Inspecteur Jörgensen stopt de duivel in de gevangenis: Moordonderzoek misdaadroman Hamburg E-Book

Peter Haberl

• Herausgeber: Alfredbooks
• Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
• Sprache: Niederländisch
• Veröffentlichungsjahr: 2024

Seitenzahl: 247

Beschreibung

Misdaadthriller van Peter Haberl & Chris Heller Vincenzo Giordano heeft besloten dat zijn dochter met zijn goede vertrouweling Antonio Marino moet trouwen. Maar Emilia verzet zich koppig tegen haar vader omdat ze niet van Marino houdt. Emilia weet niets van de criminele activiteiten van haar vader. Giordano heeft zijn voormalige vriend Karlheinz Willmsen laten vermoorden omdat hij te groot en dus te gevaarlijk voor hem was geworden. Het is een fatale fout dat de gangster Willmsen's zoon Alexander niet serieus neemt. Alexander wil wraak voor zijn dode vader. Om zijn doel te bereiken ontvoert hij Emilia. Giordano vraagt de Hamburgse detectives Jörgensen en Müller om hulp ...

Leseprobe

Peter Haberl & Chris Heller

Inspecteur Jörgensen stopt de duivel in de gevangenis: Moordonderzoek misdaadroman Hamburg

UUID: 095c884a-48e2-4fab-bf60-fcfb91ea2868

Dieses eBook wurde mit StreetLib Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

Inspecteur Jörgensen stopt de duivel in de gevangenis: Moordonderzoek misdaadroman Hamburg

Copyright

Proloog

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Inspecteur Jörgensen stopt de duivel in de gevangenis: Moordonderzoek misdaadroman Hamburg

Misdaadthriller van Peter Haberl & Chris Heller

Vincenzo Giordano heeft besloten dat zijn dochter met zijn goede vertrouweling Antonio Marino moet trouwen. Maar Emilia verzet zich koppig tegen haar vader omdat ze niet van Marino houdt. Emilia weet niets van de criminele activiteiten van haar vader.

Giordano heeft zijn voormalige vriend Karlheinz Willmsen laten vermoorden omdat hij te groot en dus te gevaarlijk voor hem was geworden. Het is een fatale fout dat de gangster Willmsen's zoon Alexander niet serieus neemt. Alexander wil wraak voor zijn dode vader. Om zijn doel te bereiken ontvoert hij Emilia.

Giordano vraagt de Hamburgse detectives Jörgensen en Müller om hulp ...

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[email protected]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

Proloog

Mijn naam is Inspector Uwe Jörgensen en samen met mijn collega Roy Müller behoor ik tot een speciale eenheid van de recherche in Hamburg. We zaten in het kantoor van onze baas, directeur Recherche Bock.

"Ik moet je waarschuwen, Uwe," zei meneer Bock met een ernstig gezicht. "De onderwereld heeft tegen je samengezworen. Er zijn een paar mensen in de maffia die het op jouw leven gemunt hebben." Mijn ogen sperden zich verbaasd en ongemakkelijk uit bij deze dreigende woorden van mijn meerdere.

Ik voelde een mengeling van angst en vastberadenheid in me opborrelen. Het gevaar was reëel en onmiddellijk, maar tegelijkertijd voelde ik de drang naar gerechtigheid en het vervullen van mijn plicht als politieagent diep in mijn ziel branden. Ik wist dat we nu nog harder moesten werken om deze gevaarlijke vijanden op te pakken en onszelf te beschermen.

Met een vastberaden blik op mijn gezicht beloofde ik mijn baas: "We zullen alles doen wat we kunnen om deze dreiging af te wenden en de criminelen voor het gerecht te brengen." Onze missie was duidelijk - we zouden niet rusten voordat deze zaak was opgelost en degenen die tegen de wet in durfden te gaan voor het gerecht waren gebracht.

Criminelen of maffiosi - niemand zou ermee wegkomen als het aan mij lag.

Kort nadat Roy en ik onszelf hadden getrakteerd op een heerlijk broodje vis bij een van de kraampjes bij de haven, werden we plotseling beschoten vanuit een passerende auto. De schoten vielen in het gebied om ons heen en deden ons terugdeinzen. We grepen instinctief naar onze eigen wapens en schoten terug.

De situatie was extreem bedreigend en adrenalineverhogend. We konden niet zien wie er achter de aanval zat of wat hun motief was. Onze zintuigen stonden op scherp toen we probeerden onze positie te verdedigen en tegelijkertijd een glimp van het vijandelijke voertuig op te vangen.

Met precieze schoten slaagden we er uiteindelijk in om de aanvallers af te weren en hen te dwingen om te vluchten. De rook van de afgevuurde granaathulzen hing in de lucht terwijl de rust langzaam terugkeerde in de haven. Roy en ik haalden diep adem, opgelucht dat we ongedeerd waren gebleven.

Dit incident had onze ontspannen lunch abrupt onderbroken en ons eraan herinnerd dat gevaar overal op de loer kan liggen - zelfs op een schijnbaar idyllische plek als de haven. Maar met onze gezamenlijke kracht hadden we de uitdaging overwonnen en konden we nu terugkeren naar ons oorspronkelijke plan: verder genieten van ons heerlijke broodje vis - maar deze keer met een verhoogd bewustzijn van onze omgeving.

"Dat scheelde niet veel, Uwe," zei Roy.

"Dat klopt," bevestigde ik.

We belden onze collega's om bestaande sporen veilig te stellen.

"Ik zou jullie allebei uit de roulatie kunnen nemen," zei meneer Bock later met een ernstige uitdrukking. Zijn blik verried tegelijkertijd vastberadenheid en bezorgdheid. "U en Roy zijn tenslotte beschoten." Zijn woorden weerklonken dreigend in de lucht.

"Nee," antwoordde ik snel terwijl mijn hart sneller begon te kloppen. "Dat zal niet nodig zijn, Mr Bock. We zorgen wel voor onze eigen veiligheid."

Mijn stem klonk streng en vastberaden, hoewel mijn gedachten op hol sloegen. Het idee dat iemand op ons geschoten had, deed me huiveren. Maar ik kon Mr Bock niet laten ingrijpen - we moesten deze dreiging zelf aanpakken.

De ogen van de heer Bock bleven onderzoekend op mij rusten, alsof hij mijn vastberadenheid overwoog. Toen knikte hij langzaam en zei: "Wees voorzichtig." Met een laatste waarschuwende blik draaide hij zich om en liep weg.

Toen de deur achter hem dichtging, haalde ik opgelucht adem. Ik wist echter dat het gevaar nog lang niet geweken was - maar we zouden het samen kunnen overwinnen.

De volgende dag werd er een lichaam gevonden in het "Planten un Bloemen" park. De man lag doodgeschoten op de grond en droeg een pistool. Toen we op de plaats delict aankwamen, begroette ik mijn collega's met een vriendelijk "Moin". Zij antwoordden beleefd met een "Moin, meneer Jörgensen". De sfeer was gespannen en het onderzoek begon meteen. We moesten uitzoeken wie de man had vermoord en om welke reden. Het was nu onze taak om de duistere gebeurtenissen op te helderen en ervoor te zorgen dat gerechtigheid geschiedde.

Later bleek uit het ballistisch onderzoek dat Roy en ik met het pistool van deze man waren neergeschoten.

"De maffia maakte schoon schip onder hun eigen soort," zei ik.

"Daar lijkt het wel op," zei Roy.

Mijn collega Roy en ik gingen een stripclub in St. Pauli binnen om een informant uit de onderwereld te ontmoeten. Hij gaf ons regelmatig waardevolle informatie over de criminele scene in de stad.

"Er gaan geruchten dat iemand jou in het vizier heeft, Uwe," fluisterde de informant me bezorgd toe. Ik voelde onaangenaam kippenvel over mijn rug lopen bij dit dreigende nieuws. Ondertussen keek ik gefascineerd naar de verleidelijke bewegingen van de strippers op het podium.

De sfeer in de club werd gekenmerkt door een mengeling van opwinding en allure. De felle lichten baadden de ruimte in een vage rode kleur en deden de silhouetten van de dansers mysterieus lijken. Het geluid van gezang en gelach vermengde zich met de gedempte beat van de muziek.

Te midden van al deze afleiding moest ik me echter concentreren op wat mijn informant me zojuist had onthuld: mijn leven zou wel eens in gevaar kunnen zijn. Met een misselijk gevoel vroeg ik me af wie er achter dit gevaarlijke plan kon zitten.

Terwijl het licht op de huid van de naakte dansers speelde en het feest om me heen woedde, realiseerde ik me dat mijn reis naar het hart van de donkere kant van St Pauli nog lang niet voorbij was - en dat het de hoogste tijd was om uit te vinden wie er achter me aanzat...

"Maar de zaak lijkt opgelost," zei de informant.

"Waarom?"

"Iemand heeft de man uit de circulatie gehaald die iets tegen u heeft."

"Moet ik daar blij van worden?"

"Zoals u wilt."

"Dat is gangsterschaak," zei Roy. "Een of andere speler op de achtergrond haalt gewoon een stuk uit het spel."

Ik zag een betoverende danseres met lang zwart haar en voluptueuze borsten die ieders aandacht trok. Haar gratie en talent waren onmiskenbaar terwijl ze langzaam op de muziek bewoog en haar kleren stukje bij beetje uittrok. Elke beweging was vol elegantie en sensualiteit en liet het publiek geboeid achter.

Haar optreden straalde een aura van zelfvertrouwen uit toen ze zich voor het publiek uitkleedde. De manier waarop ze haar lichaam onder controle hield was indrukwekkend en liet er geen twijfel over bestaan dat ze in haar element was. Haar glimlach verraadde het plezier van het dansen en de reactie van het publiek.

Het sensuele optreden van de danseres creëerde spanning in de zaal - elke stap leek een belofte van meer openbaringen van haar kunstenaarschap. Het was bijna onmogelijk om uw ogen van haar af te houden, zo betoverend was haar optreden.

Aan het einde van haar dans stond ze naakt voor het enthousiaste publiek - een beeld van pure schoonheid en gratie. Haar optreden liet op alle aanwezigen een blijvende indruk achter als voorbeeld van de krachtige expressie van dans in al haar pracht.

"Staar niet zo," zei Roy.

"Waarom?"

"Je ogen vallen er bijna uit, Uwe!"

"Nou en? Niet?"

We verlieten de stripclub. Het was donker. Een van de straatlantaarns was uitgegaan. Er reed een auto voorbij. Een zwarte limousine. Er werd op ons geschoten vanuit een van de zijramen. Flitsen van de loop.

We verlieten de stripclub en gingen de duisternis van de nacht in. De straten waren slechts spaarzaam verlicht, een van de lantaarns had het zelfs begeven, waardoor een deel van het trottoir in diepe schaduwen was gedompeld. Plotseling kwam er een auto aanrijden - het was een gestroomlijnde zwarte limousine die langzaam langs ons reed. Maar in plaats van gewoon door te rijden, gebeurde er iets onverwachts: uit een van de zijramen werd plotseling een pistool op ons afgevuurd! Een felle vuurpijl lichtte op en verlichtte het tafereel voor een kort moment.

De situatie was bedreigend en beangstigend tegelijk. We doken instinctief weg achter de dichtstbijzijnde auto terwijl het geluid van gierende banden over het asfalt klonk. Wie zat er achter deze aanval? Was het een geval van persoonsverwisseling of een opzettelijke bedreiging?

Toen de limousine eindelijk uit het zicht verdwenen was, durfden we voorzichtig uit te stappen en probeerden we te begrijpen wat er zojuist gebeurd was. Onze adrenalineniveaus stegen snel en onze zintuigen waren scherper dan ooit tevoren die avond.

Het bleef onduidelijk wie er precies achter het incident zat of welke motieven erachter zaten. Maar één ding was zeker: deze nacht zou niet snel vergeten worden - want hij was begonnen met een schok die nog lang zou nazinderen...

"Ik dacht dat het voorbij was!" klaagde ik.

"Je bent echt niet zo naïef, Uwe!" zei mijn collega.

"Heb je iets gekregen?"

"Nee."

"Nou, in ieder geval iets!"

"We hadden geluk."

"Dat zou je kunnen zeggen."

De sirenes doorbraken de stilte en kondigden de komst van onze collega's aan. Met een oorverdovend gebrul naderden verschillende hulpverleningsvoertuigen de plek, hun blauwe lichten flitsten wild en wierpen een spookachtige gloed over de omgeving. De professionele uitrusting van de brandweerlieden en paramedici was duidelijk zichtbaar toen ze uit hun voertuigen sprongen en onmiddellijk met hun werk begonnen. Er hing een sfeer van vastberadenheid en efficiëntie terwijl ze hun inspanningen coördineerden om de noodsituatie het hoofd te bieden. Je kon letterlijk de gecombineerde expertise voelen van deze hoogopgeleide teams die bereid waren om alles te geven voor het welzijn van anderen.

"Herkende u een autonummer?" vroeg iemand.

"Helaas niet."

"Type?"

"Ford."

"Zeker weten?"

"Zo ongeveer."

"En anders?"

"Niets."

"Dat is niet veel."

"Ik weet het."

Die avond gebeurde er niet veel meer. De collega's verzamelden een paar projectielen die de hele dag over het terrein waren verspreid. Het was al donker en de werktijd liep ten einde. Gewapend met fakkels kamden ze het gebied uit.

Nadat ze alle kogels verzameld hadden, ontmoetten ze Roy en mij kort op kantoor om de dag te evalueren. Ze bespraken hun successen en uitdagingen tijdens het project en wisselden ideeën uit over hoe ze in de toekomst nog efficiënter zouden kunnen werken.

Ondanks het inspannende werk heerste er een positieve sfeer onder de collega's. Samen hadden ze weer eens laten zien dat ze goed als team konden samenwerken en zelfs moeilijke taken met succes konden uitvoeren.

Uiteindelijk nam iedereen afscheid van elkaar en ging op weg naar huis. De avond was rustig geëindigd en iedereen keek ernaar uit om de volgende dag met frisse energie weer aan het werk te gaan.

Karlheinz Willmsen kreeg een vreselijke klap op zijn voorhoofd. Zijn geest knapte plotseling en hij stierf terwijl hij nog rechtop stond. Hij zakte in elkaar zonder steun. De kogel had de helft van zijn achterhoofd afgerukt. Bloed sijpelde op de stoep en liep in de voegen tussen de betonplaten.

Martin Schmidt, Willmsen 's metgezel, had minstens twee seconden nodig om te beseffen wat er was gebeurd. Hij bukte zijn hoofd en keek om zich heen. Toen staarde hij vol afschuw naar het lijk op de grond. Voorbijgangers kwamen dichterbij. Er was geen knal te horen geweest. "Wat is er met de man gebeurd? Is hij ziek geworden?" vroeg een oudere man.

Martin Schmidt keek de man aan als een ontwaakte man.

Plotseling schreeuwde een vrouw het uit.

"Kijk naar het bloed," stamelde ze toen, met trillende lippen en afschuw in haar ogen. Met een trillende hand wees ze naar het bloedende hoofd van de dode man. "Al dat bloed..."

Iemand zei schreeuwend: "Hij is dood. Hij mist de helft van zijn hoofd. Goeie God!"

Er klonken plotseling stemmen in verwarring. Een man haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en toetste het alarmnummer in. Martin Schmidt greep zichzelf vast en ging op zijn linkerknie naast Karlheinz Willmsen zitten. De ogen van de dode man waren open en glinsterden als stukjes glas. Er was niets anders dan absolute leegte in te zien. Schmidts tanden knarsten op elkaar. Verloren in gedachten keek hij in het bevroren gezicht.

Uiteindelijk ging er een schok door hem heen, hij ging rechtop staan, liep een stukje opzij en viste zijn mobiele telefoon uit zijn zak, haalde een opgeslagen nummer tevoorschijn op het display en drukte op de groene knop. Toen er iemand opnam, zei hij: "Je moet nu heel sterk zijn, Alexander."

"Wat is er gebeurd?"

"Je vader is neergeschoten. Op de open weg."

"Wat!"

"Je hebt het goed gehoord, Alexander. Die verdomde hond heeft je vader laten executeren."

"Waar ben je?"

"In de Koel straat. We waren uit eten. Toen we het restaurant verlieten, werd er geschoten. Je vader was op slag dood."

Alexander Willmsen had wat tijd nodig om het bericht te verwerken. Zijn tanden knarsten tegen elkaar.

"Die klootzak zal hiervoor boeten."

"Wat ga je doen? Ga je hem terugschieten?"

"Ik bedenk wel iets. Ik vertrek meteen en ben over ongeveer een half uur in Koel Street. Tot dan, Martin."

"Schiet op!"

Schmidt schakelde de mobiele telefoon uit en stopte hem in zijn zak. Er had zich een kring van mensen rond de dode man gevormd. Martin Schmidt kon het nog steeds niet geloven. Het ging zijn begrip te boven.

Het duurde niet lang voordat er een patrouillewagen van de politie aankwam. De twee agenten sprongen eruit en baanden zich een weg door de menigte rubbernekken. Eén van hen keerde meteen terug naar de patrouillewagen en ging achter de radio zitten ...

Roy en ik deden wat bureauwerk. Dit soort werk zorgde bij geen van ons voor een storm van enthousiasme, maar het was nodig en die dag hadden we besloten om nog maar eens door de zure appel heen te bijten. Mijn telefoon ging en ik nam op. Het was Mr Bock.

"Er is een moord gepleegd in de Koelstraat, Uwe," legde hij uit. "Een agent van Moordzaken heeft me net gebeld. Karlheinz Willmsen is op straat doodgeschoten."

Ik slikte. "Heb je het over Karlheinz Willmsen , baas?"

"Ja, van de gangsterbaas die ons al heel lang in spanning houdt en die we nog niets hebben kunnen bewijzen."

"Alleen de concurrentie had hem kunnen vermoorden," kwam er als een jachtgeweer uit mijn mond.

"Heb je het over bekende concurrentie, Uwe?"

"Er kunnen meerdere mensen verantwoordelijk zijn voor de moord."

"Dat klopt. Het zal uw taak zijn om de moordenaar te vinden. Filter hem uit de massa van potentiële criminelen. Aangezien de moord waarschijnlijk deel uitmaakt van de georganiseerde misdaad, zijn wij verantwoordelijk. Hou me op de hoogte, Uwe."

"Dat spreekt vanzelf," antwoordde ik.

Roy had elk woord van het hoofd van het federale rechercheteam kunnen horen, omdat ik de luidspreker van de telefoon had geactiveerd. Nadat ik had opgehangen, zei hij: "Aan wie denk je, Uwe?"

Ik haalde mijn schouders op.

"Het hadden de Chinezen, de Italianen, de Japanners, de Russen kunnen zijn. Willmsen had zeker een aantal vijanden. Bij God, als dat niet leidt tot een bendeoorlog. Ik heb een vreselijk gevoel, Roy."

We reden de Koel-Straße in. Politieagenten in uniform zetten het gebied voor de ingang van het restaurant af. Nieuwsgierigen stonden op een behoorlijke afstand en bogen hun nek. Collega's van moordzaken en de forensische afdeling waren al ter plaatse, net als de lijkschouwer en een vertegenwoordiger van het Openbaar Ministerie. Er was een deken over het lichaam uitgespreid.

Ik sprak met het hoofd van het operatieteam van het politiebureau.

"Er is een ooggetuige," zei de politiechef. "Zijn naam is Martin Schmidt. Hij heeft met Karlheinz Willmsen in de kroeg geluncht. De man is er behoorlijk kapot van."

"Waar is hij nu?"

"Ik heb hem naar het politiebureau laten brengen zodat hij daar in alle rust zijn verklaring kan afleggen. Maar zijn verhoor zal niet veel onthullen. Hij kon niet eens zeggen of het schot vanuit een auto werd afgevuurd of dat de schutter zich in een van de huizen had opgesteld."

"Wat is de relatie tussen deze Schmidt en Willmsen ?" vroeg Roy.

"Schmidt legde uit dat ze zakenpartners waren. - Het schot moet uit die richting zijn gekomen." De politiesergeant wees schuin naar de overkant van de weg. "Er was geen geluid. Dus de dader moet een geluiddemper hebben gebruikt. Het moet een professional zijn geweest. Willmsen kreeg de kogel precies tussen de ogen."

Plotseling werd de aandacht van de collega afgeleid. Er kwam een man aan.

"Wie heeft je door de slagboom gelaten?" blafte de politiechef.

De kerel die op ons afkwam was ongeveer dertig jaar oud, blond haar, ongeveer tachtig lang en breedgeschouderd. Geen spier vertrok in zijn gezicht. Zijn ogen keken ernstig.

"Mijn naam is Alexander Willmsen . Martin Schmidt heeft me verteld dat iemand mijn vader heeft neergeschoten."

De man leek heel rustig. Hij haalde zijn identiteitskaart uit zijn zak en identificeerde zichzelf zonder dat iemand hem dat vroeg. De politieagent knikte.

"De overledene is Karlheinz Willmsen. "

"Kan ik hem zien?"

"Hij is geen mooi gezicht," mompelde de politiechef.

"Ik draag het wel."

We volgden Alexander Willmsen en zijn collega naar het lijk. De politiechef vouwde de deken terug en het gezicht werd onthuld. Slechts een paar druppels bloed waren uit het kleine, zwarte gat in het voorhoofd gekomen. Een grote plas bloed verraadde dat de kogel een verwoestend effect had gehad toen hij eruit kwam.

Alexander Willmsen sloot zijn ogen voor een paar seconden. Toen drukte hij er tussen zijn tanden uit: "De pest op de nek van zijn moordenaar."

"Heb je enig idee wie het gedaan kan hebben?" vroeg ik. "Had je vader vijanden?"

Alexander Willmsen staarde me aan. Toen schudde hij zijn hoofd.

"Ik weet niet of mijn vader vijanden had. En ik kan me niet voorstellen dat iemand geïnteresseerd was om hem te vermoorden. Ik kan u niets vertellen."

"Je vader had toch een reclamebureau?"

"Ja. Hij was ook betrokken bij een paar andere deals. Onroerend goed, onder andere..."

"Was je vader getrouwd?"

"Gescheiden. Mijn moeder woont in Rellingen. Ik weet haar exacte adres niet." Er kwam een lelijke glinstering uit de ogen van de man. Hij leek geen goede herinneringen aan zijn moeder te hebben. Dat was tenminste de indruk die ik kreeg.

"Heb je contact met haar?"

"Nee."

"Hoe was haar relatie met haar vader?"

"De mijne?"

"Van je moeder."

"Mijn vader betaalde voor haar levensonderhoud. Hij was niet gierig. Je denkt toch niet -" hij pauzeerde even, "- dat mijn moeder hem op haar geweten had?"

"We mogen niets negeren," legde Roy uit.

"Wat vond je van je vader?"

"Ik werk bij zijn agentschap. Onze relatie was goed. Ik had geen inzicht in zijn privéleven. Ons privécontact was beperkt tot een paar maaltijden samen per jaar en een paar ontmoetingen op feestjes die mijn vader bij bepaalde gelegenheden organiseerde."

"Hieruit concludeer ik dat u niet veel privécontact met uw vader had."

"Dat klopt. Maar vat het niet verkeerd op! We konden het heel goed met elkaar vinden. We leefden gewoon ons eigen leven."

"Bent u getrouwd?"

"Nee."

"Heb je broers of zussen?"

"Nee."

Ik wendde me tot de politiesergeant en vroeg hem om ons de verhoorverslagen en de resultaten van het forensisch onderzoek te sturen. Aangezien onze verdere aanwezigheid niet nodig was, gingen Roy en ik terug naar het politiebureau.

"Het zal moeilijk worden om de moordenaar te veroordelen," merkte Roy op toen we aan onze bureaus gingen zitten.

Ik startte mijn computer op. Het besturingssysteem vroeg om een login en die vulde ik in. Toen keek ik naar Roy.

"We weten dat Willmsen een gangster was, maar we kunnen het niet bewijzen. Hij was slim en bood ons geen pressiemiddel. Nu staat hij iemand in de weg. En die iemand heeft niet lang getwijfeld."

"Een van de andere bazen," mompelde Roy. "Maar hoe moeten we die kerels te pakken krijgen? De moord is gepleegd door een huurmoordenaar. We kunnen wel wat V-mannen gebruiken om wat rond te vragen. Maar wie het ook was die Willmsen naar zijn voorouders stuurde - hij zal er geen punt van maken."

"Laten we afwachten wat het forensisch onderzoek uitwijst," gromde ik.

Roy grimaste.

"Als het een professional was, dan zal het enige spoor de kogel zijn die Willmsen 's schedel verbrijzelde. Op voorwaarde dat die teruggevonden wordt."

De deurbel van Maria Logall ging. Ze stond op van de bank en ging naar de deur. Maria droeg een superkort minirokje, een strak T-shirt, kniehoge zwarte leren laarzen en zwarte netkousen. Ze droeg haar lange, blonde haar los. Het krulde langs haar rug en hing over haar smalle schouders.

De drieëntwintigjarige keek door het kijkgaatje, opende toen de deur op een kier, glimlachte en vroeg: "Bent u Bernd?"

"Ja." De man bekeek haar bijna uitdrukkingsloos. "We hebben een afspraak."

"Dat klopt. Kom binnen!" Maria opende de deur en maakte plaats voor haar bezoeker. Hij kwam de flat binnen. Maria sloot de deur. Hij draaide zich naar haar toe.

"Je hebt een uur geboekt," zei Maria. "Laten we eerst de zaken afhandelen."

"Honderd euro." De man reikte in de binnenzak van zijn jas, haalde zijn portefeuille eruit en viste er wat bankbiljetten uit, die hij aan Maria overhandigde.

"Je lijkt je aan je beloftes te houden." Hij staarde zelfvoldaan naar Maria's grote borsten, die als twee ballen onder het strakke T-shirt uitstaken."

Maria stopte het geld in een lade. "Laten we naar de slaapkamer gaan!"

"Vervult u ook speciale verzoeken?"

"Dat hangt ervan af. Ik doe niet alles."

"Ik begrijp het."

Maria liep voor de vrijer uit naar de slaapkamerdeur, ging de kamer binnen en deed het licht aan, dimde het zo laag dat er alleen een schemerige sfeer in de kamer hing, en zei: "Doe je kleren uit! Als je speciale wensen hebt, kunnen we daarover praten. Het zal je echter wel wat kosten."

De man kleedde zich uit. Maria kleedde zich ook uit. Ze beval de man om op het bed te gaan liggen. Maar hij stapte voor haar.

"Je moet wel heel goed voor me zijn," mompelde hij, zijn stem klonk hees en er was plotseling een vreemde flikkering in zijn ogen. Hij sloeg zijn beide armen om Maria heen en drukte haar tegen zich aan. De jonge vrouw zette zich tegen hem aan.

"Laat los!" Ze lachte hardop. Een bel-achtige lach, bijna geamuseerd. "Ik ga niet alleen goed voor je zijn, ik ga je de hemel op aarde geven. Je zult het zien. Ga nu op je rug liggen. Je hoeft verder niets te doen. Laat alles maar aan mij over!"

"Ik verdien het dat je goed voor me bent," kreunde de jongen, terwijl hij Maria met beide armen omklemde. "Mijn moeder heeft me verlaten toen ik tien was. Ze deugde niet. Ik groeide op bij mijn vader. Hij hield niet van me."

Maria kronkelde in zijn greep. Ze had haar lach verloren. Een uitdrukking van paniek kenmerkte haar gelaatstrekken. Ze herinnerde zich kokendheet dat er de afgelopen twee weken twee prostituees vermoord waren. Een golf van afschuw overspoelde haar bewustzijn. Had ze een afspraakje gemaakt met haar moordenaar? Had ze haar dood gekocht voor honderd euro?

"Laat los," hijgde ze, "als je een vervangster voor mama zoekt..."

Zijn gezicht werd vervormd.

"Je moet gewoon goed voor me zijn. Dat is alles wat ik vraag. Streel me! Praat tegen me! Zeg me dat ik een leuke en lieve jongen ben! Geef me wat ik nooit van mijn moeder heb gekregen!"

"Jij - jij bent een psychopaat!" hijgde Maria. Ze probeerde wanhopig zijn greep te breken. "Laat me los of ik schreeuw om hulp. Jij - jij mag je honderd euro terug."

"Jij verdomde hoer!" Het gezicht van de vrijer veranderde in een boze grimas. Hij liet zijn greep los en sloeg met zijn vuist tegen Maria's hoofd. Ze viel op het bed en schreeuwde het uit. Toen de man zich over haar heen boog, ramde ze beide benen in zijn lichaam. Hij kromp voorover, een verbaasd geluid klonk uit zijn keel. Maria rolde over het brede bed en kwam aan de andere kant overeind.

"Help!" gilde ze met een schelle stem en rende naar de deur. De man sneed haar in één beweging de pas af. Er lag een gevaarlijke waas in zijn ogen. Hij gooide Maria op het bed en knielde over haar heen.

"Je hoefde alleen maar goed voor me te zijn," hijgde hij. "Dat is alles wat ik wilde. Gewoon een beetje liefde." Toen gingen zijn handen om de nek van de jonge hoer ...

Stefan Czerwinski en Ollie Medina gingen het kantoor van Mr. Bock binnen. De baas kwam om zijn bureau heen staan en begroette hen met een handdruk, waarna hij hen vroeg om te gaan zitten. Ze gingen aan de kleine vergadertafel zitten en de baas ging weer achter zijn bureau zitten.

Stefan en Ollie bekeken hun meerdere afwachtend.

"Die nacht is er nog een prostituee vermoord," begon Mr Bock. "Haar naam is Maria Logall, haar adres is Poststrasse."

"De derde prostituee moord in twee weken," mompelde Stefan.

"Zo is het. Maria Logall werd gewurgd net als de twee andere jonge vrouwen voor haar. De moord draagt dezelfde kenmerken als de andere twee moorden. De vrouwen waren actief in hun huizen en adverteerden zichzelf als gastvrouw in de relevante kranten."

"Nog andere bevindingen, baas?" vroeg Ollie. "Heeft iemand de man gezien?"

"Nee. Volgens de eerste berichten vond de moord gisteravond tussen eenentwintig en tweeëntwintig plaats. Het is nog niet bekend of onze collega's van de forensische afdeling bewijsmateriaal van de moordenaar hebben gevonden."

Stefan en Ollie reisden naar het forensisch instituut en spraken met de patholoog. De arts zei: "Ik heb nog geen autopsie op het lichaam kunnen uitvoeren. Maar we kunnen aannemen dat de dood door wurging is veroorzaakt. De wurgsporen in de nek zijn duidelijk. Het moet een vrij sterke man geweest zijn."

Stefan en Ollie vroegen of ze het lichaam mochten zien. Het lag in een van de lades in de koelcel.

"Ze was naakt," zei de patholoog. "Ik vond bij de eerste inspectie geen sporen van verkrachting."

De twee inspecteurs keken in het starre gezicht dat nog steeds de laatste gruwel van het leven van de vrouw uitdrukte. Haar ogen waren half open, haar mond open als in een stille schreeuw. De slanke nek van de dode vrouw was getekend met blauwe plekken.

De twee inspecteurs waren geschokt. Ze waren al vaak geconfronteerd met de wreedheid van een gewelddadige dood - en het raakte hen elke keer opnieuw.

"Wanneer kunnen we uw rapport verwachten?" vroeg Stefan.

"Drie, vier dagen."

"Oké. Hartelijk dank."

"Het is waarschijnlijk één en dezelfde dader," merkte Ollie op terwijl ze in de bedrijfsauto zaten en op weg gingen naar het politiebureau. "De aanwijzingen die we hebben zijn nietszeggend. Een paar genetische vingerafdrukken waarvan we niet weten van wie ze zijn. Waar kunnen we beginnen?"

"We hebben niets," antwoordde Stefan. "En omdat dat het geval is, moeten we vertrouwen op toeval of dat de moordenaar een fout maakt."

"Dat betekent dat we moeten toekijken hoe hij waarschijnlijk doorgaat met moorden. Behoorlijk frustrerend."

"Maar het kan niet anders," gromde Stefan.

Collega's hadden de kogel teruggevonden die Karlheinz Willmsen doodde. Het was een geweerkogel. Hij zat vast in het metselwerk van het gebouw waarvoor Willmsen was neergeschoten. Kaliber 308 Winchester. De kogel gaf geen aanwijzingen over de moordenaar.

Roy en ik spraken met Martin Schmidt. De man had zijn kalmte teruggevonden. Hij had zijn verklaring al aan zijn collega's van Moordzaken gegeven, maar wij wilden zelf horen wat hij te zeggen had.

"We verlieten de kroeg," zei hij. "Daarna wilden we naar Willmsen 's bureau gaan om een reclameopdracht met zijn zoon te bespreken. Toen we de stoep opstapten, zakte Karlheinz plotseling in elkaar. Ik boog me over hem heen en zag dat de helft van zijn achterhoofd ontbrak. Toen begonnen er van alle kanten mensen te komen ..." Schmidt brak af. Zijn lippen tuitten. De herinnering leek hem te overweldigen.

"Weet je wat Willmsen voor de kost deed?" vroeg ik.

"Hij runde een reclamebureau," antwoordde Schmidt. "En hij was een stille vennoot in een paar andere bedrijven. Ik weet niets specifieks."

"U beweerde een zakenpartner van Willmsen te zijn."

"Dat klopt. Ik ben eigenaar van een aantal video- en dvd-verhuurbedrijven en heb herhaaldelijk reclamecontracten afgesloten met Willmsen. Het was een zakenlunch waarvoor we elkaar ontmoet hebben."

"We weten van Alexander Willmsen dat u hem hebt geïnformeerd."

"Ik ken Alexander heel goed. Ik ben praktisch via hem bij zijn vader gekomen. Alexander is de vriend van mijn zoon. Ze gingen samen naar school en waren ook in hun privéleven onafscheidelijk."

"Weet u iets over illegale transacties waarbij Willmsen betrokken zou zijn geweest?"

Schmidt kwam letterlijk terug.

"Wat voor illegale handel?" vroeg hij bezorgd. Zijn mondhoeken trokken samen.

"Dus je hebt geen idee," zei ik.

"Nee, wat denkt u wel? Voor mij was Willmsen een man van eer; een man van integriteit, eerlijk en oprecht."

"Was hij betrokken bij uw bedrijf?"

Schmidt aarzelde even en knikte toen. "Drieëndertig procent."

"Een derde dan."

"Juist."

"Hoe was uw privécontact?"

Schmidt aarzelde opnieuw. Zijn gezicht werkte. Ik had het gevoel dat hij zich niet bijzonder prettig voelde. Ik wist niet wat de reden van zijn ongemak was.

"Nou, we waren allebei vrijgezel en deden de rare dingen samen." Een ietwat gefixeerde grijns verscheen om Schmidts mond, maar verdween meteen weer.

"Ik begrijp het," zei ik.

"Ik was verlamd," mompelde de man. "Toen Karlheinz naast me in elkaar zakte, dacht ik eerst dat ik last had van een slechte bloedsomloop of een hartaanval. Maar toen..." Zijn stem brak. Schmidt ging met de rug van zijn hand over zijn ogen, alsof hij het beeld dat in zijn geestesoog was ontstaan met dit gebaar uit zijn geheugen wilde jagen. En toen keek hij me aan en er was een flits in zijn ogen. Het leek alsof hij een openbaring had gehad en hij flapte eruit: "Ik herinnerde me net dat Karlheinz de naam Giordano een paar keer heeft genoemd. Hij zei vaak dat hij die Giordano niet mocht, maar hij ging er nooit dieper op in."

Ik wierp Roy een snelle blik toe. Toen vroeg ik: "Vincenzo Giordano?"

"Dat is mogelijk." Schmidt streek met duim en wijsvinger over zijn kin en keek nadenkend. "Ja, volgens mij heeft hij de naam Vincenzo een keer genoemd."

"Giordano is een gangsterbaas," rekte ik me uit. "Weet je dat?"

Schmidt keek me geïrriteerd aan. Als hij het wist, liet hij het niet merken. En als hij acteerde, was het een optreden dat in aanmerking kwam voor een Oscar. Ik dacht even dat hij misschien expres de naam Giordano had genoemd.

"Misschien is het een andere man die toevallig die naam heeft," mompelde Schmidt. "Het is moeilijk voor te stellen dat Karlheinz enige connectie had met een gangster."

"Willmsen was zelf een gangster," zei Roy geërgerd.

"Daar wist ik niets van," mompelde Schmidt.

We konden zijn ongelijk niet bewijzen. We wisten al wat Schmidt ons kon vertellen. We verlieten zijn flat. Terwijl we in de sportwagen zaten, verwoordde Roy de gedachte die ik al had: "Had jij ook niet het gevoel dat Schmidt ons met opzet Giordano had genoemd?"

"Daar heb ik al over nagedacht."

"Ik ben van mening dat hij ons Giordano heeft opgelicht."

"Als ik er goed over nadenk, kan dat niet zomaar van tafel worden geveegd. Maar dat zou betekenen dat Schmidt erbij hoort en ons mee wil trekken."

"Ja. Hij hoort bij de club van Willmsen.