Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2022
Dit deel bevat de volgende romans door Fred Wiards: De liefdesvete op het Noordzeestrand Het meisje van de Zilveren Haring Jaloezie achter de dijk Piet Lührs is halsoverkop verliefd geworden op de mooie Maike Steenhuis, die al enige tijd bij de ZILVERHAVING werkt. Maar het jonge meisje mist geen moment. Tot groot verdriet van Piet Lührs, die liever vandaag dan morgen met Maike trouwt... Tot overmaat van ramp wordt Maike verliefd op Roluf Weyh uit Emden, die verondersteld wordt de erfgenaam en nieuwe eigenaar van de ZILVERHERMON te zijn. Beide mannen maken een tocht over de heide. Slechts één keert terug en er ontstaat een slecht vermoeden!
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 293
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Fred Wiards
Inhaltsverzeichnis
Eerst een kopje thee: 3 zeer gezellige Oost-Friese thrillers
Fred Wiards
Copyright
De liefdesvete op het Noordzeestrand
door Fred Wiards
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
Het meisje van de Zilveren Haring
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
Jaloezie achter de dijk
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
Eerst een kopje thee: 3 zeer gezellige Oost-Friese thrillers
Fred Wiards
Dit deel bevat de volgende romans
door Fred Wiards:
De liefdesvete op het Noordzeestrand
Het meisje van de Zilveren Haring
Jaloezie achter de dijk
Piet Lührs is halsoverkop verliefd geworden op de mooie Maike Steenhuis, die al enige tijd bij de ZILVERHAVING werkt. Maar het jonge meisje mist geen moment. Tot groot verdriet van Piet Lührs, die liever vandaag dan morgen met Maike trouwt...
Tot overmaat van ramp wordt Maike verliefd op Roluf Weyh uit Emden, die verondersteld wordt de erfgenaam en nieuwe eigenaar van de ZILVERHERMON te zijn.
Beide mannen maken een tocht over de heide.
Slechts één keert terug en er ontstaat een slecht vermoeden!
Copyright
Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
COVER A.PANADERO
© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
De liefdesvete op het Noordzeestrand
door Fred Wiards
: Oost-Friesland roman
Dörte Ekhoff houdt van Hinnerk Husmann, de eigenaar van een duikschool. Hinnerk versiert Rena, de zus van Dörte, over wie hij niets weet. Rena wordt door Jasper Frerich geplaagd om eindelijk met hem te trouwen, maar heeft wat meer tijd nodig, zegt ze. Als Jasper op een dag Hinnerk en Rena samen ziet, is de situatie hem duidelijk. Maar kan het niet helemaal anders?
Copyright
Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
"Fred Wiards" is een pseudoniem van Alfred Bekker.
© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
1
"Kijk uit!" riep Coördinator Ekhoff toen de boot plotseling hevig heen en weer schommelde. "Rena! Dörte! Ben je helemaal gek geworden! Waar zit je met je gedachten?"
Er waren er drie op de kleine boot - Coördinator Ekhoff en zijn twee dochters. En dat betekende niet alleen dat het behoorlijk krap was, maar ook dat elk van de drie heel goed op zijn bewegingen moest letten om te voorkomen dat de vissersboot zou kapseizen. Hoewel ze allemaal goede zwemmers waren, had Ekhoff geen zin in een onvrijwillige duik in het ijskoude water van de Noordzee.
En dat was ook niet echt te verwachten van zijn dochters.
De twee mooie meisjes keken hun vader een beetje geschrokken aan.
"Ja, wat is er met je aan de hand?" vroeg Ekhoff. "Als je met een vissersboot de zee op gaat, is het niet bepaald het juiste moment om rond te dromen."
"Kom op, vader! Maak je niet druk, het ging goed," antwoordde Rena.
Ekhoff haalde diep adem.
"Zo ongeveer," gaf hij toe. Maar intussen was zijn bewolkte voorhoofd weer zichtbaar gladgestreken.
Hij kon toch niet echt boos zijn op de twee jonge vrouwen.
De zon stond al laag boven de horizon die zich rondom uitstrekte. De avondgloed werd weerspiegeld op het grijze wateroppervlak.
Ekhoff Coord genoot elke keer dat hij op zijn boot voer opnieuw van deze aanblik. Het onophoudelijke schouwspel van de zee maakte steeds weer indruk op hem.
Dit was niet veranderd in alle decennia dat hij op de Noordzee had gevist, waarvan de ongebreidelde wateren ongeëvenaard waren.
Samen met zijn dochters Rena en Dörte was hij op de boot gegaan om de visfuiken te legen. De twee meisjes waren opgegroeid tot mooie jonge vrouwen en hielpen ijverig mee in het vissersbedrijf van hun ouders.
Rena was de jongste van de twee. Ze had blond, licht krullend haar dat ze placht te temmen met een haarband. Haar grijze ogen hadden dezelfde kleur als het oppervlak van de Noordzee bij mooi weer.
Haar oudere zus Dörte had iets donkerder, maar nog steeds blond haar dat tot op haar schouders viel. Zij werd algemeen beschouwd als de moedigste van de twee. En dus had Rena niet zelden het gevoel een beetje achter te blijven - vooral als het erom ging een van de knappe jongemannen uit de buurt te benaderen.
Dörte durfde meer en door haar charmante manier van doen won ze bijna altijd. Het meisje was niet bang om een mandje te krijgen. Ze speelde ook graag met vuur. Rena was wat voorzichtiger en bedachtzamer.
Over het geheel genomen waren de twee zusters echter grotendeels van één hart en één ziel - ondanks of misschien dankzij hun verschillen.
Ekhoff wilde er niet eens aan denken wat er zou gebeuren als de twee meisjes op een dag niet meer in de zaak zouden helpen. In dat geval zou hij een helper moeten inhuren. Hoewel zijn vrouw hem al enige tijd had aangeraden aan dit idee te wennen, wilde de visser er voorlopig niets van weten.
"Nee, pap, je moet een beetje oppassen dat je niet uit koers raakt!" zei Rena plotseling.
Coördinator Ekhoff besefte dat zijn junior gelijk had.
Hij was zo in gedachten verzonken dat de boot vrijwel zeker de oever waar de visfuiken lagen zou hebben gemist. Zelfs zonder verrekijker waren ze nu te zien. De palen waaraan ze waren bevestigd, staken iets boven het wateroppervlak uit.
Ekhoff trok de helmstok van de buitenboordmotor rond, zodat de boot op koers kwam.
"Ja, ik was een beetje in gedachten verzonken," zei Ekhoff. "Maar dat geldt toch niet voor mij alleen vandaag?"
Ze waren net bij de visfuiken toen er in de verte een witte kajuitboot verscheen en het drietal keek er enkele ogenblikken gebiologeerd naar.
"Dit is de NORDMEERJUNGFRAU," verklaarde Dörte en begon te zwaaien.
"Laat het, Dörte!" zei de verpleegster. "Niemand kan je toch zien op deze afstand!
"Hinnerk zal me opmerken," zei Dörte zelfverzekerd. "Wie weet kijkt hij nu met een verrekijker in onze richting..."
"Dat is onzin!", kreunde Rena.
"Waarom ben je zo boos?"
"Je doet alsof je Hinnerk goed kent!"
"En wat zou je zeggen als ik het was?"
"Dan zou ik zeggen dat je daar zeker niet alleen bent, zus!"
"Ik weet niet wat er met je aan de hand is, Rena! Je hebt je Jasper! Wat is er mis mee dat ik hem eens goed bekijk als er een nieuwe man in de buurt opduikt!"
"Niemand zei iets tegen kijken, Dörte!"
Ekhoff had een tijdje verbaasd naar zijn twee dochters geluisterd. "Ja, waar maak je je druk om? Hinnerk Husmann heeft blijkbaar een blijvende indruk op u gemaakt."
Dörte haalde haar schouders op. "Hij is best knap..."
"... maar van wat ik hoor, mist hij ook geen slag," voegde Rena eraan toe.
Dörte keek haar zus met een verbaasd gezicht aan.
"Daar hoef jij je geen zorgen over te maken, toch?"
Hinnerk Husmann was enige tijd geleden in Greetsiel opgedoken en had een duikschool geopend. Aanvankelijk had Ekhoff het niet leuk gevonden dat dit meer toeristen naar het gebied trok. Hij had argwanend naar Husmanns kajuitkruiser gekeken en vermoedde al dat de activiteiten van de nieuwkomer negatieve gevolgen voor de visserij zouden kunnen hebben. Ondertussen was hij tot de conclusie gekomen dat de Noordzee misschien groot genoeg was voor hen beiden.
"Ga je nek niet omdraaien," zei Ekhoff ten slotte, terwijl zijn twee dochters de witte kajuitcruiser in de gaten hielden. "Of willen we vandaag de vangst in de visfuik laten zitten?
De twee meisjes lachten en toen gingen ze met z'n drieën aan de slag.
2
Het was al ochtend toen Ekhoff met zijn dochters terugkeerde naar het huis van de visser. Het was idyllisch gelegen aan de oever van de Siel. Een nette steiger leidde naar het water.
En heel dichtbij waren een paar rokerijen.
Zelfs van een afstand zag Coördinator Ekhoff dat twee mensen op de steiger naar hen zwaaiden. Eén persoon was zijn vrouw. En de andere was Jasper Frerich.
"Het lijkt erop dat je een bezoeker hebt," mopperde Ekhoff tegen Rena. "In ieder geval neem ik aan dat Frerich voor jou is gekomen..." Ekhoff zuchtte. "Moest het een van hen zijn?"
"Oh, Pa! Heb je iets tegen Jasper te zeggen? Hij is een eerlijke, hardwerkende jongeman - en hij kan er niets aan doen wat er destijds met onze broer is gebeurd!"
Ekhoffs gezicht werd somber.
"Hij is verwaand, de zoon van de kottervisser! Denkt dat hij beter is dan wij!"
"Dat is niet eerlijk wat je nu zegt!", antwoordde Rena heel serieus.
Jaren geleden had Ekhoff naast zijn twee aantrekkelijke dochters een zoon gekregen. Zijn naam was Derk.
Samen met Sören, de oudere zoon van Frerich, was hij op pad gegaan voor een uitgebreide tocht over de Waddenzee. De twee jongemannen raakten verstrikt in het opkomende tij en keerden niet terug. Later konden ze alleen dood worden teruggevonden. Sindsdien stond Ekhoff niet welwillend tegenover alles wat de naam Frerich droeg, omdat hij Sören's roekeloosheid verantwoordelijk hield voor de dood van zijn zoon.
In zijn eentje, zei hij altijd, zou Derk nooit aan zo'n riskante onderneming zijn begonnen.
En nu ging zijn dochter met de jongere zoon van de kottervisser! Er was zelfs sprake van een verloving!
Ekhoff kon zich gewoon niet voorstellen dat hun twee families op deze manier verbonden zouden zijn. De gedachte alleen al was ondraaglijk voor hem, want elke keer dat hij Jasper zag, werd hij herinnerd aan dit tragische verhaal. De wond in hem, die maar heel langzaam wilde genezen, werd toen steeds weer opengereten.
Tot overmaat van ramp was Jasper Frerich het evenbeeld van zijn oudere broer en net als hij in zijn vrije tijd een fervent wadloper.
Onwillekeurig balde Ekhoff zijn handen tot vuisten toen hij Jasper op de loopbrug zag staan.
Kan hij geen ander meisje kiezen?" dacht de visser boos. Moet het uitgerekend mijn Rena zijn?
Aan de andere kant was Coördinator Ekhoff realistisch genoeg om te weten dat hij er niets aan kon doen. Maar misschien, hoopte hij, zou het meisje toch tot bezinning komen en elders een geschikte man zoeken.
Soms wenste hij zelfs dat Rena een beetje meer van het gemakkelijke karakter van haar zus had. Dan was ze de visserszoon allang vergeten, daar was hij van overtuigd.
"Ik zeg je, hij is niet voor jou!" zei hij, hoewel hij wist dat Rena nauwelijks naar hem zou luisteren. "Jasper is net zo roekeloos als zijn broer was. Je wilt het alleen niet toegeven!"
"Omdat het ook niet waar is, pap!" zei Rena resoluut.
"Meisje, meisje! Zo goed ken je hem nog niet," schudde Ekhoff zijn hoofd. "Jasper is tenslotte met de gouden lepel geboren. Net als zijn broer! En dat is de enige reden waarom hij zo roekeloos is. Laat me je dat vertellen."
"Oh, Papa! Kon je het verleden maar vergeten!"
"Vergeten?" vroeg Ekhoff ietwat nors. "Je hebt het over je broer!"
Rena zuchtte, "Ik zal het niet vergeten. Daar kun je op rekenen! Maar je zou ondanks alles wat vriendelijker kunnen zijn tegen Jasper."
De boot bereikte spoedig de steiger. Rena sprong aan land en bond het vast met behendige bewegingen.
Hun moeder begroette de aankomst met een warme glimlach. "U bent deze keer vroeg terug," merkte Neele Ekhoff op. "Ik hoop dat er ook iets in de visfuiken zat!"
"Ja, een beetje wel," mompelde Rena, terwijl ze recht langs haar moeder keek.
"Ja, je hebt een bezoeker, mijn kind," merkte Neele op. Toen leunde ze een beetje naar voren en mompelde op gedempte toon: "Doe me een plezier en laat het vanavond niet te laat worden..."
"Nee, dat gebeurt niet," antwoordde Rena.
En er was een goede reden voor deze repliek.
De laatste tijd ging het een beetje stroef tussen die twee. Niet dat ze luidruchtig ruzie maakten, maar Jasper bleef praten over trouwen en het meisje wist gewoon niet zeker of ze er al klaar voor was. Ergens voelde ze zich een beetje te jong voor zulke gedachten. Haal iets uit het leven voordat je alle verantwoordelijkheid op je neemt," zei een stem in Rena. Er was een tweede, tegenstrijdige stem, die nauwelijks snel genoeg kon zijn om naar het altaar te stappen en een eigen huishouden op te zetten. Maar de tweede stem was op dit moment nog steeds de zwakste.
"Goedemorgen, Jasper," zuchtte ze toen ze oog in oog kwam te staan met Frerichs zoon. "Leuk dat je langskomt..."
Met één stem liepen ze over de loopbrug en bereikten uiteindelijk het vaste land.
Jasper Frerich was een aantrekkelijke jongeman.
Lang, met brede schouders en heldere ogen waarmee hij het meisje begerig aankeek.
"Ja, zelfs in je werkkleding zie je er mooi uit, Rena", zei hij waarderend. "En het is niet echt nauwsluitend..."
"Oh kom op, Jasper!"
"Dat was bedoeld als een compliment!"
Rena glimlachte. "Zo heb ik het ook opgevat. Maar je overdrijft een beetje!"
"Ik zie het goed."
"Ik ga me nog omkleden voordat wij tweeën iets gaan doen ... en ik denk niet dat je daar bezwaar tegen hebt!"
Een half uur later liepen de twee langs de kust een eindje weg van het huis van de visser. De Noordzeegolven rond Greetsiel schitterden in de meest uiteenlopende roodtinten. De zon zakte steeds lager en zou spoedig achter de rug verdwijnen. De figuren van de twee jongeren wierpen lange schaduwen op de grond.
Hand in hand liepen de twee jonge mensen een hele tijd in stilte langs de kust. Het opkomende tij rimpelde het wateroppervlak en begon kleinere golven te creëren die onverbiddelijk de kust opgingen.
"Ik begrijp niet waarom je de dingen zo moet voortslepen, Rena," begon Jasper eindelijk over het onderwerp dat het meisje al die tijd had gevreesd en waardoor ze zich niet echt meer verheugde op een ontmoeting met de knappe visserszoon. "We kunnen over een maand of twee trouwen! Ja, dat zou een feest zijn..."
"Oh, Jasper - kan het niet wachten?"
"Maar als jullie van elkaar houden!"
"Aan de ene kant heb je gelijk - maar ..."
Rena sprak niet verder. Ze haperde en brak af. Haar gedachten waren te chaotisch om iets over haar lippen te krijgen waar ze later spijt van zou kunnen krijgen.
Ze wilde Jasper geen pijn doen. En eigenlijk mocht ze hem wel.
Kon hij me niet wat meer tijd geven?" dacht het meisje. Ze kon er niet tegen om ergens in geduwd te worden. Dat was al zo sinds ze een kind was, en haar ouders moesten af en toe zuchten en er nota van nemen.
"Maar wat?", vroeg Jasper nu.
Ze zijn gestopt.
Hun ogen ontmoetten elkaar. Jasper greep haar bij de schouders.
Er was een ernstige rimpel op zijn voorhoofd.
Rena opende half haar lippen. Ze wilde iets zeggen, maar kon geen enkel geluid maken. Een brok zat in haar keel.
"Het komt door je vader, hè?" verklaarde Jasper toen.
"Nou ..."
"Waarom geef je het niet toe? We kunnen eerlijk tegen elkaar zijn! Ik neem aan dat je vader niet anders tegen je praat dan gewoonlijk in de stad, bijvoorbeeld als hij aan de balie van de herbergier zit!"
"Jasper...", probeerde Rena haar vriendin gerust te stellen.
Maar dat was eigenlijk zinloos.
Eigenlijk had hij gelijk over Ekhoffs houding.
Maar het was niet waar dat dit de diepere reden was waarom Rena tot nu toe nogal terughoudend had gereageerd op Jaspers voornemen om te trouwen. Het wilskrachtige meisje zou de afwijzing van haar vader zo nodig hebben getrotseerd. Ze was ervan overtuigd dat hij op een gegeven moment zijn wrok zou hebben opgegeven. Ten laatste toen de kleinkinderen begonnen te komen.
"Je vader denkt dat ik net als mijn broer zou zijn. Dat klopt toch? En dat is wie hij de schuld geeft van de dood van zijn zoon - hoewel Derk zeker net zo'n risiconemer was op de Waddenzee als Sören!"
"Ja, dat kan zo zijn, Jasper!"
"Geef ik jouw hele familie de schuld van de dood van mijn broer in zee? Dat is gewoon belachelijk. De twee waren vrienden, brachten zichzelf in gevaar en hebben het risico helaas verkeerd ingeschat. Dat is alles. En hoe triest het ook is - maar is dit verhaal misschien bedoeld om de toekomst te vergiftigen? Onze levens?"
"Oh, Jasper..."
"Je vader zal over zijn schaduw heen springen," was de visserszoon overtuigd. Hun ogen ontmoetten elkaar en versmolten even. Rena had bijna het gevoel dat ze op dat moment zijn gedachten kon lezen. Hij daarentegen leek niets te begrijpen van wat er in haar omging.
Rena zuchtte.
"Het heeft niets met mijn vader te maken," zei ze toen.
Jasper keek haar een beetje verbaasd aan.
Hij zei even niets. Toen liet hij haar schouders los.
"Waarmee dan?" vroeg hij. "Ben je misschien toch niet zo zeker dat je van me houdt? Denk je dat er misschien iets beters is?"
Jasper haalde diep adem. Het was duidelijk hoe overstuur hij van binnen was.
"Jasper, hoe kun je zoiets denken!" antwoordde Rena. "Natuurlijk hou ik van je ... Ik wil gewoon dat we elkaar wat meer tijd geven. We zijn tenslotte jong! Loopt het huwelijk misschien van ons weg?"
Jasper schudde zijn hoofd.
"Ik begrijp je niet, Rena. Het spijt me." Hij schudde boos zijn hoofd.
Dus nu was het echt tot een ruzie gekomen tussen die twee. Rena was daar altijd al bang voor geweest. Daarom had ze Jasper pas nu de volledige waarheid verteld.
Maar nu was het gebeurd. En eenmaal gesproken woorden kunnen niet worden teruggehaald.
"Ik vraag me af wat er werkelijk achter je aarzeling zit, Rena, of liever gezegd, wie!"
"Jasper!"
"Ja, je hoeft maar één en één samen te voegen om dat te bedenken..." Jasper greep naar zijn hoofd. "Nu is het ineens allemaal duidelijk!"
"Jasper! Dat is niet waar wat je zegt!"
"Oh nee?"
Jasper had zijn handen tot vuisten gebald.
"Laten we in alle rust praten. Wat is het probleem als we dit soort dingen niet overhaasten?"
"Misschien is het echt beter als we alles heroverwegen, Rena."
"Wat bedoel je?" vroeg Rena toonloos.
"Precies wat ik zei. Niet meer en niet minder.
"Maar er is echt niemand anders, Jasper! Je moet me geloven!"
Rena frunnikte aan Jasper Frerichs kraag.
Deze gromde iets onverstaanbaars in zichzelf.
"Ja, je kunt toch niet lang boos op me blijven, Jasper! Dus je kunt het beter met rust laten!"
"Je maakt me gek," antwoordde Jasper. Maar zijn gezicht was al veel minder boos. Maar een zeker wantrouwen bleef. En Rena wist maar al te goed dat ze die niet in een oogwenk kon verjagen.
Uiteindelijk gaf Jasper zichzelf een schok. Hij sloeg zijn arm om Rena heen en zij nestelde zich tegen zijn schouder.
"Je hoeft niet alles wat ik zeg serieus te nemen," zei hij. "Maar dit ding heeft me zo van streek gemaakt... Eigenlijk wil ik niets liever dan gelukkig zijn met jou, Rena.
3
Hinnerk Husmann keek vanaf de veranda van zijn duikschool uit over de avondlijke Noordzee. De kajuitboot die hij gebruikte om zijn duikstudenten mee uit te nemen lag goed aangemeerd aan de aanlegplaats. Eike Janssen, zijn assistent, had een hengel in zijn hand, maar het geluk was hem niet gunstig gezind. Steeds weer gooide hij het aas uit, maar die avond was het alsof hij vervloekt was. Hij kon niets aan de haak slaan.
"Laat het gaan, Eike!" riep Hinnerk. "Je vangt niets vandaag!"
Eike Janssen besefte dit even later zelf ook. Hij haalde de vislijn binnen en keerde terug naar de duikschool.
Hinnerk Husmann had het ingericht in een leegstaand vakwerkhuis dat voorheen jarenlang leeg stond.
"Ja, wat is er met dat chagrijnige gezicht, Hinnerk?" zei Eike. Hij was een paar jaar ouder dan zijn werkgever en had eerder als zeeman op een van de vissersboten gewerkt. "De zaken gaan toch niet slecht!"
"Heb je enig idee," mompelde Hinnerk, zijn gezicht iets donkerder wordend.
Eike keek Hinnerk verbaasd aan.
"Ja, wat heeft dat te betekenen? Waren er niet genoeg toeristen op de boot die het duiken wilden zien? We hadden nauwelijks meer kunnen nemen - tenzij je een paar extra helpers had ingehuurd. Maar het zal niet zo makkelijk zijn om iemand te vinden die genoeg weet over duiken..."
"Onze kosten zijn gewoon te hoog, Eike. En nu, aan het begin, is er natuurlijk een berg schuld die ons drukt. Ik moet iets bedenken.
"Ik begrijp het niet," schudde Eike zijn hoofd. "De duikschool heeft een goede start gemaakt."
"Niet goed genoeg, Eike," antwoordde Hinnerk Husmann. "Ik wil je niet bang maken, maar de situatie is zo ernstig dat het in een oogwenk voorbij kan zijn."
"Dat zou ik zeer betreuren," zei Eike nadat hij diep adem had gehaald. "Al was het maar omdat ik het werk echt leuk vind ... maar als het erop aankomt, kan ik altijd weer bij een visser beginnen!"
"Ik hoop niet dat het zover komt!"
Eike Janssen knikte. "Er komt een oplossing."
"Uw woord in Gods oor!"
"Het is veel gemakkelijker om met wat meer vertrouwen te leven!"
Hinnerk Husmann zweeg, maar dacht bij zichzelf. Dat is makkelijk gezegd, dacht hij. Het is niet jouw geld dat alle uitgaven moet betalen!
Hij had verwacht dat het in het begin niet gemakkelijk zou zijn om zo'n bedrijf op te bouwen.
Maar hijzelf kon nauwelijks geloven dat hij na zo'n korte tijd al een voet in de ondergang had. Maar de cijfers waren duidelijk.
Hoe vaak hij ook rekende, het werd er niet rooskleuriger op. Had ik echt zo'n rekenfout moeten maken? dacht hij. Duiken was zijn passie en misschien had dat hem blind en roekeloos gemaakt.
"Vergeet niet dat de grootste troef voor ons daar ligt," hoorde hij nu de bemoedigende stem van zijn assistent, die bij deze woorden naar het water wees. "Er zou nauwelijks een watermassa moeten zijn met zoveel mogelijkheden. Een paradijs voor elke duiker!"
"Ja, ik weet het," zuchtte Hinnerk. "Maar wat er ook zal gebeuren - deze dag is voorlopig voorbij ... Hoe dan ook, dat was het voor vandaag, ik zal proberen geen gedachten meer te verspillen aan de cijfers!"
Natuurlijk was dat een wens die waarschijnlijk niet gerealiseerd kon worden. De zorgen lieten Hinnerk Husmann niet los, hoe graag hij dat ook had gewild.
Eike knikte en nam afscheid.
Even later hoorde Hinnerk hem wegrijden in de auto.
Hinnerk Husmann keek een tijdje peinzend naar de witte kajuitkruiser. Het was een prachtig gezicht, liggend op de steiger. Hinnerk had veel in de boot geïnvesteerd. Ik hoop alleen dat ik het allemaal kan houden," zei hij.
4
Toen Dörte Ekhoff die avond de duikschool bereikte, zag ze Hinnerk Husmann bij de steiger staan. Dörte was langs de rivieroever gelopen.
Maar het was geen toeval dat haar wandeling haar recht langs de duikschool leidde. Ze had gehoopt Hinnerk hier te ontmoeten. Natuurlijk moest het er volkomen toevallig uitzien.
En het leek erop dat het meisje geluk zou hebben.
Hinnerk Husmann was zelfs alleen!
Dörte's hart klopte een beetje sneller.
Sinds ze Hinnerk voor het eerst had gezien, kon ze niet stoppen met aan hem te denken. Haar gedachten en gevoelens bleven draaien rond deze vreemdeling die naar de Noordzeekust was gekomen om toeristen te leren duiken. Hij ziet er goed uit, dacht Dörte. Het donkerblonde, licht golvende haar, het lange figuur...
Verlies de moed niet, dacht ze.
De meisjes uit Greetsiel waren gek geworden sinds Hinnerk Husmann naar het gebied was gekomen. En hij werd bijna altijd in gezelschap gezien. In de disco wilden de jonge vrouwen dolgraag met Hinnerk over de dansvloer zwieren. Hij stond overal bekend als een vrolijk, gezellig persoon die graag grapjes maakte en een vaardige praatjesmaker was. Maar hij had zich waarschijnlijk nog niet vastgelegd. In ieder geval hoopte Dörte dat dat het geval was.
Ze putte moed en liep door.
"Hallo," begroette ze toen hij zich omdraaide om haar nogal willekeurig aan te kijken.
Hij knikte naar haar.
"Hallo!" Zijn glimlach leek sympathiek. De blik in zijn bruine ogen ging dwars door Dörte heen. "Zo alleen 's avonds?"
"Ja, er is niets te doen in het dorp vandaag."
"Je spreekt een waar woord daar!"
"Maar het grootste spektakel vindt hier toch elke dag plaats." Ze wees naar de ruggengraat, waarachter de zon inmiddels was gaan schijnen.
"Bedoel je de zonsondergang in de Noordzee?"
"Ja. Ik denk niet dat het me zal vervelen om er over jaren naar te kijken!"
Hinnerk haalde zijn schouders op. "Ik ben hier nog niet zo lang, maar ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt."
Zijn wenkbrauwen trokken een beetje samen terwijl hij haar aankeek.
"Ben jij niet Rena Ekhoff?" vroeg hij toen. "De dochter van de visser?"
Dörte's gezicht werd donkerrood, deels van schaamte, deels van woede.
"Nee, ik ben Rena niet!" antwoordde ze, terwijl ze haar best moest doen om een beledigde ondertoon te verbergen. Dat was een goed begin! Verwarde deze man haar gewoon met haar zus!
Ben ik zo onopvallend?" zei ze boos.
In het algemeen was zij de meer extraverte en moedige van de twee, zodat mensen haar naam sneller onthielden. Het feit dat het ook andersom kon, beviel Dörte helemaal niet.
"Ja, maar ..."
"Ik ben Dörte Ekhoff, niet Rena. Dit is mijn zus!"
"Sorry, dan heb ik je zeker door elkaar gehaald!"
Dörte probeerde te doen alsof ze het helemaal niet erg vond. Ze haalde haar smalle schouders op en zei: "Hoe kun je je mij herinneren? We hebben elkaar tenslotte maar één dans in de armen gehouden op het vissersfeest vorige week."
Er klonk nu echter een beetje huivering in haar woorden.
En Hinnerk merkte dat op.
Hij keek haar aan.
"Ja, ik heb misschien de naam verkeerd - maar het gezicht ben ik niet vergeten!" beweerde hij. "Ik bedoel, wat zit er in een naam? Er zijn zelfs verschillende meisjes hier in Greetsiel die Rena of Dörte heten! Maar met een gezicht is het iets heel anders. Dat is uniek. En die van jou is heel bijzonder."
Dörte hief haar hoofd op.
"Oh, je zegt het nu zo..."
"Ik zeg niets wat ik niet meen!" antwoordde Hinnerk op een toon van overtuiging.
"Oh, echt?"
Ze moesten allebei lachen.
"Natuurlijk!", bevestigde Hinnerk.
"Grappig, maar je hebt daar een heel andere reputatie, Hinnerk!"
Hij schoof wat dichter naar haar toe. Ze waren nu nog maar een stap van elkaar verwijderd. Het begin is gemaakt!, dacht Dörte. Hij keek haar aan op een manier die haar beviel.
Ze dacht dat ze vlinders in haar buik had.
En tegelijkertijd steeg er een waarschuwende stem in haar op. Wees op je hoede!, zei deze stem. Je zou niet de eerste zijn die gevallen is voor deze oogverblindende glimlach en vervolgens geen vrije wil meer heeft.
"Ja, zo gaat dat als er een vreemdeling in een dorp als Greetsiel komt," zei Hinnerk toen, terwijl Dörte geboeid langs zijn lippen zat. Het geluid van zijn stem leek haar te betoveren. "Mensen praten veel over degenen die als vreemden komen! Het is een natuurwet, zogezegd. Maar ik kan je geruststellen! Het meeste wat je waarschijnlijk hebt gehoord is niet waar!"
"Maar het is waar dat je een eersteklas mooiprater bent!" antwoordde Dörte op gedempte toon. "Ik kon mezelf daar vandaag van overtuigen..."
Hinnerk haalde zijn schouders op. "Wat kan ik anders doen, als ik onverwacht zo'n mooi meisje ontmoet?"
"Nu doe je het weer!"
"Natuurlijk - ik word er letterlijk toe gedwongen door jouw aanwezigheid!"
Ze lachten allebei.
En toen, voor een moment, versmolten hun blikken.
Ze waren stil en luisterden even naar de golven die het getij van de zee vormde op het oppervlak van het meer en in een gestaag ritme op de oever spoelden.
"Ik ben erg blij dat we elkaar hier vanavond hebben ontmoet," zei Hinnerk toen. En hij meende het echt, want de aanwezigheid van Dörte had precies gebracht waar hij eerder zo naar had verlangd.
Hinnerk was de zorgen die hem even plaagden helemaal vergeten.
"Daar hoeft het niet bij te blijven," zei ze toen. "Ik kom hier vaker..."
"Waarom heb ik je dan nooit opgemerkt?"
"Misschien omdat je meestal je avonden in de kroeg doorbrengt!" Dörte haalde diep adem. "Hoe dan ook, ik moet nu gaan," zei ze, hoewel ze graag nog wat langer was gebleven. Maar ze wilde zich niet aan hem opdringen. Het zou andersom moeten zijn! Hinnerk moest aan haar haak kronkelen als een vis met aas! Ze raakte hem lichtjes op zijn arm aan. "Wees voorzichtig," zei ze en draaide zich om.
"Tot morgen!" riep Hinnerk Husmann haar na, nadat ze al een paar meter had afgelegd. Dörte draaide zich nog eens om, zei niets, maar glimlachte alleen.
5
Het was al laat toen Jasper Frerich die avond thuiskwam. De zon was al lang onder en zijn moeder was al een beetje bezorgd.
Haar man had geprobeerd haar te kalmeren.
"De jongen is oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Je moet jezelf er niet gek om maken!"
Maar inmiddels was de middernacht voorbij. En zelfs als Jasper naar de pub ging, was hij nooit zo laat buiten gebleven.
Toen hij de woonkamer binnenkwam, zag Jasper er erg in zichzelf gekeerd en depressief uit.
De visser en zijn vrouw zaten aan een grote, rustieke houten tafel en keken hem vragend aan.
"Welke luis is er in je lever gekomen?" vroeg Frerich.
"Het is niets," mopperde Jasper.
Hij kon niet met zijn vader praten over het feit dat de avond met Rena niet was verlopen zoals de jonge visserszoon zich eigenlijk had voorgesteld. Frerich wist dat zijn zoon van tijd tot tijd de dochter van de fuikvisser ontmoette, maar hij was er niet enthousiast over.
Alleen al de naam Ekhoff herinnerde hem aan het pijnlijke verlies van zijn oudste zoon. Een verlies dat door niets kon worden vervangen.
De moeder keek kritisch naar haar zoon.
"Komt het door het meisje?" concludeerde ze messcherp.
Jasper ontweek haar blik.
Maar zijn moeder kende hem maar al te goed. Het was bijna onmogelijk voor Jasper om haar voor de gek te houden.
"Ja..."
"Ga nu zitten en spreek," eiste Witta Frerich. "Hebben jij en Rena ruzie?"
"Ik weet het niet..."
"Wat weet je niet, jongen?"
"Ze vindt dat we onze tijd moeten nemen om te trouwen. Maar ik ben een heel andere mening toegedaan. En inmiddels weet ik niet of haar plotselinge terughoudendheid een andere reden heeft."
Witta Frerich trok haar wenkbrauwen op.
"Wat bedoel je daarmee?"
Hij haalde zijn schouders op. "Misschien moet ik overal eerst een nachtje over slapen," zei hij. Maar stiekem wist hij dat hij de volgende ochtend niet gelukkiger zou zijn. Nadat hij en Rena uit elkaar waren gegaan, had Jasper lang nagedacht. Hij was echter nog niet tot een conclusie gekomen.
Wat moet ik doen?, vroeg hij zich af.
Hij hield van Rena met heel zijn hart.
Maar aan de andere kant vrat het wantrouwen aan hem. Hij geloofde haar gewoon niet dat het feit dat het meisje wilde wachten met trouwen niets te maken had met de persoon van de jonge duikinstructeur.
"Ja, zoek maar een ander meisje, jongen!" zei de vader. "Er zijn genoeg aantrekkelijke jonge vrouwen hier in de vallei, je hoeft niet afhankelijk te zijn van Rena Ekhoff!
Jasper zuchtte.
"Als het zo eenvoudig was," zei hij. Maar zijn hart had er ook iets over te zeggen en dat sprak een heel duidelijke taal.
Jasper wenste zijn ouders een goede nacht.
Hij had geen zin om nog langer over de gekwelde kwestie te praten.
"Wil je niet iets anders eten?" vroeg de moeder.
Jasper schudde krachtig zijn hoofd. "Nee, ik heb geen honger," beweerde hij en ging toen de trap op naar zijn kamer.
Witta Frerich keek haar man bezorgd aan.
"De jongen is onherkenbaar!" zei ze. "Vroeger nam hij zulke dingen veel lichter op."
"Ja, Rena Ekhoff moet echt zijn hoofd hebben omgedraaid. Veel meer dan we vermoeden."
"Afgezien van het feit dat ze uit een familie komt waar je bepaalde bedenkingen bij hebt, denk ik niet dat er iets mis is met het meisje," zei Witta Frerich. En toen ze de verbaasde uitdrukking op het gezicht van haar man zag, legde ze haar slanke hand op de zijne en glimlachte teder naar hem. "Ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Zoals het is, komt er toch niets van terecht! Niet een paar, in ieder geval!"
6
"Vertel me, zus! Waar ben je met Jasper geweest?" vroeg Dörte opgewonden toen de twee zussen nog heel laat in Rena's kamer zaten. Dat deden ze vaak. En toen deelden ze hun grote en kleine geheimen met elkaar.
"Oh, niets bijzonders," zei Rena met een afwijzende zwaai van haar hand. "Het is gewoon dat Jasper niet kan wachten..."
"Wat - afwachten?"
"Nee, dat we gaan trouwen. Hij praat nergens anders over."
"Dus hij vroeg jou!"
"Ja..."
"En wat heb je hem verteld? Ik denk dat je de bruiloft moet vieren op het Frerich landgoed. Ik denk niet dat papa zo snel van gedachten zal veranderen over Jasper."
"Oh, Dörte!" antwoordde Rena met een verwijtende ondertoon.
De spontane, levendige houding van haar zus werkte soms ook een beetje op haar zenuwen. Bovenal had ze zo'n manier van overkomen dat mensen haar langzamerhand alles vertelden wat ze wilde weten.
"Je hebt hem toch niet afgewezen?" vroeg Dörte. "Jasper is de rijkste visserszoon in het gebied. En hij is nog knap ook!"
"Nee, maar ik wil nog niet trouwen, Dörte. Eerst ... iets beleven, snap je wat ik bedoel?"
Dörte glimlachte cryptisch. "Natuurlijk begrijp ik dat."
Rena haalde haar schouders op. "Ik denk dat Jasper het helemaal niet begrijpt. Ik probeerde het hem uit te leggen, maar..."
"Ik wilde je dit nooit rechtstreeks vertellen, maar..."
"Wat?", vroeg Rena.
Dörte draaide aan haar haar met haar wijsvinger. Ze haalde haar schouders op.
"Misschien is hij ook niet de juiste voor jou!"
Rena maakte een wegwerpgebaar. "Ja, bij ieder ander zou ik er nu heel serieus over nadenken, maar bij jou..."
Dörte gedroeg zich zeer verontwaardigd. "Waarom?"
"Oh kom op, Dörte, dat zeg je alleen maar omdat je uiteindelijk de knappe Jasper voor jezelf wilt! Ik ken jou!"
De meisjes lachten allebei hartelijk en nogal hard.
Toen krompen ze plotseling ineen en Dörte legde een vinger voor haar lippen. "Niet zo luid, zus, we zijn tenslotte de enigen die nog op de been zijn in dit huis op dit moment!"
"Oké."
Dörte zuchtte. Ze keek haar zus standvastig aan en werd weer serieus.
"Je kunt gerust zijn, maar Jasper is niets voor mij. Zeker niet!"
Rena haalde diep adem. Haar blik was nu naar binnen gericht. "Op dit moment weet ik niet eens of ik hem zelf nog wel wil..." Toen hief ze haar hoofd op en keek haar zus recht in de ogen. "Maar hoe zit het met jou?" vroeg ze. "Waar was je vanavond?"
"Nou ..."
Wat bedoel je met "goed"? Je moet ergens geweest zijn, ook al had mama de indruk dat je van de aardbodem verdwenen was. En vertel me niet dat je in je eentje een strandwandeling hebt gemaakt en hebt genoten van de aanblik van de Noordzee!
Dörte's gezichtsuitdrukking veranderde.
Haar ogen begonnen te gloeien en een zachte blos bedekte haar huid. Ze zou sommige mensen voor de gek kunnen houden, dacht Rena bij het zien van haar. Maar ik niet. Ze is smoorverliefd! De enige vraag is met wie.
"Wie is het?" vroeg Rena toen. "Hinnerk Husmann, misschien?"
Dörte huiverde.
"Onzin, Rena, waar denk je aan? Denk je dat ik zin heb om in een lange rij te staan om eens gekust te worden? Nee, nee!"
"Wie dan?"
"Voor nu, een geheim, zus!"
"Dat is niet eerlijk!" protesteerde Rena. "Ik onthul mijn diepste wezen aan u en u ..."
"Geef me er wat meer tijd mee, Rena. Wat je van Jasper wilt, kun je me nu toch niet weigeren?"
Dörte keek op de klok.
