Flunslipp- Piet E-Book

Dennis Weiß

• Herausgeber: neobooks
• Kategorie: Für Kinder und Jugendliche
• Sprache: Deutsch

Seitenzahl: 125

Veröffentlichungsjahr: 2025

Beschreibung

Opa Piet vertellt sin Enkelsche Marie en Geschicht vun Piraten. Een Dag warrt he utführt un Marie maakt sik tosommen mit ehr Frünnen Kotte, Hinnerk un de fetten Annette op'n Weg, üm em to redden. Dorbi beleevt se aventeuer un lööst en groot Geheemnis, dat Opa Piet verbargt...

Leseprobe

Dennis Weiß

Flunslipp- Piet

Dieses ebook wurde erstellt bei

Inhaltsverzeichnis

Titel

Epilog

Impressum neobooks

Epilog

FLUNSLIPP- PIET

Nach einer Idee von Merle und Dennis Weiß

Cover: freepik (freepik.com)

Text: Dennis Weiß, www.översetter.de

Disse Geschicht is - as veel ännern dar vör ok - dör Tofall entstunn. Wiel ik as Vadder mien Gesicht för Gripsen in dat Speel mit mien Kinner bruken de, is eenmal de Naam Flunslipp- Piet entstahn, wiel mi dat tatsächlich gelung, mien Lippen daltotrecken un mit en trurig Utdruck to kompletteren, so dat Mitleiden erregt wurrn is. Dorut sünd eenmal wiedere Piratennaams entstahn, wiel wi de Ansicht weern, dat Flunslipp- Piet en tyypschen Naam för en Seeröver weer. De Rest is denn darto kamen. Todem schüll düsse Geschicht op Plattdüütsch vertellt wurrn, denn Piratengeschichten hörrn sück denn beter an. Mit Help vun de Siet: www.översetter.de.

Veel Spaaß bi ’t Lesen

Helgalänner

Dat hier is de Eiland Helgalan un se liggt merrn in de Noordsee. Se is so lütt, dat se op keen Kaart to finnen is, denn ümmer, wenn de Lüüd darop keken, hebbt se dacht, dat dat en Plack weer, de verkehrt op de Kaart lannt weer. Vun jümmlich opwussen Lüüd, de ehr Koffie nich richtig drinken un kleckert hebbt. Also leet man den Punkt weg. Dat führ to, dat de Helgalänner meist nich op wurrn.

Dorüm hebbt se för sück leeft. Se hebbt sülvst Koorn anboot, sülvst Fisch fungen, sülvst hör kaputt Waterrööd repareert, wiel se temlich natuurbewusst weern. Elektrisch Stroom geev dat op de ganze Eiland nich. Dat leeg nich daran, dat se keen harrn, nee, dat geev bloot noch keen, denn uns Geschicht speelt wiet vör uns Tied, to en Tiet, as Piraten noch hör Unwesen op de Weltmeer dreeven!

Mien Naam is aver Marie. Ik bün teihn Jahr oolt un leef all mien ganz Leven op Helgaland. Op düsse lütte Eiland kennt elkeen jeden. Mit mi gifft dat noch Kotte, eegentlich Karl, aver de anner Naam passt beter to em, wiel he as lütt Jung ümmer Kotte to Karotten segg un darüm hett man em dissen Ökelnaam verpasst.

Denn gifft dat dar noch Annette. Se is de Dochter vun den ehrenwerten Börgermeester vun Helgaland un denkt ümmer, dat se wat besünners is. Dat eenzig, wat würklich besünners an ehr is, dat weer hör Övergewicht. Annette is halt wirklich dk. Dorüm nömmt wi ehr ok Annette, de Fette. Dorüm is hör Tosatz ok nich wunnerlich.

Dat veerte un darmit letzt Kind op uns Eiland is Hinnerk. He is so verplant, dat wi glöövt, dat he as lütt Baby vun n Wkeldisch gefallen is. Neelich hett he eerst de Klemmen vun sien Büxdräger nich richtig slaten, so dat se in de Mitt vun de Ünnerricht wegschaten un sien Latzbüx rutsmeten. Hinnerks Kopp wurr root as en riep Tomaten.

Wi kunnen vör Lachen nich mehr. Sülvst Herr Möller, uns Schoolmeester, mussen grinsen. Un de weer eegentlich ümmer reinsten. Villicht liggt dat, dat he ooroolt is, so dat nüms mehr weet, wo oolt eegentlich. Man weet bloot, dat he al dar weer, as mien Opa noch en lütt Kind weer. In de oolt Tied kunn man woll nix to lachen harr.

Ik wahn bi mien Öllern, de eegentlich ganz cool sünd. Wenn ik mien Huusopgaven maakt heff, un Herr Möller gifft ümmer veel op- dröff ik mi ümmer mit mien Frünnen drapen un mutt eerst to'n Avendbrood weer tohuus wesen. Utrekent vondaag duurt dat länger as wennt, wiel ik veel Mathe ophebben un dat is nich mien Stärk.

Multi verstand, addeeren, subtraheren un deelen kann ik nömm, wiel ik mi Spraken teemlich goot aneignen kann. Aver rein brukertechnisch bün ik in Mathe en Null un darüm sünd de Huusopgaven ümmer en Graus för mi. Ik bün konzentreert as dat opmaal klingelt. Mien Moder geiht an de Döör, dat kann ik vun wiet hören.

„Hallo Hinnerk“, hett se en vun mien Frünnen begrüßt, „willst woll fraag, wat Marie rutkummt, üm to spelen, wat?“

„Ja?“, gifft Hinnerk wennt schüchtern sien Antwoord.

He is eenfach vör de Opwussen ümmer as en lütten dreejohrig Jung, de sik nich verraat, wat to seggen. Mi nervt dat af un to, man mien Moder find dat sööt.

„Marie!“, röppt mien Moder hooch, „wo wiet büst du mit de Huusopgaven?“

As se nich wüss, dat ik noch nich fardig bün, denn wenn ik vondaag oder överhoopt düsse blöden Opgaven to'n Enn bringen kunn, deed ik nich in mien Kamer sitten un de Däöms dreihn, man all buten wesen.

„Nee?“ roop ik fraagwies, denn ik will en beten Unverständnis op den Weg na ünner bringen.

„Wie lang bruukst du noch?“ slutt se as Fraag an.

„Unendlich lang“, antwort ik und bin genervt.

„Will ik di helpen?“ fraagt Hinnerk rohiger as mien Moder, aver ümmer noch in den Beriek vun dat Hörbaren.

„Gerne!“ frei ik mi.

„Dat is ja en gode Idee“, wiest mien Moder begeistert un beden Hinnerk in uns Huus.

He strast de Trepp hooch, de wennt knarzt. Mi stört dat Luus nich mehr, wiel ik mi ümmer bill, dat sik op de Oort keen hoochslieken kann. Blots wenn mal Inbreker irgendwo herkamen schölen. Hinnerk hett dat eilig, denn wi wüllen vondaag uns Boomhuusprojekt to'n Enn bringen.

„Mathe, hm?“, fraagt he bloot, as he mien Kamer antreeden deed.

„Wat anners?“, segg ik, „mit de anner Saak heff ik ja ok keen Swierigkeiten.“

„Ich schon“, seggt Hinnerk, „aber darför kann ich Mathe.“

Natürlich hett Hinnerk mi hulpen, indem he de Lösungen gau henschreven hett un jüst nich mit mi tosommenarbeit hett. Wi sünd dat eenig, dat wi dat Boomhuus trech maken wüllen. Hüüd neigeln wi an de letzt Bretter, so dat wi morgen, an' Freedag, den Anstreek maken kunnen.

„So, fertisch...“, seggt Hinnerk, as mien Moder jüst de Kamer mit Melk un Keksen intreeden deiht.

Miene Moder is in't Geheem temlich froh, dat ik mien Mathematikopgaven nich maken deed. Dat is nich, wiel se gemeen, nee, se is de leevste Mama vun de Welt. Se woll bloot, dat ik tohuus bün, denn ik wurr as Butenkind baren un in‘ Gegensatz to de meisten Öllern, de sück wünsten, dat hör Nahwuss de Welt utforst, kenn ik elk Huus, jeden Boom, jeden Minsch, jeder Wies, eegentlich jeden Grashalm vun Helgalan.

„Ihr büst du al trech?“ fraagt se irriteert, wiels ik mien Kraam in mien Ranz pack.

„Hast du denn ok allens maakt?“ will se weten.

„Ja“, antwort ik kort un nehm mi en Keks vun ’n Töller.

Ik mag düsse Keks. Mien Moder harr se sülvst maakt. Se harrn Schokodrüppen, de, wenn se sik in ’n Mund befinnen, darbi smölt. En Bitt, en tweet un Mhhh! Lecker!

„Un düütsch?“ fraagt se achterher, wiels se Hinnerk den Teller hollt, denn vun alleen würr he nie een vun de Keks nehmen, ofschons he ehr ok düchtig müch.

„Fon erbebib“, anter ik mit vollem Mund, denn ik heff mi al den tweeten Keks inverleevt.

„Wat?“ fraagt se irriteert, denn se kann mi nich verstahn. „Schon erledigt“, wedder wedder, „köönt wi nu rut? Wi mööt uns Boomhuus to'n Enn bringen.“

Se kiekt en beten bedröppt, nikt aver ansluutend, denn se will nich, dat ik dwungenmaßen bliev. Ik nehm mi de letzt Keks mit un steck ehr in mien Vördertasch, de sück an mien Pulli befind. Mien Moder kiekt wat verdröögt.

„Proviant“, verklor ik un maak mi tosommen mit Hinnerk op den Weg na ünner.

„Kotte und Annette warden schon“, maakt Hinnerk Druck. „Ich bin ja schon unterwegs“, mach ich düütlich, „das bruukst du nich so ’n Druck maken.“

„Okay“, segg he bloot.

„Tschüss, Mami, bet hüüd avend“, hett ik mi afschaten.

„Op Wiedersehn Fro Perlinski“, röppt de Slierer hooch, „un veel Dank för de leckeren Kekse.“

„Gerne“, röppt mien Moder trügg.

„Hoopst du deit nich utrutschen“, meen ik darop un sluut de Huusdöör.

„Wohrup?“ fraagt he nah.

„Op dien Sliemspur“, antwort ik.

„Haha“, seggt he, „ich bün bloot nett geern.“ „Jo, aver dat lett mi slecht dar stahn“, geiht ik trügg, „egal, dat nächste Mama, wenn wi sünd, sliek ik ok. Sülvst Snecken würr beindruckt.“

„Du büst eklig“, seggt he.

„Dat nehm ik mal as Kompliment“, verschriev ik.

Vördem wi noch mehr Tiet verpampern, löpen wi na dat Boomhuus, wo sik de fette Annette un Kott al uthollen un mit Nagels de restlichen Bretter fasthollen. Unner sitt mien Opa Piet, de uns bi de Konstrukschoon un de Planung hulpen harr. He kiekt vun Tied to Tied ümmer wedder rein, üm to pröven, of allens richtig geiht.

„Hi, Opa“, grööt ik em.

He dreiht sien Kopp to mi un sien vun Falten översätz Gesicht tut mi en Lächel rut. He sütt denn ut, as wenn he en lütt Kind is, fangen in en veel to oolt Körper.

„Hallo Marie“, freit he sück, „hatt du Mathe op?“

Mien Opa kennt mi, dat mutt man em laten. He vergeet darför en paar Saken, aver he kann sik allens marken, wat mit mi to doon hett. Villicht is dat, dat ik sien leevste Enkelin bün. Goot, ik bün ok sien eenzig, man dat heet ja nich, dat een mi mögen mutt!

„Ja!“ anter ik narrt, denn ik mag nich op mien Swoor henwiesen warrn - aver wer mag dat al? „Ik frei mi, dat du hier büst“, segg he un mien Genervtsein is verfullen.

Ik fraag mi ümmer, wo he dat maakt. He seggt wat bannig goot un swupp in'n nächsten Moment kummt wat so leef, dat ik em nich böös wesen kann un ok wenn, denn nich to lang. He is halt ok mien leevsten Opa.

„Willst du nu mitmaken oder bloot dumm rümstahn?“ fraagt Kotte un snackt dar mit an.

„Wo denkst du hen?“, segg ik: „Ik heff mi al den ganzen Dag darop freit.“

„Daför büst du temlich laat an’n“, kann he sik nich verkneepen, „bestimmt wegen Mathematik“.

Dat gifft en Regel op Helgalan: Wat en Helgalänner weet, weet bald all Helgalänner! Wi sünd nich veel un dar hebbt se sik all Neeigkeiten foorts wieder vertellt.

„Sehr lustig, bekommst n‘ Sünnerpries för besünners slecht Witze“, arger ik torüch, denn dat kann ik nich op mi setten laten.

Ik snapp mi Hammer un Nagels un bringen de Bretter an dat Boomhuus. Ofschons dat anstrengend Arbeit is, maakt dat mi Spaaß. Dat is anners as Kamer oprümen. Iergendwie mehr zielorienteert. An' Enn schaap ik mehr as de fette Annette. Se kann nich anners, denn elk Nagel wurrd bemangelt un jeder Slag vun den Hamer as Qual empfunnen. Se sull en Oorkunn för de Diva vun dat Jahr kriegen.

„Dat sütt temlich goot ut“, preist uns Opa, as wi all to em rünnerkamen un uns op de Wies setten.

Annette lett sik fallen, as wenn se dree Maal so veel maakt harr as wi. Mi stört dat nich, denn ik bün jüst blied, dat wi en grooten Deel maakt hebbt. Tominnst fief Minuten lang starrt wi tosommen op uns Wark, bet Opa ünnerbreekt uns Gedanken:

„Hast ji al överleggt, wat för en Boomhuus dat warrn schall?“

„Een Piratenhauptquartier“, anter Kotte as würr nix anners diskuteert wurrn. „Prinzessinnslott woll ja keen“, hett sück Annette beswert.

„Ja, wiel nich jeder so‘n Baby is as du“, argert Kotte ehr. „En Borg woll ok keen, fangt Hinnerk an sik to klagen, bloot halt lieser as Annette tovör.

„Hey, streiht euch nicht“, ünnerbreek ik de ännern, „we hebbt uns doch an' Enn bestännigt, en Piratenhauptquartier darut to maken. Dat wurr jeder mit innommen un dat is en demokraatsch Entscheeden.“

Se seht bedröppt op ’n Bodden, as wenn se sik wat schamen, jüst en Striet anfungen hebbt wegen de Gebruuk.

„Du hest recht,“ seggt Annette, de sonst nix togeven kann, „we sünd trech un schullen uns dar över freuen un nich unnootstrieten“.

„Stimmet“, sprkt Kotte.

Hinnerk nkt tostimmend.

„Eegentlich hebbt Piraten keen Hööftquartier“, mutt Opa richten.

Opa Piets Geschicht

„Wovun wüllt du dat weten?“ will Kotte weten.

Mien Opa kiekt direkt in de Ogen vun den Jung. Sien Lachen verschwand, as de Wind, kort ehr dat Storm gifft.

„Mien Jung, eens weer ik sülvst een vun jem“, meent Opa denn.

„Ach Quatsch!“, hett Kotte besnackt, „dat seggst du doch bloot, üm uns wat bang to maken.“

„Nee, mien Jung, dat is mien vull eernst eernst“, verdüüt Opa.

„Opa, du kannst geern en vun dien Geschichten vertellen, aver flunker‘ nich“, meen ik.

„Mien Marie, du weet, dat ik nienich flunkere“, reageert he.

Wi setten uns üm em rüm, üm sien Geschicht to hören. As Afsluss vun dissen Dag is dat jüst dat Richtige, wiel de Dag sück as anstrengend noog wiest hett.

„Vör veel, veel Johren, as ik noch üm en paar jünger weer as vondaag, bedreev ik noch Fischfang, buten op dat wiet See“, fangt mien Opa an, „de See geev mi veel goden Fisch, den ik för dien Moder un dien Oma fangen kunn. Ik heff dat geern, wenn de Bülgen mi hen un herut schockeln laten, man vun afsluuten Roh inslooten weer un wenn dat Wedder sück vun de best Siet wies.“

Ik stellt mi in den Moment vör, as Opa op en lütt Boot op See hockt un mit en eenfachen Angel, de eegentlich en Ast mit Snöör dorstellt, Fisch ut dat Meer haalt. Ik sink deep in de Historie vun mien Opa.

Een Dag, as Opa Piet sück weer normalerwies mit sien lütt Boot op de See befunn, füng he nich en eenzig Fisch. Dat weer, as en Fluch över em leeg. So wat weer em noch nich passeert. Trotz de Floot weer he nich trubsinnig un genoss den wieten, sück verleren Utblik op den wunnerschöön See, as he wat an dat Horizont sehn deed.

„Argh, Argh“, hett en Papagei ropen un is op de Schuller vun Piet lannen.

„Hey, Mamagei, hebbt dat ok sehn?“, fragte Piet.

De Papagei-Daam weer em vör Johren toflöögt, as he sück ok bi dat Angeln op See funn. Sietdem hett se em bloot selten vun de Siet weeht, denn he harr ehr dormals en Splitter ut de Krüll weg. Mamagei hett he ehr döfft, wiel se em an sien Moder erinnert, de ok ümmer meckert hett, denn allens, wat nee oder anner weer, wurr eerstmals besmackt.

Dorbi hett se sück nich mit en „Argh, Argh“ utsnackt. Dorbi müss Piet lehren, dat de Toon de Musik maken de, wat so veel heet, dat dat verscheeden Toonlagen geev, de hör Moottostand weerspeegeln deen. Wenn se Piet utkeken hett, weer dat „Argh, Argh“ fröh oder ok, wenn se na Huus gahn oder relativ flöög, aver bi anner Lüüd weer dat en meckerend „Argh, Argh“, ok wenn se ehr al länger kennt hett.

„Wat mag dat wesen?“ fröög Piet sik un hett en Feernglas ut sien Tasch haalt, üm natokieken.

He kunn erkennen, dat dat en Schipp weer, aver för detailleerte Informatschonen weer sien Feernglas licht to swack. Wat em aver opfallen de, weer en Flagg, de en witten Doodkopp op swarten Ünnergrund dorstellt hett. Dorbi droog de Doodenkopp en Ogenklapp.