Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Fantasy und Science-Fiction
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2023
Door CAROL EAST Vol woede keek de man naar beneden. Je kon niet zien wat hem zo kwaad maakte. Maar nu kon je zijn handen zien, die zich trillend tot opgeheven vuisten balden. Plotseling gooide hij zijn hoofd achterover en begon als een maniak te lachen. Annabell wendde zich even af van het tafereel en keek de bioscoopzaal rond, die grotendeels leeg was gebleven. De weinige toeschouwers zaten in kleine groepjes bij elkaar. Slechts één persoon woonde de afgezaagde enge film solo bij: Zijzelf! En dat was alleen maar omdat haar vriend Theo helemaal niet van zulke films hield. Annabell glimlachte lichtjes geamuseerd, want ze wist dat het meestal andersom was: vrouwen hielden van schamele films en mannen van het hardere werk. Dus niet alleen actiefilms, maar natuurlijk ook enge. Haar vriend Theo hield niet van schimmige films, maar vooral van enge en alles wat daar ook maar een beetje mee te maken had, vond hij weerzinwekkend, zonder dat hij daar ooit een reden voor gaf. "Dus ik ga alleen!" had ze geconcludeerd, en Teo had onverschillig zijn schouders opgehaald. Hij had er niets op tegen. Wat had het voor zin? Per slot van rekening hoefde hij "zoiets" zichzelf niet aan te doen.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 110
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Carol East
De horror wacht al op je, Annabell : Romantic Thriller
Inhaltsverzeichnis
Copyright
De horror wacht al op je, Annabell : Romantic Thriller
Carol East
Copyright
Ein CassiopeiaPress Buch: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker präsentiert, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks und BEKKERpublishing sind Imprints von
Alfred Bekker
© Roman by Author
© dieser Ausgabe 2023 by AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
Die ausgedachten Personen haben nichts mit tatsächlich lebenden Personen zu tun. Namensgleichheiten sind zufällig und nicht beabsichtigt.
Alle Rechte vorbehalten.
www.AlfredBekker.de
Folge auf Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Folge auf Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Erfahre Neuigkeiten hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Zum Blog des Verlags!
Sei informiert über Neuerscheinungen und Hintergründe!
https://cassiopeia.press
Alles rund um Belletristik!
De horror wacht al op je, Annabell : Romantic Thriller
Door CAROL EAST
Vol woede keek de man naar beneden. Je kon niet zien wat hem zo kwaad maakte. Maar nu kon je zijn handen zien, die zich trillend tot opgeheven vuisten balden.
Plotseling gooide hij zijn hoofd achterover en begon als een maniak te lachen.
Annabell wendde zich even af van het tafereel en keek de bioscoopzaal rond, die grotendeels leeg was gebleven. De weinige toeschouwers zaten in kleine groepjes bij elkaar. Slechts één persoon woonde de afgezaagde enge film solo bij: Zijzelf! En dat was alleen maar omdat haar vriend Theo helemaal niet van zulke films hield.
Annabell glimlachte lichtjes geamuseerd, want ze wist dat het meestal andersom was: vrouwen hielden van schamele films en mannen van het hardere werk. Dus niet alleen actiefilms, maar natuurlijk ook enge. Haar vriend Theo hield niet van schimmige films, maar vooral van enge en alles wat daar ook maar een beetje mee te maken had, vond hij weerzinwekkend, zonder dat hij daar ooit een reden voor gaf.
"Dus ik ga alleen!" had ze geconcludeerd, en Teo had onverschillig zijn schouders opgehaald. Hij had er niets op tegen. Wat had het voor zin? Per slot van rekening hoefde hij "zoiets" zichzelf niet aan te doen.
Annabell glimlachte harder. Het was maar goed dat haar vriendje niet was meegekomen, want de film was zo slecht, want genadeloos overdreven, dat hij alleen maar weer dagenlang in haar oren zou hebben gezeten van verbazing dat ze zichzelf vrijwillig "zoiets" had aangedaan.
Onopvallend verveeld keek ze weer voor zich uit. Hoewel ze zich lang genoeg had afgewend, was het tafereel nog steeds niet voorbij. Het maniakale gelach was nu veranderd in een onaards gegrinnik. Nu sloeg de man zijn ogen weer neer. Hij moest de absolute schurk zijn, maar hij deed het op zo'n nep overdreven manier dat je meer huiverde van zijn acteerwerk dan van de rol.
Hij richtte zijn brandende ogen weer op iets voor hem dat de camera nog steeds niet wilde laten zien. Blijkbaar had de regisseur gedacht dat hij de spanning tot een ondraaglijk niveau kon opvoeren. Ondraaglijk, ja, daar was hij glansrijk in geslaagd. Maar de spanning werkte niet en zou ook niet werken.
Maar wat was dat? De camera ging nu echt naar beneden, eindeloos langzaam, in pure slow motion. Eindelijk zou men kunnen zien wat zijn woede en ook zijn ongemotiveerde gelach opwekte. Het geduld van de kijkers werd echter verder op de proef gesteld door de tergend langzame beweging.
Annabell trok haar wangen onwillig op. Ze had erop kunnen wedden dat de aanblik allesbehalve spectaculair zou zijn. Het moest immers op de een of andere manier in het totaalplaatje passen, en het totaalplaatje was nu al een half uur aan het signaleren, waarin eigenlijk niets gebeurd was dat verhaald had kunnen worden: Grotty bad met een minteken!
En toen zag je het.
Annabell knipperde vol ongeloof met haar ogen. Onwillekeurig boog ze voorover, alsof ze het zo beter kon zien: Een voodoopop met een dikke naald in haar buik. Wie de pop moest voorstellen was niet duidelijk. Blijkbaar had zelfs de regisseur van de film zich dat gerealiseerd en daarom was er een briefje op het voorhoofd van de pop geprikt met de naam... van de schurk!
Annabelle's ogen vernauwden zich tot spleetjes. Wacht eens even, de slechterik in de film heette Theo Johns! Waarom merkte ze dat nu pas op? Dat was onmogelijk. De film speelde immers al een half uur. De naam van de schurk was zeker vaak genoeg genoemd zodat niemand zou missen wie de voodoo pop moest voorstellen. En Theo Johns, dat was toch de naam van haar vriendje!
Nu kon je de vuisten van de schurk boven de pop zien zweven, die blijkbaar op een soort tafel lag. Of was het eerder een altaar?
Plotseling was Annabell klaarwakker. Ze had de film tot nu toe onverschillig gevolgd en vroeg zich keer op keer af waarom ze niet gewoon was opgestaan en de bioscoop had verlaten, maar nu leek de film nog interessanter voor haar te worden. De naam alleen al... Ja, waarom viel die haar nu pas op?
Ze dacht even na. Kon het zijn dat er al die tijd een heel andere naam was genoemd?
Toen gingen de vuisten open. De schurk wilde de voodoopop grijpen, maar stopte midden in zijn beweging. Je kon zijn gezicht niet zien, maar je hoorde een kreunend geluid uit zijn keel ontsnappen. De camera bewoog terug om te laten zien dat hij nu zijn handen naar zijn borst bracht. Vingers klauwden naar het monnikskleed dat hij droeg. In het volgende moment drong er een straal bloed door het gewaad ter hoogte van zijn buik, precies op de plek waar de naald in de voodoopop zat.
"Woe!" kirde de schurk genaamd Theo Johns. "Woe!", en de camera bewoog verder naar achteren zodat zijn gezicht ook te zien was. Bloed gutste letterlijk uit de half geopende mond en maakte van "Wee!" slechts een gorgelend geluid. Als in slow motion zakte de schurk door zijn knieën terwijl hij zijn leven eruit gorgelde, terwijl hij vreselijk overdreven met zijn ogen rolde.
Deze extreem slecht geacteerde scène was echter niet wat Annabell vervulde met gruwelijke horror, maar het feit dat de schurk er nu precies uitzag... als haar vriend Theo Johns. Stervend viel hij achterover op de grond. Een laatste slurk en hij lag roerloos.
Annabell besefte nu pas dat ze was opgesprongen en schreeuwde als een banshee.
*
Alle ogen waren op haar gericht en Annabell schreeuwde uit volle borst wat ze op dat moment voelde.
Het kon haar eigenlijk niet schelen dat de situatie gênant voor haar was. Ze had net haar eigen vriendje op het scherm zien sterven en dat was het vreselijkste wat ze zich had kunnen voorstellen. Het kwam vlak na wat ze had gevoeld toen haar ouders die keer met de auto waren doodgereden. Zij was erbij geweest, op de achterbank, en ze had het vreselijke ongeluk wonderbaarlijk overleefd. Urenlang had ze achterin vastgezeten. Het gevoel zo dicht bij haar dode ouders te zijn, zou ze nooit kunnen vergeten. Ze zou ook nooit het bloed van de doden kunnen vergeten dat over haar heen stroomde terwijl ze veroordeeld was tot immobiliteit. Dat waren momenten die zo afschuwelijk waren geweest dat ze diepe littekens in haar ziel hadden achtergelaten.
Eigenlijk had ze daarna maar één ding kunnen meemaken dat ze als een echt positief hoogtepunt kon bestempelen, namelijk toen ze Theo ontmoette. Ze studeerden aan dezelfde universiteit, behoorden tot dezelfde faculteit, namelijk oude talen. En nu had ze hem zien sterven. Dat vermengde zich met de diepe littekens op haar ziel en werd een vurige brandwond die niemand kon zien, maar die ze uit haar lichaam probeerde te schreeuwen.
En toen was er alleen nog maar ontsnapping voor hen. Uit de bioscoop, in de open lucht, in de normale, natuurlijke wereld, helemaal zonder gruwelslachtoffers.
En inderdaad. Pas toen ze buiten was, in het daglicht, bleek en hijgend, leunend tegen de vitrine met de lokkende beelden van die enge film, kwam ze geleidelijk weer bij bewustzijn.
De vraag rees: "Wat - wat is daar eigenlijk gebeurd?"
Ze keek om zich heen zonder het te begrijpen. Ze ontmoette de blikken van voorbijgangers die duidelijk verbaasd waren over haar gedrag. Ze zou zeker hetzelfde hebben gevoeld als iemand gillend een bioscoop uit was gerend.
Er kwam een koppel voorbij. Annabell las de woorden van de lippen van de vrouw, die ze zei terwijl ze zich naar haar metgezel draaide: "Als iemand niet tegen enge films kan, moet hij gewoon buiten blijven!"
Het lag op het puntje van haar tong om te antwoorden: "Maar ik heb nog nooit problemen gehad met zoiets!", maar ze hield zich in. Natuurlijk. Wat had ze eraan?
Ze duwde haar rug weg van het dikke glas van de vitrine en draaide zich om. Het kostte haar veel moeite om de foto's te bekijken.
Daar was de schurk. Precies zoals hij er het eerste half uur had uitgezien. Op de een of andere manier had iemand geprobeerd hem te verslaan met een voodoopop. Belachelijker kon het niet. En toen was hij al na een half uur dood? Wat had dat voor zin?
Nou ja, vragen naar een betekenis in zo'n film was zeker vergezocht, maar de vraag hield haar nu nog steeds bezig. Vooral de vraag waarom de schurk plotseling dezelfde naam had en op haar vriend Theo leek voordat hij stierf.
Ze draaide zich weg van de vitrine en keek naar de ingang van de bioscoop. Er verscheen een steile rimpel op haar mooie voorhoofd. Met een onbewust gebaar veegde ze een lok brunettehaar uit haar gezicht en vernauwde opnieuw haar ogen. Ja, wat was er echt aan de hand geweest? Wat ze uiteindelijk op het scherm had gezien, was daar echt gebeurd?
Natuurlijk niet! Dat was volstrekt onmogelijk. Vooral omdat hoe uitgerekend haar vriendje in de film terecht was gekomen? En het was ook nauwelijks mogelijk dat de slechterik al zo vroeg in de film was aangepakt.
Nu was het Annabells beurt om haar handen tot vuisten te balken.
Ze kon het draaien en keren zoals ze wilde. In een compleet zinloze film was alles mogelijk. Misschien moest ze gewoon haar vriend Theo confronteren? Of dreigde ze door hem voor gek verklaard te worden?
"Kan me niet schelen!" zei ze tegen zichzelf en ze kwam in beweging. Ze woonde tenslotte vlakbij. Makkelijk te voet te bereiken. En haar vriend was op dit tijdstip in haar kleine flatje sport aan het kijken. Dat was wat hij had willen doen om de tijd te doden terwijl zij in de bioscoop was. Tenminste, zo had hij het uitgelegd.
Maar toen verscheen de verschrikkelijke scène waarin haar vriendin in doodsnood was gestorven weer in haar geestesoog. Zelfs daarna leek het zo realistisch, ondanks de slechte weergave, dat ze plotseling het ergste vreesde.
Dat versnelde haar passen. Ze rende bijna.
*
Zwaar ademend bereikte Annabell Morgan haar bestemming. Ze frutselde zenuwachtig haar huissleutel uit haar zak. Toen ze hem in het slot van de voordeur wilde steken, aarzelde ze.
Opnieuw zag ze de afschuwelijke scène in haar geestesoog en ze moest alle moeite doen om een kreun te onderdrukken.
Het kostte al haar kracht om de deur te openen en naar binnen te gaan. Toen dit eindelijk gebeurde, bleef ze secondenlang als verdwaald in het trappenhuis staan en keek omhoog. Haar flat was op de derde verdieping. Er was geen lift. Ze moest de trap op.
Bijna schuchter zette ze haar voet op de onderste trede. Er was iets in haar dat haar wilde dwingen het huis onmiddellijk te verlaten. Maar ze wist het te onderdrukken en zette haar voet op de tweede trede. Voor haar was het beklimmen van de trap als het beklimmen van een veel te hoge en veel te steile berg. Het was bijna oneindig moeilijk voor haar, en ze was al zo uitgeput en uitgeput op de eerste verdieping dat ze een pauze moest nemen.
Toen herinnerde ze zich iets: Had ze haar telefoon niet in haar zak? Waarom was het niet in haar opgekomen om haar vriend te bellen toen ze nog onderweg was? Had ze die gedachte gewoon verdrongen? En zelfs nu lukte het haar niet om de telefoon te pakken en te bellen. Een druk op de knop was genoeg geweest. Haar eigen vaste nummer was erin geprogrammeerd. Net als het nummer van haar vriend, die ze rechtstreeks had kunnen bellen. Hij zou hebben opgenomen, waar hij ook was. Maar zou hij dat ook echt gedaan hebben? Wat als hij dat helemaal niet kon? Wat als hij... niet meer leefde? Ze trilde helemaal en nu kon ze het niet langer binnenhouden. Ze voelde zich zelfs duizelig, zodat ze zich schrap moest zetten tegen de muur van de gang.
Het had helemaal geen zin. Ze moest doorgaan, ze moest naar boven, naar de flat. Ze moest zichzelf met eigen ogen overtuigen dat haar vriend in orde was. Of zou ze hem dood aantreffen, liggend in zijn bloed?
Deze gedachte was zo overweldigend dat ze moeite deed om de trap weer af te lopen in plaats van verder omhoog te gaan. Om dit te overwinnen had ze zoveel kracht nodig dat ze zich vluchtig afvroeg waar ze die kracht nog vandaan kon halen.
"Theo!" kreunde ze, en toen was het opeens heel gemakkelijk om de trap verder op te klimmen. Als door een wonder. "Theo!" kreunde ze opnieuw. Een uitdrukking van diepe bezorgdheid. En op de een of andere manier gaf dat haar precies de kracht die ze nog nodig had om boven te komen. Meer dan dat: niet alleen naar boven, naar de derde verdieping, maar tot aan de deur van haar flat. Maar haar kracht was bij lange na niet genoeg om de deur te openen en naar binnen te gaan. Ze stond daar maar, met trillende armen en benen, niet in staat om te bewegen.
Ze staarde naar het kijkgaatje van de deur, dat haar nu een dood oog leek, en probeerde zich voor te stellen dat haar vriendje comfortabel voor de tv sport zat te kijken, zoals geadverteerd. Alles was in orde.
Ze hamerde het in haar hoofd: "Alles is goed! Theo is in orde!"
Zonder succes. Ze stond daar maar, starend naar het kijkgaatje van de deur en deed verder niets. Nu kon ze niet eens meer vluchten. Als ze echt had kunnen bewegen, had ze zeker haar evenwicht verloren en was ze in de lengte gevallen. Daar was ze van overtuigd. En weer zag ze haar stervende vriend in haar geestesoog. Al het bloed dat hij had vergoten, stervend.
Dus merkte ze bijna niet dat de deur voor haar neus als vanzelf openging. Het gebeurde heel langzaam, alsof ze aarzelde.
