Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2023
Misdaadthriller van Peter Haberl & Chris Heller Angst viert hoogtij onder de straatprostituees. De "slasher" heeft voor de derde keer toegeslagen. Weer is er een op brute wijze vermoord en de moordenaar heeft ook haar hart eruit gesneden. Deze moorden vinden echter niet alleen plaats in Hamburg, maar ook in drie andere grote steden. Wat drijft de dader(s)? Zijn het rituele moorden? Zitten er volgelingen van satanische sektes achter? Of is het een diepgewortelde haat tegen prostituees? De Hamburgse rechercheurs Jörgensen en Müller onderzoeken ...
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 124
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Peter Haberl & Chris Heller
Inspecteur Jörgensen en de moordenaar van St. Pauli: Thriller
Inhaltsverzeichnis
Inspecteur Jörgensen en de moordenaar van St. Pauli: Thriller
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
Inspecteur Jörgensen en de moordenaar van St. Pauli: Thriller
Misdaadthriller van Peter Haberl & Chris Heller
Angst viert hoogtij onder de straatprostituees. De "slasher" heeft voor de derde keer toegeslagen. Weer is er een op brute wijze vermoord en de moordenaar heeft ook haar hart eruit gesneden.
Deze moorden vinden echter niet alleen plaats in Hamburg, maar ook in drie andere grote steden.
Wat drijft de dader(s)? Zijn het rituele moorden? Zitten er volgelingen van satanische sektes achter? Of is het een diepgewortelde haat tegen prostituees?
De Hamburgse rechercheurs Jörgensen en Müller onderzoeken ...
Copyright
Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Cassiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg me op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg me op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!
https://cassiopeia.press
Alles wat met fictie te maken heeft!
1
"Ik ben hoofdinspecteur Uwe Jörgensen," zei ik. "Dit is mijn collega Roy Müller. Wij zijn van de recherche in Hamburg."
Ik liet de man mijn badge zien. Hij keek er even naar. Toen niesde hij. Hij was duidelijk verkouden. Ik wilde er niet eens aan denken hoeveel bacteriën ik had opgepikt.
Roy draaide zich om, duidelijk met dezelfde angst.
Er zijn mensen die niezen en niezen overal en verspreiden hun voorraad bacteriën en virussen God weet waar. Het kan ze niet schelen of ze andere mensen besmetten.
Deze man leek ook zo te zijn.
"Ik ben niet verkouden," beweerde de man.
"Klinkt goed," zei ik.
"Maar dat is niet zo. Het zijn gewoon allergieën."
Een excuus, dacht ik. Het is allemaal maar een excuus.
"Waar ben je allergisch voor?" vroeg mijn collega Roy Müller, die zijn voornaam overigens dankt aan het feit dat zijn moeder fan was van popzanger Roy Black. En ik heet Uwe omdat mijn ouders de Hamburger SV-voetballer Uwe Seeler leuk vonden. Maar dat is een ander onderwerp. Ik ben nog steeds bij de slijmbal die rondneusde en zogenaamd allergisch was.
"Waar ben ik allergisch voor?"
"Ja."
"Tegen alles. En tegen iedereen. Als er ergens stof ligt, moet ik niezen. En stof is overal."
"Ik zie geen stof."
"Het is fijn stof, idioot."
"Luister, we zijn politieagenten."
"Ja, en?"
"Van de CID."
"Ja, ik weet het, ik heb het merk gezien."
"Dat zeg je niet tegen ons, idioten en zo. Je weet wat ik bedoel."
"Oh, doe niet zo gevoelig! "
Ik zei: "Ik ben niet gevoelig!"
"Dat moet wel! Een echte mimosa. Je zegt één woord als een idioot en je komt meteen terug als een mimosa. Als jullie zulke zwakke figuren zijn, dan weet ik het ook niet meer. Maar dan verbaast het me niets dat jullie niet op kunnen tegen de stoere jongens van St Pauli. Ik ben echt niet meer verbaasd. Mijn reet weer. Zeg je het gewoon zoals het is, namelijk dat iemand een idioot is, dan is meneer Kriminaldingsbums helemaal beledigd! Niet te geloven! En hij wil ons zo beschermen? Weet je wat? Ik ben verbijsterd hierdoor! Compleet verbijsterd!"
Hij praatte zichzelf een woedeaanval aan.
Zo erg zelfs dat hij er een heel rood hoofd van kreeg.
Ik liet hem eerst uitpraten.
En toen begon ik.
"Je wilde ons eigenlijk iets heel anders vertellen," zei ik. "En over waarom die man bloedend op straat ligt met een mes in zijn rug gestoken."
"Ik was het niet met het mes."
"Maar er zit ook bloed op haar hand. En als we dat nu in het lab vergelijken, dan..."
"Ja, dat geef ik toe."
"Wat geef je toe?"
"Dat het hetzelfde bloed is. Het is van die man daar, die nu waarschijnlijk dood is. Maar ik was het nog steeds niet met het mes. Ik heb gewoon een fles op hem gezet en toen weer in hem geramd met de scherpe uiteinden. Maar ik heb het niet met het mes gedaan!"
"Maar..."
"Dat doe ik niet! Die man had dood kunnen gaan!"
"De man, zoals je zei, is overleden. Mocht dat nieuws voor je zijn."
"Zoals ik al zei, ik sloeg hem op zijn hoofd met een fles. Dat is alles wat ik deed. Erewoord!"
"En daar kun je niet dood aan gaan?"
"Hij niet."
"Dat is Mike Dickhead. De pooier."
"Ik denk niet dat dat echt zijn naam is."
"Nee. Ik weet niet wat zijn echte naam is. Iedereen hier noemt hem gewoon Mike Dickhead. Hij kan veel hebben. Nou, misschien niet genoeg vandaag. Een messteek is niet zonder problemen. Maar ik heb hem niet vermoord. Ik sloeg hem alleen met de fles. En dat was zelfverdediging, bij wijze van spreken."
"Zelfverdediging?" echode ik.
"Natuurlijk."
"Nu om de beurt."
Hij niesde weer.
"Het is niet besmettelijk!" zei hij en snotterde gewoon op straat.
"Heb je geen zakdoek?" vroeg Roy walgend.
"Nee."
"Hier, neem dit," zei ik en gaf hem mijn tempozakdoekjes. Die heb ik altijd bij me. Gewoon in geval van nood en het hoeft niet per se iets te maken te hebben met neusvuil. Soms moet je bloed opvegen in ons werk. En dan is het goed om papieren zakdoekjes bij je te hebben.
Hij zei: "Hartelijk dank."
"Alsjeblieft."
Het was de eerste keer dat hij wat vriendelijker was.
Zo normaal beleefd en normaal ontspannen en ik was niet subliminaal geïrriteerd, zodat je kon denken dat hij op het punt stond te ontploffen.
Zei ik:
"En vertel me precies wat je denkt dat er gebeurd is, in volgorde."
"Naar jouw mening?" echode hij. "Wil je zeggen dat ik niet de waarheid vertel? Dat wat ik zeg slechts mijn mening is? Met andere woorden, een verhaal dat ik verzonnen heb?"
"Nee, dat bedoelde ik niet."
"We kunnen ook alles op het presidium doen," zei Roy. "Daar zullen we je toch heen moeten brengen."
"Waarom is dat?" vroeg hij.
"Omdat je van moord verdacht wordt," zei Roy.
Hij dreigde weer overstuur te raken. Zijn hoofd werd zo donkerrood dat je moest vrezen voor zijn gezondheid. En heel serieus. "
"Waarom vertel je het me niet gewoon," zei ik. "Wat is er precies gebeurd?"
"Nou, ik wilde naar het bordeel."
"Oké..."
"En dan komt er een kerel langs..."
"Bedoel je de man die nu dood is?"
"Precies."
"Wat is er met hem gebeurd?"
"Hij zei: ik kom niet naar het bordeel."
"Waarom?"
"Omdat ik zoveel nies. Daar zouden de meisjes ziek van worden. Dat wilde hij niet. Dan zou de zaak niet doorgaan, als je begrijpt wat ik bedoel. En als de hoeren eenmaal beginnen te niezen en te snotteren, komen er geen klanten meer."
"Dat kan ik begrijpen," zei ik. "Dus de redenering".
"Ik zei: alsjeblieft, één steek! Ik betaal twee keer zoveel."
"Een steek?"
"Dus niet met het mes."
"Maar?"
"Nou, gewoon anders. Net als in een bordeel."
"Ik begrijp het."
"Je bent traag van begrip, commissaris."
"Ik doe mijn best. Wat is er dan gebeurd?"
"Hij zei nee, je komt hier niet binnen."
"En dan?"
"Toen probeerde ik er toch in te komen."
"Heb je het gehaald?"
"Nee. Hij duwde me de straat op. Ik was woedend. En toen ik de fles nog in mijn hand had, sloeg ik hem ermee op zijn hoofd. Hij ging neer. Maar hij leefde nog."
"Op een gegeven moment kwam het mes echter in zijn rug," verklaarde Roy droogjes.
"Ja, maar ik was het niet. Er kwam een vent langs, draaide zich een paar keer om en stak toen een mes in zijn rug en zei: 'Dat krijg je ervan, klootzak! Dit was iemand die nog een appeltje met hem te schillen had. En toen rende hij weg.
"Goed, je moet nog steeds naar het station komen."
"Ik heb je verteld hoe het was!"
"Ja, maar we moeten eerst alles controleren."
Ik geef het eerlijk toe: ik geloofde hem niet.
Later werd een andere getuige gevonden die de verklaring bevestigde. En hij kon ook een redelijke beschrijving geven. We kwamen er snel achter wie de schutter was, omdat de getuige een opvallend litteken op zijn kin vermeldde. De dader heette Aitmatov en behoorde tot de Tsjetsjeense maffia. Hij werd al gezocht voor andere misdrijven.
"We zullen hem waarschijnlijk niet snel te pakken krijgen," zei Roy op een gegeven moment later, toen we samen op kantoor zaten en tussendoor van een kop koffie genoten.
"Ik weet het," zei ik.
"Ik ben bang van wel."
"Maar dat betekent niet dat we moeten opgeven, toch?"
"Dat heb ik ook niet gezegd, Uwe."
Een paar dagen later werd de moordenaar gevonden aan de oever van de Elbe. Hij had een mes in zijn lichaam gestoken. Soms kan het zo snel gaan.
Linda Brauner stond aan de kant van de weg en wachtte op klanten. Ze was een prostituee. Ze had het geld nodig om de drugs te kopen die ze nodig had voor zichzelf en Kevin Kramer. Beiden waren heroïneverslaafd.
Linda slenterde wat verveeld heen en weer. Een paar andere dames van de horizontale handel belegerden de trottoirs. Geen van degenen die hier stonden te soliciteren waren geregistreerd. Auto's reden op en neer door de straat. Het was fris en Linda huiverde in haar outfit, die meer liet zien dan verborg; korte rok, onthullende blouse, kniehoge laarzen. Dat was alles.
Een witte Ford Mondeo kwam aanrijden. De bestuurder remde voor Linda. Het meisje en de klant waren het snel eens. Linda stapte in de auto. Het was een rit tot de dood ...
De vrijer stuurde de Ford naar de rand van Donner Park en stopte op een donkere plek. Hij leunde een beetje voorover naar Linda. Een bijna beschaamde glimlach kromde zijn mondhoeken.
Hij zei: "Ik vind het behoorlijk ongemakkelijk voorin. Laten we achterin gaan zitten. Daar hebben we ruimte."
"Mij best," zei Linda en opende de passagiersdeur.
De klant stapte ook uit. Hij was een man van rond de veertig, slank, ongeveer tachtig lang. Zijn haar begon al grijs te worden. Hij was gekleed in een pak en een lichtblauw overhemd. Linda gokte dat hij een ambtenaar of een hogere bediende was.
Linda liet zich op de achterbank vallen. De man ging naast haar zitten, sloeg zijn rechterarm om haar schouder en pakte met zijn linkerhand een van haar mollige borsten vast.
"Au!" zei ze.
"Wat is er mis met jou?"
"Niet zo ruw."
"Ik hou van ruw."
"Dat is niet bij de prijs inbegrepen," kreunde ze. "Je hebt alleen betaald voor ..."
Met zijn rechterarm drukte hij haar bruut tegen zich aan. Haar stem stierf weg. Alleen een hijgend geluid ontsnapte aan haar lippen. De linkerhand van de man greep haar bij de keel en kneep haar meedogenloos samen. Linda kronkelde onder de genadeloze greep, richtte zich op, haar lippen wijd opengesperd. Haar longen schreeuwden om zuurstof. Haar ogen puilden uit hun kassen. Duizeligheid woedde tegen haar bewustzijn omdat de bloedtoevoer naar haar hersenen niet langer gegarandeerd werd door de wurgende hand. En toen verloor Linda haar zintuigen. Haar gedaante werd slap.
De man haalde zijn hand van haar nek. Hij stapte uit, ging naar de passagiersdeur, opende die, leunde in de auto en opende het dashboardkastje. Hij haalde er een dun koord en een stuk stof uit. Hij gebruikte het koord om Linda's handen achter haar rug vast te binden. Met de doek snoerde hij het meisje de mond. Hij liet het achter op de achterbank. De jongen kroop achter het stuur en reed weg.
Het klokje op het dashboard gaf 11.16 uur aan.
De man reed met zijn slachtoffer naar de Bernhard-Nocht-Straße. Hier stonden bijna alleen maar ruïnes en onbewoonde huizen. Er woonden ratten en een paar daklozen. Veel deuren waren dichtgetimmerd. De ramen waren ingegooid. De Mondeo stopte voor een gebouw van vier verdiepingen. De motor sloeg af, de koplampen doofden.
De straat was verlaten. Het was gevaarlijk om je op dit late uur nog op straat te wagen in deze buurt. Brutale straatbendes maakten St Pauli onveilig. Zelfs de politie was huiverig om in deze donkere straten te patrouilleren. Zelfs de politie was niet immuun voor een kogel uit een donkere hoek.
De man stapte uit de Ford. Hij keek om zich heen. Toen opende hij de achterdeur en trok Linda uit de auto. Het meisje was nog steeds bewusteloos. De man sleepte haar naar een trap die naar de deur van een kelderflat leidde. Het was donker achter het raam. De man deed de deur van het slot en sleepte Linda naar binnen. Daarna keerde hij terug naar zijn auto en sloot die af.
Daarna ging hij de flat binnen en deed de deur op slot. Voordat hij het licht aandeed, trok hij voorzichtig de dikke gordijnen voor het raam dicht. Het was onmogelijk om van buitenaf in de flat te kijken.
De man pakte Linda op en legde haar op de bank in de kamer. Hij stapte door een deur naar de badkamer en waste zijn handen. Toen kwam hij terug in de woonkamer. Hij trok een stoel naar de bank en ging zitten. Hij wachtte geduldig tot Linda wakker werd.
De oogleden van het meisje trilden. Toen opende ze haar ogen. Secondenlang staarde Linda naar het plafond met een uitdrukking van absoluut onbegrip. Toen leek de herinnering door te dringen en kwamen angst en afschuw in haar gezichtsuitdrukking. De man trok de prop uit haar mond. Linda rukte aan haar handboeien. Ze draaide haar hoofd een beetje en zag de man naast de bank zitten.
Het besef kwam met een bijna pijnlijke intensiteit. Ze bevond zich in de greep van een perverseling, een morele verrader, misschien zelfs een gevaarlijke gek. Een onzichtbare hand leek Linda te wurgen. Haar ogen ontmoetten die van de man. Ze realiseerde zich dat hij bruine ogen had. Die ogen staarden haar kil aan.
"Wat doe je?" hijgde Linda. "Waarom heb je me vastgebonden en..."
Hij onderbrak haar.
"Je bent het niet waard om te leven, jij rotte kleine hoer. Daarom ga ik je vermoorden. Maar eerst ga je door een hel. En geef je hoop niet op. Je zult niet aan me ontsnappen. Als ik het eenmaal heb, laat ik het niet meer los."
"Wie ben je? Waarom doe je dit?" Linda probeerde haar bovenlichaam recht te krijgen.
De man duwde haar terug op de sofa.
"Blijf staan," gromde hij. Toen voegde hij eraan toe: "Je hebt waarschijnlijk over me gelezen in de krant of over me gehoord op het nieuws. Ze noemen me de Slasher. Ik voel me geroepen om de wereld te zuiveren van parasieten zoals jij. Ik heb al drie van je collega's gestraft. Jullie zullen ook boeten. En nog veel meer hoeren zullen jullie volgen."
Een gek! Linda besefte dat plots. Misschien een religieuze fanatiekeling!
De afschuw trof Linda als een stroom ijskoud water. Natuurlijk had ze al over de "slasher" gehoord. De media hadden hem al vergeleken met Jack the Ripper. Hij had tot nu toe drie vrouwen op brute wijze vermoord. Alle drie waren prostituees. De politie tastte in het duister.
"Waarom?" hijgde Linda. Ze wrong haar handen in de boeien. De koorden sneden diep in haar huid. De bloedtoevoer naar haar vingers werd beperkt en haar handen werden gevoelloos.
"Ik moet het doen," zei de man. "Jij en jouw soort verspreiden ziektes, epidemieën die onder de mensheid zullen woeden als de pest in de Middeleeuwen als je het probleem niet bij de wortel aanpakt. Daarom moeten jullie sterven. Daarom moesten de drie hoeren voor jou sterven. En anderen zullen je volgen naar de hel."
2
Kevin Kramer kwam om twee uur aan op de Lange Straße. Veel van de stoeprandzwaluwen waren al klaar met werken en naar huis. Kramer reed in een Mercedes. Hij stopte op de hoek waar Linda altijd instapte. Vandaag was ze er niet.
Kramer zette de motor uit en stapte uit. Een koele nachtbries streek langs zijn gezicht. Er reden nog maar een paar auto's over de Lange Strasse. Kramer zag een van de meisjes bij een straatlantaarn staan en ging erheen.
"Hallo, Annemarie. Waar is Linda? Is ze nog steeds op reis met een vrijer?"
