Inspecteur Jörgensen en de inval in de club: misdaadroman E-Book

Peter Haberl

• Herausgeber: Alfredbooks
• Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2024

Beschreibung

door Peter Haberl & Chris Heller Tijdens de inval in de club van Moritz Stahl in St. Pauli heeft de recherche een paar dingen gevonden. Maar Stahl weet dat ze hem alleen iets kunnen aandoen als één van zijn mensen tegen hem getuigt. Dus zorgt hij ervoor dat niemand anders kan getuigen. Hij ziet het onderzoek rustig tegemoet. Maar dan wordt hij doodgeschoten gevonden. De twee Hamburgse rechercheurs Jörgensen en Müller nemen de zaak aan om meer dan alleen deze moord op te lossen, want er volgen er nog meer ...

Leseprobe

Peter Haberl & Chris Heller

Inspecteur Jörgensen en de inval in de club: misdaadroman

UUID: d253a2e4-6314-4710-aa45-64f023feca85

Dieses eBook wurde mit Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

Inspecteur Jörgensen en de inval in de club: misdaadroman

Copyright

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Epiloog

Inspecteur Jörgensen en de inval in de club: misdaadroman

door Peter Haberl & Chris Heller

Tijdens de inval in de club van Moritz Stahl in St. Pauli heeft de recherche een paar dingen gevonden. Maar Stahl weet dat ze hem alleen iets kunnen aandoen als één van zijn mensen tegen hem getuigt. Dus zorgt hij ervoor dat niemand anders kan getuigen. Hij ziet het onderzoek rustig tegemoet. Maar dan wordt hij doodgeschoten gevonden. De twee Hamburgse rechercheurs Jörgensen en Müller nemen de zaak aan om meer dan alleen deze moord op te lossen, want er volgen er nog meer ...

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Bathranor Books, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[email protected]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

Hoofdstuk 1

Ik zat in een café op Heidi-Kabel-Platz in Hamburg. Tegenover was het theater, aan de andere kant het treinstation. Ik had mijn cappuccino nog maar half op.

Mijn aandacht was ergens anders. Een jonge vrouw was aan een van de tafels gaan zitten. Ze droeg een capuchon en had de capuchon over haar hoofd getrokken.

Dat was ons doelwit. Een islamitische bedreiging. Een lid van een terroristische cel van Islamitische Staat.

Mijn naam is trouwens Uwe Jürgensen. Ik ben hoofdinspecteur in Hamburg. Samen met mijn collega Roy Müller behoor ik tot een speciale eenheid.

Wij houden ons voornamelijk bezig met georganiseerde misdaad, seriedaders en terrorismebestrijding. En dat is precies waar deze zaak over ging. Onze collega's van de federale recherche in Wiesbaden hadden ons een tip gegeven.

En ze hadden helemaal gelijk. Mijn collega hoofdinspecteur Roy Müller zat aan de andere kant van het café. We deden alsof we elkaar niet kenden.

Ik had een knop in mijn oor. We waren allemaal met elkaar verbonden via een microfoon en oortjes, en we namen allemaal deel aan deze operatie. We moeten er nu voor gaan, zei Roy over het oortje.

"Te veel mensen," zei ik. Het is nog te vroeg."

"Oh, echt?"

"Ja."

"Maar anders kan het door onze vingers glippen."

"Is ze alleen?" vroeg ik. De collega die haar de hele tijd had gevolgd sinds ze uit het station kwam, meldde zich via de radio.

"Ze is alleen, ze is zeker niet gevolgd," verzekerde de collega hem.

De omstandigheden waren niet noodzakelijkerwijs gunstig voor een arrestatie. We moesten er rekening mee houden dat de persoon die een bedreiging vormde, gewapend was. Als we pech hadden, had ze zelfs explosieven bij zich.

Het was een fanaticus, een bekeerling. Die zijn vaak het meest radicaal. We moeten ze ergens vangen waar er minder mensen zijn, drong ik aan.

Het was immers niet de bedoeling om hier een bloedbad te veroorzaken. Ze stond voor de toonbank van het café. Ze deed alsof ze een stuk taart wilde kiezen, maar dat was maar schijn.

Show, voor wie dan ook. Je zou het ook camouflage kunnen noemen. Ze draaide zich steeds weer om.

Ze keek naar links en rechts, alsof ze zich ervan bewust was dat ze gevolgd werd. En toen nam ze plotseling de beslissing of we moesten ingrijpen of niet van ons over. Ze haalde twee wapens onder haar capuchon vandaan.

"Dood aan alle verdomde christenen!" schreeuwde ze. En toen begon ze zonder onderscheid om zich heen te schieten. Ik greep ook naar mijn pistool.

Er was maar één optie in deze situatie. Deze bedreiging moest gestopt worden. Onmiddellijk en voorgoed.

Ik heb verschillende keren ontslagen. En mijn collega schoot ook. Even later lag haar lichaam onder het bloed op de grond.

Maar zij was niet de enige die geraakt was. Bijna een dozijn gasten van het café waren geraakt. De ramen waren verbrijzeld.

De volgende ochtend zaten we in het kantoor van onze baas. Mr. Crimineel Directeur Bock. "Dat was een bloedbad," zei hij.

"We konden er niets aan doen," zei ik.

"Dat weet ik," knikte meneer Bock. "Dat weet ik heel goed. Die vrouw was fanatiek. Ze hechtte geen waarde aan haar eigen leven. En als dat het geval is, is het bijna onmogelijk om zoiets te voorkomen."

"Ja," zei ik."

"U hebt het beste gedaan wat gedaan kon worden."

"Ik denk erover na of ze op het station onderschept hadden kunnen worden," zei ik.

"Niet aan denken," zei strafdirecteur Bock. Dat is zinloos. Wat gedaan is, is gedaan.

'Ja, dat weet ik,' zei ik. "Vier mensen stierven, waaronder de dader. En nog eens twaalf raakten gewond. De ambulance had zijn handen vol. En ik vraag me af of het niet voorkomen had kunnen worden."

"Er waren goede redenen om niet van tevoren in te grijpen," zei de heer Bock. "En dat weet u ook."

"Ja, er zijn altijd goede redenen voor dit of dat. Maar wat juist was, wordt meestal pas achteraf duidelijk."

"Ja, je hebt ongetwijfeld gelijk. Maar je moet je er geen zorgen over maken."

"Maar ik wel."

Ik haalde mijn schouders op.

"Luister..."

"Zo is het nu eenmaal. Ik kan er niets aan doen. Ik kan niet uit mijn vel komen."

"Je moet het van de zonnige kant bekijken, Uwe," zei Roy Müller.

"Het positieve?" vroeg ik.

"Een fanaticus is nu uit de roulatie genomen. En voorgoed."

"Ja, maar het had niet zo mogen gebeuren. Ik denk dat ze wist dat ze gevolgd werd. En ze deed het omdat ze dacht dat ze geen kans meer zou krijgen om een bloedbad te veroorzaken. Want dat is wat ze vanaf het begin wilde."

"Natuurlijk wilde ze dat," bevestigde crimineel directeur Bock. "Ze was op reis met het plan om zoveel mogelijk christenen in Hamburg te vermoorden. Het liefst in het openbaar natuurlijk, in een kerk of op een druk plein. Maar een café is ook niet slecht. Vanuit het oogpunt van een fanaticus, tenminste."

"Ze zal niet de laatste zijn," zei ik.

"Nee, u hebt ongetwijfeld gelijk," zei Mr Bock. Deze jonge vrouw heeft zich bekeerd tot de Islam. Ze is naar het Midden-Oosten gereisd om te trouwen met een religieuze strijder van de IS. Omdat ze dacht dat dat haar lot was. En toen viel deze religieuze strijder met wie ze getrouwd was. En nu is ze teruggekeerd, vol haat."

"Ze hadden bij aankomst gearresteerd moeten worden," zei Roy Müller. "

"Dat deden ze ook," zei meneer Bock. Maar uiteindelijk moest ze worden vrijgelaten. Het kon niet bewezen worden dat ze ergens schuldig aan was. Dat was het probleem."

Onze baas nam een korte pauze. "Wat dan ook. Nu heeft de kwade ziel vrede."

Het is echt verontrustend hoe vaak de media berichten over het grote aantal misdaden dat in de Hanzestad Hamburg wordt gepleegd. Er zijn veel redenen voor deze alarmerende ontwikkeling. Ten eerste is Hamburg een metropool met een hoge bevolkingsdichtheid, waardoor het risico op strafbare feiten over het algemeen toeneemt. Daarnaast spelen ook sociale en economische problemen een doorslaggevende rol, die ertoe kunnen leiden dat mensen proberen illegaal hun brood te verdienen. Ook drugshandel en drugsgebruik dragen aanzienlijk bij aan de toename van criminaliteit. Het is van groot belang dat de autoriteiten en de samenleving samenwerken om de oorzaken van criminaliteit in Hamburg aan te pakken en maatregelen te nemen om de veiligheid van alle burgers te garanderen. Een gecoördineerde aanpak is daarom essentieel om de situatie op de lange termijn te verbeteren en het gevoel van veiligheid in de stad te versterken. Een ander belangrijk aspect dat bijdraagt aan de stijgende criminaliteit in Hamburg is de georganiseerde misdaad. Criminele groepen zoals bendes uit het buitenland worden steeds vaker betrapt op het opereren in Hamburg en het uitvoeren van hun illegale activiteiten. Deze bendes hebben vaak een goed gestructureerde hiërarchie en gebruiken moderne technologie om hun criminele activiteiten te coördineren. Dit maakt het voor de politie en andere wetshandhavingsinstanties steeds moeilijker om actie te ondernemen tegen deze georganiseerde criminelen. Het is daarom noodzakelijk om de samenwerking tussen de verschillende opsporingsinstanties te intensiveren en gerichte maatregelen te nemen tegen de georganiseerde misdaad in Hamburg. Dit vereist een hoge mate van professionaliteit en vastberadenheid om de veiligheid in de Hanzestad op de lange termijn te kunnen garanderen.

Ik ben inspecteur Jörgensen en ik eet een kebab. De kebab smaakt hartig en is precies het juiste eten na een lange werkdag. Terwijl ik met smaak kauw, denk ik aan de zaak waar ik op dit moment aan werk. Het is een inbraak in een juwelierszaak waarbij waardevolle sieraden zijn gestolen. Mijn onderzoek heeft nog geen concrete resultaten opgeleverd, maar ik ben vastbesloten om de dader te vinden en gerechtigheid te brengen. Ik neem een laatste hap van mijn kebab en ga terug naar kantoor om verder te werken aan de zaak.

Ik heb onlangs met een psycholoog gesproken. Deze uitwisseling vond om puur officiële redenen plaats, aangezien het nu verplicht is om regelmatig dergelijke gesprekken te voeren. Ik vind het belangrijk om voor mijn geestelijke gezondheid te zorgen en ervoor te zorgen dat ik mijn professionele taken als commissaris altijd naar eer en geweten kan uitvoeren. Daarom zie ik deze maatregel als een belangrijk onderdeel van mijn professionele ontwikkeling en als een bijdrage aan de veiligheid en effectiviteit van mijn werk. Het was interessant om de inzichten van de psycholoog te horen over mijn werk en hoe ik met stressvolle situaties omga. Hij gaf me waardevolle tips over hoe ik beter met stressvolle gebeurtenissen kan omgaan en hoe ik mijn geestelijke gezondheid op de lange termijn kan versterken. Ik ben dankbaar voor deze steun en zie het als een kans om mij persoonlijk te ontwikkelen en mijn vaardigheden als commissaris te verbeteren. Ik ben vastbesloten om de aanbevelingen van de psycholoog uit te voeren en zo mijn werk nog effectiever en professioneler te maken.

Nee, serieus: ik vond het helemaal shit!

Een overheersende servicebureaucratie.

Er over klagen?

Zinloos.

Na een lange werkdag bij de recherche in Hamburg kom ik terug in mijn kleine, gezellige flat. Ik schud de bonte verscheidenheid aan indrukken en uitdagingen van me af die ik de hele dag heb moeten verwerken op weg naar de voordeur en stap mijn persoonlijke oase van rust en ontspanning binnen. Zodra ik de deur open, word ik begroet door de vertrouwde geur van mijn onopgemaakte bed, die zich zachtjes door de kamer verspreidt en een gezellige, vertrouwde sfeer creëert. Een blik op de klok vertelt me dat het tijd is om het werk achter me te laten en te genieten van een welverdiende vrije avond. Met een zucht zak ik neer op mijn comfortabele bank en neem de gebeurtenissen van de dag door, terwijl buiten de eerste sterren aan de hemel verschijnen. Welkom thuis, Jörgensen - hier kun je eindelijk uitschakelen en je batterijen opladen voor de komende taken. Met een glas rode wijn in mijn hand leun ik achterover en laat de stilte op me inwerken. Maar plotseling onderbreekt een luid geklop op de deur mijn gedachten. Verbaasd sta ik op en ga naar de deur om te zien wie er nog meer op zo'n laat tijdstip probeert binnen te komen. Als ik de deur open doe, staat er een oude bekende voor me, bleek in het gezicht en trillend van angst.

"Jörgensen, je moet me helpen!" stamelt hij ademloos. Ik voel mijn ontspanning onmiddellijk in het niets verdwijnen en plaats maken voor een onbekende spanning. Wat heeft mijn oude vriend nu weer gedaan? Met een zucht antwoord ik: "Kom binnen, vertel me alles in alle rust." Terwijl hij de deur achter zich dichttrekt en op een stoel gaat zitten, haalt mijn oude vriend diep adem. Zijn gezicht ziet er angstig uit en zijn handen trillen lichtjes terwijl hij begint te vertellen over een mysterieus incident op zijn landgoed. Terwijl hij praat, voel ik dat mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt en mijn detective-instinct ontwaakt. Ik luister aandachtig naar zijn woorden terwijl de wind buiten onheilspellend door de bomen fluit. Het lijkt alsof deze avond plotseling een nieuw hoofdstuk in het moordmysterie is geworden. Ik ben klaar om me weer in de onderzoekswereld te storten en mijn vriend bij te staan in deze mysterieuze zaak. Als mijn oude vriend me vertelt over het mysterieuze incident op zijn landgoed, scherp ik mijn zintuigen en begin ik meteen de puzzelstukjes in elkaar te passen. Zijn woorden klinken radeloos en wanhopig terwijl ik het allemaal probeer te begrijpen. De sombere sfeer buiten maakt het gevoel van urgentie en spanning alleen maar groter. Het is alsof ik zonder het te beseffen in een nieuwe zaak terecht ben gekomen. Maar één ding is zeker: ik zal mijn vriend helpen - koste wat het kost. De adrenaline giert door mijn aderen en ik maak me klaar om met het onderzoek te beginnen. De nacht belooft lang te worden, maar ik ben vastbesloten om licht op de duisternis te werpen en de waarheid aan het licht te brengen.

Uiteindelijk zeg ik tegen hem: "U kunt het beste contact opnemen met uw collega's van de inbraakafdeling. Zij zijn daar verantwoordelijk voor."

"Niet?"

"Ik doe alleen dingen als georganiseerde misdaad, seriemisdadigers of terrorismebestrijding."

"Niet eens een normale moord?"

"Zelden."

"Dus al dat gepraat was nu voor niets?"

"Nee, het was niet voor niets."

"Maar."

"Ik geef u de extensie, dan komt u bij de juiste collega terecht als u 's ochtends belt."

"Oké."

"En afgezien daarvan was het leuk om met u te praten en van u te horen."

"Ja."

"Jullie hebben al heel lang geen contact meer gehad."

"Juist."

En ik vraag me af of hij ooit nog contact met me zou hebben opgenomen als hij niets van me had gewild.

Maar zo zijn mensen nu eenmaal.

Een andere dag.

Een andere missie.

Om 22.00 uur precies gaf ik het bevel om naar binnen te gaan. Terwijl ik met mijn groep via de vooringang de bar binnenkwam, kwamen Roy en zijn team via de achteringang binnen. De deuren waren beveiligd. Er was diffuus licht in de bar. De meeste tafels waren bezet. De gezichten waren slechts heldere vlekken in de duisternis. Op het podium kronkelde een danseres met alleen een string aan op een chromen paal.

"Alles blijft op zijn plaats!" riep ik. "Dit is een inval. Ik ben Uwe Jörgensen van de recherche in Hamburg."

De politieagenten hadden strategisch posities ingenomen langs de muren van de bar, waakzaam en klaar om eventuele verdachten in de gaten te houden. De sfeer in de zaal was gevuld met een verontrustende stilte die de aanwezigen letterlijk deed verstijven van angst. Te midden van deze onheilspellende stilte stond de danseres roerloos op het podium, haar blik gefixeerd en vastberaden, terwijl ze instinctief haar borsten bedekte met haar vlakke handen om zichzelf te beschermen tegen verder onderzoek.

Ik nam weer het woord: "U moet zich nu identificeren. We zullen ieder van u controleren. Degenen die zich kunnen identificeren en geen strafblad tegen zich hebben, mogen het restaurant verlaten."

Een man kwam naar me toe vanaf het einde van de toonbank.

"Hebt u een bijbehorend gerechtelijk bevel?"

Hij grijnsde naar me.

Hij grimaste.

Het werd een grimas.

En om eerlijk te zijn zag het er nogal vreemd uit.

Woordeloos reikte ik in mijn zak, haalde het opgevouwen vel papier eruit en overhandigde het aan hem.

"Ik neem aan dat u de manager van deze winkel bent," zei ik.

"Mijn naam is Berger - Robert Berger. Ja, ik run het bedrijf." Berger pakte het gerechtelijk bevel dat ons toestemming gaf om de inval te doen en vouwde het vel papier open. Toen las hij het. "Op grond van welke aanklacht is dit bevel uitgevaardigd?" vroeg hij uiteindelijk.

"Er bestaat een vermoeden dat er illegale prostitutie wordt bedreven in de bar. De obers zouden ook drugs verkopen."

"Wat een onzin."

"Het komt wel goed," zei ik.

"Waar komt de verdenking vandaan?"

"Een anonieme beller tipte ons. De eigenaar van de bar is toch Moritz Stahl?"

"Dat klopt."

De politie begon de gasten te controleren.

"Is de flat boven de bar bezet?" vroeg ik.

"Daar wonen de obers en ander personeel; serveersters en danseressen."

Ik gaf politiechef Meier von der Sitte de leiding over de logeerkamer en beklom samen met Roy en drie politieagenten de trap. Er waren twee deuren bovenaan. Roy drukte op de bel aan de rechterkant. Het duurde niet lang voordat deze geopend werd. Een man met een kort kapsel en een hoekig gezicht stak zijn hoofd door de kier van de deur. Toen hij de politieagenten zag, wilde hij meteen de deur weer dichtduwen, maar ik zette snel mijn voet ertussen en zei: "Recherche. Dit is een inval. Laat de deur los!"

Hij deed een stap achteruit en ik kon de deur openduwen. Er was een korte gang voor me. Ik liep er doorheen en kwam in een woonkamer met alleen een groep kussens. Aan de muren hingen erotische foto's. Vier deuren leidden naar buiten.

Ik knikte naar één van de politieagenten die samen met ons de flat was binnengegaan. Hij opende een van de deuren. Er klonk een scherpe schreeuw en toen was de boze stem van een man te horen.

"Kleed je aan en kom naar de woonkamer," zei de geüniformeerde collega. Daarna ging hij naar de volgende deur. En weer klonk zijn stem: "Politie Hamburg. Kleed u aan en kom naar de woonkamer! "

Hij ging naar de derde deur ...

We vingen in totaal vijf prostituees met hun klanten in beide flats. In het restaurant werden drugs en twee pistolen in beslag genomen. We vonden ook ecstasy en cocaïne ter waarde van enkele duizenden euro's in een compartiment van de bar. Er werden in totaal twaalf arrestaties verricht. Hieronder bevonden zich de gokkers die we op heterdaad betrapt hadden en de twee houders.

Onze collega's van het politiebureau ontfermden zich over de klanten, de prostituees en de jongens van wie drugs en wapens in beslag waren genomen. We lieten de twee bewaarders naar het politiebureau brengen. Ze heetten Matthias Henning en Artur Schneider.

Eerst ondervroegen we Henning. Hij zat voorovergebogen aan de tafel in de verhoorkamer. Wit neonlicht viel op hem. Zijn gezicht was bleek, zijn blik onbewogen. Ik ging tegenover hem aan de tafel zitten. Roy stond half links achter me met zijn armen gekruist voor zijn borst.

"Uw naam is Matthias Henning?" begon ik.

Hij knikte.

"Hoe oud ben je?"

"Negenentwintig jaar."

"Waar woont u?"

Henning gaf het adres.

"Ze worden beschuldigd van drugshandel."

"Nou ..."

"Heb je of heb je niet?" vroeg Roy een beetje ongeduldig.

"Ontkennen zal me nauwelijks goed doen," mompelde Henning toegewijd. Toen knikte hij. "Ja, ik verkocht drugs."

"Wie heeft u de drug geleverd?"

"We hebben het van Robert Berger."

"En hij handelde waarschijnlijk namens Moritz Stahl," zei ik.

Henning haalde zijn schouders op.

"Dat weet ik niet. Ik heb het nooit gevraagd."

"Wist u dat er prostitutie werd bedreven in de flats boven de bar?"

"Ja."

"Wie is hier verantwoordelijk voor? Ook Staal?"

"Hij wist er tenminste van."

"Morgen zetten we uw bekentenis op papier," zei ik. "Wilt u in de rechtszaal herhalen wat u ons zojuist heeft opgebiecht?"

Henning knikte. We lieten hem meenemen en Schneider presenteerde zich. Schneider ontkende het ook niet. Hij legde een soortgelijke verklaring af als Henning en hij bevestigde ook dat hij als getuige in de rechtszaal wilde verschijnen. Nadat hij weer gearresteerd was, keek ik op mijn horloge. Het was al na één uur. "Krijgen we Berger vandaag te pakken?"

De manager was nog niet gearresteerd omdat we niets over hem wisten. Hij had ontkend iets te weten over de gebeurtenissen in de flats boven de bar, en hij had ook stellig volgehouden dat hij niet betrokken was bij de drugshandel. Pas nu, nadat de twee bewaarders hem zwaar beschuldigd hadden, kwamen we dichter bij hem in de buurt.

"Hij zal op vijf vingers natellen dat zijn werknemers het niet lang zullen volhouden," mompelde Roy. "Ik denk niet dat we hem in zijn flat zullen vinden."

We reden naar de Schanzenstraße. Berger zou in gebouw 31 wonen. Zijn flat was op de vijftiende verdieping van een torenflat. We namen de lift naar boven en Roy belde aan. Door de lens van het kijkgaatje in de deur kon ik zien dat het licht in de flat aan was. Toen kwam er een vrouwenstem uit de luidspreker van de intercom: "Wie is dit?"

"Jörgensen en Müller, recherche." Ik hield mijn ID voor de spion.

Het volgende moment ging de deur open. Er kwam een blonde vrouw tevoorschijn, haar haar stak uit haar hoofd en ze was gekleed in een witte pyjama. Ze had een mooi gezicht, ook al zag het er nu nogal slaperig uit.

"Heb je ooit op je horloge gekeken?" vroeg ze chagrijnig.

"We willen meneer Berger spreken."

"U vindt het in de Rainbow Bar."

"De bar werd kort na middernacht door de politie gesloten," legde ik de vrouw uit. Ik keek naar haar. Ze vertoonde niet de minste reactie. Dat zei me dat ze wist wat er aan de hand was. "Dus meneer Berger is er niet?"

"Nee."

"Heeft hij jou ook niet gebeld?"

"Nee."

"Mag ik even in de flat kijken?"

"Hebt u een huiszoekingsbevel?"

"Die hebben we niet nodig bij dreigend gevaar. Dus maak de deur los, dame!"

Ze fronste en stapte opzij zonder nog een woord te zeggen. We gingen de flat in. Een minuut later waren we ervan overtuigd dat Berger er niet echt was. De vrouw was bij de deur gestopt en hield haar ogen niet van ons af. Ik ging voor haar staan. "Hoe heet u?"

"Straubing - Britta Straubing."

"Bent u de partner van Berger?"

"Zijn vriendin. Ik heb mijn eigen flat. Soms bezoek ik Robert." Ze glimlachte. "Maar dat is vast niet strafbaar."

"Als Berger opduikt, wil hij contact met ons opnemen," zei ik en gaf haar een van mijn visitekaartjes.

"Wat wil je van Robert?"

"Dat vertellen we hem onder vier ogen," antwoordde ik. "Sorry dat ik u stoor!"

Nadat de twee rechercheurs de flat hadden verlaten, ging Britta Straubing naar de telefoon, nam de hoorn uit de lader en draaide een nummer. De kiestoon klonk drie keer, waarna een mannenstem opnam: "Wat is er?"

"Jörgensen en Müller waren hier."

"Heb je een reden gegeven?"

"Ze wilden het je onder vier ogen vertellen."

"Dus ik had het goed geraden. Henning en Schneider waren aan het praten. Verdomme, verdomme, verdomme! Morgen starten ze een klopjacht op mij. En ik weet zeker dat het slechts een kwestie van tijd is voordat ze me te pakken krijgen."

"Heb je Moritz al gesproken?" vroeg de vrouw.

"Natuurlijk. Ik moest hem vertellen over de inval."

"Wat zegt hij?"

"Hij heeft me gewaarschuwd."

"Hoe moet ik dat begrijpen?"

"Hij zei dat ik mijn mond moest houden als ze me zouden betrappen. Anders zou ik er spijt van krijgen."

"Dus hij maakt zich alleen zorgen om zijn eigen hachje. Wat een rotte rat."

"Laat hem dat niet horen!"

"Ik ben niet bang voor Moritz. - Wie kan de politie getipt hebben?"

"Jörgensen had het over een anonieme beller. Ik heb geen idee. Als ik het wist, zou ik die klootzak zelf de nek omdraaien."

"Wat ga je doen?" vroeg Britta Straubing.

"Ik blijf vannacht in het pension. Morgenochtend ga ik naar de kapper om mijn haar te laten kleuren. Ik ga ook een bril halen."

"Dus u wilt in Hamburg blijven."

"Ik heb niet genoeg geld om ergens anders voet aan de grond te krijgen. Ik zou mijn hoofd maar een beperkte tijd boven water kunnen houden."

"Moritz moet je steunen."

Berger lachte oprecht.

"Hij hoest naar me. Hij laat me alleen uit de weg gaan als hij denkt dat ik een gevaar voor hem wordt."

"Goed dan. Ik weet niet hoe ik u moet helpen. Misschien moet je echt met de twee agenten gaan praten. Stel jezelf beschikbaar aan de politie als kroongetuige tegen Moritz en laat je opnemen in het getuigenbeschermingsprogramma!"

"Je wilt dat ik Moritz van je rug afhaal, hè?"

"Hij buit me uit."

"Maar u kunt rustig werken."

"Voor een verdomd hoge prijs. Nou, het zij zo, Robert. Ik ga morgenochtend terug naar mijn flat. Het is niet uitgesloten dat de twee commissarissen me in de gaten houden. Dus je moet me niet proberen te bezoeken."

Britta Straubing beëindigde het gesprek en ging terug naar bed. Het was een puur seksuele relatie tussen haar en Berger. Vandaag was het woensdag en ze had zichzelf vrijgelaten. Op woensdag maakte ze geen afspraken. Ze had de dag voor zichzelf nodig.

Ze kon niet meer in slaap vallen. Duisternis omringde haar. Ze lag daar met haar ogen open. Haar gedachten draaiden om de laatste gebeurtenissen. Ze had geen medelijden met Berger. Hij had met vuur gespeeld en zijn vingers verbrand. Zijn uitspraak dat Moritz Stahl hem uit de weg zou laten ruimen als hij een gevaar zou worden, zat haar dwars. In zekere zin hadden zij Stahl ook in handen.

Terwijl Britta Straubing nadacht, belde Berger zijn baas.

"Jörgensen en Müller stonden bij mij thuis al op het tapijt," legde Berger uit. "Ik vermoed dat Henning en Schneider hun mond niet hebben gehouden."

"Verdomme, kan ik deze nacht dan helemaal geen rust krijgen?" mopperde Moritz Stahl.

"Het gaat over mijn kont!" werd Berger opgewonden. "En de jouwe, Moritz. Ja, de jouwe ook."

"Hoe moet ik dat begrijpen?" mompelde Stahl.

"Vergeet het, Moritz! Je kunt me beter vertellen wat ik moet doen!"

"Ga weg uit Hamburg!"

"Ik ben nergens veilig in Duitsland. Ik heb niet het nodige kleingeld om het land te verlaten. Ik kan me alleen vermommen en ergens in Hamburg in de vergetelheid verdwijnen."

"Of je geeft jezelf aan."

"Wat verwacht je van mij?"

"Dat jij alle schuld op je neemt."

"Nooit!"

"Dat zou verstandig zijn. U zit uw straf uit en daarna zal ik u met open armen ontvangen."

"Nooit!" herhaalde Berger met kracht in zijn stem. "Ik ga niet voor jou naar de gevangenis."

"Ik heb u gewaarschuwd. Als ze je betrappen, raad ik je aan om mijn naam niet te noemen. Er kan iets ergs met je gebeuren achter de muren van de gevangenis."

"Je moet me niet bedreigen, Moritz."

"Ik wilde gewoon geen twijfel laten bestaan. - Ik denk dat ik weet wie ons verraden heeft."

"Wie?"

"Steffen Forster."

"Verdomme, je zou wel eens gelijk kunnen hebben. Hij heeft zijn wraak."

"Ja. We gaan de man kopen. En zodra hij de politie heeft gebeld, zal ik dat uit hem kietelen. En dan zal God hem genadig zijn."

We gingen 's ochtends terug naar Berger's flat. Toen we aanbelden, bewoog er niets. De vrouw moet de flat vroeg in de ochtend verlaten hebben.

"Hoe heette ze ook alweer?" vroeg Roy.

"Britta Straubing," antwoordde ik. "Ik denk niet dat we het haar hoeven te vragen. Zelfs als ze weet waar Berger zich verbergt, zal ze het ons niet vertellen. Ze is zijn minnares. Of denk je dat ze voor de lol de nacht in zijn flat heeft doorgebracht?"

"We zetten Berger op de lijst van gezochte personen," zei Roy. "Hij zal niet ver komen."

"Ik betwijfel zelfs of hij Hamburg zal verlaten," vermoedde ik. "Moritz Stahl helpt hem waarschijnlijk om zich te verstoppen."

"Laten we gewoon met Stahl praten," stelde Roy voor.

Stahl woonde in de Hohenfelder Allee, op de twaalfde verdieping van een woon- en winkelgebouw. Het was na 10 uur toen we bij hem aanbelden. Meteen daarna werd er opengedaan. Een man van achter in de veertig stelde zich aan ons voor. Hij was ongeveer tachtig lang en had brede schouders. Zijn gezicht was zongebruind. Zijn blonde haar was halslang en strak naar achteren gekamd. Hij keek ons vragend aan.

"Mr Stahl?"

"Wie bent u?"

Ik stelde mezelf voor en identificeerde mezelf.

"Kunnen we even met u praten?" vroeg ik toen.

"Wat wil de recherche van me?"

"Gewoon een paar vragen - routinevragen. Ik heb gisteren de inval in een van uw bars geleid. Daar weet u zeker van."

Zijn wenkbrauwen gingen omhoog en zijn gezicht kreeg een arrogante uitdrukking. "Natuurlijk weet ik ervan. Maar ik zal u nauwelijks kunnen helpen. Ik zorg bijna nooit voor de bedrijven die ik bezit. Daar heb ik managers voor aangesteld. Zij zijn mij verantwoording schuldig. Ik betaal deze jongens ook dienovereenkomstig."

"We moeten in je flat praten."

Seconden lang leek hij met zichzelf te worstelen, toen knikte hij en zei: "Kom binnen!"

We gingen de flat binnen. Een blonde vrouw zat in een van de fauteuils. Ik herkende haar meteen.

'Ah, mevrouw Straubing,' zei ik. "We komen uit de flat van Berger. U bent vast een van de vroege vogels."

Ze glimlachte.

"Robert is helaas niet komen opdagen. Daarom heb ik je niet gebeld."

"Heeft hij telefonisch contact met u opgenomen?"

"Nee."

Ik geloofde haar niet.

"Ga zitten," zei Stahl. "En vertel me dan wat u hier gebracht heeft. Ik was geschokt toen ik ontdekte waar Berger mijn restaurant voor gebruikte."

"Berger is op de vlucht," zei ik.

Britta Straubing stond op.

"Dan ga ik, Moritz. We horen nog wel van elkaar."

"Ja, ga je gang."

De vrouw glimlachte eerst naar Roy en toen naar mij.

"Excuseert u mij, heren. Ik had iets te bespreken met Moritz. Nu ben ik bezig."

Ze verliet de flat. Roy en ik gingen zitten.

"Kan ik u iets te drinken aanbieden?" vroeg Stahl.

Ik kon het niet helpen, maar ik zag de sluimerende uitdrukking in zijn ogen. Hij keek me aan als een roofdier dat op het punt staat zijn prooi te bespringen.

"Hartelijk dank, maar we hebben dienst. En we hebben al koffie gehad."

Stahl kwam ook tot rust.

"Britta is een oude kennis," legde hij uit. "Ze is de geliefde van Berger. Ze kwam naar me toe om haar hart uit te storten. Robert lijkt een serieus probleem te hebben."

"Dat zou je kunnen zeggen," antwoordde ik. "Illegale prostitutie en drugshandel. Henning en Schneider hebben gesproken. Ze zijn bereid om tegen Berger te getuigen in de rechtszaal. Heeft Berger contact met u opgenomen?"

"Nee," breidde Stahl uit. "Hij weet heel goed dat ik geen enkele sympathie zou hebben voor zijn machinaties."

"We nemen aan dat Berger niet op eigen initiatief werkte," legde ik uit.

"Wat bedoel je?"

"Wij denken dat hij ook gewoon een stroman was."

Stahl's gezicht verduisterde. "Verdenkt u mij?"

"Berger is uw werknemer."

"Ja, en niets meer." Steel's stem zakte. "Natuurlijk, heren, jullie doen gewoon je werk. Maar probeer mij niets in de schoenen te schuiven. Ik heb hier niets mee te maken. Berger zal het voor u kunnen bevestigen."

"Heb je enig idee waar hij zich zou kunnen verbergen?" vroeg ik.

"Ik zei het al: hij heeft geen contact met me opgenomen."

"Misschien heeft mevrouw Straubing het je verteld," gromde Roy.

"U weet ook niets," zei de bareigenaar. "Je bent hier voor niets gekomen."

"Wilt u het ons laten weten als Berger contact met u opneemt?"

"Natuurlijk. Heb je een kaartje voor me?"

Ik gaf hem één van mijn visitekaartjes, maar ik wist dat het weggegooid geld was. Het zou waarschijnlijk in de vuilnisbak belanden zodra we de flat zouden verlaten.