Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: Alfredbooks
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
- Veröffentlichungsjahr: 2023
Novel door Rowena Crane & Alfred Bekker gebaseerd op een exposé van Alfred Bekker De jonge Katie Driver verliest haar baan. Ondanks haar inspanningen vindt ze niets nieuws. Maar dan krijgt ze nieuws van een advocaat die haar meedeelt dat haar oudoom haar heeft aangewezen als erfgename van zijn ranch. Katie vliegt naar Medicine Bow in Montana en wordt daar opgewacht door een sympathieke jongeman, Mike Potter. Wanneer ze op de ranch aankomt, ontdekt ze dat het huis erg vervallen is. Maar er staan haar meer verrassingen te wachten. Maar het ergste is dat iemand haar probeert te vermoorden...
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 128
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Rowena Crane & Alfred Bekker
De sheriff van wie ze hield: Western Romance
Inhaltsverzeichnis
De sheriff van wie ze hield: Western Romance
Copyright
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
De sheriff van wie ze hield: Western Romance
Novel door Rowena Crane & Alfred Bekker
gebaseerd op een exposé van Alfred Bekker
De jonge Katie Driver verliest haar baan. Ondanks haar inspanningen vindt ze niets nieuws. Maar dan krijgt ze nieuws van een advocaat die haar meedeelt dat haar oudoom haar heeft aangewezen als erfgename van zijn ranch. Katie vliegt naar Medicine Bow in Montana en wordt daar opgewacht door een sympathieke jongeman, Mike Potter.
Wanneer ze op de ranch aankomt, ontdekt ze dat het huis erg vervallen is. Maar er staan haar meer verrassingen te wachten.
Maar het ergste is dat iemand haar probeert te vermoorden...
Copyright
Een CassiopeiaPress-boek CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.
Alfred Bekker
© Roman door auteurs
COVER A.PANADERO
© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen in Arrangement
De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg op Twitter
https://twitter.com/BekkerAlfred
Ga hier naar de blog van de uitgever
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
1
"Shit, verdorie! Ik heb me verslapen," hijgde Katie geschrokken toen ze haar ogen opendeed en ontdekte dat het al klaarlichte dag was. Ze wilde net de dekens weggooien en uit bed springen, maar bedacht zich toen.
Er was geen reden meer voor haar om zich te haasten, want ze was niet meer nodig bij het bedrijf. Van de ene dag op de andere was alles daar naar de knoppen gegaan. Het bedrijf was failliet. Door een financiële crash op de beurs waren alle aandelen gekelderd en nu bijna niets meer waard.
En daarmee was helaas Katie's hele leven min of meer ingestort.
Alles waarvoor ze had gewerkt en opgebouwd. Haar professionele bestaan - allemaal weg.
Zo snel kan het gebeuren.
Opgeven en de handdoek in de ring gooien was echter geen optie.
Eigenlijk had ze blij kunnen zijn met een pauze, want ze had de laatste maanden min of meer vol gas gegeven. En ze had echt een pauze nodig.
Hun innerlijke energievoorraden waren behoorlijk uitgeput.
Het enige probleem was dat Katie nu moest nadenken over hoe en waar ze een nieuwe baan kon vinden. Aangezien ze in de financiële wereld werkte, zou het - zeker nu - zeker moeilijk zijn om iets in dat vakgebied te vinden dat ook aan haar salarisverwachtingen voldeed. Ze had immers vrij goed verdiend in dat bedrijf. En dus had ze ook elke maand wat kunnen sparen, zodat ze in de nabije toekomst een tijdje kon rondkomen. Maar deze toestand mocht niet te lang duren, dacht ze.
Katie's flat bestond uit twee niet al te grote kamers, een badkamer en een keuken. Dat was genoeg voor haar, want zodra ze kon ontsnapte ze uit de rumoerige stad naar de rustgevende natuur.
Het gebouw waar Katie's huurwoning stond, lag aan een vrij drukke straat in Springfield, Missouri. Ze hoefde dus niet ver te lopen naar het financiële kantoor waar ze werkte. Een ander voordeel was dat de belangrijkste winkels en ook goede restaurants zich in de directe omgeving bevonden. Naar die laatste ging ze echter bijna nooit. Katie stond liever in de keuken om iets voor zichzelf te maken. Ze lette erop gezond te eten. Ook ging ze twee keer per week joggen in het nabijgelegen park als ze al wist dat een uitstapje naar het platteland er niet in zat.
Op haar vijfentwintigste had Katie geen vaste relatie. Ze was onlangs samen geweest met Jacob. Deze relatie had bijna tien maanden geduurd, maar een paar dagen geleden had Katie hem duidelijk gemaakt dat er geen toekomst voor hen beiden zou zijn. Hun interesses waren gewoon te verschillend. Jacob was een technologiefreak, keek graag naar elke motor- en autorace, en als hij kon, nam hij er zelf aan deel. Katie daarentegen hield juist van het tegenovergestelde - de rust en het mooie, wat de natuur te bieden had.
2
Op deze eerste dag zonder werk leefde Katie de dag in, wat zo niets voor haar was. Ze hield haar gemeen dunne negligé aan, dat meer liet zien dan het bedekte, en trok er alleen de bijpassende kamerjas overheen aan.
In de keuken bereidde ze een maaltijd die zowel ontbijt als lunch voor haar was. Nadat Katie haar zelfgemaakte maaltijd had opgegeten, ging ze met een kop koffie naar de woonkamer en ging op de bank zitten om het tv-programma door te zappen.
Ze vond niets voor zichzelf, zette het apparaat weer uit en pakte het boek van de plank dat ze al een tijdje wilde lezen, maar waar ze nog niet aan toe was gekomen.
Katie besloot de komende dagen hard te zoeken naar een nieuwe baan.
En dat deed ze.
Katie belde, schreef en verstuurde sollicitaties, wachtte op terugbellen en controleerde dagelijks de mailbox. Maar er was niets positiefs. Alleen maar afwijzingen, geen terugbellen, en als iemand wel moeite deed om contact met haar op te nemen, kreeg ze alleen te horen dat de functie helaas al vervuld was of dat er andere redenen waren.
Ondertussen waren er vier weken verstreken en was er absoluut niets gebeurd voor Katie.
" Als dit zo doorgaat, ben ik over een half jaar blut," zuchtte ze. Dat was niet helemaal waar, maar ze vond het frustrerend dat haar spaargeld langzamerhand begon te slinken. Geen inkomsten, alleen uitgaven - maar hoe kon ze dat veranderen als er binnenkort niets voor haar op komst was.
Maar Katie wilde niet zo gemakkelijk opgeven, ze was tenslotte een vechter.
Toen Katie een paar dagen later weer in haar brievenbus keek, haalde ze er een paar brieven uit. Ze bekeek snel de afzenders. Een van de brieven trok haar aandacht. De geadresseerde was een advocaat uit Springfield.
" Oh mijn hemel," mompelde ze geschrokken. " Wat wil hij van me?"
Ze haastte zich naar haar flat. Op een of andere manier was haar een slecht gevoel bekropen. Ze dacht te weten dat als je post van advocaten kreeg, het niet goed kon zijn.
Katie ging aan de kleine keukentafel zitten en legde de brieven voor haar neer. Twee bevatten advertenties. Ze schoof ze meteen opzij. Een derde, besefte ze, was van een bank waar ze een sollicitatiebrief naartoe had gestuurd. Die opende ze als eerste.
" Ik wist het! Weer een afwijzing," reageerde ze teleurgesteld. " Nou ja, ze hebben tenminste geantwoord."
Toen viel haar blik met tegenzin op de brief van die advocaat.
" Wat krijgen we nou!" mompelde ze en opende de envelop.
Ze haalde de brief van de advocaat tevoorschijn en vouwde hem open. Ze bekeek snel de regels. " Wow! Ik geloof het niet!" riep ze uit, compleet verrast.
Nu ging Katie dieper in op deze brief. Een zekere advocaat genaamd Russel Brown uit Medicine Bow in de staat Wyoming had advocaat Stephan McGary gevraagd contact op te nemen met haar, Katie Driver, om haar mee te delen dat haar oudoom Archer Driver was overleden en Katie als erfgenaam had aangewezen. In de brief vroeg de advocaat McGary om bij hem op kantoor langs te komen om haar meer informatie te geven.
" Oom Archer," fluisterde ze. Ze kon het zich maar vaag herinneren. Haar vader had het een paar keer over hem gehad. Oom Archer was een buitenmens. Katie kon zich herinneren dat haar vader haar vertelde dat hij een ranch bezat en er zelf boerde. Maar hij en haar moeder hadden geen band met het familielid.
Katie legde de brief op tafel en staarde ernaar, in gedachten verzonken. Ze probeerde zich voor te stellen wat de oom haar had nagelaten. Waarschijnlijk wat geld. Dat kon ze wel gebruiken in haar huidige situatie. Of was het een soort troep die haar meer problemen dan goeds zou brengen?
Bel!
Ze moet de advocaat bellen. Liefst meteen.
3
De volgende dag zat ze tegenover Stephan McGary. Hij was midden vijftig, gekleed in een antracietkleurig pak, slank, zijn haar licht grijs gevlekt aan de zijkanten. McGary straalde een zekere stoerheid uit, die hij waarschijnlijk vaak heeft moeten bewijzen.
Dat was de eerste indruk die Katie kreeg van deze advocaat.
McGary keek zijn gast even aan. Toen pakte hij een dunne map uit de linkerkant van zijn grote mahoniehouten bureau en opende die.
" Miss Driver, mijn goede vriend en collega Russel Brown vroeg me contact met u op te nemen."
"Ik begrijp het."
" Zoals je hebt begrepen uit mijn brief aan jou, is het een kwestie van erfenis. De overleden Archer Driver, een oudoom, zoals Russel me vertelde, heeft u in zijn testament als enige erfgename nagelaten."
" Enige erfgenaam?" Katie was verrast door deze informatie, omdat ze had aangenomen dat er andere familieleden zouden zijn, zoals haar moeder.
En eigenlijk had ze ook aangenomen dat ze dichter bij de erflater stonden dan uitgerekend zij.
Maar ze vergiste zich duidelijk.
" Ja," antwoordde de advocaat.
"Ik moet zeggen, ik ben een beetje..."
".... Verrast?"
"Ja, dat is nog zacht uitgedrukt!"
Hij haalde zijn schouders op.
" Dat is wat mijn collega me vertelde."
"Ik twijfel er niet aan!"
"Meer kan ik daar ook niet over zeggen." Katie zweeg hierover. Ze wachtte tot hij verder zou gaan. " Je zult zeker willen weten wat je hebt geërfd.
"Natuurlijk."
" Het is de ranch van je oudoom, gelegen buiten het stadje Medicine Bow, Wyoming."
"Pardon ?" Eerst dacht ze dat ze het verkeerd gehoord had.
"Je hebt het goed gehoord."
" Een hele ranch?" antwoordde Katie verbaasd. "Hoe komt oom Archer erbij om uitgerekend aan mij zijn ranch na te laten?"
De advocaat haalde zijn schouder op.
" Ik ben bang dat ik daar geen antwoord op kan geven."
"Ik begrijp het."
"Ik kan goed begrijpen dat u zich hierover vragen stelt."
"Ja..."
"Alleen zijn er waarschijnlijk geen antwoorden op deze vragen."
"Ik weet het," zuchtte ze."
"Dus: neem het zoals het is. Wees gelukkig!"
" Wat moet ik met een ranch?" vroeg ze, terwijl ze haar hoofd meer naar zichzelf schudde, wat de man die tegenover haar zat goed geïnterpreteerd moet hebben, want hij grijnsde en leunde wat achterover in zijn bureaustoel.
"Daar kan ik ook geen antwoord op geven." Maar toen verdween de glimlach weer van zijn gezicht. " Maar ik wil u dit adviseren: zoek mijn vriend en collega Russel Brown op!
"Om welke reden?"
" Hij zal je het testament van je oom laten zien. Hij kent ook de plaatselijke omstandigheden."
"Wat bedoel je daar precies mee?"
"Wat ik bedoel is dat hij je oudoom kende en gegarandeerd alles weet over de ranch."
" Hoezo?" vroeg Katie.
" Hij woont in Medicine Bow," zei McGary.
" Ik begrijp het, dus u wilt dat ik naar Medicine Bow ga, meneer Brown ontmoet, en deze heer zal mij nader informeren," concludeerde ze. " Zal hij mij ook vergezellen naar deze ranch?"
" Hij zal als je dat wilt," was McGary zeker.
" Wat als ik deze erfenis niet wil?" Katie kon zich niet voorstellen om op een ranch te wonen en het te beheren. Ze had absoluut geen idee wat men moest doen en overwegen.
Eigenlijk wilde ze niets te maken hebben met deze erfenis.
Wat geld. Oké!
Wie zou daar bezwaar tegen hebben?
Maar een ranch?
Het maakte werk, bracht verplichtingen met zich mee.
Allemaal dingen die ze eigenlijk niet kon gebruiken.
"Natuurlijk kun je afstand doen van de erfenis. Maar die stap moet je echt pas zetten als je alles in beeld hebt. Er is ook de mogelijkheid van een verkoop. Op die manier kun je, als je de ranch niet wilt overnemen, eventueel winst maken voor jezelf."
" Mogelijk ...?" Katie keek hem onderzoekend aan. Wist hij iets meer over deze erfenis, waar hij - om welke reden dan ook - niet graag op inging. " Je bedoelt dat het ervan afhangt of mijn oom het goed of slecht gedaan heeft."
MyGary zweeg. Natuurlijk had zijn vriend hem hierover informatie gegeven, maar hij had ook gevraagd deze informatie niet met Katie te delen. Russell Brown had zijn redenen, die vooral betrekking hadden op de jonge Katie Driver.
" Waar gaan we nu heen? Moet ik nu in mijn auto stappen en naar Medicine Bow rijden om een ranch te bekijken?"
" Ik stel voor dat je vliegt. Het is tenslotte meer dan 930 mijl," adviseerde hij haar.
" Hm, ja, dat is waarschijnlijk gepaster," antwoordde ze.
" Als u wilt, zal ik advocaat Brown informeren wanneer u aankomt op Medicine Bow Airport. U hoeft me alleen maar te laten weten wanneer u wilt vliegen," bood de advocaat haar aan.
Katie nam het aanbod aan. Zo hoefde ze zich alleen zorgen te maken over de vlucht.
Dat is iets, dacht ze.
4
Een week later zat Katie op het vliegtuig naar Medicine Bow. Daar werd ze al verwacht - door een jongeman die niet naliet Katie nauwkeurig te onderzoeken toen ze het luchthavengebouw verliet en om zich heen keek. Advocaat McGary had haar laten weten dat ze op het vliegveld zou worden opgehaald.
" Miss Driver! Hallo!" werd Katie geroepen, terwijl ze rondkeek of iemand haar verwachtte en haar naar Medicine Bow bracht. Ze had aangenomen dat het de advocaat van haar overleden oudoom zou zijn. Maar toen ze zich naar de beller omdraaide, ontdekte ze dat er een man stond die geen advocaat leek te zijn, noch voldeed aan de leeftijd van advocaat Brown. Voor zover zij wist, was Russel Brown even oud als zijn vriend, advocaat McGary.
Katie liep nu naar de man in spijkerbroek en geruit overhemd. Hij had een cowboyhoed in zijn hand. Zijn donkerbruine haar zat bijna tot op zijn schouders. Zoals hij daar stond, had ze meteen het beeld van een rodeorijder in haar geestesoog, want hij straalde ook veel zelfverzekerdheid en mannelijke kracht uit. Ze vond hem ook een knappe vent.
En hij had een mooie, winnende glimlach .
" Hoi, ik ben Katie Driver," stelde ze zich voor terwijl ze voor hem ging staan, nu ze merkte dat hij blauwe ogen had die door haar heen leken te schijnen.
" Onze advocaat heeft me gevraagd haar op te halen, Miss Driver."
"Oh, ja?"
" Tot uw dienst, Mike Potter," gaf hij een lichte buiging aan. " Uw bagage, alstublieft." Hij gebaarde naar haar kleine koffer.
" Dank u," mompelde ze en liet hem het stuk achter waarin ze alles voor een week verblijf had opgeborgen. Ze droeg niet de bedoeling om langer te blijven.
Mike Potter ging naar een zwarte Landrover en hees de koffer op de achterbank. Toen opende hij de passagiersdeur zodat Katie kon instappen.
Hoe beleefd, dacht ze waarderend. Jacob zou daar nooit van gedroomd hebben.
Een echte heer, dacht ze.
Of een cowboy...
Maar hadden cowboys ook niet iets ridderlijks?
"
