstopt achter de ijskraam die recht voor de ingang van de markt stond. Ze maakten voorzichtig de leren snuiten van hun Duitse herders los en hielden een broek voor zich uit. We hadden het item uit een mand met vuile was gehaald die we in Bentlyns flat in Queens hadden gevonden. De honden snuffelden aan het smakelijke stuk en kwispelden opgewonden met hun staart.
"Waar is dat verdomde karretje?" klonk Bentlyns hoge stem vanachter de glazen pui van de supermarkt. "Ik zie hem nergens. Rij er minstens tien passen vanaf de ingang mee!
Ik drukte de headset van mijn walkietalkie tegen mijn oor. "Hij wil dat we de auto tot aan de ingang rijden.
"Hij mag het hebben," klonk de stem van Caravaggio in mijn oor. Clive Caravaggio had de leiding over de operatie.
"De auto komt er nu aan!" riep ik.
Op minder dan tien passen van mij vandaan, aan de andere kant van de ingang van de supermarkt, drukten Milo en Ed zich tegen de betonnen muur van de laagbouw. Ze droegen helmen en kogelvrije vesten.
Edward Yorkham werkte al bijna twee jaar voor ons districtskantoor. Een veelbelovende man die ik kende van een paar cursussen in Quantico. Van tijd tot tijd haalden ze me naar de academie om een of twee seminars te geven. Ed was me al opgevallen toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. In die tijd had hij een zeldzame mix van verbeelding en intelligentie. Hij was ook een van de weinige zwarte mannen in het FBI-kantoor in New York.
De auto kwam aanrijden. Een rode Ford. De agent die de auto bestuurde, trok zich terug.
Plotseling vloog er iets door de open glazen deur van de ingang en kwam met een gekletter op het asfalt terecht. Een sleutelbos.
"Dat dacht je maar!" klonk de geïrriteerde stem van Bentlyn. "Ik ga in een rode auto door de straten rijden zodat ik opval! Natuurlijk! En je hebt hem waarschijnlijk ook nog gelardeerd met je verdomde flikken speelgoed!
Milo en Ed rolden met hun ogen. Natuurlijk hadden we de auto voorbereid. Maar Bentlyn leek niet zo'n leeghoofd te zijn als in zijn dossier stond.
"De sleutel past op een grijze Mitsubishi, links op de vierde rij vanaf hier," gaf hij het nummerbord. "Hij is van een van de rugratten, ik jaag een kogel door hun hoofd als de auto niet binnen een minuut voor de ingang stopt!
"Snel, Clive!" fluisterde ik. "Hij zal de auto niet accepteren, stuur de agent terug!
"Klootzak!" gromde Clive.
De hondenbezitters achter me fluisterden tegen hun dieren. De honden gedroegen zich met een verbazingwekkende discipline. Ze waren getraind om zich in zulke situaties als vissen te gedragen.
Het idee van de honden kwam van Ed. Hij had een schijnbaar onbelangrijke episode uit de kindertijd uit Bentlyns dossiers opgediept. Als kleine jongen was de jongen aangevallen door een herdershond. Hij was doodsbang voor dieren. Als ons plan zou werken, zou hij verlamd van schrik naar de aanvallende honden staren, terwijl Ed hem vanaf de andere kant zou neutraliseren.
Milo's taak was om de man van zijn gijzelaars te scheiden.
Voor Ed was een missie als deze routine. Overvallen met gijzeling - zijn dagelijks brood. Meestal had hij echter te maken met bankovervallers. Normaal gesproken werkte hij samen met collega's van de Stadspolitie in een speciale eenheid voor bankovervallen. Daarom hadden we niet veel met elkaar te maken.
"De minuut is ′rum!" gilde Bentlyn, "ik wil de Mitsubishi zien of hij gaat hier neerstorten!
"Hij kan elk moment gek worden," mompelde ik in de microfoon. "Schiet op, Clive," ik liet mijn ogen over de daken van de geparkeerde auto's dwalen. Een lichtgrijze auto maakte zich los uit de massa metaal en rolde naar onze locatie toe.
"Blijf rustig, Bentlyn," sprak ik met een gedempte stem om hem gerust te stellen. "Je taxi komt eraan!
Dit was niet de eerste supermarkt die Bentlyn overviel. Hij heeft nu precies zes van zulke overvallen gehad. Drie daarvan in New Jersey en Massachusetts. Daarom was de zaak op het bureau van Jonathan McKee beland.
"Dat is jouw geluk, verdomde stier!
Hij sloeg altijd toe op vrijdag, in de vroege avond, als de kassa's vol waren. En hij schoot genadeloos op iedereen die hem in de weg stond. Zijn hebzucht had al aan drie mensen het leven gekost.
"En je gaat nu je pistool in mijn gezicht duwen, agent. Of ga je me vertellen dat je ongewapend bent?
"Dat klopt, Bentlyn - ik ben ongewapend," ik trok mijn revolver en haalde het magazijn eruit. De Mitsubishi stopte voor de Ford, ongeveer twaalf passen van de ingang.
"Geef me je wapen!" schreeuwde Bentlyn.
"Oké, oké!", ik drukte het lege magazijn terug in de greep, bukte en gooide mijn goede stuk over het asfalt. De SIG Sauer kwam tot stilstand halverwege de vluchtauto en de ingang.
"Goed zo, smeris. En nu wegwezen.
Ik draafde in een rustig tempo de parkeerplaats op en zocht dekking achter een auto. Nu kwam het aan op de snelheid van Ed en Milo. En de honden.
Ik kroop twee auto's verder naar links, waar ik een schaduw had gezien. Ik kwam zowaar een sluipschutter tegen. Ik vroeg hem om zijn geweer. Hij overhandigde het met tegenzin. Door de kijker zag ik de contouren van menselijke lichamen achter de glazen voorgevel. Toen kwamen er duidelijk vier mensen tevoorschijn. Drie vrouwen, en Bentlyn vlak achter hen. Hij bedreigde hen om de beurt met het geweer en schreeuwde instructies die ik op de afstand niet kon verstaan.
Op de drempel van de parkeerplaats aarzelde hij even. Hij leunde een beetje voorover en tuurde rond. Milo en Ed drukten zich dicht tegen de muur. Toen deed hij twee stappen naar buiten.
Op hetzelfde moment schoten twee schaduwen op hem af - de honden. Bentlyn reageerde niet. Eén van de herdershonden dook tussen de benen van de gijzelaars door en greep naar Bentlyns onderbeen. De andere sprong meteen naar zijn nek.
Ed sprintte uit zijn dekking, ontwapende de gegijzelde misdadiger en rukte zijn armen achter zijn rug. Milo ging beschermend voor de vrouwen staan en duwde ze een paar stappen weg. Nog geen twee seconden later lag Bentlyn geboeid op het asfalt. Hij brulde van woede en schreeuwde alle vloeken en verwensingen die hij in zijn lange jaren in de gevangenis had geleerd.
We stonden met z'n drieën voor de supermarkt. Niet ver van ons vandaan stond Clive, omringd door de onvermijdelijke pers. Hij had het op zich genomen om hun gulzige oren met informatie te vullen.
We zorgden voor onze collega's die Bentlyn wegbrachten.
"Dat was het dan," Milo klopte Ed op zijn schouder. "Goed gedaan, Ed.
"Leuk je weer gesproken te hebben, Ed," ik keek op mijn horloge. "Tijd om er een punt achter te zetten. Wat dacht je van een drankje?
Milo knikte gretig. Ed wuifde hem weg. "Laat me gaan, jongens. Vrouw en kinderen wachten.
"Nou, dan," kneep ik in zijn hand. "Ga zo door, Ed. Tot de volgende keer.
"Tot de volgende keer!" Hij haastte zich over de parkeerplaats en stapte in een bedrijfsauto aan de kant van de weg.
Het zou nog maar een paar dagen duren tot de volgende keer. En de volgende keer zouden twee van ons drieën hun baan naar de hel wensen.
3
De sergeant bracht de vlakke kant van zijn hand naar zijn gebogen knie. De drie mariniers achter hem doken nog dieper het gras in. Hij draaide zich om. De blauwe ogen in zijn roetzwarte gezicht verraadden de spanning van de leider van de stoottroep.
Jacky liep vlak achter de sergeant en begreep zijn blik meteen. Hij had de beweging aan de rand van het bos ook gezien.
