Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2023
De topless dame had het gevoelsleven van een kassa. Maar iedereen in huize 'Pussycat' geloofde haar op haar woord toen haar hyena-ogen een nieuwe gast beoordeelden en categoriseerden. "De jongen is een typische boerenkinkel," realiseert het barmeisje zich nu emotieloos. De stroblonde reus in het te strakke zwarte pak met de vereelte handen was natuurlijk boerenwerk. De jongen was net begonnen met zijn blote vuisten de massieve barbekleding te bewerken. "Waar is Ivy in godsnaam?" schreeuwde hij. "Kom op, zeg iets of ik sla de hele boel in elkaar!" Zes pooiers kwamen uit de achterkamer, elk met hun stiletto stijlvol verborgen onder hun jasje. Ze werden gevolgd door Hammer Joe, een gepensioneerde bokskampioen en momenteel de uitsmijter van het etablissement. "Jongen, je bent zeker te opvliegend," gromde hij. De boer stond daar zonder dekking. Hammer-Joe zwaaide met zijn rechterhand naar hem. Hij raakte niets dan lucht en wankelde naar voren. Toen raakten twee echte hamerslagen de Times Square knuppel.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 124
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Earl Warren
Bount Reiniger en de Manhattan-meisjesval: Thriller
Table of contents
Copyright
Bount Reiniger en de Manhattan-meisjesval: Thriller
xxx
Copyright
Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en onbedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg me op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg me op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Lees het laatste nieuws hier:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!
https://cassiopeia.press
Alles wat met fictie te maken heeft!
Bount Reiniger en de Manhattan-meisjesval: Thriller
De porno gangsters laten hem dichtklappen, maar Bount Reiniger vindt de juiste duplicaat sleutel
van Earl Warren
1.
De topless dame had het gevoelsleven van een kassa. Maar iedereen in huize 'Pussycat' geloofde haar op haar woord toen haar hyena-ogen een nieuwe gast beoordeelden en categoriseerden.
"De jongen is een typische boerenkinkel," realiseert het barmeisje zich nu emotieloos.
De stroblonde reus in het te strakke zwarte pak met de vereelte handen was natuurlijk boerenwerk. De jongen was net begonnen met zijn blote vuisten de massieve barbekleding te bewerken.
"Waar is Ivy in godsnaam?" schreeuwde hij. "Kom op, zeg iets of ik sla de hele boel in elkaar!"
Zes pooiers kwamen uit de achterkamer, elk met hun stiletto stijlvol verborgen onder hun jasje.
Ze werden gevolgd door Hammer Joe, een gepensioneerde bokskampioen en momenteel de uitsmijter van het etablissement. "Jongen, je bent zeker te opvliegend," gromde hij.
De boer stond daar zonder dekking.
Hammer-Joe zwaaide met zijn rechterhand naar hem. Hij raakte niets dan lucht en wankelde naar voren. Toen raakten twee echte hamerslagen de Times Square knuppel.
Hammer-Joe ging op zijn knieën en hield zijn door alcohol beschadigde lever vast. De pooiers waren verbaasd.
De boer had zich razendsnel bewogen, hij had reflexen als een wereldkampioen.
"Ik wil geen ruzie," zei hij, terwijl hij een blonde lok van zijn voorhoofd veegde. "Ik ben gewoon op zoek naar Ivy Cornfeld."
De directeur kwam. Hij mengde zich niet eens in de discussies.
De barmeisjes schreeuwden moord en brand. Ze wilden bloed zien. Ze haatten de mannen eigenlijk en als er eentje in elkaar werd geslagen, maakte dat hen blij.
"Op hem!" beval de manager, terwijl hij koperen knokkels over elke vuist liet glijden.
"We knappen de voddenhond op zodat hij zijn zelfgemaakte sigaretten alleen nog maar kan roken door een synthetische long! Breek zijn botten!"
De pooiers vielen aan. In de minderheid voelden ze zich sterk. Geen van hen had enige scrupules of remmingen. Een eenzame tegenstander was voor hen een makkelijk doelwit.
Maar de boer was de verkeerde man voor hen. Hij gooide barkrukken naar ze en sloeg ze hard. De manager vloog halverwege de bar naar de voorkant van het podium waar het meisje was gestopt met strippen.
Verdwaasd bleef hij liggen. Maar niet voor lang: de boer, verfomfaaid en met gescheurde kleren, woedend en helemaal niet gehavend, tilde hem met één hand op.
Hij schudde de directeur.
"Waar is Ivy, verdomde luis? Ik wil Ivy hier weg hebben. Ik wil dat ze naar huis komt naar mij in Wisconsin. Zeg me waar Ivy is!"
"Ik weet niet wie je bedoelt," kreunde de manager. "I ... ken geen Ivy Cornfeld."
"Je liegt!"
De boer bereidde zich voor om de ander door de mangel te halen.
Toen hoorde hij de stem: "Stop! Laat hem gaan!"
De boer draaide zich om. Hammer-Joe had een revolver gepakt. Twee pooiers hadden ook hun revolver getrokken.
De bargasten hielden zich gedeisd, de bimbo's in ieder geval. Geen van de bargasten zou eraan gedacht hebben om de politie te bellen. Ze maakten zelf deel uit van het milieu of wilden geen problemen.
De boer gooide zijn baas naar de schutters. Maar deze keer had hij pech. Hammer-Joe dook uit de weg. De manager gooide een tafel en een aantal stoelen omver en bleef tussen het puin liggen.
Dit had geen nut voor de boer, die nog steeds drie geweerlopen van hem vandaan was. Hamer-Joe hief zijn Colt Python op en spande de haan van het schietijzer. Hij grijnsde verraderlijk.
"Nu ga ik je iets laten zien, krachtpatser!" gromde hij naar hem.
De boer wist dat hij geen kans maakte. En dat hij tegenover een moordenaar stond die primitief genoeg was om hem zelfs in het bijzijn van getuigen neer te schieten. Jarenlang drinken had Hammer-Joe beroofd van het beetje verstand dat hij had.
"Ivy," fluisterde de boer opnieuw.
Er klonk een schot. De zware Colt dwarrelde uit de vuist van Hammer-Joe. Er volgden nog twee schoten en de twee pooiers stonden daar ontwapend. Ze jammerden en hielden hun gekneusde schietende handen vast, net als Hammer-Joe.
Een lange, gebruinde man met een opvallend gezicht stond in de deuropening van de bar. Hij was elegant gekleed, maar niet opvallend.
Hij liet de rokende automaat nonchalant zakken.
"Bount Reiniger, privédetective," stelde hij zich heel beleefd voor. "Ik hou er niet van als weerloze mensen in mijn bijzijn worden vermoord."
Hij wendde zich tot een barmeid:
"Bel onmiddellijk de oproerpolitie. De rest van jullie, niet bewegen." Hij draaide zich om naar de blonde reus. "Je hebt weer geluk gehad, Boer."
"Ik ben op zoek naar Ivy," legde de boer uit.
Hij was nog niet over de schok heen dat hij zo ternauwernood aan de dood was ontsnapt.
"Ik zoek ze ook," zei Bount Reiniger. "Maar je zou ze nauwelijks gevonden hebben op het kerkhof waar ze je naartoe gestuurd zouden hebben."
Een half uur later zaten Bount en de blondine in Bounts kantoor op de 14e verdieping van een kantoortoren in het centrum van Manhattan. June March, de slimme en knappe assistente van Bount, behandelde het blauwe oog van de boerin. De hele Pussycat House bende was opgepakt door de task force van de Manhattan Midtown Police Department. Bount Reiniger en de boer hadden ter plekke hun verklaring afgelegd en waren toen vertrokken.
"Ik ben Lloyd Pruitt," zei de boer. "Mijn ouders en ik hebben een boerderij in de buurt van Wausau, Wisconsin."
"Jezus!" riep June uit. "Gebeurt dit echt?"
"Het is een kleine stad," antwoordde Pruitt. "Dertigduizend inwoners. Allemaal aardige, vriendelijke mensen. De sheriff heeft niet veel werk, behalve een paar beruchte dronkaards en kippendieven."
Bount en June keken elkaar aan over het hoofd van Lloyd Pruitt heen. Het was alsof ze van een andere planeet hoorden. Wausau lag boven Chicago in het diepste achterland. De Coloradokever werd daar waarschijnlijk nog steeds beschouwd als de grootste milieuplaag.
Als je in een grote stad als New York woonde, vergat je soms dat de meerderheid van de Amerikaanse burgers in plattelandsgemeenschappen en kleine steden woonde waar het probleem van de grote stad absoluut niets met hen te maken had.
"Het is hier gewoon een beetje saai," ging Lloyd Pruitt verder. "Het was te saai voor Ivy."
Hij schetste een glamoureus beeld van het dorpsmeisje Ivy en zijn ogen begonnen te glimmen. Lloyd was 22, Ivy drieënhalf jaar jonger dan hij. Ze was brunette, slank, het mooiste meisje van heel Wisconsin, als we Lloyd mochten geloven. June onderdrukte de spottende vraag of ze ooit tot Miss Wausau was verkozen.
De boerendochter Ivy en Lloyd hadden al vier jaar verkering, zoals ze plaatselijk bekend stonden. Ivy had altijd al een drang gehad naar hogere dingen. Ze was afgestudeerd aan de universiteit en was de ster van de amateurtoneelgroep geweest.
"Ze nam ook in het geheim zang- en danslessen", vertelt Lloyd Pruitt. "Haar ouders mochten het niet weten. Ze danste soms voor me in de schuur."
Lloyd Pruitt ging toen bij het leger en diende bij een pantserbataljon in Kansas City.
"Natuurlijk was ik toen zelden thuis. Ivy raakte vervreemd, zoals ik me pas achteraf realiseerde. Toen mijn diensttijd erop zat en ik weer thuis kwam, kwam de schok: Ivy was er niet meer. Ze had kort daarvoor de boerderij verlaten en haar ouders schriftelijk verteld dat ze naar New York ging om een Broadway-ster te worden. Ze had niet eens een afscheidswoord voor me."
Pruitt boog zijn hoofd. "Het is nu een kwart jaar geleden," vervolgde hij. "Ivy heeft maar één keer geschreven. We zijn bang dat ze is weggelopen in de grote stad. We horen van alles."
"En terecht," zei Bount. "Veel mooie meisjes denken dat het genoeg is om een beetje te kunnen zingen en dansen om een ster op Broadway te worden. Maar de meesten halen het nooit. Misschien één op de vijfhonderd. Van de anderen vallen er veel in handen van pooiers en louche bureaus die gewoon op ze zitten te wachten. Deze gangsters maken de naïeve meisjes onderdanig. Soms met geweld, soms met behulp van drugs. De meisjes worden vervolgens gebruikt voor pornofilmproducties of in bordelen gestopt. Ze belanden op straat, worden callgirls en allerlei andere dingen. Ongebruikte meisjes zijn zeer gewild in bepaalde kringen. Natuurlijk blijven ze niet lang ongebruikt."
"Sommigen plegen zelfmoord," zei June, "of sterven aan drugs. Sommigen worden gedood, anderen leven verder maar vergaan van binnen. New York is genadeloos. Deze provinciale meisjes zijn ook te naïef. Ze trappen in slogans en beloftes die ik als New Yorker op mijn twaalfde al doorzag."
Lloyd Pruitt haalde het in boorwater gedrenkte wattenbolletje uit zijn gezwollen linkeroog. Hij stopte het weg en kneedde wanhopig zijn grote handen.
"Dat is precies waar we bang voor waren toen Ivy geen contact opnam. Ik ben naar New York gekomen om Ivy te zoeken. Ik wil haar uit het moeras halen. Ik ben er nu drie dagen. Ik heb op verschillende plaatsen navraag gedaan en ze verwezen me naar deze 'Pussycat Bar'."
Bount vermoedde sterk dat de informant de jongeman gewoon voor de gek had gehouden. Pruitt was er als een razende stier vandoor gegaan.
"Ivy's vader was in New York en vroeg me haar te zoeken," zei Bount. "Tijdens mijn onderzoek hoorde ik al snel dat iemand anders naar haar op zoek was - jij. Je bent te opvallend, Lloyd. En je gedroeg je als een olifant in een porseleinkast. In dit geval was ik er op tijd bij en kon ik je eruit halen. Maar ik kan je niet de hele tijd in de gaten houden. Ga terug naar Wisconsin. We vinden Ivy wel."
June knikte. Maar Pruitt wilde er niets van weten.
"Daar is geen sprake van! Ik geef het niet op. Als u niet wilt dat ik u help met uw onderzoek, meneer Reiniger, dan blijf ik het gewoon zelf proberen."
Bount probeerde Pruitt te vertellen dat hij hem alleen maar zou hinderen als hij zich ermee zou bemoeien.
Pruitt was diep beledigd.
"Ik ben een boer, maar ik ben niet gek." Hij sprong op. "Ik weet hoe ik me staande moet houden in de grote stad. Ik was bataljonskampioen boksen. Ik kreeg zelfs het advies om een professionele carrière als bokser te beginnen. Maar ik denk er niet veel van. Desnoods zorg ik hier in New York voor een geweer en dan zien we wel."
"Ik denk helemaal niet dat je dom bent, Lloyd," zei Bount. "Alleen totaal onervaren in de grote stad. En tegen de tijd dat je van je fouten hebt geleerd, ben je al drie keer dood."
"Ik weet hoe ik mezelf moet verdedigen."
"In een open gevecht, ja. Maar niet tegen een meedogenloze misdadiger die je met een mes in de rug steekt. Of naar je lacht en je dan door je jaszak schiet. Je bent veel te groen. Als je met een schietijzer rondloopt, vermoorden ze je nog sneller. Als je het maar met je vuisten probeert, heb je tenminste een kans dat je er licht vanaf komt."
"Dat zal ik onthouden. Miss March, Mr Reiniger, hartelijk dank voor uw hulp. Je kunt me bereiken op de YMCA slaapzaal op West 23rd Street. Dag."
Pruitt wilde het detectivebureau verlaten. Bount hield hem tegen.
"Ivy's vader heeft zich dat gerealiseerd," zei Bount. "Hij is op mijn advies weer uit New York vertrokken."
"Ik ben niet Ira Cornfeld, ik ben Lloyd Pruitt," benadrukte de jongeman koppig. "Ik ga niet weg voordat ik Ivy heb gevonden - samen met haar. Wat er ook met Ivy gebeurd is en wat ze ook heeft meegemaakt, ik hou van haar en dat zal altijd zo blijven. Ze wordt mijn vrouw."
Daarmee vertrok hij. Bount en June schudden hun hoofd.
"Hij woont in het YMCA tehuis," zei June. "Dat lijkt op hem. Maar op de een of andere manier raakt hij me. Je moet voor hem zorgen, Bount."
"Zelfs als ik het zou willen, kan ik het niet," antwoordde Bount. "Ik kan niet zijn kindermeisje spelen, tenzij het toevallig ter sprake komt. Maar misschien komt hij tot bezinning."
"Ik denk het niet met hem," zei June.
Bount wilde Ivy Cornfeld zo snel mogelijk vinden, wat ook haar vriend het meest zou helpen. Maar tot nu toe had hij geen goede aanwijzingen.
2.
Ivy Cornfeld staarde door het getraliede raam naar de Long Island Sound met zijn oprijzende grijze golven. De villa waarin ze was opgesloten stond op een heuvel.
De villa was uit de vorige eeuw, geel geschilderd en een nachtmerrie van lelijkheid.
Er zaten donkere kringen onder Ivy's ogen. Ze was helemaal depressief en walgde van zichzelf en van wat er van haar gevraagd werd.
Ivy had het nooit voor mogelijk gehouden dat mensen zo gemeen en verachtelijk konden zijn. Ze was nietsvermoedend in New York aangekomen, vol dromen en illusies.
Bij de Broadway theaters merkte ze echter al snel dat ze niet op haar zaten te wachten. En dat ze ook niet stonden te springen om jong talent te promoten.
De sollicitanten stonden in de rij. Producenten en casting directors hoefden alleen nog maar de kandidaten eruit te pikken. Alleen een paar snobs wilden snel met Ivy het bed in. In ruil beloofden ze haar rollen. Ivy ging er niet op in.
Ze realiseerde zich dat haar vaardigheden niet goed genoeg waren. Haar zangstem was middelmatig. Dat was genoeg voor het provinciale podium in Wausau, maar in New York kon je het vergeten. En Ivy's danskwaliteiten waren ook niet goed genoeg.
Een regisseur die het goed met haar voorhad zei: "Werk vijf jaar hard en leg een solide basis. Dan mag je weer gezien worden, meisje."
Ivy's spaargeld was bijna op. New York was een waanzinnig dure plaats, vooral als je er geen verstand van had. Een deel van Ivy's geld was gestolen zodra ze aankwam.
Ze leerde de rest te rekken. Ze verbleef in goedkope pensions en zag dingen waarvan ze op de boerderij nooit had durven dromen.
Toen werd ze benaderd door een bureau waarvan de manager hoopvol was. Eerst wantrouwde ze de man. Hij droeg een toupet en had valse tanden. Zijn glimlach zag er net zo echt uit als een briefje van vijfentwintig dollar.
Maar hij wist hoe hij meiden als Ivy moest inpakken.
Hij had haar doorverwezen naar een modellenbureau waarvan de baas onder andere ook films produceerde. Iemand die "frisse nieuwe gezichten" een kans gaf. De agent had tot Ivy gesproken met de tongen van engelen.
"Reclame met filmsterren en stermodellen is uit", beweerde hij. "De consument is niet zo dom als sommige mensen denken. Een model dat vandaag reclame maakt voor foamzeep, morgen voor nylonkousen en overmorgen voor cd-platen is niet geloofwaardig. We hebben onbekende gezichten nodig. Ik zie zelfs een carrière als filmster voor me, Ivy. Heb je enig idee hoeveel video's er elk jaar in de VS worden gemaakt?"
"Nee," had Ivy gezegd. "Een heleboel, dat weet ik zeker."
"Honderdduizenden. Anderhalf miljoen met videoclips en korte reclamefilmpjes. Er zijn veel getalenteerde jonge acteurs en actrices nodig voor de videoclips. Je zou dat bepaalde iets kunnen hebben dat alleen de echt grote sterren hebben en dat kun je niet leren. Al het andere kun je in de loop van de tijd leren. Je kunt veel bereiken in de studio en voor de filmcamera. Een normale acteeropleiding is totaal irrelevant. Alleen een bepaalde kliek die er geld aan verdient beweert dat je het nodig hebt. Veel wereldsterren zijn nooit naar een acteerschool geweest."
De agent noemde bekende namen. Ivy sprak met het hoofd van het agentschap, die haar vakkundig inlichtte over haar omstandigheden en achtergrond.
Er werden testopnames gemaakt. Ivy zou verschijnen in een goedbetaalde reclamefilm voor General Motors.
